คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CHAPTER 17
CHAPTER 17
“พี่แม็ค..”
“ไอ้แม็ค..”
“พี่เต๋า”
เหมือนเวลามันจะหยุดอยู่ที่ตรงนั้น ทั้งคชา เต๋า และแม็คราวกับอากาศจะดูดเสียงดูดคำพูดของทั้งสามคนไปหมดไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ แม็คเม้มปากเข้าหากันช้าๆ หนังสือนารูโตะเล่มที่ 41ที่
คชาอยากอ่านนักหนาถูกทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนพี่รหัสหนุ่มจะวิ่งออกไปทั้งๆที่ไม่ได้พูดอะไรประตูหนักๆของหอของคชาปิดลงมาเสียงดังคล้ายกับต้องการเรียกสติให้กับเต๋าและคชา คนตัวเล็กผุดลุกขึ้นยืนแทบจะในทันทีสองขากำลังจะก้าวตามพี่รหัสหนุ่มไปแต่ข้อมือเล็กของคชาก็ถูกดึงไว้โดยคนที่อยู่ข้างๆ
“อยู่นี่แหละ..“
“ แต่....” ตากลมๆของคชาผสานสบตาเข้ากับนัยน์ตาคมของเต๋า
ราวกับสิ่งที่ต้องการพูดในหัวถูกสื่อสารออกมาจนหมด ทั้งความรู้สึกหวง
ความรู้สึกห่วง และคชาก็เข้าใจสิ่งที่เต๋าต้องการสื่อเป็นอย่างดี ร่างบางทรุดตัวนั่งลงข้างรุ่นพี่คนสนิท
ทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงทับรุ่นพี่ตัวขาว “ อือ“
ที่จะตามออกไปไม่ใช่ว่าคชาอยากจะไปแก้ตัวกับพี่รหัสตนว่าเขากับเต๋านั้นไม่ได้เป็นอะไรกันแต่เพียงแค่อยากจะออกไปแก้ไขสายตาที่มองมาเมื่อครู่.. สายตาที่พร้อมจะเลิกยุ่งกับเขาได้ทุกเมื่อ เปลือกตาสีมุกของคชาหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวอะไรไปมากกว่านี้เช่นเดียวกับเต๋าที่หลับตากุมมือเล็กๆนั้นไว้
ใช่ว่าคชาจะไม่รู้ว่าพี่แม๊คคิดอย่างไรกับตัวเองหากแต่จะให้เขาตัดความสัมพันธ์เลยก็รู้สึกจะเป็นเรื่องที่แย่ไปหน่อย
และใช่ว่าคชาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยกับความรู้สึกของเพื่อนสนิทตัวเล็กแต่ทั้งคชาและทั้งเต๋าก็ยังไม่สามารถจำกัดหรือนิยามเรื่องของเขาทั้งสองคนได้เช่นกัน
“ พี่เต๋า กูถามไรหน่อยดิ “ ร่างเล็กพูดเสียงเบาปนอู้อี้ๆเล็กน้อย
“ อืม.. “
คชาเม้มปากเข้าหากันน้อยๆอย่างใช้ความคิด คำถามที่อยู่ในใจมาเนิ่นนาน
คำถามที่สงสัยแต่ก็ไม่เคยถามออกไป เคยแต่เพียงคิดแค่เพียงคิดเท่านั้น “ ระหว่างมึงกับกู..ควรเรียกว่าอะไรวะ.. “
ร่างสูงลืมตาขึ้นเต๋าก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรไม่รู้จะใช้คำคำไหนจำกัดความระหว่างเต๋ากับคนตัวเล็กข้างๆนี้
ความรัก ความชอบ ความเป็นห่วงทุกๆความรู้สึกของเต๋านั้นส่งไปให้คชาแน่นอนหากแต่ปัญหาหลายๆอย่างที่เขาเคยก่อไว้เคยเริ่มไว้ เศรษฐพงศ์ก็จะต้องแก้ปมนั้นให้ได้ก่อนเพื่อที่ว่าเต๋าและคชาจะได้จำกัดความความรักของพวกเขาให้ได้สักที
