คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 14
Chapter 14
การเข้าค่ายรับน้องคณะนิเทศศาสตร์วันสุดท้ายเป็นไปอย่างราบรื่น คชายังคงไม่เห็นรุ่นพี่หมาบ้าตั้งแต่เมื่อคืน ถึงผ้าห่มผืนใหญ่ก็กลายเป็นของเขาแต่ผู้เดียวก็ไม่ได้ทำให้เปลือกตาสีมุกปิดสนิทลงเลย คชาแทบจะลุกมาคุยกับเสาเตียงแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าพี่แม็คนอนอยู่ข้างๆจะหาว่าสติไม่ดี ไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะนอนกับคนไม่คุ้นหรือเพราะคนข้างๆหายไปกันแน่ แต่คชาก็ย้ำเตือนตัวเองตลอดว่าเป็นเพราะเหตุผลอย่างแรกคล้ายกับปลอบใจตนเอง
ถ้าจะบอกว่าคชาเมื่อวานเรียกว่าโลวแบต วันนี้คชาก็เรียกได้ว่าด้อนท์แฮฟแบตเตอร์รี่เลย กว่าจะหลับตาลงเข็มสั้นก็ตีไปตีสามกว่าๆ แถมนาฬิกาปลุกยังจะส่งเสียงกริ๊งกร๊างปลุกตอนหกโมงเช้าอีก คชาอยากจะอ้วกออกมาเป็นสายรุ้ง ให้ตายเถอะ ความผิดใครวะเนี่ย ด้วยอาการนอนไม่พอหรืออะไรก็แล้วแต่ ทำให้เช้านี้ร่างเล็กตักข้าวเข้าปากเพียงแค่ไม่กี่คำเท่านั้น
“กติกาก็ง่ายๆค่ะ เพียงแค่น้องเครื่องเล่นให้ครบทั้งหมดเพื่อเอาธงมา สีไหนเล่นครบก่อนของรางวัลก็จะเป็นของสีนั้นนะคะ ”
คชาอ้าปากหาวรับคำอธิบายของรุ่นพี่ ก่อนที่จะเหลือบมองคนที่ลงมานั่งข้างตัวเอง พี่เต๋านั่นเอง หน้าตาผ่องใสเชียวนะ คชาบ่นขมุบขมิบกับตัวเองไม่ให้อีกคนได้ยิน
“นอนไม่พอหรือไง” เสียงทุ้มว่าเบาๆก่อนใบหน้าหล่อนั่นจะหันมามองหน้า “นอนไม่หลับเหรอ”
“อือ..” คชาพยักหน้า “ ก็รู้นี่ แล้วเมื่อคืนไปนอนไหนมา”
“ห้องเพื่อน”
“ เออดี ”
คชาละสายตาจากใบหน้ารุ่นพี่หน้าหล่อไปตั้งใจมัดผ้าพันคอแสดงสีประจำของตน เต๋าปล่อยให้บรรยากาศอึมครึมต่อไป พี่ปีสองเรียกให้ทุกคนยืนขึ้นเพื่อเช็คชื่อ ก่อนจะค่อยๆให้ขึ้นรถบัสเพื่อจะเดินทางไปยังสวนสนุกในเขาใหญ่ ทันทีที่รถเริ่มเคลื่อนตัว หนังตาหนักๆของคชาก็จะเคลื่อนคล้อยไปตามรถ ศีรษะกลมๆของคชาวางแหมะบนไหล่หนาของรุ่นพี่หมาบ้าเบาๆ
