คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 13
CHAPTER 13
นนทนันท์รู้สึกว่าตัวเองโชคดีอย่างกับถูกหวยเมื่อได้มาอยู่ในห้องที่หรูเวอร์ๆของโรงแรมแห่งนี้ ซึ่งเทียบเคียงได้กับห้องสวีทเลยก็ว่าได้ ในขณะที่คนอื่นได้นอนห้องธรรมดาที่ไม่หรูหราเท่า
‘ น้องปีหนี่งจะได้นอนกับพี่รหัสของตัวเองนะคะ แต่ไม่ต้องกลัว เพราะจะมีพี่ปีสามตามไปดูแลด้วย รับรองปลอดภัยค่า ‘
เสียงทรงพลังของซานิเมื่อตอนเช้าแว่บเข้ามาในหัวของคนตัวเล็ก ลองคิดเล่นๆดู ถ้าเกิดพี่รหัสของคชาเกิดหื่นขึ้นมา คืนนั้นคงเป็นคืนที่โหดร้ายที่สุดสำหรับคนตัวเล็ก แต่นี่คืออัลไลห้องนอนสวีตและอาหารมื้อดึกของทางโรงแรมอีก มีพี่รหัสเป็นพี่แม๊คนี่น่าอิจฉาเป็นที่สุดไปเลย
“ คชาอิ่มแล้วใช่มั้ย? “ พี่รหัสสุดหล่อที่มีกางเกงขาสั้นสบายๆติดตัวอยู่เพียงชิ้นเดียวเอ่ยถามขึ้นทั้งที่ผมซอยละต้นคอยังคงเปียกชุ่มถามขึ้น
“ ฮะเฮ้ย พี่แม๊คทำไมไม่ใส่เสื้อล่ะฮะ “ ร่างเล็กที่เงยหน้ามาจากโทรศัพท์ถึงกับอ้าปากค้างก็พี่แม๊คเล่นเดินเปลือยอกโชว์หกถุงออกมาซะขนาดนี้
“ อ้อ คชาไม่ชินหรอ ปกติพี่อยู่บ้านพี่ชอบถอดเสื้อเดินน่ะเลยชิน “ แม๊คพูดไปหัวเราะไปพลางมือหนาหยิบเสื้อสีเทาในตู้มาสวมใส่
“ ปกติผมไม่ค่อยถอดหรอกฮะ เอ่อ พี่แม๊คพอจะรู้มั้ยฮะว่าใครเป็นพี่ปีสามที่จะมานอนกับพวกเรา “
ร่างหนาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเหมือนกับคนที่เล่นกีฬามาเป็นประจำของแม๊คเดินมานั่งเช็ดผมบนเตียงกล่าวตอบด้วยเสียงอบอุ่นเช่นทุกครั้ง “ พี่ก็ไม่รู้นะ พี่เห็นพวกพี่ปีสามคุยๆกันอยู่เหมือนกันแต่ตอนนี้พี่ไม่ได้สนใจน่ะ คชามีอะไรรึเปล่า? “ พี่รหัสสุดหล่อที่เห็นคชาทำหน้างออยู่ก็เอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ เอ่อ ผมไม่ค่อยชินถ้าจะนอนกับคนแปลกหน้าน่ะฮะ ผมจะนอนไม่ค่อยหลับ “
“ อ้าวแล้วถ้างี้นอนกับพี่จะนอนหลับหรอ? “ แม๊คหันหน้ามามองคนตัวเล็กที่อยู่ถัดไปเล็กน้อย
คนตัวเล็กสวนออกไปทันควัน “ ถ้าแบบพี่แม๊คอ่ะ ผมนอนอยู่แล้วเพราะพี่อ่ะ ไม่ได้แปลกหน้า แต่หน้าแปลกมากกว่า “ เสียงหัวเราะคิกคักของคชาดังขึ้น มือใหญ่ของแม๊คเอื้อมมือมาหมายจะเบิ้ดกะโหลกคนตัวเล็กสักที แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะร่างสูงขาวของเต๋าเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน
“ พี่เต๋า / ไอ้หมาบ้า “ เป็นเสียงของคชาและแม๊คนั่นเองที่ดังขึ้นพร้อมกัน เต๋าที่เดินเข้ามาใบหน้าขุ่นมัวเล็กน้อยเมื่อมองเห็นทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ พี่ปีสามเป็นมึงเองหรอเนี่ย แล้วไม่บอกกูวะ “ คชายิ้มระรื่นทันทีที่รู้ว่าเป็นรุ่นพี่คนสนิทที่ต้องนอนร่วมห้องกัน