“ datemate มั้ง “ เต๋าอ้าปากตอบเสียงแผ่ว
“ หืม อะไรของมึง? “ คชาเงยหน้ามาจ้องหน้าอีกคน
“ มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน “ เต๋าตอบคนตัวเล็กตรงหน้ายิ้ม “ ไม่ดิ อย่างเราต้องเรียกว่า มากกว่าพี่น้องแต่ไม่ใช่แฟน “
“ มั่นใจจังเลยนะ.. ทำมาเป็นรู้ความรู้สึกคนอื่น “
รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นบนใบหน้าหวานใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวของคชาขยับมาใกล้ก่อนจะลองเป็นคนเริ่มเกมดูบ้างเต๋าหลุดขำในลำคอเล็กน้อยก่อนจะรับรสสัมผัสบางเบาราวกับจะแก้บทเมื่อครู่ที่โต้ตอบอะไรร่างสูงได้เลย
มือเรียวเอื้อมมือหัวไหล่อีกคนให้ชิดขอบเตียง จู่โจมด้วยประสมการณ์ของตัวเองนึกสนุกที่อีกคนตามเขาไม่ทัน เต๋าเอื้อมมือไปดึงเอวบางเข้ามาใกล้ลิ้นร้อนของเต๋าพลิกเกมกลับมาควบคุมได้อีกทีเชยคางมนให้เอนรับรสจูบเขาได้อย่างง่ายขึ้นเสียงหอบหายใจแผ่วๆดังทำลายความเงียบในห้องหอเล็กๆก่อนที่มือเรียวของคชาจะดันแผงอกของอีกคนให้ถอยไป ริมฝีปากทั้งคู่ผละออกจากกันรอยยิ้มจุดติดที่มุมปากคชา ก่อนที่ร่างบางจะหลุดขำออกมาเล่นเอาร่างสูงถึงกับตีหน้างงก่อนที่มือหนาของเต๋าจะจิ้มเอวอีกคนเพื่อประชดที่ร่างบางหัวเราะอย่างไม่มีสาเหตุคชาเด้งตัวตามแรงจิ้มที่เอวก่อนจะหัวเราะดังขึ้นอีกเพราะเจ้าตัวนั้นบ้าจี้
“อย่านะ..”คชาหัวเราะพยายามปัดมืออีกคนออกจากเอว “ปล่อยนะโว้ยยยยย”
‘ มากกว่าพี่น้องแต่ไม่ใช่แฟน ‘ ถึงแม้ประโยคนี้จะไม่ได้เป็นการบอกแน่ชัดว่าทั้งสองคนเป็นอะไรกันหรืออยู่ในสถานะอะไร แต่ในขณะเดียวกันประโยคนี้ก็เป็นประโยคที่ทำให้ทั้งสองคนรู้ว่าพวกเขาคิดตรงกันและที่แน่นอนเขาทั้งสองคนก็จะผ่านปัญหานี้ไปด้วยกัน...
“..ตลกแล้วพี่แม๊ค“ เสียงเกรี้ยวกราดของคนตัวบางที่ใครต่อใครมองว่าคนๆนี้ช่างน่ารักและเรียบร้อยเสียมากมายดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสนิทของคอนโดพี่รหัสของคชาอย่างพี่แม็ค “ พี่เห็นกับตาเลยเหรอ? แน่ใจเหรอ? “
“ พี่บอกแล้วไงว่าพี่เห็น ก็อย่างที่พี่เล่าให้ริทฟังว่าพี่เปิดประตูเข้าไปเห็น..สองคนนั้นพอดี “ ร่างสูงกว่านั่งพิงโซฟาหนังของตัวเองพลางคิดย้อนไปในช่วงเวลานั้นด้วยความรู้สึกหลายๆอย่าง
“โกหก..โกหกแน่ๆ“ น้ำตาใสๆเอ่อคลอเต็มสองตาแก้มใสๆที่เคยมีสีแดงจางๆเต็มไปด้วยน้ำตาในที่สุด
“พี่ก็ไม่อยากจะเชื่อแต่จะให้พี่ไม่เชื่อได้ยังไงในเมื่อพี่เห็นพวกเขาสองคน จูบกันเต็มสองตา “
“ ต้องเป็นเพราะคชา..ฮึก พี่เต๋าเป็นคนดีถ้าคชาไม่ไปยุ่ง ฮึก ถะ..ถ้าคชาไม่ไปยุ่ง..”