“ขอโทษแล้วกันเมื่อวานที่อารมณ์ไม่ดีใส่” คชาผ่อนหายใจยาว “ สงสัยเมนส์ไม่มามั้ง ”
เต๋าหลุดขำเบาๆกับคำแก้ตัวก่อนจะปล่อยให้อีกคนใช้ไหล่ตัวเองต่างหมอนไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ “ อืม พี่ไม่โกรธหรอก..ฝันดีครับ ”
เสียงลมหายใจแผ่วเบาที่คอยเข้าออกเป็นระยะทำให้เต๋ารู้ว่าอีกคนหลับลงไปแล้ว ภายในเวลาสิบห้านาที เสียงเครื่องยนต์ก็ดับลง เต๋าจำเป็นจะต้องปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้น คชางัวเงียอยู่สักพักก่อนจะยอมบิดขี้เกียจและเดินตามลงไปข้างล่าง พี่แม็คเดินยิ้มแป้นเข้ามายีผมคนตัวเล็กซะทีนึงก่อนจะเดินไปรวมกับปีสอง ทำเอาเต๋าที่ยืนมองอยู่ออกอาการเคืองเล็กน้อย
แผนที่สวนสนุกถูกแจกให้สมาชิกค่ายนิเทศทั้งหมด ในแผนที่ก็ประกอบไปด้วยจุดมาร์คอยู่ราวๆสี่ถึงห้าจุดเป็นจุดที่มีธงซ่อนเอาไว้ แต่การจะเอาธงนั้นมันก็ต้องผ่านเครื่องเล่นมหาประลัยนานาพรรณไปก่อน แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่เนื่องจากหลายๆคนก็น่าจะเคยผ่านเครื่องเล่นเหล่านี้มาบ้างแล้ว เสียงนกหวีดดังขึ้นหมายถึงการเริ่มเกม ตอนเที่ยงทุกคนต้องเอาธงที่หามาได้นั่นมานับว่าสีไหนได้เยอะที่สุดและจะได้ของรางวัลไป และดอกจันอันสุดท้ายบอกไว้ว่าสมาชิกทุกคนในสีจะต้องเล่นเครื่องเล่นนั้นๆเพื่อเป็นการบริสุทธิ์ใจและเท่าเทียมกัน
สมาชิกแต่ล่ะสีพากันยกโขยงไปยังเครื่องเล่นต่างๆที่ตั้งไว้สูงท่วมหัวทั้งนั้น การเข้าค่ายวันนี้ไม่ต่างกับการปล่อยผีสักเท่าไหร่ นักศึกษาทุกคนนอกจากจะได้ล่าสมบัติกันอย่างสนุกสนานแล้วยังได้รับความหวาดเสียวจากเครื่องเล่นอีกต่างหาก รวมถึงคชาด้วยถึงแม้จะไม่สันทัดเรื่องเครื่องเล่น แต่ก็สนุกสนานไปกับเพื่อนๆด้วยเหมือนกัน คชากลับมาร่าเริงเหมือนเดิม เกาะคอรุ่นพี่หมาบ้ากับเพื่อนตัวดีอย่างเบนไปเล่นไวกิ้งเป็นรอบที่สอง ไม่สนเสียงทักท้วงของเพื่อนร่วมทีมที่จะต้องเปลี่ยนเครื่องเล่นกันแล้ว
คนตัวเล็กหลับตาแน่นพร้อมกับแหกปากลั่น “วู๊วววววว”
“อ๊ากกกกกกกกกกก”พอๆกับชายฉกรรจ์สองคนที่หลับตาปี๋..