“ กว่าจะขอพวกมันได้น่ะ ถ้านอนกับคนอื่นเรานอนไม่หลับใช่มั้ยล่ะ? “
“ ความจำดีมาก พี่เต๋าแม่งเลอค่าว่ะ “ ร่างสูงที่เดินมาถึงเตียงยกมือขยี้หัวเห็ดๆของคชาน้อยๆด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ นี่รู้จักกันอยู่แล้วหรอครับ? “ แม๊คที่นั่งอยู่ไม่ไกลเอ่ยถาม
“ พี่รู้จักกับเพื่อนของคชาน่ะแม๊ค ส่วนชา รับไปอาบน้ำได้แล้วไปจะได้มานอน เดี๋ยวก็บ่นง่วงอีก “ เต๋าพูดกับแม๊คก่อนหันมาบอกแกมดุคนตัวเล็กในตอนท้าย คชาพยักหน้าหงึกหงักพลางวิ่งฟิ้วเข้าห้องน้ำไป เหลือเพียงความเงียบสงัด ร่างสูงขาวของเต๋ามองไปก็พอรู้ว่ารุ่นน้องสุดหล่อมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมาเสียทีเพราะเห็นหน้าหล่อๆนั่นจะอ้าปากอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่พูด
“ มีจะอะไรจะพูดกับพี่รึเปล่าแม๊ค เห็นอ้ำอึ้งอยู่ตั้งนาน “
“ เอ่อ..ครับ พี่เต๋า พี่กับผมเราก็รู้จักกันมานานแล้วนะพี่ “
“ แม๊คพูดมาตรงๆเลยก็ได้ พี่รู้นิสัยเราดี “
“ ครับ น้องคชาเค้าน่ารักมาก ผมถามตรงๆเลยละกัน พี่เป็นอะไรกับคชา? “
ร่างสูงของเต๋าก้มหน้าลงเล็กน้อย “ เราเป็นพี่น้องกัน “
“ งั้น...คงไม่เป็นไรถ้าผมจะเดินหน้าจีบค..” เสียงนุ่มของแม๊คพูดยังไม่ทันจบคำเสียงทุ้มของเต๋าก็ขัดขึ้นมานิ่งๆ
“ ตอนนี้ยังเป็นแค่พี่น้องกันแต่ต่อไปน่ะไม่แน่ เข้าใจนะแม๊ค “
“ ไม่มากไปหรอครับพี่? ผมก็รู้นะว่าพี่มีใครอยู่ “
ร่างสูงของเต๋ามองนิ่ง “ งั้นแม๊คก็ต้องรู้ด้วยเหมือนกันว่าพี่ก็มีคชาด้วย “ นัยน์ตาสีเข้มที่สองคู่จ้องมองไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ถ้าหากดวงตาคมๆนั่นปล่อยแสงได้อีกฝ่ายคงจะตาบอดไปแล้วแน่นอน แต่เสียงเล็กๆของคชาก็ดังขึ้นมาจากห้องน้ำเสียก่อน
“ งื้ออ ใครก็ได้ หยิบแปรงสีฟันให้หน่อยเด้ อยู่ในกระเป๋าเป็ดอ่า “
เต๋าจ้องตอบแม๊คต่ออีกไม่กี่วินาที ด้วยความรวดเร็วมือขาวของเต๋าก็ฉวยเอากระเป๋าเป็ดที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างเตียงไว้ในมือพลางเปิดซิปควานหาแปรงสีฟันสีครามปลายด้ามมีชื่อแปะแสงดวามเป็นเจ้าของ ก่อนสาวเท้าเดินไปยังหน้าประตู โดยที่พี่รหัสหนุ่มได้แต่มองตามหลังแผ่นหลังกว้างไป “ คชา เปิดหน่อยครับ “
แกร๊ก
มือเรียวๆยื่นออกมาผ่านช่องว่างประตู นิ้วยาวๆนั่นกระดิกเร่งเร้า เต๋าที่หงุดหงิดเหตุมาจากแม๊คก็อดแกล้งไม่ได้ ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มทันทีเมื่อเสียงโวยวายดังก้องออกมาจากในห้องน้ำ
“ ก็เปิดดิ อายอะไรกัน พี่ก็มีเหมือนเราทุกอย่างนั่นแหละ”
