คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3
Chapter 3
หลังจากวันที่รุ่นพี่หมาบ้าได้ช่วยปกป้องประตูเมืองและรักษาเอกราชของคชาให้อยู่รอดปลอดภัยได้แล้วคชาก็ไม่เจอรุ่นพี่หมาบ้าคนนั้นอีกเลย งานรับน้องก็ยังมีเกือบแทบทุกเย็นเช่นเคย แต่ช่วงนี้ก็ท้ายเดือนเข้ามาแล้วทุกคนเริ่มตั้งใจกับการเรียนมากขึ้น
แต่คงไม่ใช่ตอนนี้.. คชานั่งเท้าคางเคาะโต๊ะด้วยความหงุดหงิด ก็ในเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วคชาเพิ่งฝากให้ริทเดินไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์มาให้ จนป่านนี้เพื่อนสนิทตัวน้อยก็ยังคงไม่มา ท้องไส้เริ่มโครกครากอย่างเอาเป็นเอาตาย ฟังดีๆอาจจะเป็นจังหวะค้างคาวกินกล้วยแล้วก็ได้
“อ่ะคชา ขอโทษที่ช้า”เสียงเพื่อนสนิทดังขึ้นพร้อมกับวางห่อแฮมเบอร์เกอร์ไว้ตรงหน้า คชายิ้มเผล่คว้าหมับเข้ากับอาหารตรงหน้า “พอดีเจอพี่เต๋าระหว่างทางน่ะ เลยคุยกันยาวไปหน่อย”
คชาหันขวับด้วยความตกใจ มองพี่ว๊ากที่ยืนยักคิ้วหงึกๆให้เขาราวกับจะกวน “มาทำไม”
“คณะพี่ พี่มาเรียนครับ”
คชาเหลือกตาแล้วสนใจแฮมเบอร์เกอร์ในมือตัวเองต่อไป ริทเดินไปนั่งตรงข้ามกับคชาพร้อมกับจัดการนั่งงับแฮมเบอร์เกอร์เหมือนคชาช้าๆ ไม่ผิดคาดเมื่อรุ่นพี่หมาบ้าตัวขาวก็นั่งลงข้างๆคชาเช่นกัน
“เฮ้ย แสบ” เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นข้างๆ คชาเหล่ตามองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร “ไอ้แสบ!!”
ข้อศอกแหลมๆกระแทกเข้าหน้าท้องคชาอย่างแรงจนสำลัก คชาแค่นไอจนน้ำตาร่วง “อะไร!!”
ไม่ทันได้คำตอบอะไรแขนแกร่งก็ยื่นมือมาล็อคคอพร้อมกับออกแรงดึงออกไปด้านนอก คชาร้องเหวออย่างตกใจ ริทกระพริบตาปริบๆมองคนสองคนที่ยืนฟัดกันอยู่ เต๋าหันมายิ้มเผล่ให้ริทพร้อมกับบอกว่าเดี๋ยวมา
คชาสะบัดแขนอีกคนออกจากลำคอ โว้ะ ถ้าขาดอากาศหายใจหรือแฮมเบอร์เกอร์ติดคอนี่ใครจะรับผิดชอบวะ คชาไอแค่กๆอีกรอบ ใช้มือลูบลำคอตัวเองอย่างเบามือ
“อะไรเนี่ยห๊ะ!! พ่อเป็นนักมวยปล้ำเหรอ เก่งนักนะ ใช้กำลังเนี่ย”พอหายใจคล่องก็ด่าปาวๆเป็นชุด
“มีเรื่องให้ช่วย”เต๋ากระซิบเบาๆ
ไม่ทันได้เล่าความเสียงหวานก็ขัดขึ้น “ไม่”
“เฮ้ย นี่ก็ลืมหูไว้ในท้องแม่เหรอ ฟังก่อนสิครับเฮ้ย ” เต๋าอยากจะเขกกะโหลกไอ้เด็กแสบหน้ามึนคนนี้เหลือเกิน
คชาขยับปากล้อเลียน ยกแขนขึ้นกอดอกอย่างเอาแต่ใจก่อนจะยอมฟังสิ่งที่เต๋ากำลังจะพูด เต๋ากระแอมไอสองสามทีกลั้นยิ้มนิดหน่อยราวกับหญิงสาวกำลังมีความรัก คชาอยากจะอ้วกรดคนตรงหน้ากับท่าทีแบบนี้
“ช่วยพี่จีบริทหน่อยดิ”
คชาแทบสำลักน้ำลายทันทีที่เต๋าพูดจบ คชาหันไปมองหน้าเต๋าอย่างไม่น่าเชื่อ หลุดขำพรืดออกมาอย่างเสียงดัง มือซ้ายกุมหน้าท้องเรียบไว้แน่นส่วนอีกข้างใช้ค้ำไว้กับเสาต้นใหญ่ คชาระเบิดหัวเราะอย่างไม่อายใคร เต๋าหน้าเสียเล็กน้อย เต๋าทำสีหน้าปั้นยาก อะไรกัน น่าขำตรงไหนกัน
“หน้าตาก็ดีนะ.. แต่ไม่มีปัญญาจีบ อะโหย ไม่มีน้ำยา” คชาระเบิดหัวเราะอีกรอบ
เต๋ากัดกรามแน่นใช้มะกอกแข็งๆฟาดโป้กเข้ากับศรีษะกลม “ ไม่ใช่ไม่มีน้ำยาโว้ยย พูดให้มันดีๆนะ ”
“โอ้ย! อะไรนักหนาวะ มาขอให้คนอื่นช่วยแล้วก็ทำแบบเนี่ย ไปจีบเองเลยไป”คชาตั้งท่าจะเดินหนี
“โอ๋ๆ โอเคครับโอเค สรุปจะช่วยพี่ไหม” เต๋าดึงแขนรั้งอีกคนไว้ก่อน
“ของตอบแทนล่ะ?”