คราวนี้แหละใครเป็นสาวแท้สาวเทียมก็จะได้เห็นกันวันนี้ ผู้นำทีมอย่างแม็คกำธงไว้ในมือพร้อมกับประกาศบอกเครื่องเล่นต่อไป แร๊พเตอร์นั่นเอง แร๊พเตอร์คชาก็ยังพอไหวอยู่ นอกจากแรงเหวี่ยงมากมายที่ทำให้คชาต้องจิกหลังเพื่อนรักอย่างเบนไว้แน่นไหนจะแรงกระแทกสุดแสนจะหนักหน่วงนั่นทำให้คชาต้องใช้แขนอีกข้างจิกหัวรุ่นพี่หมาบ้าพร้อมกับแหกปากลั่น ความทรหดบนเครื่องเล่นแทบจะทำให้คชาลมจับเมื่อรู้ว่าสีแดงสามารถแย่งธงของเครื่องเล่นนี้ไปได้
“เพราะมึงอ่ะแหละมัวแต่ไปเล่นไวกิ้งรอบสอง ดูดิสีแดงเอาธงไปเลย” เบนหันมาแซะเพื่อนรักที่ยืนปั้นหน้ายักษ์อยู่ข้างๆ
“ชิ ” คชาเชิดหน้าก่อนจะเดินไปเคียงคู่พี่แม็ค เต๋ากับเบนทำได้เพียงแค่ส่ายศีรษะเบาๆด้วยความเคยชิน
กิจกรรมยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ตอนนี้ทั้งสามสีมีธงในครอบครองเท่ากันก็คือคนล่ะสามอันเราจะมาแย่งกันที่เครื่องเล่นอันสุดท้าย และนั่นทำให้คชาขยาดไปมากพอตัว สิ่งนั้นก็คือบันจี้จั๊มพ์ คชาออกเสียงขอบายเป็นอันดับแรก เพราะความสูงขนาดนั้นให้คชาไปสู้รบกับผีในบ้านผีสิงสักสามรอบยังจะง่ายเสียกว่า แต่ความลำบากมันอยู่ตรงที่สีน้ำเงินของคชามาถึงบันจี้จั๊มพ์เป็นทีมแรกเนี่ยสิ แต่ตัวช่วยของด่านนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรคชาได้เลยสักนิดเพราะหมายเหตุของด่านนี้เขียนไว้ว่า “ น้องผู้หญิงสามารถเลือกที่จะไม่เล่นได้ แต่สำหรับผู้ชาย..บังคับเล่นทุกคน!! “
หลังจัดการชั่งน้ำหนักตรวจเช็คสภาพร่างกายเบื้องต้นนู้นนี่นั่นตามมาตรฐาน คนตัวเล็กก็ถูกส่งตัวขึ้นลิฟต์สูงห้าสิบเมตร พลางมองสมาชิกในทีมแต่ละคนที่ทิ้งตัวสู่เบื้องล่างด้วยความผาสุกด้วยใจหวาดหวั่น
เรียงคิวประหารชัดๆ!!!
“ไม่” คชาแหกปากลั่น “ไม่มีทาง กูไม่มีทางกระโดด ไม่”
ถึงแม้ว่าตอนนี้คชาจะถูกลากตัวขึ้นมาอยู่บนสุดของเครื่องเล่นแถมสายสลิงยังพันเต็มตัวไปหมดเป็นสัญญาณว่าพร้อมแล้วแต่ริมฝีปากสีสวยของคชายังแหกปากลั่นยืนกรานจะไม่กระโดดแน่ๆ
“โอเคครับ..ชาฟังพี่นะ ” เต๋ากุมขมับ “ คชาแค่หลับตาแล้วทิ้งตัวลงไปข้างล่าง..”
“ทิ้งตัว!!?!!” คชาเบ้ปาก “ไม่อาวววววว”
“โอเคไม่ทิ้งตัวก็ได้..ก็แค่..เอ่อ.. โยนตัวเองลงไป..”
“โยนตัวเองเลยเหรอ!!?!! โยนตัวเอง โฮรรร ”
“ไม่ๆๆ ไม่โยนตัวเองคือ..แบบว่า.. โบยบิน..”
“ไม่เอาไม่ใช่นกไม่โบยบิน ไม่เอานะ พี่เต๋านะ คชาขอร้อง..”
ตอนนี้วิญญาณพุชอินบูทกำลังสิงสู่เข้าร่างกายของคชา ดวงตาที่ปกติเรียวสวยตอนนี้กลับกลมโตออดอ้อนโดยไม่ทราบสาเหตุ จากคนที่เคยซนเป็นลิงตอนนี้กลับกลายเป็นปลิงไปเสียแล้ว (เอ๊ะ? หรือจะเป็นหมึกก็ไม่ทราบได้) แขนขาเล็กพันกอดไปกับเสาต้นหนึ่งของเครื่องเล่นประหนึ่งว่าถ้าหลอมตัวเองให้ผิวหนังซึมเข้าเสาได้ในตอนนี้คชาก็คงจะทำไปแล้ว
“นะนะ พี่เต๋านะ คชาขอร้อง คชาไม่โดด ให้ตายยังไงคชาก็ไม่โดด..”
