คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4
Chapter 4
“ วันนั้นนนทนันท์ไปนอนกับผมครับ!! “ เสียงผู้คนในห้องเงียบกริบราวกับกำลังอึ้งอยู่ ร่างสูงขาวลุกจากที่นั่งเก็บของน้อยชิ้นแล้วลุกลงมาด้านล่างท่ามกลางสายตาของคนทั้งห้อง
“ พะพวกคุณนี่มะมัน.. “ อาจารย์มีอายุตกใจเล็กน้อยด้วยเห็นเศรษฐพงษ์เป็นคนเรียบร้อย(?)ประพฤติดีและมีผู้หญิงเข้าหามาตลอดมานาน
“ อาจารย์ครับงั้นผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ เด็กมันมาตามแล้ว สวัสดีครับ “ ร่างสูงขาวพนมมือไหว้แล้วลากคอเสื้อคนตัวเล็กที่ยื่นหน้าแดงอ้าปากค้างตามหลังออกมาอย่างมึนๆ ถึงจะได้ยินเสียงอาจารย์ตะโกนว่าไล่หลังและเสียงซุบซิบมากมายดังออกมาจากห้องแต่ร่างสูงขาวก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ เห็นเต็มๆตาว่าคนตัวเล็กกำลังเขิน! พวงแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อของคชาดูน่ารักอย่างยิ่ง ร่างแบบบางที่ถูกลากออกมาจากห้องเรียนภาษาอังกฤษพร้อมกับร่างสูงหล่อเริ่มตั้งสติได้ก็สะบัดตัวออกทันที
“ ไอ้พี่บ้า มึงพูดแบบนั้นคนเค้าก็เข้าใจผิดหมดดิ “ เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นอย่างตำหนิ
“ คิดมากนะไอ้แสบ พวกเพื่อนพี่คงไม่คิดอะไรหรอกมั้ง “ เสียงทุ้มตอบมานิ่มๆ
“ ไม่คิดเชี่ยไรครับ พอมึงพูดจบนะพี่เต๋าเค้าซุบซิบกันทั้งห้องอ่ะ “ ปากสีเชอรี่เบะออก
“ ขนาดนั้นเลยเหรอ? “ ร่างสูงขมวดคิ้วมองคนตัวเล็กข้างๆ
“ เออดิ แล้วนี่ไม่กลัวอาจารย์ด่าเหรอไงออกมาแบบเนี้ย “
“ อ้าว แล้วจะให้พี่ปล่อยให้คชารอได้ไง? “
ตึกตัก ตึกตัก เหมือนจะมีหัวใจดวงนึงเต้นไม่ปกติเมื่อได้ยินประโยคจากปากของร่างขาว ดูเหมือนจะเป็นประโยคธรรมดาทั่วไปแต่สำหรับคนไม่ธรรมดาอย่างคชาแล้วประโยคสั้นๆนี้กลับมีอิทธิพลกับคนตัวเล็กอย่างประหลาด
ร่างบางส่ายหัวดิกๆไล่ความคิดออกไป แล้วตอบคนตัวโต “ จริงๆก็กะมานั่งรออยู่แล้ว “
“ จะมารอ? คชาเนี่ยนะจะมารอพี่? ตลกแล้วไอแสบ “ ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเดินนำไปที่รถของตัวเอง
“ พอเป็นคนดีก็ดันด่ากูนะไอพี่เต๋า “ มือเรียวกดเปิดประตูรถย้ายตัวเองเข้าไปในรถ