เต๋าหมุนหัวคิ้วไปมาเล็กน้อย จะควักเนื้อซื้อของตอบแทนก็ไม่ใช่แนวเขาเท่าไหร่ คชายักคิ้วจึ้กๆอย่างเหนือกว่า เต๋าฉุกคิดอะไรขึ้นได้ก็ยิ้มพราว
“ใครกันนะ..ที่เกือบโดนฉุดไปอัดถั่วดำ?”
คชาเดินกระแทกเท้าปึงปังกลับมายังโต๊ะอาหาร เมื่อครู่เต๋าพูดร่ายยาวเกี่ยวกับเรื่องหนี้บุญคุณบาปบุญคุณโทษลากตั้งแต่ศีลห้ายันบทสวดพระพุทธคุณ คชาได้แต่ตอบตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้แถมยังต้องให้เบอร์โทรศัพท์ของริทไปกับไอ้รุ่นพี่หมาบ้าทำตัวโรคจิตอีกต่างหาก
“พี่เต๋าล่ะคชา?”เพื่อนสนิทตัวเล็กถาม ใบหน้าหวานเอียงคอน้อยๆเป็นเชิงสงสัย
“กลับไปเรียนแล้ว”คชาพูดเบาๆ ขณะดึงกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย
ริทกระพริบตาปริบๆร้องอ้าวขึ้นมาเบาๆ ในแก้มยังคงเคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ตุ้ยๆอยู่อย่างน่ารัก คชาส่ายหน้าเบาๆหน้าหวานขนาดนี้ไม่แปลกหรอกที่จะมีผู้ชายมาจีบน่ะ ขนาดหน้าเขาไม่หวานเท่าริทก็ยังมีมาเป็นระลอก
“กลับแล้วนะ” คชาหันหลังขวับกะจะก้าวขาออกนอกคณะแต่ก็ต้องชะงัก “เออ..นี่”
ดวงตาแป๋วเงยมาสบ“หื้ม?”
“ถ้าช่วงนี้มีเบอร์โทรศัพท์แปลกๆโทรเข้ามาไม่ต้องรับนะ เป็นพวกโรคจิตน่ะ”
ริททำตาโต “จริงเหรอ คชาเคยโดนมันโทรมาเหรอ”
“...เคยเจอหน้ามันด้วยซ้ำ”
หลังจากเดินออกมาหน้ามหาลัยคชาก็ชะเง้อหน้าหาวินมอเตอไซค์ หลังจากวันที่เกือยเสียเอกราชไปคชาก็เลือกที่จะมาโบกวินหน้ามหาลัยขับอ้อมไปส่งหน้าหอหลังมหาลัยแทน ยอมเสียตังค์ดีกว่ายอมเสียตูดล่ะวะ
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นเบาๆ คชาคว้าขึ้นมาดูก็รู้ว่าไลน์เข้านี่เอง ต้องขอบคุณริทที่อุตส่าห์เก็บมาให้ ไม่งั้น
คชาต้องอดข้าวอดน้ำซื้อโทรศัพท์ใหม่ๆแน่ๆ ไลน์กลุ่มของเด็กปีหนึ่งเด้งนั่นเองเวลามีงานอะไรคชามักจะเข้าไปย้อนดูในไลน์กลุ่มเสมอเพราะจะมีคนเข้ามาโพสวิธีการทำไว้ แต่คราวนี้กลับไม่ใช่
“ฉิบหายล่ะ ตรวจเครื่องแบบพรุ่งนี้..”
