คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 16
Chapter 16
เวลายามสิบโมงนิดๆในวันอังคาร มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งกำลังน่าเบื่อมากๆสำหรับนักศึกษาปีหนึ่งที่นอนแผ่อยู่กลางเตียงแคบๆ ถ้าเป็นวันหยุดปกติคชาขอสาบานว่าเขาจะไม่ยอมตื่นเช้าขนาดนี้แน่ๆ แต่ทว่าวันนี้มีเรียนตอนแปดโมง คชาก็แหกขี้ตาถีบตัวเองเข้าห้องน้ำตั้งแต่เจ็ดโมง คาบปลาท่องโก๋สองตัวเข้าปากพร้อมกับวิ่งตาลีตาเหลือกไปคณะเพราะท้องไส้ยามเช้าไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่แต่ก็พบโน้ตจากอาจารย์ขนาดเท่ากระดาษเอสี่ที่บอกเนื้อหาและเหตุผลของการยกเลิกคลาสวันนี้ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาหัดจะเปิดไลน์อ่านบ้าง แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ โปรอินเตอร์เน็ตในมือถือก็ดันหมดเสียนี่ ด้วยความเซ็งสองขาของคชาก็พาตัวเองเดินเข้าเซเว่นเติมตังค์เพื่อต่อโปรเน็ตประชดความกากของตัวเองอย่างเต็มที่
“เห้อ..” คชาผ่อนลมหายใจเป็นรอบที่สามของชั่วโมงนี้ บนฝ้าเพดานไม่เห็นมีอะไรน่ามองสักนิดแต่เขาก็กลับไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน อยากจะหลับต่อก็หลับไม่ลงเสียแล้ว พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากันกล่องกระดาษหลังตู้เสื้อผ้าเก่าๆ “ เออว่ะ.. ”
คชาลากเก้าอี้ที่มักจะเอาไว้พาดผ้าขนหนูมาตรงหน้าตู้เสื้อผ้า ขึ้นไปยืนเขย่งนิดหน่อยเพื่อที่จะเอากล่องปริศนาใบนั้นลงมา จริงๆแล้วกล่องใบนี้คือหนังสือการ์ตูนสุดที่รักของคชาที่อุตส่าห์แบกมาจากบ้านเนื่องจากเรียกได้ว่าเป็นของรักของหวงของเจ้าตัวเลยทีเดียว กล่องกระดาษฝุ่นจับนิดหน่อย เมื่อเปิดออกมาก็พบว่ามีหนังสือการ์ตูนสุดที่รักอยู่จริงๆด้วย ริมฝีปากสีเชอร์รี่อมยิ้มบางๆ มีลำโพงอันเท่ากำปั้นอยู่อีกต่างหาก ไม่รอช้า คชารีบไปคว้าสมาร์ทโฟนของตัวเองมาเสียบต่อ เปิดเพลงโปรดพอให้ดังทั่วห้องเอาให้พอดับความเบื่อไปได้บ้าง
คชาหยิบหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดขึ้นมาจ้องหน้า “ สวัสดีนะฮินาตะจัง อยู่ในกล่องนั่นอึดอัดใช่ไหม ต่อไปจะไม่อึดอัดแล้วนะครับ ”
คชานึกขำที่ตัวเองคุยกับปกหนังสือการ์ตูน มือบางคว้าออกมาประมาณสี่ถึงห้าเล่ม คนตัวเล็กกระโดดทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกับกางหนังสือเล่มโปรดขึ้นอ่านด้วย เสียงเพลงดังคลอไปด้วยนั้นยิ่งทำให้คชาอารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง
เสียงพลิกกระดาษดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คชาใช้เวลากว่าสองชั่วโมงจมอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ กองหนังสือกว่าสามสิบเล่มในกล่องเริ่มออกมากองที่พื้นเตียงแทน เจ้าตัววางเล่มสี่สิบไว้บนพื้นเตียง ใบหน้าหวานชะเง้อไปมองในกล่องพลางใช้มือคุ้ยหาเล่มต่อไป
“เอ๊ะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “สี่สิบเอ็ดไปไหนแล้ววะ”
เสียงถอนหายใจผ่อนออกเบาๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนจะย้ายเข้าหอคชาทำน้ำส้มหกใส่เล่มสี่สิบเอ็ด ด้วยอารมณ์ชั่ววูบจึงเขวี้ยงมันออกหน้าต่างบ้านไปแล้ว พอสำนึกได้ลองไปหาดูก็ไม่เจอแล้ว ในใจนึกเสียดาย กำลังถึงจุดไคลแมกซ์แล้วด้วย คชารู้สึกอย่างจะสกรีมให้ดังๆ มือเรียวเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองเลื่อนหารายชื่อที่พอจะช่วยชีวิตเขาได้
“ฮัลโหลริท” คชาพูดเมื่อปลายสายรับ “ริทอยู่ไหนเหรอ”
(ห้ะ..อ๋อ ริทอยู่บ้านน่ะ คชามีอะไรหรือเปล่า?)
คชาถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ “ อ๋อเปล่าอ่ะ ว่าจะฝากซื้อของหน่อย”
(อ๋อ.. เมื่อกี้พี่เต๋าเพิ่งขับรถออกไปจากบ้านริทเองคชารู้หรือเปล่า)
คชากลอกตาไปมา “เหรอ มันไปทำไมล่ะ”
(ริทแค่..อยากยืมหนังสือนิดหน่อยน่ะ)
“อ๋อ..เหรอ อืมๆ งั้นแค่นี้แหละนะ เดี๋ยวโทรหาคนอื่นแทน”
(ได้สิ อ๋อ ลองโทรหาพี่แม็คสิชา พี่เขาอาจช่วยได้นะ ยังไงก็บ๊ายบายนะแก)
“เออ อื้มๆ บ๊ายบายๆริท”
คชากดวางสายเบ้ปากใส่โทรศัพท์เลียนเสียงเพื่อนรักที่บอกว่าพี่ว๊ากปีสามคนนั้นไปหาที่บ้าน ไม่ได้หมั่นไส้เพื่อนตัวเองแต่อย่างใดแต่กลายเป็นหมั่นไส้รุ่นพี่หมาบ้านี่แทน คชาสไลด์หน้าจอมองเหยื่อรายต่อไป ก่อนจะแตะเข้าเบอร์ที่ริทแนะนำมา
(ฮัลโหลครับคชา)
คชาฉีกยิ้มกว้างเพื่อปั้นอารมณ์ให้ดูสมูธตี้พริตตี้เคียว(?)ที่สุด “พี่แม็กฮะ...คือว่า..”
(ว่าไงครับ ทำเสียงอย่างกับจะสารภาพรักพี่อย่างนั้นแหละ)
คชาหลุดขำ “บ้าแล้ว ใช่ที่ไหนกัน”
(แหม น่าเสียดายนะครับ แล้วน้องคชามีอะไรหรือเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เห็นชาจะเคยโทรหาพี่)
“แหม่ พูดซะผมรู้สึกผิดเลยนะครับ” คชาเกาท้ายทอยแก้เก้อ “พี่แม็คอยู่ไหนครับ ว่างหรือเปล่า”
(พี่อยู่มหาลัยครับ กำลังเดินไปห้องเรียน)
คชาย่นจมูก “อ๋อ..งั้นไม่เป็นไรครับ พี่ตั้งใจเรียนนะฮะ ไม่รบกวนดีกว่า”
(ไม่เป็นไรครับ คชามีอะไรหรือเปล่า)
“ฮะ ผมมี แบบว่า...คือผมกำลังค้างอ่ะพี่แม็ค ผมอยากได้นารูโตะเล่มที่สี่สิบเอ็ดอ่ะฮะ คือผมก็เคยมีอ่ะแหละแต่ว่ามันพังไปแล้ว อีกอย่างก็คือตอนนี้ผมอยากอ่านม้ากมาก....เท่านั้นเอง ”
เสียงหัวเราะทุ้มๆของรุ่นพี่หนุ่มดังรอดออกมาเบาๆ (อื้มม.. อ๋อครับ คือพี่ต้องเข้าเรียนแล้ว..)