เสียงหวานหลุดขำพรืดจากในห้องน้ำ “ หึ เกรงว่ากูจะมีเยอะ..ปริมาณแยะกว่ามึงว่ะไอ้พี่เต๋า เอามาเร็วๆดิ้! ”
“ไม่เปิดไม่ให้”เต๋ายกยิ้มกว้าง เอนตัวพิงกำแพงข้างห้องน้ำ “เปิดดิๆ”
“เปิดพ่องงงงงง เร็วเลย กูหนาวจะรีบอาบรีบนอน ง่วง”
เหนือความคาดหมาย แม็คที่ทนดูอยู่นานก็ลุกขึ้นมาคว้าแปรงสีฟันในมือรุ่นพี่แล้ววางแหมะแปะบนมือเรียวชุ่มน้ำ เจ้าของมือเรียวนั่นหัวเราะคิกคักเบาๆเนื่องด้วยรู้ว่าเป็นมือของใครที่ฉวยเอาแปรงมาให้ พลางรีบรุดเข้าไปในตัวห้องน้ำด้วยความเร็ว “พี่ก็แกล้งน้องอยู่นั่น เดี๋ยวน้องก็ไข้ขึ้นหรอก”
“ เออ เดี๋ยวกูไข้ขึ้นทำไงวะ คนยิ่งบอบบางอ่อนแอป่วยง่ายอยู่ ” เสียงสนับสนุนปนเสียงแซะดังออกมาจากห้องน้ำ “ ไอ้พี่เต๋าแม่งไม่เคยใจดีเหมือนคุณพี่แม็คเล้ย”
เต๋าทำได้เพียงแค่นหัวเราะแล้วเดินไปจับจองพื้นที่บนเตียงกว้าง สมาร์ทโฟนเครื่องแพงถูกยกออกมาเล่น แม็คเดินไปเปิดตู้เย็นตู้เล็กหยิบน้ำเปล่าออกมาดื่ม ไม่มีบทสนทนาระหว่างชายร่างหนาทั้งคู่ มีเพียงเสียงฮัมเพลงเบาๆจากคนอารมณ์ดีในห้องน้ำ หลังจากคนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขายาวลายทางสีฟ้าอ่อน แม็คจึงแค่เอ่ยปากชวนให้นอนได้แล้วเพราะเวลาล่วงเลยไปสี่ทุ่มกว่าจะห้าทุ่มแล้วแล้ว และพรุ่งนี้แม็คก็ต้องตื่นลงไปจัดฐานให้น้องตั้งแต่ตีสี่ คชาเห็นอย่างนั้นจึงรีบออดอ้อนขอตื่นสายกว่าใครเพื่อนได้ไหม เพราะว่าตีห้าครึ่งคชาคงไม่มีทางงัดตัวเองออกจากเตียงได้แน่ๆ
“ไม่ได้หรอกคชา แค่ได้นอนห้องหรูกว่าคนอื่นนี่ก็อภิสิทธิ์พิเศษมากแล้ว” เต๋าเอ่ยปราบพยศทำให้คนหัวเล็กหันมาแยกเขี้ยวใส่
“ได้สิเนอะ เนอะพี่แม็คเนอะ”
พี่รหัสปีสองหันมายิ้มแหยๆให้ “คงไม่ได้หรอกครับ นอนกันดีกว่ามา พี่ง่วงแล้ว”
“โห่ พี่แม็ค” คนตัวเล็กเบะปากเบ้หน้าก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนลงแรงๆอย่างประชดไม่จริงจัง “นอนก็ด้ะ ขัดใจจริง วู้ว ”
ไฟในห้องมืดลงพร้อมๆกับเตียงใหญ่ยวบลงบริเวณพื้นที่ว่างๆทั้งสองข้างของคชาเพราะเป็นแม็คและเต๋านั่นเองที่ล้มตัวลงนอนประกบคนตัวเล็กทั้งสองฝั่ง ผ้าห่มทั้งสองผืนดูเล็กไปถนัดตาเมื่อผู้ห่มเป็นชายร่างใหญ่ ผืนนึงจึงเป็นแม็คที่ใช้คนเดียวและอีกผืนเป็นของเต๋าและคชาที่ตัดสินใจจะห่มด้วยกัน
“ ฝันดีนะครับ น้องคชา “ เสียงอุ่นละมุนละไมของแม็คกล่าวบอกคชาเบาๆแทบจะกระซิบแต่รุ่นพี่หมาบ้าตัวขาวก็ยังคงได้ยินอยู่ดี
“ ไอ้ดื้อฝันดีนะ “ เต๋าไม่ยอมแพ้กระซิบข้างหูคนตัวเล็กเช่นกัน