“ พี่ยังไม่ได้ด่าเลย ไอ้แสบนี่หาเรื่องกันตลอด “ มือขาวๆเอื้อมไปผลักหัวกลมๆของคนตัวเล็ก ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆก็ยู่ปากอย่างน่ารัก เรียกว่าเป็นภาพที่น่ารักสำหรับคนที่มองเข้ามาผู้ชายสองคนที่อยู่ในรถและคุยกันมุ้งมิ้ง คนนึงก็มีใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาส่วนอีกคนก็หล่ออย่างกับหลุดออกมาจากนิตยสารชื่อดัง ถ้าใครเป็นสาววายล่ะก็เรียกได้ว่าภาพตรงหน้าอาจจะทำให้ดิ้นตายได้เลย รถสีดำพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วใช้เวลาไม่นานก็ถึงคอนโดหรูของคนตัวขาว
เต๋ารูดคีย์การ์ดเปิดห้องอย่างคุ้นเคย ร่างสูงเดินนำเข้าไปโดยมีคนตัวเล็กเข้ามาติดๆ
“ไหนไอแสบไปลืมไว้ไหนจำได้มั้ยเนี่ย? “ คนตัวโตถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินว่อนไปทั่ว
“ ไม่รู้ว่ะพี่เต๋า “
“ ห้องนอนรึเปล่า เหมือนพี่จะเห็นแว๊บๆ ลองดูบนโต๊ะคอมดิ “ ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนจากเศรษฐพงษ์ร่างเล็กพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินตัวปลิวเข้าห้องนอนของคนตัวขาวทันที เสียงกุกกักๆดังออกมาจากห้องนอนก่อนจะมีเสียงนึงดังออกมาจากห้อง
“ เฮ้ยพี่เต๋ามึงขนาดนี้เลยเหรอวะ? เสียงหวานๆเรียกให้ร่างสูงเดินตามไปอย่างสงสัย
“ อะไรชา? อ้อ นั่นน่ะนะ “ บนโต๊ะคอมที่อยู่เบื้องหน้าคชามีรูปของเด็กปีหนึ่งมากมาย...เด็กปีหนึ่งที่ชื่อริท คนตัวเล็กก็พอจะรู้ว่าคนตัวโตชอบถ่ายรูปเพราะจอยหลินแพรวาเพื่อนสาวในกลุ่มที่คลั่งไคล้ในความหล่อของเศรษฐพงษ์เคยพูดแต่แก๊งเพื่อนสาวคงไม่เคยรู้ว่าเต๋าถ่ายรูปของริทไว้เยอะแค่ไหน รูปกว่าร้อยรูปกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะในทุกรูปมีริทเป็นจุดเด่นแต่ข้างๆจุดเด่นในรูปนั้นคชาก็เห็นตัวเองแต่เป็นรูปมัวๆเพราะคนถ่ายไม่ได้โฟกัส คชาหันไปมองคนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆทั้งที่ในหัวมีเรื่องมากมาย คนตัวโตเอื้อมมือขาวๆไปหยิบเนคไทด์ที่วางอยู่บนโต๊ะมาสวมให้ที่คอของคชา
“ ริทมันเป็นคนน่ารัก ซื่อๆใสๆ “ ร่างบางพูดขณะที่ร่างสูงผูกไทด์ให้
“ ใช่เลย “ มุมปากของคนตัวขาวหมีรอยยิ้มเล็กๆประดับอยู่เมื่อพูดถึงริทผิดกับคชาที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีคนตัวเล็กเลือกที่จะก้มหน้าลงแทน
“ นี่พี่เต๋า..ถามจริงๆนะ “
“ ถามว่า? “
“ ชอบริทจริงๆใช่มั้ย? “
“ อือ ชอบ “ตากลมแป๋วมองเข้าลึกไปในตาของร่างสูงราวกับจะจับโกหกหากแต่เต๋าไม่ได้โกหกสักนิดดวงตาคมนั้นหนักแน่นเป็นที่สุดแสดงถึงความจริงใจในทุกคำพูด
“ ดีแล้วแหละ ดูแลริทให้ดีๆนะมึงไม่งั้นกูเอาตายแน่! “ คชาพูดปนหัวเราะ
