คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : sf : คนไม่สำคัญ
Shortfiction : คนไม่สำคัญ
*เนื้อเรื่องในตอนนี้ไม่เกี่ยวโยงกับฟิคหลักนะคะ อิงแค่นิสัยบุคลิกกับสถานะในเรื่องเท่านั้นค่า *
“ พี่เต๋า คืนนี้มึงว่างเปล่าวะ? “ เสียงใสเอ่ยถามผ่านทางโทรศัพท์เครื่องหรูเหยียบสองหมื่นของตัวเอง
( คืนนี้เหรอ ก็ว่างนะ ทำไมหรอครับ? )
“ ไปกินข้าวกับพวกพี่ว่านเป็นเพื่อนกูหน่อยเด้นะนะ “
( ได้สิครับ ที่ไหนล่ะที่เดิมหรอ? )
“ ช่ายยยย โอเคนะ 3 ทุ่มเจอกันฮับบ “ ร่างบางยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเมื่อร่างสูงตอบรับผ่านทโทรศัพท์
มือเล็กวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงสีน้ำเงินสกรีนลายเชลซี พลางแหงนหน้ามองนาฬิกาลายเชลซีอีกเช่นเคย ซึ่งก็พบว่า
เป็นเวลากว่าสองทุ่มแล้ว คนตัวเล็กก้าวไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป พลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เป็นเวลาไม่นานคชา
ก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูคลุมส่วนล่าง ขาเล็กก้าวเดินไปยังเสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่ดีที่สุด ชุดที่ร่างสูงเคยชมว่า
‘น่ารัก ‘
ปิ๊ง
เป็นเสียงเตือนข้อความจากโปรแกรมแชทสัญลักษณ์สีเขียวนั่นเอง ร่างบางกระโดดขึ้นเตียงเพื่อดูข้อความไลน์ที่มีคนส่งมา
TAOERR : พี่จะถึงแล้วนะครับ
KChelsea : โอเค รออยู่ข้างบน
TAOERR : ครับผม
รอยยิ้มกว้างไม่เสแสร้งประดับบนใบหน้าหวาน บางทีเขาเองก็อยากจะพูดจาดีๆอยากจะพูดเพราะๆกับคนตัวสูงบ้าง
และวันที่คชาอารมณ์ดีๆแบบนี้ก็เรียกได้ว่าเหมาะที่สุด คชาตกลงกับตัวเองว่าจะพูดดีๆและจะไม่ดื้อกับรุ่นพี่หมาบ้าด้วย ร่าง
เล็กกลิ้งไปมาสลับกับเล่นเกมส์ในโทรศัพท์และตอบไลน์เพื่อนซี้อย่างเบ็นอย่างอารมณ์ดี
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
“ มาแล้วครับๆ “ ร่างเล็กสะดุ้งตัวขึ้นจากเตียง สองขารีบวิ่งไปที่ประตูด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ สวัสดีครับ คชา “ เป็นร่างสูงนั่นเองที่มาพร้อมดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอกผูกด้วยโบว์สีทองตรงก้าน ร่างสูงในเสื้อเชิร์ตสีดำ
สนิทของยี่ห้อดังรับเข้ากันกับกางเกงสีขาวไม่ยาวมากบวกกับกลิ่นน้ำหอมสบายเย็นๆไม่ฉุนจมูกของ bvlgari aqua marine ดูหล่อและ
มีสเน่ห์เกินจะห้ามใจจริงๆ “ อ่ะนี่ พี่เอามาให้ “ มือเล็กๆยื่นไปรับดอกกุหลาบสีแดงในมืออย่างเขินๆ