“ งือออ ฝันดีทั้งคู่แหละ จะนอนแล่ว ง่วงง “ ร่างเล็กบ่นเสียงอู้อี้เบาๆ คนตัวเล็กซุกตัวเข้ามาหารุ่นพี่ร่างสูงเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะห่มสีขาวที่ไม่ได้กว้างเท่าไหร่หรือไม่คนตัวเล็กก็อาจจะหนาวเนื่องจากแอร์เย็นที่ตกลงมากระทบผิวใส ท่ามกลางความมืดมือขาวๆเอื้อมมือกุมลงบนมือเล็กของคชา เจ้าตัวแสบที่เกือบจะหลับสนิทกระชับมือตอบเบาๆก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรากันไปตามๆกัน
เช้าวันต่อมาเริ่มต้นไปด้วยความวุ่นวาย รุ่นพี่ปีสามอย่างเต๋าจำเป็นต้องแงะรุ่นน้องสุดแสบออกจากที่นอนด้วยเรี่ยวแรงแทบจะทั้งหมด ด้วยคนตัวเล็กนั้นฝังร่างเข้ากับผ้าห่มนวมหนา ส่วนแม็คลุกออกไปตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันโห่ด้วยภารกิจของพี่ปีสองที่ทำหน้าที่รับผิดชอบค่าย
“ไม่อาวววว ไอ้พี่เต๋า มึงปล่อยกู๊” คชาพันตัวเองเข้ากับผ้านวมผืนหนาจนเป็นไส้กรอก เต๋าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกระชากผ้านวมทีเดียวจนคนตัวเล็กกลิ้งออกมา “ อ๊ากก นี่มึง กว่ากูจะได้นอน มึงก็ถีบผ้าห่มอยู่นั่นกูก็ต้องลุกขึ้นมาห่มให้อากาศก็เย็น ตั้งสามสี่รอบ มึงแม่งไม่สำนึกบุญคุณกูเล้ย เห็นใจกูบ้างดิ้ ”
เต๋าหัวเราะหน่อยๆ “ ใคร ใครถีบ ไม่มีสักหน่อย ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยคชา” เต๋าเอื้อมไปคว้าอีกคนขึ้นพาดบ่า
“ ไปอาบน้ำเลยนะ “
“ม่ายยยยยยยย ผ้าห่มกู๊วววววววววว”คชาทำได้เพียงแค่ร้องโวยวายมือเล็กๆเอื้อมไปด้านหน้าหาผ้าห่มอยู่บนบ่าอีกคนด้วยความขัดใจ
กว่าทั้งสองจะลงมายันห้องอาหารของทางโรงแรมทุกก็กินกันจนจะอิ่มอยู่แล้ว คนเป็นเพื่อนอย่างริทกับเบนก็ได้เพียงแค่เดินเข้ามาเขกกะโหลกเพื่อนขี้เซาด้วยความเหนื่อยอ่อน ริทสบตารุ่นพี่หนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มรับยามเช้าก่อนจะปลีกตัวออกไปหาพี่รหัสของตนที่ยืนเรียกอยู่อีกฝั่ง
ค่ายวันนี้ไม่มีอะไรมากนอกจากการเข้าฐานแนะนำเรื่องสาขาเรียนต่อในปีสอง แต่ก็ไม่ได้น่าเบื่ออะไรมากมายเพราะนอกจากจะแนะนำแล้วยังมีเกมให้เล่นไปด้วย ยังคงเรียกเสียงหัวเราะของผู้ร่วมค่ายได้เป็นอย่างดี คชายังไม่เห็นหน้าพี่รหัสของตนเลย ไม่รู้ว่าไปประจำอยู่ฐานไหน แต่ช่างปะไร คชาไม่ค่อยจะสนใจอยู่แล้ว รุ่นพี่หน้าตี๋ที่ยืนพูดอยู่หน้าฐานการโฆษณาก็ไม่ได้ดึงความสนใจจากคชาได้เลย ไอ้พี่เต๋าก็ไม่อยู่ ก็คงไปประจำฐานที่ตัวเองเรียนอยู่เหมือนกัน วันนี้ตอนเปลี่ยนฐานไม่ต้องปิดตาแล้ว คชาค่อนข้างจะโลวแบต จนแทบจะขอขี่หลังเบนตอนเดินเปลี่ยนฐานแต่ถึงกระนั้นเบนก็ต้องหิ้วปีกคชาเดินอยู่ดี
มื้อกลางวันไม่มีอะไรพิเศษ โชคดีของคนตัวแสบที่ไม่ต้องออกไปทำพีธีกรรมบูชายันความน่ารักอีก คชาที่นอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะกินข้าวต้องเงยหน้าขึ้นมาเพื่อนได้ยินเสียงจานข้าวก๊อกแก๊กข้างหู