“ครับผม ขอบคุณนะฮะที่อย่างน้อยก็อยากช่วย ตั้งใจเรียนนะ บ้ายบายครับ”
ปลายสายตอบรับเบาๆ คชาจึงกดวางสาย คชากลิ้งไปบนที่นอนพลางส่งเสียงครางอย่างในขัดใจราวกับเด็กน้อยที่พ่อแม่ไม่อนุญาตให้ซื้อของเล่น ก่อนจะสไลด์หารุ่นพี่อีกคนที่คุ้ยเคยกันดี
(ว่าไงไอ้แสบ)
“แสบบ้านป๊ะดิ กูคนไม่ใช่พริกขี้หนู...” เปิดบทสนทนาคชาก็ปากไวเหมือนเดิม ก่อนจะเบี่ยงประเด็น “อยู่ไหน”
(สยาม โทรถามอย่างกับเป็นภรรยาที่คิดถึงสามีเลยนะ)
“ถุยยย ไอ้พี่เวร” ถึงจะด่าแต่แก้มใสก็ยกยิ้มขำ “ขอไรหน่อยดิ”
(ขอแต่งงานป้ะ ไม่ได้นะ พี่ตกลงกับเจสสิก้าเกิร์ลเจนฯแล้วว่าจะไปสู่ขอวันพรุ่งนี้)
“ เอ่อะ กูขอสติให้มึงด้วยครับ ” คชาตะครุบปากตัวเองแทบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังจะขอร้องให้เขาช่วย “ฝากซื้อของให้หน่อยได้ไหม”
(หึหึ ซื้ออะไรครับ)
“นารูโตะเล่มที่สี่สิบเอ็ด นะนะ พี่เต๋านะ กูอยากอ่านมากเลยย น้า..”
(อะ..เออ.. รีบไหมละ)
“ถ้าพูดแบบไม่เกรงใจก็รีบมากอะ” คชายิ้มแป้นเมื่ออีกฝ่ายตอบตกลง
(กินไรยังอะ ให้ซื้อเข้าไปด้วยไหม)
“แหม่ ทำตัวอย่างกับสามีที่เป็นห่วงภรรยาเลยน้า..” คชาเอ่ยแซว “กินๆๆ”
(อืม.. ไม่เกินชั่วโมงหรอก ไปอาบน้ำทำตัวหอมๆรอสามีกลับบ้านได้แล้ว นะคุณภรรยา)
เต๋าหัวเราทิ้งท้ายแต่ไม่ทันที่คชาจะได้พูดอะไรต่อปลายสายก็ชิงวางไปก่อนเสียแล้ว คชาอมยิ้มเบาๆ ถึงแม้จะปากเก่งเอ่ยแซวกันไปมาแต่จริงๆก็แอบตะหงิดๆในใจเหมือนกัน ว่าแล้วคชาก็ดันตัวเองให้ลุกจากเตียงแคบๆ พาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปจนได้ คชาเอ่ยท้วงตัวเองว่าไม่ได้ทำตัวเป็นภรรยาที่รอสามีกลับบ้านหรอกนะ ก็แค่รู้สึกเหนียวตัวบ้างนิดหน่อยเท่านั้นเอง..