“ ขอบคุณนะ มึง เอ้ย พี่เต๋าเข้ามาก่อนสิ “ มือเล็กๆยกขึ้นขยี้หัวทุยๆของตัวเองอย่างเขินๆ
“ ครับ ชาจะออกกี่โมงล่ะหืม? “
“ สักสามทุ่มครึ่งก็ได้ นี่สองทุ่มครึ่งเอง เดี๋ยวค่อยออก พี่เอาน้ำอะไรรึเปล่า? “
“ เอาโค้กก็ได้ “ คชาพยักหน้าพลางหยิบโค้กออกมาส่งให้ร่างสูงก่อนเดินตามไปนั่งลงที่พื้นข้างเตียงตรงหน้าทีวีใหม่เอี่ยมที่ร่าง
สูงนี้เองเป็นคนช่วยเลือกมากับมือเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
“ ทีวีเป็นไง? ดีมั้ย? “
“ ก็อย่างที่เห็นอ่ะแหละ ก็ดีอ้ะ “ มือเล็กๆหยิบรีโมทขึ้นมาเปลี่ยนช่อง หัวเห็ดๆเอนลงพิงไหล่แกร่งของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ ทำไมวันนี้เป็นเด็กดีจัง หืม? ไม่กวนตีน ไม่พูดคำหยาบ อยากได้อะไรรึเปล่าเนี่ย? “ ดวงตากลมละสายตาจากทีวีจอแบน
เครื่องหรูเงยหน้ามองร่างสูงข้าง
“ เป็นเด็กดีไม่ได้ต้องการอะไรสักหน่อย พี่เต๋าไม่ชอบหรอ? “
ร่างสูงยิ้มออกทันทีที่ได้ยิน จมูกโด่งๆก้มลงสูดความหอมจากแก้มใส “ ชอบสิ แต่ถ้าไม่ชินก็พูดเหมือนเดิมก็ได้ ชาเป็นแบบไหน
พี่ก็ชอบทั้งนั้นแหละ “
“ น่ารักที่สุดอ่ะ แฟนใครวะเนี่ย “
“ แฟนคชาไง “ เต๋ากระซิบข้างหูทำเอาคนตัวเล็กยิ้มแก้มแทบปริ อ้อมแขนอุ่นโอบกอดคนตัวเล็กไว้ ร่างสูงขยับเข้าใกล้คนตัว
เล็ก ริมฝีปากอุ่นทาบลงบนริมฝีปากหวาน รสสัมผัสคุ้นเคยของเต๋าอ่อนโยนหวานซึ้งแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความร้อนแรง มือหนาประคอง
ใบหน้าหวานให้รับรสจูบได้ง่ายยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนตวัดเชยชิมความหวานทั่วโพรงปากเล็ก คนตัวเล็กตวัดโอบรอบคอร่างสูงอย่างเคยชิน คน
ตัวเล็กเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสลึกซึ้งของร่างสูงเหมือนทุกครั้ง จนลืม ลืมไปว่าร่างสูงนั้นไม่ได้เป็นของคชาแต่เพียงคนเดียว…
ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเศรษฐพงษ์สั่นขึ้น ทำให้ร่างสูงต้องผละออก คชาปรายตามองไปยังชื่อของคนที่โทรเข้ามา มือเล็ก
เอื้อมจับมือใหญ่ของร่างสูงไว้
“ พี่เต๋าอย่ารับนะ “
“ ตะแต่ว่า.. “
“ นะนะ อย่ารับโทรศัพท์เลย “
“ ขอโทษนะชา แต่พี่ต้องรับสายนี้จริงๆ “ หยาดน้ำตาใสคลออยู่รอบๆดวงตาหวาน จมูกดื้อรั้นเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆ หยาด
น้ำตาหยดแรกไหลลงมาจากขอบตาแดงช้ำในทันทีเมื่อร่างสูงขาวของเต๋าที่โอบกอดตัวเองอยู่ลุกขึ้นเพื่อออกไปรับโทรศัพท์สายสำคัญ