“อ้าว..ริท.. หวัดดี” จบประโยคก็หาวโชว์เพื่อนสนิท
“หวัดดีคชา เอ่อ แล้ว..พี่เต๋าไปไหนล่ะ” ริทพูดขึ้นเบาๆก่อนจะตักข้าวเข้าปาก “คชา..อย่าเพิ่งหลับสิ”
“ไม่รู้ง่า” คชาเท้าคางมองจานข้าวของเพื่อนสนิท อันที่จริงมันก็ค่อนข้างหิวน่ะนะ แต่ขี้เกียจลุกไปเอานี่สิ
“เหรอ..” ริทพยักหน้าหงึกงัก “..อืม”
คชามองหน้าเพื่อนสนิทด้วยหลากหลายอารมณ์ ใบหน้าหวานของเพื่อนดูหม่นๆยังไงก็ไม่รู้ เมื่อวานเขาก็ไม่ได้คุยกับริทเลย เว้นเสียแต่ว่าตอนเช้า พอนึกถึงบทสนทนาของเขากับรุ่นพี่หมาบ้าเมื่อวานบนรถบัสก็อดคิดตามไม่ได้ บวกกับลมหายใจของริทที่ถอนออกมาเป็นช่วงๆยิ่งทำให้คชามั่นใจ
“นี่” คชาเปิดประเด็น “ทะเลาะกับมันเหรอ”
ริทขมวดคิ้ว “มัน?”
“ไอ้พี่เต๋าอ่ะ” คชากรอกตาไปมา “ ใช่ป่ะ”
“ไม่..ไม่หรอก พี่เต๋าเขา..ไม่ได้ทะเลาะกับริทหรอก ทำไมต้องทะเลาะกันด้วยอ่ะ ไม่ได้สนิทขนาดนั้นสักหน่อยนึง ”
คชาเบ้ปาก “ไม่จริงอ่ะ อย่ามาโกหก เรื่องหมูปิ้งหรอ”
ริทนิ่ง วางช้อนส้อมลงบนจานเสียงดังชวนให้บรรยากาศมาคุขึ้นมาเสียอย่างนั้น ถึงแม้ริทจะไม่ตอบแต่คชาก็พอจะรู้คำตอบอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ต้องเป็นเรื่องหมูปิ้งแน่ๆ “นี่..พี่เต๋าเขาชอบคชาแน่ๆเลย.. รู้ไหม”
หัวใจดวงน้อยกระตุกแรง “ตลกแล้ว”
“จริงนะ จริงๆนะคชา ริทรู้สึกได้” ริทช้อนสายตาขึ้นมองหน้าคชาด้วยแววตาจริงจังแต่กลับเอ่อคลอด้วยน้ำใส
“มึง.. ตลกละ ไอ้พี่เต๋ามันก็บอกอยู่ว่าชอบมึง เพ้อเจ้อว่ะ”
คชากลืนก้อนเหนียวๆลงคอไม่รู้ว่าทำไมในใจเขามันเต้นแรงจนปวดไปทั้งอก มือเล็กๆเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มของเพื่อนสนิทออกพลางสูดหายใจเข้าออกเร็วแรงราวกับเพิ่งไปวิ่งมาราธอนมา บ้าแล้ว ริทถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะย้ำความคิดตัวเองราวกับจะบอกคชาว่ามันคือเรื่องจริง คชาตวัดสายตาขึ้นมองเพื่อนสนิทด้วยแววตาหลากหลาย
“ไม่ต้องพูดมากได้ป้ะ” คชาขึ้นเสียง “มันบอกว่ามันชอบมึงก็คือชอบมึง ถ้าแม่งมาบอกชอบกูเมื่อไหร่ค่อยคุยกัน”
ไม่รู้ว่าอะไรทำให้คชาอารมณ์เสียขนาดนี้ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น อาการโลวแบตทั้งวันของคชาหายเป็นปลิดทิ้ง คชาดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะประจันหน้าเต็มๆเข้ากับรุ่นพี่หมาบ้าที่เพิ่งเป็นประเด็นเมื่อครู่ ที่ยืนถือจานข้าวสองจานอยู่ ดูจากใบหน้าที่ยังร่าเริงอยู่ก็คงไม่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่แน่ๆ คชาถอนหายใจหนักด้วยความหงุดหงิด คว้าจานข้าวหนึ่งจานในมือเต๋ามาถือไว้