“ ดูลงดูแลอะไรยังไม่ทันจีบเลยครับ ไอ้แสบ “
“ ก็พูดไว้ไงง “
“ อย่าลืมคำขอของพี่ล่ะคชา เรื่องริทน่ะ “
“ เออ ไม่ลืมหรอกน่า “
“ ดีแล้ว คชามาห้องพี่ก็ดีละว่าจะถามไรหน่อย “
“ เรื่องริทอ่ะเด้ “ ร่างบางแลบลิ้นอย่างรู้ทัน
“ เออ เรื่องริทอ่ะถามไม่ได้หรอไง หือ? “ มือขาวๆยื่นไปยีหัวเห็ดๆตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ ถามได้แต่ขอข้าวมื้อนึงได้ป่ะวะ “
“ ได้ดิ๊ เลี้ยงเด็กคนเดียวพี่เลี้ยงได้อยู่ละ “ เต๋าหัวเราะเบาๆกับความตะกละของคนตัวเล็ก ร่างสูงขาวอ็นดูคชามากทั้งๆที่ครั้งแรกที่เจอคชาจะดูแย่มากก็ตามแต่พอได้คุยกันมากขึ้น เศรษฐพงษ์ก็พอจะรู้นิสัยไอ้แสบนี่บ้างแล้วคนตัวเล็กไม่ชอบให้ใครบังคับไม่ชอบให้เถียง นิสัยเด็กๆแบบคชาเค้าเจอมาหลายคนแล้วทำให้ไม่ยากเท่าไหร่ที่จะรับมือเพียงแค่พูดจาดีๆอย่าตะคอกหรืออย่าพูดแรงๆถ้าใช้เป็นการขอร้องและโน้มน้าวถึงเจ้าตัวจะพูดว่าไม่อยากทำแต่คชาก็เป็นคนดีคนนึงเหมือนกัน ร่างเล็กที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเดินออกไปนั่งจุ้มปุ๊กลงหน้าโทรทัศน์จอยักษ์พลางกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย
“ จะถามอะไรก็ว่ามา เซเลปไม่ได้ว่างตลอดนะจะบอกให้! “ คนตัวเล็กเอ่ยปากถามคนตัวโตที่นั่งลงข้างๆทั้งที่ดวงตากลมๆตั้งใจมองการ์ตูนเรื่องโปรดอย่าง ‘เบ็นเท็น’ ที่กำลังฉายอยู่
“ เอ่อ พี่อยากจะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับริทน่ะ “ร่างบางพยักหน้าหงึกอย่างเข้าใจแต่ก็ไม่ละสายตา “ ริทชอบสีอะไร? “
“ สีฟ้า” คชาตอบอย่างไม่ต้องคิดด้วยความคุ้นเคย เสียงทุ้มดังขึ้นต่อในขณะที่มือยังจดข้อมูลอยู่
“ ชอบกินขนมอะไรครับ? “
“ ขนมวัวบิน “ ร่างบางหันมายักคิ้วให้จึ้กๆแบบกวนๆ
“ เฮ้ยใช่ชื่อนี้จริงเหรอ? “ ร่างสูงขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อ
“ โอ้ยยย พี่เต๋ามึงอย่าโง่ได้ป่ะก็โคล่อนไง มุขนี้เค้าเล่นกันค่อนประเทศละ “ คชาชูสองนิ้วทำเครื่องหมายควายส่งให้เศรษฐพงษ์
“ ก็พี่โตแล้วนี่ครับจะให้เล่นเป็นเด็กๆได้ไงล่ะ หือ? “
“ ไม่เด็กเว้ยย เค้าเล่นกันทั่วโลก “
“ เด็กเวอร์... “
“ ย้ากก ไอพี่เต๋ามึงว่าใครเด็กวะ “ คชาละสายตาจากเบ็นเท็นสุดที่รักมาแยกเขี้ยวใส่
“ ว่าเด็กแถวนี้... “