“ ไม่ต้องไปโทษใคร โทษตัวเองดีกว่าไหมที่ปล่อยให้คนของริทไปนอนกองอยู่หอคนอื่น“
“ พี่แม๊ค!! “ ร่างเล็กที่อยู่ตรงข้ามตวาดเสียงดังอย่างไม่พอใจทั้งน้ำตา “ อย่ามาว่ากันนะ!“
ดวงตาของริทวาวโรจน์ ผิดกับเวลาอยู่ต่อหน้าเต๋าแม็คแค่นหัวเราะเบาๆ นึกอยากจะให้เต๋ามาเห็นริทตรงหน้าเขาเหลือเกินอยากรู้ว่าจะขยาดไปถึงชาติไหน
“ งั้นพี่ขอถามหน่อยแล้วริทจะทำยังไง แล้วจะให้พี่ทำยังไง “ ใบหน้าได้รูปของแม็คมองตรงไปยังริทราวกับจะรอให้ริทพูดสิ่งที่ร่างบางกำลังจะทำ
“ แยกเขาออกจากกัน..อย่าให้อยู่ด้วยกันมันจะต้องไม่มีจูบที่สองหรือสามหรือสี่ ไม่มีทาง..“
แม็คพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ มือเรียวเล็กฉวยtote bag สีเทาใบโปรดขึ้นมาถือไว้ก่อนสองเท่าจะเดินออกไปยังประตูห้องหรูที่เค้าพอจำได้โดยที่ไม่ต้องถาม
“ขับรถดีๆนะเว้ย” คชายืนพิงวงกบประตู แขนเรียวยกขึ้นกอดอกบอกลารุ่นพี่ เต๋าโบกมือสองสามทีก่อนจะเดินลงบันไดไป คชาสังเกตเห็นหนังสือนารูโตะเล่มที่สี่สิบเอ็ดวางร่วงอยู่ ร่างบางก้มลงก่อนจะฉวยมันขึ้นมา พลิกมันไปมาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย มือเรียวปิดประตูห้องตัวเอง
สายตากวาดมองห้องนอนตัวเองพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออก “นี่กูก็รื้อซะเต็มพิกัดเลย..”
บ่นไปตามประสา ถึงอย่างนั้นก็เถอะคชาก็ก้มหยิบหนังสือการ์ตูนมากมายขอตัวเองเข้าใส่กล่องกระดาษใบเดิม แต่ด้วยปริมาณที่มากขึ้นของหนังสือการ์ตูนที่เต๋าซื้อมาให้ทำให้ยัดไม่หมด คชาเตะกล่องนั้นเข้าใต้เตียงอย่างนึก
ขี้เกียจปีนไปเก็บบนหลังตู้เช่นเดิม ดึงโพทอิสสีเขียวออกมาแปะหน้านารูโตะเล่มสี่สิบเอ็ด
‘พี่แม๊คซื้อมาให้ครับ ’
ก่อนจะวางหนังสือเล่มใหม่นี้ไว้ที่โต๊ะปลายเตียง ส่วนกองหนังสือของเต๋านั้นคชาก็ยังคงยัดมันไว้ใต้เตียง เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาคชาขมวดคิ้ว คชาเดินไปกระชากประตูไม้เปิดออกก่อนจะพบว่ารุ่นพี่ที่เพิ่งเดินลงไปยืนทำหน้าหล่ออยู่หน้าประตู
“มีไรอีกอะ”
“ลืมกุญแจรถ”
“เอ้า..”