“คือคชา..”
“น้า.. พี่เต๋านะ นะครับนะ น้า ไม่เอาจริงๆ พี่เต๋า พี่เต๋ามองหน้าน้องคชา น้องคชาไม่อยากโดดจริงๆนะครับ..”
กลยุทธอ้อนร้อยแปดกระบวนท่าถูกงัดออกมาใช้ เต๋าแทบจะระทวยลงไปแล้วกับคำสรรพนามเมื่อครู่ แต่แล้วยังไงเสียคชาก็จะต้องกระโดดลงไปเพราะว่าสมาชิกสีทั้งหมดกำลังฝากความหวังไว้กับเขาและคชา เหมือนบรรยากาศจะกดดันแต่ก็ไม่ ไม่ทราบว่าทำไมเหมือนกัน เต๋ามองหน้าเด็กน้อยที่ยังทำหน้าตาน่าสงสารส่งสายตาปริบๆราวกับแมวน้อยมองปลาดุกย่าง(?) เต๋าสะกิดพี่พนักงานก่อนจะก้มกระซิบคำที่รู้กับเพียงแค่นั้นก่อนที่สายสลิงอีกสายจะถูกดึงมาล็อคตัวเต๋าไว้แน่น ก่อนจะเดินไปปลดสายสลิงที่ตัวของคชาออก
“ผมไม่ต้องกระโดดแล้วใช่ไหมพี่” คชาหันไปทำตาวาวใส่พนักงานก่อนจะเหวออีกครั้งเมื่อสลิงที่เชื่องกับตัวของเต๋าจะถูกดึงมาล็อคใส่ตัวของคชาแทนอันเก่า
ทั้งคู่ถูกดันมาให้ยืนปากเหวท่ามกลางความงุนงงของคชาก่อนเด็กน้อยจะแหกปากอีกครั้งเมื่อสลิงที่ข้อเท้าของคชาถูกมัดรวบกับข้อเท้าของเต๋าเป็นสัญญาณว่าทั้งคู่จะกระโดดพร้อมกัน เต๋าถือวิสาสะรวบเอวบางเข้ามาใกล้
“หลับตา” เต๋ากระซิบชิดริมหูรุ่นน้องที่ตอนนี้สั่นระริกไปทั้งตัว “หายใจช้าๆ..”
“...”
“ไม่ต้องเกร็ง..ชู่ว..ไม่เป็นไร” ฝ่ามือหนาลูบเบาๆที่กลุ่มผมนุ่ม “ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรนะครับ”
“...”ถึงจะไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม..ใจมันเชื่อมั่นคำพูดของคนข้างๆอย่างเต็มอก
เต๋าผ่อนลมหายใจของตัวเองออกช้าๆ ใช่ว่าตัวเขาเองก็จะไม่กลัว แต่ให้แสดงอาการกลัวแข่งคนตัวเล็กในอ้อมแขนออกมาตอนนี้ก็จะดูสิ้นคิดเกินไปเสียหน่อย เต๋าให้จังหวะในสมองตัวเอง ก่อนจะเอนหลังสู่เบื้องล่างช้าๆ คนในอกเกร็งตัวแน่นพร้อมกับโอบรัดเต๋าแน่น ศีรษะกลมๆฝังแน่นเข้ากับซอกคอเขา ไม่มีเสียงร้องลั่นราวกับจะบ้ามีเพียงเสียงครางอู้อี้ในลำคอเท่านั้น สายลมเย็นๆตีร่างกายของเขาจนจนรู้สึกแสบเบาๆก่อนที่สายสลิงจะสุดและกระตุกดึงตัวเขาทั้งสองอย่างรุนแรงคชาหลุดร้องออกมาเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดตัวเองแน่น ทั้งคู่ลอยเคว้งอยู่ในอากาศเชือกเส้นใหญ่ดึงรุนแรงจนเขาทั้งสองหมุนติ้วราวกับสว่าน ดวงตาคมๆของเต๋าเบิกตากว้างอย่างต้องการจะซึมซับความสวยงามของทิวเขาตรงหน้า
“ ชา ลืมตาสิครับ ดูสิสวยมากเลยนะรู้มั้ย “ หัวกลมๆส่ายหัวช้าๆสองสามทีอย่างไม่ยอมทำตามคำบอกของเจ้าของอ้อมกอด เต๋าที่รู้ว่าพูดอะไรออกไปอีกก็คงไม่เป็นผลได้แต่กระชับอ้อมกอดแน่นๆให้เด็กน้อยหายสั่นไปบ้าง ก่อนที่แรงดึงจากส่วนขาจะดึงให้ทั้งคู่ขึ้นไปยังที่ที่เพิ่งกระโดดลงมาอีกครั้ง