“ กวนตีนแล้วครับมึงพี่เต๋า เดี๋ยวเจอโฟว์อาร์มแอคแทคหน่อยแล้วจะหนาว “ เศรษฐพงษ์หัวเราะก๊ากออกมาอีกระลอกจะไม่ให้หัวเราะได้ยังไงก็ไอ้แสบตรงน่าเค้าเนี่ยมันน่าแกล้งแบบสุดๆเลยนี่นา จมูกคนตัวเล็กบานออกริมฝีปากสีสวยนั่นเบะออกราวกับไม่ได้ดั่งใจถึงคชาจะขู่เขายังไงเขาก็ไม่กลัวสักนิด เอายอดมนุษย์ในการ์ตูนมาขู่เนี่ยนะ? แค่คิดก็ตลกแล้ว
เมื่อคชาเห็นว่าขู่ไม่ได้ผลร่างเล็กๆก็หันไปดูการ์ตูนสุดที่รักต่อ “ ไอ้พี่เต๋าถ้ามึงทำริทเสียใจนะเจอบาซูก้าแน่ “
“ พี่ไม่ทำให้ริทเสียใจหรอกน่า จะดูแลริทให้ดีเหมือนดูแลคชาเลยดีมั้ย? “
“ ดูแลริทก็พออ ไม่ต้องมาดูแลกูหรอก “
“ คชาก็เป็นน้องพี่ไงก็ต้องดูแลเหมือนกันแหละน่า “ เต๋าจับหัวกลมๆโยกไปมาอย่างเอ็นดู
“ เออๆ พี่เต๋ากูหิวว่ะ = = “ ร่างบางหันมาง้องแง้งใส่
“ พิซซ่าดีมั้ย? “ เต๋าหยิบโทรศัพท์มาเตรียมกดเบอร์เมื่อเห็นร่างบางพยักหน้าหงึกๆ ร่างสูงเดินออกไปสั่งที่ระเบียง คนตัวเล็กลุกยืนเดินเล่นรอบๆห้องที่ตกแต่งอย่างหรูของคนตัวโต ขาเรียวเล็กเดินไปดูนู่นนี่ในห้องอย่างสนใจ จนเจอของเล่น(?)อย่างกีตาร์คนตัวเล็กหยิบมาเล่นอย่างวิสาสะ
“ เล่นเป็นด้วยเหรอเรา? “ เต๋าถาม
“ ฮื่อ ก็เป็นนิดหน่อยอ่ะ “ ร่างบางดีดรัวๆสลับฮัมเพลง
“ เล่นให้ฟังหน่อยดิ ร้องด้วยก็ได้ “
“ อย่างฟังเพลงอะไรล่ะ? เอาง่ายๆนะกูไม่ได้เทพ “
“ ใจอยากบอกรักของลิปตา ร้องเป็นมั้ยไอ้แสบ? “
“ พอได้ “ นิ้วเรียวเริ่มเล่นอินโทรเพียงที่ตัวเองเคยได้ยิน เสียงไสราวกับแก้วร้องออกมาอย่างไพเราะ
“ ใจอยากบอกรักแต่มันไม่กล้าใจมันห่วงหาเฝ้าแต่เธอมาแสนนาน
ก็กลัวถ้าฉันบอกไปกลัวว่าใจฉันต้องเปื้อนน้ำตา
ใจอยากบอกรักแต่มันไม่กล้ากลัวเธอจะรู้ว่าใครคนนี้รักมากแค่ไหน
คำว่ารักเลยหยุดไว้ตรงที่เดิมในหัวใจของฉันคนเดียว
ทุกวินาทีก็เลยผ่านช้าๆเก็บความหวังว่าสักวันที่เธอนั้นจะมองหันมา
และฉันก็ยังคงไม่กล้าสบสายตาทั้งที่ข้างในบอกว่าใช่เธอคืออีกครึ่งหนึ่งของใจฉันนั้นตามหา
ใจอยากบอกรักแต่มันไม่กล้าใจมันห่วงหาเฝ้าแต่เธอมาแสนนาน
ก็กลัวถ้าฉันบอกไปกลัวใจฉันต้องเปื้อนน้ำตา
ใจอยากบอกรักแต่มันไม่กล้ากลัวเธอจะรู้ว่าใครคนนี้รักมากแค่ไหน
คำว่ารักเลยหยุดไว้ตรงที่เดิมในหัวใจของฉันคนเดียว “
“ เพราะมาก ไอ้แสบร้องเพลงเก่งก็ไม่บอก “ เต๋ามองอึ้งๆ
“ ก็มึงไม่ได้ถามนี่ “ คชายิ้มมุมปากอย่างกวนๆ
“ไว้สอนพี่มั่งนะ เพราะเพลงนี้เดี๋ยวพี่จะร้องให้ริทฟัง “ เต๋ามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้มหวังจะให้เมื่อเวลานั้นมาถึงน้องริทคงจะรับรักเค้าบ้าง...
ความคิดเห็น