คนตัวเล็กน้ำตาหยดลงตามใบหน้าอ่อนหวานเป็นทาง ริมฝีปากสีเชอรี่สดเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง คชาไม่ได้
อยากเป็นแบบนี้ร่างเล็กอยากจะมีความสุขเหมือนกับคนอื่นบ้าง แผ่นหลังเล็กสั่นไหวตามแรงสะอื้นที่มากขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กชันเข่าขึ้นซุก
หน้าลงร้องไห้อย่างน่าสงสาร อ้อมกอดอุ่นจากเต๋ายิ่งทำให้คชาร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ ฮึก บอกแล้วไง ฮือ ว่าอย่า ฮึก รับ “ คนตัวเล็กพูดเสียงสั่นเครือทั้งที่ยังไม่เงยหน้า
“ พี่ขอโทษนะครับชา แต่พี่ไม่รับไม่ได้จริงๆ เงยหน้ามาคุยกับพี่ก่อนนะครับ “
“ คุยอะไร ฮึก “ ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่หยดลงตามแก้มใส มืออุ่นที่ประคองอยู่ข้างแก้มของคชาไม่
อาจทำให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้นได้สักนิดเดียว
“ อย่าร้องไห้สิครับ คชาพี่จำเป็นต้องไปจริงๆ “
“ ไป? ฮึก ไปไหน? ฮึก ไปหาเค้าหรอ? ฮือ “ คล้ายหัวใจของคชาถูกกรีดด้วยมืดคมๆนับพันแผล
“ พี่จำเป็นจริงๆครับ เค้าไม่สบาย เค้าอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ “
“ กูอยู่ ฮึก คนเดียวได้ ฮึก งั้นสิ? กูเข้มแข๊งมากสินะ “
“ ไม่ใช่แบบนั้นชา ชาก็รู้ว่าพี่รักชามากแค่ไหน “
“ ฮึก รักหรอ งั้นอย่าไปนะ ฮึก “ มือเล็กดึงมือที่ประคองหน้าตัวเองมากุมไว้แน่น
“ ริทกำลังไม่สบายหนักนะชา เค้าต้องการพี่ “
“ ชาก็ต้องการ ฮึก พี่เต๋า ที่พี่ฮึกถามว่า ชาเป็นเด็กดีต้องการอะไรน่ะ ฮึก ชาต้องการพี่ ต้องการพี่นะพี่เต๋า “ ร่างเล็กโถมเข้าหา
อกแกร่งทั้งตัว หยาดน้ำตาไหลลงมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า กลิ่นน้ำหอม bvlgari aqua marine ที่มักจะทำให้คชารู้สึกสงบและสบายใจ
ช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ พี่ขอโทษคชา พี่ขอโทษ “ เป็นเต๋าเองที่ผละออก เศรษฐพงษ์ลุกขึ้นเต็มความสูง มือหนาก้มลงเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็ก ก่อนเดิน
ออกจากห้องของคชาไป ร่างบางฟุบลงกับพื้นในทันทีสะอื้นดังอย่างไม่ต้องเก็บไว้ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมา ในอกรู้สึกเจ็บหนึบ
ไปหมด เสียงเพลงข้างห้องที่ดังขึ้นมาได้ถูกเวลาทำเอาคชาเจ็บช้ำหนักกว่าเดิม
แม้ไม่ใช่คนโปรดอย่างคนอื่นเขา แม้จะดูว่างเปล่าในสายตาเธอ
ไม่เคยทำให้คำว่าฉันรักเธอ ลดน้อยลงได้เลยสักวัน
ขอเพียงเธอไม่ลืมว่าใครอยู่ตรงนี้ ขอเพียงมีสักคำว่าคิดถึงกัน
แค่นั้นก็เกินพอให้คนอย่างฉัน ฝันดียิ่งกว่าคืนไหน
ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
ถ้าเผื่อเธอพอมีเหลือแม้เพียงเสี้ยวใจ จะแบ่งปันให้ฉันบ้างหรือเปล่า
และคนๆหนึ่งซึ่งไม่สำคัญ ก็ยังเฝ้ารอสักวันของเรา
แค่อยากได้ยินว่ารักซักคำเบาๆ ให้ฉันได้หรือเปล่าคนดี
ขอเพียงเธอไม่ลืมว่าใครอยู่ตรงนี้ ขอเพียงมีสักคำว่าคิดถึงกัน
แค่นั้นก็เกินพอให้คนอย่างฉัน ฝันดียิ่งกว่าคืนไหน
ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
ถ้าเผื่อเธอพอมีเหลือแม้เพียงเสี้ยวใจ จะแบ่งปันให้ฉันบ้างหรือเปล่า
และคนๆหนึ่งซึ่งไม่สำคัญ ก็ยังเฝ้ารอสักวันของเรา
แค่อยากได้ยินว่ารักซักคำเบาๆ ให้ฉันได้หรือเปล่าคนดี
รักฉันบ้างหรือเปล่าคนดี
“ ฮึก พี่เต๋า ทำไม... ฮึก ทำไมทำกับชาแบบนี้ “ หยดน้ำตาไม่มีท่าทีที่จะหมดก็เหมือนความรักของคชาที่มีให้เต๋าที่ไม่เคยลดลง
เลย ไม่ว่าจะต้องเจ็บอีกสักกี่ครั้งไม่ว่าจะต้องถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังอีกสักกี่คน คชาก็ยอม ยอมให้โดนทำร้ายซ้ำไปซ้ำมา เพราะคำเดียว
คำว่ารัก อาการปวดหัวจื๊ดของโรคไมเกรนกำเริบขึ้น คชามักจะเป็นเช่นนี้เสมอเวลาเครียด หากแต่คนตัวเล็กก็ไม่คิดจะลุกไปกินยา กลับ
นอนร้องไห้อยู่อย่างเดิม
“ ฮึก รั...กฉันบ้า...งหรือ..ฮึกเปล่า..คนดี “ เสียงเล็กร้องตามเพลงในท่อนสุดท้ายราวกับว่าต้องการจะถามไปถึงร่างสูงที่ไปใคร
อีกคนโดยที่ทิ้งเขาไว้ ทิ้ง ‘ คนไม่สำคัญ ‘ อย่างคชา ก่อนเจ้าตัวจะหมดสติไปด้วยฤทธิ์ของโรคประจำตัว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ เชี่ย เมื่อคืนฝันอะไรของกูวะ เพ้อเจ้อ “ ร่างเล็กที่ตื่นขึ้นมายังคงสับสนกับความฝันที่เหมือนจริงจนน่าตกใจคชาลุกขึ้นควาน
หาโทรศัพท์พร้อมกดโทรหาคนคุ้นเคยแทบจะทันทีเพื่อเล่าความฝันสุดประหลาดเมื่อคืนให้ได้ฟัง
“ เฮ้ย พี่เต๋า เมื่อคืนอ่ะ กูฝันอะไรไม่รู้แปลกมากเลยแหละ “
END
TALK WiTH WRITER ♥
แฮร่ >3< สวัสดีค่ะลีดเดอร์ที่น่ารักของมิลลิกรัมทุกคน หลายๆคนคงงงว่า ทำไมคราวนี้พี่ว๊ากอัพไว แต่ไม่ใช่ค่ะ พี่ว๊ากยังไม่ค่อยขยับเท่าไหร่ค่ะ 5555555555 เป็นยังไงมั่งคะ ช๊อทฟิคตอนนี้ถูกใจใครหลายๆคนบ้างรึเปล่าคะ? แรงบันดาลใจของตอนนี้นี่มาจากเพลงที่ฟังเมื่อตอนเช้านะคะ เพลง ‘คนไม่สำคัญ ‘ นั่นเองง ชอบหรือไม่ชอบช่วยคอมเม้นท์ด้วยน้า ช่วงนี้ไรท์เตอร์ขยันจะพยายามอัพบ่อยๆนะคะ * คอมเม้นท์ด้านล่างเลยเน่อออ * จุ้บพันครั้ง <3
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจนะคะ ♥
ความคิดเห็น