สลิงถูกถอดออกจากตัวทั้งสองไปแล้ว คชาตอนนี้เหมือนโดนสูบวิญญาณออกไป ใบหน้าขาวซีดจนน่าเป็นห่วง มือของเต๋ายังคงบีบมือเรียวนั้นไว้ ตอนนี้ทั้งคู่เดินมาสมทบกับสมาชิกที่เหลือแล้ว เสียงเฮลั่นจากสมาชิกในทีมดังขึ้นเพราะตอนนี้ทีมของเรามีธงในครอบครองมากที่สุด
“ โหยยนี่ถ้าไม่ได้คชานี่คงจะไม่ชนะนะเนี่ย” เพื่อนในสมาชิกคนหนึ่งเดินเข้ามายืนข้างคนตัวเล็กก่อนจะตบไหล่คนตัวเล็กดังป้าบ ราวกับต้นไม้ที่ขวานคมๆโดนตัดโคนในทีเดียง ร่างบางเสียการทรงตัวร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีโดยที่เต๋าเองก็คว้าไม่ทันท่ามกลางความงุนงงของทุกคน แม็ครีบโฉบเข้ามาดึงคนตัวเล็กที่สติหายออกไปจากร่างเข้าสู่อ้อมกอด
“คชา..” แม็กเขย่าร่างในอกเบาๆราวกับจะเรียกสติแต่กลับไร้สิ่งตอบสนองจากคชา
เต๋าเดินเข้ามาประชิดตัวรุ่นน้องหน้าหล่อพร้อมกับช้อนตัวร่างบางเข้ามาอุ้มในท่าเจ้าสาว “พี่รับผิดชอบเอง”
“แต่ว่า..”
“พี่จัดการเองแม็ค”
ด้วยสายตาที่จริงจังหรือเพราะน้ำเสียงที่เดาอารมณ์ไม่ถูกของเต๋าก็ไม่ทราบที่ทำให้แม็คยอมปล่อยคชาเข้าสู่อ้อมแขนอีกคน เต๋าถามทางไปที่ห้องปฐมพยาบาลของสวนสนุกแห่งนี้ ก่อนจะเดินนำดิ่งออกไปคนเดียว แม็คมองตามอีกคนจนลับสายตาก่อนจะตัดสินใจยัดธงในมือให้รุ่นน้องใครสักคนแล้ววิ่งตามรุ่นพี่ของตัวเองออกไป
ท่ามกลางห้องเงียบๆของที่ปฐมพยาบาลแห่งนี้ เตียงในสุดมีเด็กหนุ่มหน้าหวานนอนหลับพริ้มอยู่ สีหน้าเริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ซีดเซียวจนคล้ายกระดาษเหมือนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน อกบางกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆเป็นจังหวะ อีกมุมหนึ่งของห้องรุ่นพี่ตัวขาวกำลังงกๆเงิ่นๆกับอะไรสักอย่างอยู่ก่อนจะร้องอ๋อเมื่อเห็นยาดมอันเล็กติดมือรุ่นพี่ออกมา แม็คเดินเอื่อยๆไปนั่งบนเตียงข้างๆ ดวงตายังคงจับจ้องร่างบางที่หลับสนิท
เป็นห่วง.. ใช่ไหมนะ
ไม่มีเสียงพูดคุยท่ามกลางบรรยากาศเงียบๆ ดูจากท่าทางแล้ว พยาบาลประจำคงไม่อยู่ เต๋าโบกยาดมช้าๆตรงปลายจมูกเชิดรั้นของคชา เต๋าปล่อยให้รุ่นน้องมองอยู่อย่างนั้น เขารับรู้ความรู้สึกของแม็คดี ก็คงไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่ เพียงแค่ว่า..เต๋ามีใครอีกคนอยู่เท่านั้นหากแต่แม็คไม่มีใครก็เท่านั้นเอง
“พี่เต๋า” เสียงหวานของคนมาใหม่ดังขึ้นปนเสียงหอบแรง “คชาเป็นลมหรอครับ..”