“เอามาให้กูช้ะ ขอบใจ” สิ้นประโยคคชาก็เดินออกไปจากตรงนั้น เป้าหมายของคชาอยู่ไม่ไกล โต๊ะของพี่แม็คนั่นเอง คชากระแทกตัวลงนั่งท่ามกลางความงุนและงงของรุ่นพี่ปีสองในนั้น “นั่งด้วยนะพี่ หงุดหงิดคน ”
ก็เดาได้ว่า ณ ตอนนี้คงไม่มีอะไรดับโมโหคชาได้เท่ากับจานข้าวตรงหน้าแล้วล่ะมั้ง
ค่ายยามบ่ายจบไปกับความหงุดหงิดของคชา อาหารมื้อเย็นนั้นคชาตักลงท้องไปไม่กี่คำเพราะมีอะไรแปลกๆมากวนใจอยู่ตลอดเวลา เจ้าตัวเล็กจึงขอตัวโบกมือลาเพื่อนๆพี่ๆขึ้นห้องไปก่อน นาฬิกาเพิ่งจะบอกเวลาทุ่มกว่าแต่คชากลับอยู่ในชุดนอนตัวเดิมนอนแผ่หลาอยู่กลางเตียงใหญ่ เพลงจังหวะเบาๆที่คชาเปิดจากสมาร์ทโฟนเครื่องแพงไม่ได้ช่วยให้คชาง่วงได้เลยแม้แต่น้อย ก่อนที่เสียงประตูห้องจะดึงความสนใจของร่างบางไป เป็นรุ่นพี่ปีสองสุดหล่อพี่แม็คนั่นเอง
“ทำไมขึ้นห้องเร็วจังล่ะครับคชา” คนเป็นพี่เอ่ยถาม “ข้างล่างมีเค้กแจกฟรีด้วยนะ”
คชาเบิกตากว้าง “โหยจริงอ่ะ หมดยังอะพี่เสียดายของโปรด ”
แม็คหลุดขำพรืดก่อนจะเอาสิ่งที่ซ่อนไว้ข้างหลังมาให้ “พี่เอามาให้แล้วนี่ไง”
คชายิ้มกว้าง “โหยยยย พี่แม็คแม่งเจ๋งหวะ”
ราวกับอารมณ์มาคุครึ่งวันของคชาโดนลมพัดไปเมื่อเค้กช็อคโกแลตหน้านิ่มถูกส่งเข้าปากคนตัวเล็ก แต่แล้วกระเพาะก็ส่งเสียงร้องเตือนคงามหิวทันทีเมื่อเค้กลงท้องไป ถึงเค้กชิ้นเล็กๆจะหมดไปแล้วแต่กระเพาะเล็กๆกลับยังโหยหวนอยู่ พี่รหัสสุดหล่อพ่อรวยจึงจำเป็นต้องโทรศัพท์สั่งอาหารขึ้นมาจนได้ รออยู่ไม่นานเสียงกริ่งหน้าประตูห้องก็ดังขึ้น คนตัวเล็กรีบตาลีตาเหลือกวิ่งออกไปเปิดประตูด้วยความหิว
“มาแล้วคร้าบบบบบ” มือเรียวบิดลูกบิดประตูก่อนจะดึงให้เปิดออก “อะ..อ้าว ไอ้พี่เต๋า”
“คชา ไปไหนมา” เต๋าสบตาอีกคน “พี่หาตัวตั้งนาน”
“ก็ยังหายใจอยู่” ปากไวเท่าความคิด “จะหาทำไม”
“เห็นเค้กสตรอเบอรี่ครีมสดของโปรดคชาดูน่ากินก็เลย..” เต๋ายื่นเค้กให้คนตัวเล็ก “เอามาให้”
คชาหายใจฟึดฟัดราวกับคนอารมณ์เสียทั้งที่ในใจก็อยากจะตะครุบของโปรดในมือคนตรงหน้า “ขอบใจ”
เต๋ามองหน้าอีกคนงงๆ “เป็นอะไรรึเปล่าคชา”
“ไม่ได้เป็นไร” คนตัวเล็กว่า พลางรับเค้กที่เต๋ายื่นให้มาถือไว้ “โมโหหิว หลีกดิ้มึง พี่เขาเอาข้าวมาเสิร์ฟแล้ว”
เต๋าเดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพงงๆ พนักงานยกข้าวจานโตมาเสิร์ฟดูน่าทาน คชาขอบคุณพนักงานก่อนจะวิ่งกลับมาจ้องจานข้าวด้วยตาโตเท่าไข่ห่าน หันไปชวนพี่รหัสเจ้าตัวมากินด้วย แต่แม็คเพียงแค่หัวเราะพร้อมกับบอกให้คชาทานไปเถอะ เต๋าเกาหัวงงๆ เป็นอะไรของเขากันนะ ตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเต๋าก็ยังรู้สึกดีเมื่อคนตัวเล็กทานข้าวไปกว่าครึ่งก็หยิบเค้กที่เขาเอาขึ้นมาให้มาทานต่อ