เวลาบ่ายสามกว่าๆเต๋าจอดรถหน้าหออีกคน เปิดประตูรถแบกหนังสือการ์ตูนกว่าสิบเล่มในแขนเดียว ส่วนอีกข้างก็ถือซาลาเปาสารพัดไส้ไว้ ตอนแรกเขาก็ว่าจะซื้อหนังสือตามที่รุ่นน้องที่สั่งต้องการเพียงเล่มเดียวนั่นแหละแต่พอหันไปเจออีกเรื่องที่หน้าปกเป็นเด็กผู้ชายผมแสกกลางก็จำได้ว่าอีกคนต้องชอบมากๆแน่ แถมยังเคยเห็นเจ้าตัวบ่นๆอยู่ว่าอยากได้หนังสือการ์ตูนเรื่องนี้เศรษฐพงษ์ก็ใจดีแบกมาให้อีก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แปปนึงโว้ยยยยย” เสียหวานแหกปากออกมาจากข้างใน เสียงขลุกๆขลักๆดังอยู่ในห้อง
เต๋าบ่นงึมงำเบาๆก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออก “กว่าจะเปิด หนักนะ”
“โอ้โห....” คชามองตั้งหนังสือที่อีกคนหิ้วอยู่จนกล้ามขึ้น เต๋ารีบเดินเอาหนังสือการ์ตูนเข้าไปกองไว้ในห้องรุ่นน้อง “เอ๊ะ มึงครับ กูบอกให้ซื้อมาเล่มสี่สิบเอ็ดเล่มเดียวไม่ได้ให้ซื้อมาสี่สิบเอ็มเล่มนะ”
เต๋าหัวเราะเบาๆ ถือวิสาสะเดินไปนั่งบนเตียงที่เต็มไปด้วยกองหนังสือการ์ตูนมามาย ปล่อยให้เจ้าของห้องเดินไปด้อมๆมองๆหนังสือการ์ตูนที่เขาถอยมาให้ ดูจากสภาพหนังสือก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวคงไล่ซื้อเก็บมานานแล้วจริงๆ
“นารูโตะเล่มสี่สิบเอ็ดอ่ะมี” เต๋าพูดเบาๆ “เล่มอื่นเห็นว่าคชาน่าจะชอบก็เลยซื้อมาให้อีก”
“หู้วว พี่เต๋าแม่งป๋าว่ะ ร้ากกก ” คชายิ้มจมูกบานอย่างอารมณ์ดีพลางแงะนารูโตะเล่มสี่สิบเอ็ดออกมาพลิกไปมา “แต่กูจ่ายให้เล่มเดียวนะ”
เต๋าหลุดขำก่อนจะพยักหน้าตกลงไปกับอีกคน ยื่นถุงซาลาเปาอุ่นๆไปให้ คชาเอ่ยขอบคุณก่อนจะหยิบออกมางับกิน ร่างบางเดินเอื่อยๆลงไปนั่งข้างๆรุ่นพี่ที่กำลังจะแย่งพื้นที่ว่างบนเตียงของเขาแล้ว คชางับซาลาเปาไว้ในปากก่อนจะยัดถุงซาลาเปาที่เหลือให้รุ่นพี่พลางบอกให้กินเข้าไป เต๋าขยับตัวอีกหน่อยเพื่อให้อีกคนได้นอนหงายลงไปอ่านหนังสือการ์ตูนดีๆ
เต๋ามองอีกคนที่หลุดเข้าโลกจินตนาการไปแล้ว นึกอยากรู้ว่าไอ้หนังสือการ์ตูนพวกนี้มีอะไรดีนักหนา หนังสือการ์ตูนอีกเล่มถูกยกขึ้นมาเปิดอ่านดูบ้าง เสียงพลิกกระดาษดังไปมา เต๋าลุกเข้าไปล้างมือตัวเองในห้องน้ำเล็กน้อย สภาพห้องน้ำเปียกปอนขนาดนี้ ให้เดาก็คงรุ่นน้องของเขาต้องมาอาบน้ำตามที่เขาสั่งแน่ๆเลย เต๋ายกยิ้มเบาๆนึกอยากจะแซวอีกคนเหลือเกิน
แต่ก็ผิดคาดเมื่อออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าอีกคนนอนคว่ำหลับปุ๋ยไปแล้ว แขนเรียวๆยื่นออกมานอกเตียงเพราะอีกคนนอนขวางทางเตียงศีรษะกลมเอนพิงแขนตัวเอง หนังสือการ์ตูนที่เคยอยู่ในมือก็ร่วงแหมะอยู่บนพื้นห้อง เต๋าเดินกลับไปนั่งพิงเตียงนอนข้างๆอีกคน เสียงลมหายใจแผ่วๆเป็นจังหวะของคชาดังเบาๆอยู่ข้างหู