“..ริท”เต๋าครางชื่ออีกคนเบาๆ แม็คเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาจากแววตาเต๋าไม่อาจจะอธิบายความหมายนั้นได้ เต๋าถอนหายใจแน่น ยัดยาดมใส่มือรุ่นน้องหน้าหล่อ “เดี๋ยวพี่กลับมา ฝากคชาด้วย”
หลังจากที่ปล่อยให้คนตัวเล็กอยู่ในการดูแลของแม็ค เต๋าจึงชวนริทออกมาเดินข้างนอก ในใจเต๋าอยากจะซื้อขนมปังสักสองสามชิ้นแล้วก็น้ำผลไม้อีกสักขวดไปฝากคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเมื่อเช้าทานน้อยหรืออาจจะนอนไม่พอจึงทำให้คชาเป็นลมไป
“ตรงนั้นมีแซนวิชขายน่ะครับ” เต๋าทำลายความเงียบ “ซื้อไปฝากคชาหน่อยนะ”
ริมยิ้มบางๆ “ก็ดีครับ”
เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงร้านค้าเล็ก เต๋าเงยหน้าขึ้นๆลงๆอยู่ตรงแผงขายขนมปัง เลือกไม่ได้สักทีสักทีว่าจะเอาแซนวิชไส้ทูน่าหรือแฮมชีสไปให้อีกคนดี เอาจริงๆแล้วเต๋าเองก็ไม่ได้รู้ใจอะไรของคชาขนาดนั้น แต่เขากลับเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจ สุดท้ายแล้วเต๋าจึงหยิบเอามาทั้งสองรสชาติ พร้อมกับน้ำส้มอีกขวด
“ริทเอาอะไรไหมครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
ริทหลุดขำเบาๆ “ยังจะมาป๋าอีกนะ ไปเถอะครับ คชาคงจะรอ”
อีกด้านหนึ่งในห้องพยาบาล แม็คกวาดไล่สายตาจ้องมองคนเป็นรุ่นน้องอย่างหลงใหล ด้วยองค์ประกอบของใบหน้าที่เข้ากันไปหมด เขาชอบมันจริงๆ แก้มใสเริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว เปลือกตาสีมุกประดับด้วยแพขนตาหนาที่กำลังปรือขึ้นช้าๆ..
“คชา..”
“..พี่แม็ค” ดวงตาเรียวสวยกวาดมองสรรพสิ่งรอบตัวอย่างไม่คุ้น “ให้ตายเถอะ ล้มลงไปซะได้..น่าอายชะมัด”
แม็คอมยิ้ม “ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ก็ดีแล้วนี่”
คชายิ้มอ่อนๆพลันสองคนคุ้นตาก็เดินเข้ามาในห้องพยาบาลช้าๆ เต๋าที่ถือขนมมากมายในมือทำให้กระเพาะของคชาพ่นน้ำย่อยออกมาอย่างกะทันหัน เสียงคำรามของกระเพาะน้อยๆดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ คชานึกอยากจะเอาหัวโขกขอบเตียงตาย จะมาร้องอะไรตอนนี้วะ
เต๋ายิ้มกว้าง “ตื่นแล้วเหรอ กินแซนวิชหน่อยไหมคชา?”