ไอ้อาการถามไม่ตอบ เรียกไม่หัน แถมยังเมินกัน ฟึดฟัดใส่มันทำให้เต๋าแน่ใจเลยว่าคนตัวเล็กคงจะต้องโกรธเคืองอะไรเขามาแน่ๆ แต่ไอ้อะไรที่ว่านั่นมันคืออะไรกันเขาเองก็ไม่รู้ ทันทีที่แม็คเอ่ยปากขอตัวอาบน้ำ เต๋าจึงตัดสินใจใช้ช่วงเวลานี้จบสมการบรรยากาศมาคุระดับเทพนี้สักที
“คชา”
“..”
“คชา” เต๋าตวัดสายตามองอีกคนที่ยังนอนเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจเขาอยู่ “คชา หันมาหาพี่นี่”
ยังคงนิ่ง ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน แต่เพีงแค่เจ้าตัวไม่อยากจะหันไปต่างหาก “...”
เต๋าหลับตาแน่น ไม่รู้เพราะอะไรทำไมเขาถึงกลัวแบบนี้ “พี่ไม่รู้..ว่าทำไมคชาถึงไม่คุยกับพี่ พี่ไม่รู้ว่าทำไมคชาถึงเมินพี่ แล้วพี่ก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ ว่าพี่ทำอะไรผิด แต่ถ้าพี่ทำอะไรไม่พอใจอะไรยังไง.. พี่ขอโทษแล้วกันนะครับ อย่าเมินใส่กันอีกเลยนะ อย่าโกรธกันเลยนะ พี่เต๋าขอโทษคชานะครับ.. ”
สิ้นประโยคน้ำหนักจากปลายเตียงก็หายไปเมื่อเต๋าลุกขึ้นก่อนจะก้าวขาออกจากห้องนอนไปไม่รอฟังคนตัวเล็กพูดอะไรต่อ มือที่ตอนแรกปัดแคนดี้ครัชในมืออยู่หยุดชะงัก คชาหายใจแรงอีกแล้ว ความรู้สึกเมื่อกลางวันมันกลับมาอีกแล้ว ทันทีที่เสียงประตูห้องปิดลง คชาพลิกตัวขึ้นมานั่งจ้องประตูห้องบานใหญ่ราวกับว่ามันกำลังจะกลายร่าง คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
“อะไรของมึงวะคชามึงเป็นเชี่ยอะไรของมึงเนี่ยคชา” คชาเคาะกะโหลกตัวเองสองสามที เห็ดเรียบๆบนศีรษะของคชากระจุยไปมาด้วยน้ำมือของอีกคน มันอึดอัดในอกจนอยากจะแหกปากออกมาดังๆ รู้ทั้งรู้ว่าเต๋าไม่ได้ผิดอะไร แต่เป้นตัวคชาเองทั้งนั้นที่หงุดหงิดจนต้องพาลไปใส่เต๋า แล้วตอนนี้ไอ้หมาบ้านั่นงอนตุ๊บป่องออกไปไหนแล้วก็ไม่รู้ โธ่เว้ยยย คชาอยากตายย “เวรเอ๊ยย ถ้ากูส่งสัญญาณเรียกแบทแมนมันจะช่วยกูได้ไหมเนี่ยยย ไอ้เตี้ยรีไวล์ก็ได้ โอ้ยยย”
คชาทิ้งให้ตัวเองมุดหน้าลงกับหมอนใบโต ก่อนที่เสียงประตูห้องน้ำจะเปิดออก “เป็นอะไรน่ะคชา”
“ฮื่อ เปล่าครับ” คชาส่ายหัวตอบเสียงอู้อี้พร้อมกับดันตัวเองให้นอนแผ่หลาบนเตียงกว้าง แม็คไม่ได้เปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำเหมือนเช่นเมื่อวาน คงจะจำได้ว่าคชาไม่คุ้น
“มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ” แม็คเอ่ยเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง “ได้ทุกเรื่องเลย”
“ไม่มีอะไรครับ..ผมแค่หงุดหงิดตัวเอง..” คชาผ่อนลมหายใจออกแผ่วเบา “แค่นั้นจริงๆนะ..”