คชาอมยิ้มขำเล็กน้อยมองอีกคนที่ก้มๆเงยๆอยู่แถวๆเตียงแคบก่อนจะเจอสิ่งที่ต้องการ เต๋าเดินมายีหัวอีกคนพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไป คชาส่ายศีรษะเบาๆก่อนจะปิดประตูอีกครั้ง คชาเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนปลายหัวเตียงบอกเวลาสี่ทุ่มห้านาที ทันทีที่เห็นนาฬิการ่างกายก็กระตุ้นให้ง่วง
มือเรียวคว้าผ้าขนหนูเดินละลิ่วเข้าห้องน้ำไป นึกขำตัวเองที่วันนี้ตัวเองอาบน้ำเป็นรอบที่สาม ช่างปะไร งั้นพรุ่งนี้เช้าไม่อาบแล้วกัน เสียงดนตรีจากริมฝีปากร่างเล็กฮึมฮัมเบาๆแข่งกับเสียงน้ำไหล โดยไม่ทันรู้เลยว่าเสียงประตูห้องของตัวเองเปิดออกช้าๆพร้อมกับคนตัวขาวที่แอบเดินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะชะงักกับเสียงหวานที่เอื้อนในอยู่ทำนอง
“ ใครคนหนึ่ง ที่แสนดี คนที่มีรักจริง
ที่จะไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้ปวดใจ
ใครคนหนึ่ง ที่รักกัน แม้จะนานเท่าไร
ก็ยังเฝ้าห่วงใย ก็ยังไม่ห่างกัน
คนที่อยู่ด้วยกัน ตลอดไป
ทำให้อุ่นหัวใจ ว่ามีแค่เพียงฉัน
อยากรู้เหลือเกิน ใครคนหนึ่งบังเอิญ ใช่เธอรึเปล่า
อยากให้กระซิบ บอกแค่เบาเบา แค่อยากให้เรารู้กัน”
เต๋าอมยิ้มบางพร้อมกับเอนตัวลงบนที่นอน ถ้ารู้ว่าอีกคนร้องเพลงเพราะขนาดนี้สาบานได้เขาต้องพยายามดันอีกคนให้เป็นนักร้องแน่ๆ
“อยากฟังสักที คำที่ลอยลมมา แค่คำสั้นสั้น
ฝากกับดวงดาว ฝากกับดวงจันทร์
ฉันจะรอคำนั้น ได้ไหมเธอ
ใครคนหนึ่ง บอกรักกัน มันก็ดีมากพอ
แค่เพียงฉันอยากขอ อยากฟังแค่จากเธอ
คนที่อยู่ด้วยกัน ตลอดไป
ทำให้อุ่นหัวใจ ว่ามีแค่เพียงฉัน..
เหี้ย!!! สบู่กู!!!”
เต๋าสะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อได้ยินโครมในห้องน้ำพร้อมกับเจ้าของห้องที่แหกปากร้องลั่น กำลังเคลิ้มกับเสียงหวาน เต๋าหลุดขำกับเสียงบ่นอุบในห้องน้ำจับใจความได้ว่าขวดสบู่เจ้าตัวคงร่วงลงพื้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีกว่าคนที่อาบน้ำร่วงลงไปกองกับพื้นแทน
ไม่มีเสียงร้องเพลงต่อจากนั้น มีเพียงแค่เสียงน้ำไหลเท่านั้นที่เป็นการแสดงตัวของเจ้าของห้อง เสียงน้ำไหลหยุดลงพร้อมกับเสียงสวบสามที่คาดว่าอีกคนคงจะจัดการสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย รออยู่ไม่นานนักประตูห้องน้ำก็เปิดออก
“อ้าวเห้ย” คชามองอีกคนที่นอนแผ่อยู่บนเตียง “ลืมอะไรอีกอะ”
“ ลืมหัวใจ ” ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์
คนตัวเล็กเงียบไปสักพักก่อนริมฝีปากอิ่มจะพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มหวาน “ อันนั้นไม่ให้คืนได้ไหมอ่ะ?”
Talk with writer ♥
เห้ยยยยยยย ตู้มมมมมมม ระเบิดเป็นครั้นช์โกโก้ค่าข่าข่าข่าข่า อิอิ มันมาแล้ว มันมาแล้ว อะไรมาแล้วก็ไม่รู้แต่ที่รู้ๆ มันมาแล้วววววววว ดึ๋งดึ่งดึ๋งดึ่ง ตื่นเต้นงะ ส่วนใครที่รอเรื่องพิการอยู่ใจเย็นน้อ กำลังขูดหินปูนอยู่ค่ะ ราขึ้นล่ะ ปั่นอยู่น้าใจเย็นๆอิอิ ขอบคุณที่อ่านนะคะ และช่วยอ่านต่อไปจบด้วยนะค้า อ้อ แล้วอย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยนะงับบบ พวกเรารออ่านคอมเม้นท์ของทุกๆคนอยู่ >< บ้ายบายยย รักคนอ่านทุกๆคนเลยยยย อิอิ - millikrame
ความคิดเห็น