“ไม่ต้องมาพูดดีเลยมึง ไอ้พี่เต๋า โหย เนี่ยเป็นลมไปก็เพราะใคร เพราะพี่นั่นแหละ” ริมฝีปากเบ้ออก
“โถ่..” เต๋าหน้าหงอลงก่อนจะเดินมาวางแซนวิชไว้บนเตียง “นี่ไงเอาแซนวิชมาง้อแล้ว”
“ไม่ต้องเลย” ร่างบางนึกสนุกในใจใบหน้าเก๊กขรึมอย่างแนบเนียน “ไปไหนก็ไป น่ารำคาญจริง”
“...”
“มึงไม่สนสักนิดว่ากูกลัวความสูงขนาดไหน มึงเร้าจะโดดอยู่นั่นเป็นไงล่ะ งามไส้ไหมล่ะมึง ถ้าไม่ได้พี่แม็คแบกกูมา กูก็คงตายไปตรงนั้นแล้ว เหอะ”
จุดนั้นคชาแทบจะโห่ร้องในใจพร้อมกับตีลังกาไปรับรางวัลออสก้า แอคติ้งตีขนาดที่ทั้งห้องเงียบกริบ แม๊คก็อึ้งอ้าปากหวอไปแล้ว เต๋าหลุบสายตาลงต่ำ หัวใจหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก ความรู้สึกผิดแล่นมาจุกที่คอจนอยากจะร้องระบายอารมณ์ลงไปตรงนั้น
เต๋าเค้นประโยคสุดท้ายอย่างยากลำบาก“...พี่..ขอโทษ..” ก่อนที่เต๋าจะเลือกลุกขึ้นเดินออกไปอีกครั้ง
หลังจากนั้นคชาก็หลุดขำออกมาอย่างบ้าคลั่ง อยากจะตีลังกาลงเตียงร้องเพลง what does the fox say ไปรับรางวัลออสก้าซะจริงๆ เขาแอคติ้งจนคนรุ่นพี่หมาบ้ารู้สึกผิดหนีออกไปซะโน้น
“ทำอะไรน่ะคชา” ริทเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“แกล้งมันไง คิก ” คชาหัวเราะเบาๆก่อนจะแกะแซนวิสแล้วยัดเข้าปากด้วยความหิวโหย
“คชา..” แม็คครางชื่ออีกคนแผ่วเบา “พี่ว่า..พี่เต๋าเขาคงไม่สนุกด้วย..แถมพี่เต๋าเขาเป็นคนแบกเรามานะ ไม่ใช่พี่”
ความอยากอาหารเมื่อครู่ไหลไปพร้อมกับลมหายใจทันที “ ฉิบหายแล้วไงกู ”
ตอนนี้คชาอยากจะหักถ้วยออสก้าทิ้งแทนแล้ว เขาวิ่งทั่กๆออกมาจากห้องพยาบาลถึงกระนั้นในปากก็ยังเคี้ยวแซนวิสตุ้ยๆ จะให้ทำยังไงได้ล่ะ กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสิ ใช่ไหม? คชากระดกน้ำส้มลงท้องเป็นอึกสุดท้าย สายตาสอดส่องมองหาคนตัวขาวที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ก่อนจะพบเป้าหมายในที่สุดร่างขาวนั่งเปล่งออร่าอยู่ไม่ไกลนัก ขาเล็กๆสาวเท้าเนิบๆไปยังด้านหลังเป้าหมาย
“ นี่ใครเอ่ยยย “ มือเล็กๆซ้อนเอื้อมไปปิดตาคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างน่ารัก
“ …. “
“ จำกันไม่ได้หรอ เสียใจแย่เลย “
“ ... “
“ ไม่เล่นกับกูเลยอ้ะ เลิกเล่นก็ด้ะ “ คชาเสียงอ่อนลงเล็กน้อยปล่อยมือออกพลางย้ายมานั่งข้างๆรุ่นพี่หนุ่มแทน “ นี่อย่างอนไปเลยนะ ตุ๊ดป่ะเนี่ย “