เต๋าหันหน้ามามองใบหน้าหวานที่หลับพริ้ม เปลือกตาสีมุกปิดสนิท แพขนตาดำยาวไล่มาสันจมูกโด่งปลายจมูกเชิดรั้นบ่งบอกนิสัยส่วนตัว ริมฝีปากสีเชอร์รี่อมยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังฝันดี พวงแก้มใสนั่นดูน่าสัมผัส.. เร็วเท่าความคิดนิ้วนาวของเต๋าเลื่อนไปลูบเบาๆที่แก้มใสนั่นละเลียดสัมผัสผิวเนียน นิ้วเกี่ยวผมสีขนกาที่ปกปิดใบหน้าหวานให้ออกไป
“อือ..” คนที่หลับพริ้มส่งเสียงครางอื้ออึงเมื่อถูกอีกคนรบกวนเวลานอน คชาขยับตัวเล็กน้อยแต่กลับกลายเป็นกว่ากลับชิดใบหน้าอีกคนเพียงแค่ปลายจมูกชน ถึงเต๋าจะรู้ว่าอีกคนไม่ได้สติ แต่ก็ยังไม่แม้ที่ถอยหนี เต๋าใช้ปลายจมูกปัดปลายจมูกอีกคนไปมาเบาๆ ก่อนที่เปลือกตาสีมุกของคนที่หลับพริ้มจะค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ
“หึ..” เต๋ายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย คชาแอบตกใจเล็กน้อยที่ลืมตาขึ้นมาก็เจอรุ่นพี่อยู่ใกล้ขนาดนี้แต่กลับไม่อยากจะถอยหนีไม่รู้เพราะว่าตัวเองยังตื่นไม่เต็มตาหรือยังไงก็ตาม ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดปลายจมูกอยู่นี่ขับให้แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ ริมฝีปากหยักของเต๋าทาบทับลงมาช้าๆที่ริมฝีปากอวบอิ่ม เปลือกตาของคชาหลับพริ้มลงมาอีกคน ปล่อยให้อีกคนได้ละเมียดชิมความหอมหวาน เรียวลิ้นร้อนของคนสูงกว่ากวาดต้อนหยอกล้อลิ้นของคชาอย่างสนุกสนาน จริงอยู่ว่าคชาก็เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาบ้างแต่ประสบการณ์ที่ว่านั่นดูเด็กน้อยไปเลยเมื่อเทียบกับอีกคน คชาครางอื้ออึงเมื่ออากาศในปอดกำลังจะหมดลง คนตัวสูงดูดเน้นย้ำริมฝีปากอีกคนก่อนจะผละออก
ทันทีที่ริมฝีปากอีกคนผละออกไป คชารีบโกยออกซิเจนเข้าปอดทันที ก่อนจะได้คิดสิ่งอื่นใด แขนทั้งสองข้างของคชาก็โดนอีกคนดึงก่อนที่ร่างทั้งร่างของคชาจะร่วงตุ้บลงไปทับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง
“ไอ้พี่เต๋า..อึก..” คชาเพิ่งจะค้นพบสิ่งที่ไว้กว่าปากร้ายๆของคชาแล้วนั่นก็คือริมฝีปากของรุ่นพี่หมาบ้าที่เพิ่มโถมทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คชากำเสื้อนักศึกษาของอีกคนแน่น ร่างทั้งร่างโดนตรึงโดยอ้อมกอดอุ่นๆของเต๋า ยอมผละให้อีกคนได้หาใจบ้างแต่ถึงกระนั้น ริมฝีปากของเต๋าก็ยังทาบทับเข้ามาไม่มีหยุดหย่อนราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย
เอวคอดโดนอีกคนรวบไว้จนแน่น รสจูบของรุ่นพี่แทบจะทำให้คชาละลาย มือเรียวเลื่อนขึ้นดันแผงอกของอีกคนให้ห่างออก “อึก..หาย..หายใจ..ไม่ทัน..”