คชาใช้มือลูบคอเสื้อตัวเองเบาๆ เน็คไทด์ของคชายังคงนอนนิ่งเป็นอนาคอนด้าอยู่ในคอนโดพี่ว๊ากตัวดี วันนั้น
คชารีบมากจนลืมหยิบไทด์ออกมาด้วย คชาเคาะกะโหลกตัวเองสองสามทีเบื่อตัวเองที่เป็นคนขี้งกซื้อไทด์ก็ซื้อมาอันเดียวอีกต่างหาก จะโทรหาเต๋าก็ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ จะไปคอนโดก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนอีก
สุดท้ายแล้วคชาก็เดินลากขามาที่ตึกคณะอีกครั้ง เมื่อตอนที่เจอพี่ว๊ากตัวดีก็เห็นเต๋าพกหนังสือภาษาอังกฤษมาด้วย ก็คงจะเรียนภาษาอังกฤษนั่นแหละมั้ง แต่จะให้นั่งรอเป็นชั่วโมงก็ไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไหร่หรอก ดีที่ภาษาอังกฤษของปีสามจะเรียนเป็นห้องใหญ่ หรือเรียกง่ายๆว่าแทบจะเรียนกันทั้งสายชั้นเลยก็ว่าได้ แต่ให้ตายเถอะ คนเยอะแบบนั้นจะให้เขาโผล่พรวดเข้าไปก็ไม่ใช่เรื่องหรือเปล่าล่ะ
คชาขึ้นลิฟต์ของคณะขึ้นมายังชั้นสาม คอยชะเง้อมองห้องบนชั้นนี้ว่ามีห้องไหนกำลังเรียนอยู่บ้าง จนกระทั่งเดินมาสุดชั้นก็เห็นห้องใหญ่ห้องเดียวกำลังเรียนอยู่ มองเข้าไปคนเป็นร้อยกำลังตั้งหน้าตั้งตาฟังอาจารย์วัยใกล้เกษียณกำลังพูดอะไรสักอย่างอยู่ คชาเบ้ปาก ถ้าเข้าไปตอนนี้มีแต่ซวยกับซวย จะโดนเข้าใจผิดว่าเป็นปีสามที่เข้ามาเรียนสายไม่เท่าไหร่ แต่อาจารย์ที่พูดอยู่หน้าชั้นนั้นน่ะแหละ ที่เป็นคนตรวจเครื่องแบบวันพรุ่งนี้น่ะสิ่
คชายืนทึ้งหัวตัวเองอยู่หน้าห้องเรียนแต่แล้วเสียงทักขึ้นจากด้านหลังก็ดังขึ้น “เฮ้ยๆๆหลบๆๆ!!”
ยังไม่ทันได้ตั้งสติแรงกระแทกจากด้านหลังทำเอาคชาเซถลาไปข้างหน้าแขนถูกยกขึ้นมาข้างหน้าเพื่อป้องกันการกระแทกเข้ากับประตูห้องเรียน เมื่อประตูห้องเรียนถูกคนน้ำหนักเกือบหกสิบกระแทกเข้าให้ก็เปิดออก คชาหลับตาปี๋ร่วงกระแทกลงกับพื้นห้องลื่นๆพร้อมกับคนข้างหลังที่ชนเขาตามลงมาทับ
โครม!!
“อะไรกันนักศึกษา”เสียงเข้มร้องทัก
คชาขนลุกซู่ค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปั้นหน้าเจี๋ยมเจี้ยม รุ่นพี่ที่ร่วงลงมาทับวิ่งดุ๊กๆไปหลังห้องอย่างรวดเร็ว คชาเบ้หน้าอย่างแค้นใจ สายตานับร้อยกำลังจ้องมาที่เขา ให้ตายเถอะคชา.. แกทำบาปทำกรรมอะไรไว้เนี่ย..
“รายงานตัวสิ”อาจารย์วัยเกษียณจ้องเขาราวกับจะกลืนกิน
“นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์ นิเทศน์ศาสตร์ปีหนึ่งครับ..”คชาตอบเสียงแผ่ว
“ปีหนึ่ง..มาทำอะไรห้องเรียนปีสาม แล้วเน็คไทด์หายไปไหน!!”
คชาหลับตาปี๋ ‘โหย ’จารย์ถามได้ตรงประเด็นไปไหมครับ ผมก็มาเพื่อการนี้เหมือนกันแหละน่า’ คชาสบถในใจอย่างนึงสมเพชตัวเอง ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ!
“ลืมครับ”
“ลืมไว้ไหน แล้วมาทำอะไรห้องเรียนปีสาม”
“ผม..มาเอาเน็คไทด์..”
“ไปถอดทิ้งไว้กับรุ่นพี่สาวสวยคนไหนอีกล่ะ”
คชาก้มหน้าชิดอก อยากจะตะโกนเหลือเกินว่าไม่ใช่ผู้ชาย “...พี่เต๋าครับ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นทั้งห้อง ถ้ากระโดดลงแก้วกาแฟของอาจารย์แล้วไปโผล่อีกทีที่มหาสมุทรแอตแลนติกได้ตอนนี้
คชาก็คงกระโดดลงไปจริงๆ ไม่ต้องแอตแลนติกก็ได้ ชักโครกบ้านใครก็ได้ ตอนนี้คชาไม่พร้อมมมม
“ทำไมไปลืมไว้กับพี่เขาล่ะ”
“คือ...คือ.. วันนั้น.. ผม..คือ..”คชาอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย
“วันนั้นนนทนันท์ไปนอนกับผมครับ!!” เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากหลังห้องทำเอาคชาอ้าปากค้างอย่างตกใจ
นอน..นอน.. ไอ้รุ่นพี่หมาบ้า!!! หัดใช้คำที่มันดีกว่านี้ได้ไหมเล่า!! กูไม่ใช่เมียมึงนะโว้ยย!!!!!
ความคิดเห็น