“ พี่ไม่ได้งอน “ ร่างสูงก้มหน้าลง “ พี่แค่รู้สึกผิดน่ะ “
“ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกก เมื่อกี้กูล้อเล่นอ้ะ กูไม่ได้โกรธมึงหรอกนะ “
“ แต่พี่ก็ทำให้คชาเป็นลมอยู่ดี ถ้าพี่ไม่บังคับชา….ชาก็คงไม่เป็นลมแบบนี้ แล้วถ้าเกิดว่าชาเกิดช๊อค หรือตอนเป็นลมล้มหัวฟาดพื้นขึ้นมาพี่จะทำยังไง “ สิ้นคำจากเต๋า คชาแทบอยากจะแปลงร่างเป็นเฮอร์ไมโอนี่ย้อนเวลาไปเลิกแสดงเป็นดารารางวัลออสการ์ทันทีเพราะตอนนี้ร่างสูงของเต๋านี่ฟุ้งซ่านไปไกลแล้ว
“ กูก็ตายไง เนี่ยมึงก็จะได้กินข้าวต้มฟรีไงหรือไม่ก็อาจจะเป็นกระเพาะปลา อยากกินอะไรอ่ะ “
“ ตลกหรอ? ถ้าคชาหายไปพี่คงไม่ตลกด้วยหรอกนะ “ ร่างเล็กเม้มปากเล็กน้อย ในหัวคิดไปร้อยแปดว่าจะทำยังไงให้รุ่นพี่ข้างๆหายฟุ้งซ่านกลับมาเป็นพี่ว๊ากคนเดิมได้ พลางหนึ่งวิธีก็ปิ๊งออกมาท่ามกลางความคิดอื่นๆ วิธีที่คชามั่นใจว่าเต๋าจะต้องหายซึมแบบนี้
“ พี่เต๋าหันมานี่ดิ๊ “ โครงหน้าหล่อได้รูปหันมาด้วยความเศร้าก่อนที่ตาคมๆของเต๋าจะเบิกกว้างออก
จุ้บ
ริมฝีปากสีเชอรี่สดประทับลงบนริมฝีปากเย็นๆของอีกคนแผ่วเบาก่อนจะผละออกด้วยความเร็วสูง
“ หายรู้สึกผิดซะนะ กูโอเค แอมฟาย ไปนะมึงงง “ พูดจบร่างบางก็หันหลังวิ่งไปตามทางทันที เต๋าที่นั่งอยู่อึ้งไปกับการกระทำเมื่อคู่ มือขาวยกขึ้นมาแตะริมฝีปากด้วยความตกใจ ก่อนยิ้มแมวๆจะเผยออกมา เต๋าหัวเราะเสียงดังกับตัวเอง เหมือนเรื่องก่อนหน้านี้ไม่เคยจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ เต๋าผุดลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะก้าวขาออกวิ่งตามไป ยิ่งคิดร่างสูงของเต๋าก็ยิ่งยิ้มออกมากกว่าเดิมเพราะก่อนที่คชาจะลุกหันหลังหนีไปความทรงจำของเต๋าก็บอกได้ว่าแก้มใสๆนั่นขึ้นสีชมพูระเรื่อกว่าเดิมอย่างแน่นอน แบบนี้เรียกว่าเขินรึเปล่าครับ?
Talk with writer ♥
ฮูเล่ ในที่สุดคุณพี่ว๊ากก็เสร็จสักที ดราม่ามากกก ฝ่าฟันตะกอนความคิดมาได้นี่แฮปปี้จริงๆเลยค่า ขอบคุณรีดเดอร์ที่คอยติดตามกันมากๆเลยนะคะ ทุกคนเป็นกำลังใจของมิลลิกรัมจริงๆค่ะ เปิดเทอมแล้วจะพยายามอัพบ่อยๆนะค้า อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า ^^ ; มิล
พยายามที่สุดได้แค่นี้ ขอบคุณคนอ่านมากๆนะคะที่คอยติดตาม ขอบคุณจริงๆค่า ^^ ; ข้าวหมาก
1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ
ความคิดเห็น