เต๋ามองอีกคนที่ราวกับแมวน้อยที่กำลังโดนแกล้งใบหน้าสีแดงก่ำของคชาน่ามองยิ่งกว่าตอนไหนๆ ริมฝีปากแดงช้ำฉ่ำไปด้วยร่องรอยเหตุการณ์เมื่อครู่ ดวงตาเรียวสวยหลับพริ้มพลางหอบหายใจ เต๋าก้มลงงับริมฝีปากเจ่อนั่นเป็นการบอกลาเพราะเกรงว่าอีกคนอาจจะขาดอากาศหายใจตายไปแล้วจริงๆก็ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผลั้วะ
“คชาพี่ซื้อ...” เหนือสิ่งอื่นใดประตูบานไม้ของห้องคชาก็ถูกเปิดด้วยพี่รหัสหน้าหล่อพร้อมกับหนังสือการ์ตูนหนึ่งเล่มก่อนที่คนที่เริงร่าเมื่อครู่จะชะงักไปกับภาพตรงหน้า
“พี่แม็ค..”
“ไอ้แม็ค..”
“พี่เต๋า”
Talk with writer ♥
กราบงามๆนะคะอิอิ ช้ามากช้ามากๆจนเป็นเอกลักษณ์ของมิลลิกรัมซะแล้วอิอิ เอาละเอามาเสิร์ฟละนะคะ อาจจะเหนือคาดหมายของรีดไปนิดเนอะ รีดชอบป้ะ ข้าวชอบมากนะ เราไม่ได้หื่นนะ แต่มันคือฟิลลิ่งงงงง ยังไงก็ฝากคอมเม้นท์ฝากติชมด้วยน้า ทุกคนไปฟอลแอคมิลลิกรัมในทวิตเตอร์ @millikrame กันหรือยังคะ อัพช็อทฟิคบ่อยด้วยน้า เอาไว้อ่านฆ่าเวลาในตอนที่มิลลิกรัมดองฟิคหลักเนอะ ฮ่าๆ ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้และช่วยอ่านต่อให้จบด้วยนะคะ ขอบคุณค่า บ้ายบาย เลิ้บยู้ว – ข้าว
ไม่มีขอแก้ตัวค่ะ กราบขออภัย 55555555555 เนื่องด้วยโมเลกุลความขี้เกียจมันมีเยอะเกินไปเค้าเลยไม่ค่อยได้ปั่นเลยแง้ T^T ขอบคุณพี่ๆหลายคนมากๆเลยนะคะที่เวลาเจอมิลลิกรัมทั้งสองคนยังคอยท้วงคอยตาม ดีใจทุกครั้งจริงๆค่ะ แล้วก็แอคมิลลิกรัม @millikrame เป็นแอคที่พลาดไม่ได้จริงๆค่ะ คอฟิคของพวกเราแวะเวียนไปฟอลไปติดตามกันได้นะคะ แล้วก็ตอนนี้เม้นท์กันเยอะๆน้าถึงพวกเราจะอักช้า(ม้ากมาก) แต่สิ่งที่มิลลิกรัมยังคงต้องการก็คือคอมเม้นท์ของทุกคนที่เป็นกำลังใจของพวกเราเสมอนะคะ รักคนอ่านที่สุดอ่ะ เจรงงงงงงงง <3 – มิล
ความคิดเห็น