“โอเคงั้น..” แม็คหันหน้ามามองอีกคน ยื่นนิ้วก้อยออกไปหาอีกคน “คิดเสียว่าพี่เป็นคนนั้นที่ทำให้คชาอารมณ์เสียแล้วกันนะ..”
คชาเลิกคิ้วมองนิ้วก้อยที่จิ้มอยู่ข้างแก้มตัวเอง “อะไรของพี่แม็คเนี่ย”
“ดีกัน..นะ” นิ้วก้อยยาวๆนั่นเขี่ยข้างแก้มของคชาจนรู้สึกจั๊กจี๋ “ดีกันน้า..น้าพี่คชาสุดหล่อ”
คชาหลุดยิ้มกว้าง “ ปกติก็น่ารักแบบนี้หรอครับ? “
“ พี่อ่ะเลือกคนน่ารักด้วยนะครับ ตกลงพี่คชาจะคืนดีกับน้องแม็ครึเปล่าครับเนี่ย? “
คชาจะยื่นนิ้วก้อยออกไปเกี่ยวไว้กับอีกคน ก็ตามนิสัยเด็กๆของตัวเองพอเจออะไรที่ทำให้ยิ้มทำให้หัวเราะได้ก็จะหันไปสนใจเรื่องนั้นจนลืมเรื่องเก่าไปซะสนิทใจ " พี่คชาคืนดีกับน้องแม็คก็ได้ สงสารเด็กนะเนี่ย “
“ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะคชา หายโมโหแล้วสิ ใช่มั้ย? “
คชาพยักหน้าลงหงึกหงัก “ ฮื่อ ก็หายแล้วนะฮะ “
“ พี่หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆนะ ที่มีอะไรก็ให้บอกพี่นะครับ “
“ ผมจะพยายามนะครับพี่แม็ค “
“ ไว้ใจพี่นะคชา รู้ใช่มั้ยว่าพี่น่ะจะเป็นคนดูแลเราเอง “
คชาแหงนหน้ามองพี่ชายสุดหล่อตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกๆปนสับสนในใจ
‘ ก็ขอให้พี่เค้าเป็นห่วงเราในแง่ของพี่รหัสก็คงพอ.... ‘
Talkwithwriter ♥
กิ๊งก่อง.. เอา #ฟิคพี่ว๊าก มาเสิร์ฟแล้วจ้า คิคิ น่ารักมากเลย เขินพี่แม็คมากเลยโฮกกก ยาวไม่ยาวก็ไม่รู้เนอะ ชอบกันหรือเปล่า? หวังว่าทุกคนที่อ่านตอนนี้จะยิ้มกันนะ เพราะไรท์ยิ้มแก้มปริเลย เขินพี่แม็ค ถถถถถ พี่เต๋านี่ตัดทิ้งจากวงโคจรความรักได้เลย อิอิ เอาเป็นว่าขอบคุณที่รอขอบคุณที่ทวง ขอบคุณที่อ่านนะคะ มันช้าก็จริงแต่มันก็ช้านะ(เอ๊ะ?) ฮ่าๆ ช่วยติดตามจนจบด้วยนะคะ รักนะฮับ จุ๊บๆ – ข้าวหมาก
ปิ๊ววววววววววววววว ในที่สุดเราก็มา -3- อย่าเพิ่งนอนนะตัวเองมาอ่านฟิคเค้าก่อนนน พี่แม็คนี่เอาใจไปเลย หลงรักตั้งแต่ว้าวุ่นแย้ววว แต่งไปแต่งมา เอ๊ะ คุณปรี้เต๋าหายไปไหน? 5555555555555 แอบยาวป้ะตอนนี้ คิดถึงแอทเลิฟมาๆเยย วันอังคารต้องแอบไปหาซะแล้วว ใครเจอทั้งได้เหมือนเดิมนะครับทุกท่านน ขอบคุณที่คอยทวงคอยตามนะคะ หวังว่าตัวเองจะขยันกว่านี้ ถถถถถถถถถถถถถ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^
1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ ขอบคุณค่า ♥
ความคิดเห็น