คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2
Chapter 2
“เดินผ่านวิศวะด้วยสภาพแบบนี้ไม่กลัวเหรอน้อง...” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นด้านหลัง “ไม่กลัวได้สามีกลับบ้านเหรอน้อง”
“ เอ่อะ พี่ครับผมเป็นผู้ชายนะครับอีกอย่างถ้าอยากได้คนนอนด้วยก็ไปหาตามสีลมสิพี่ “ ร่างบางที่กำลังหงุดหงิดหันกลับมามองคนข้างหลัง ดวงตากลมโตหรี่ตาลงอย่างเหยียดหยามโดยไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลยสักนิด เสื้อนักศึกษาสีขาวเปียกลู่ลงกับร่างกายทำให้เห็นสัดส่วน ’น่ากิน’ เกิดกว่าที่ผู้ชายคนนึงควรจะมี กระดุมบางเม็ดที่ถูกปลดออกกับเนคไทด์แบบหลวมทำให้เจ้าตัวเซ็กซี่แบบสุดๆ ผมเปียกที่แนบลงกับให้หน้าเรียวทำให้มีหยดน้ำติดอยู่บนใบหน้า ริมฝีปากที่เอ่ยด่าคนตรงหน้าก็มีสีเชอรี่สดดูน่ากินเป็นสุด หนุ่มวิศวะร่างใหญ่ที่มองคนตัวเล็กอย่างแทะโลมปนหิวกระหายทำให้ร่างบางหงุดหงิดเพิ่มอีกเท่าตัว
“ ผู้ชายพี่ก็ไม่เกี่ยงนะ หึหึ “
“ แต่กูเกี่ยง ! “
.” พูดไม่เพราะเลยนะจ้ะน้องหน้าหวานเนี่ย “ เด็กคณะวิศวะร่างโตสาวเท้ามาหาคชาช้าๆอย่างข่มขวัญ
“ คะ..ใครน้องมึง อย่าเข้ามานะเว้ย ” ขาเรียวก้าวถอยหนีช้าๆเสียงหวานใสเริ่มสั่นเพราะรู้ตัวว่าถ้าไอร่างบึ้กกล้ามโตตรงหน้าจะทำอะตัวเองจริงๆ ตัวเองคงสู้ไม่ได้แน่ๆ
“ อย่ากลัวเลยไปเลย พี่จะทำเบาๆนะโอเคมั้ย? “
“ เบาๆกูก็ไม่เอาเว้ยย “ นนทนันท์ตัดสินใจแล้ว ณ จุดนี้หนีดีที่สุด!! ร่างบางใส่ตีนหมาวิ่งไม่ยั้งเท้าทันทีแต่ทางที่
คชาเลือกมานั้นเปลี่ยวเหลือเกิน เนื่องจากคณะวิศวกรรมต้องใช้พื้นที่ในการทำการโมเดล รวมถึงเรียนใช้เครื่องมือทางการช่างทำให้ทางมหาวิทยาลัยให้พื้นที่กับคณะนี้มากเป็นพิเศษ แม้หอของคชาจะอยู่หลังมหาวิทลัยแต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่ชินกับเส้นทางซับซ้อนทำให้หลงทางได้อย่างง่ายๆ
“ จะหนีไปไหน ทางนั้นมันทางตันนะจ้ะ “ ชายหนุ่มร่างคล้ำกล้ามโตวิ่งตามมาอย่างใกล้ชิด ใบหน้าหวานถอดสีเมื่อเห็นด้านหน้าเป็นกำแพงสูงหันมองซ้ายขวารอบๆก็เป็นกำแพงเก่าๆมีถาวัลย์เลื้อยเช่นเดียวกัน บอกได้คำเดียว
ไร้-ทาง-หนี ขาเรียวลดความเร็วลงพลางหันหน้าขวับปั้นหน้าอ้อนมาทางอีกฝ่าย
“ พี่ครับ พี่สุดหล่อ ปะปล่อยผมไปเถอะครับพี่ ” คชาพูดเสียงอ่อนหวานหวังจะให้คนหื่นกามใจอ่อน
“ ใช้ไม้อ่อนตอนนี้ไม่ทันแล้วมั้งน้องคชา “ ร่างบางหน้าตึงทันทีด้วยความสงสัยว่าไอล่ำดำถึกนี้มันรู้จักตัวเองได้ยังไง หัวสมองประมวลคิดอย่างรวดเร็วแล้วก็ถึงบางอ้อ ไอ้บ้านี่มันต้องตามเค้ามาแน่ๆเพราะตั้งแต่เดินมาก็รู้สึกเหมือนมีใครตามมา หากแต่ก็ไม่ได้สงสัยเพราะตอนนั้นหงุดหงิดเกินกว่าที่จะคิดอะไร ยิ่งรู้ว่าคนที่ยืนกั้นจังก้าอยู่ข้างหน้าเดินตามมาตั้งแต่ทีแรก คชาก็กลัวยิ่งกลัวกว่าเดิมเพราะคงจะรอดตัวได้ยากแล้วเหงื่อเม็ดเป้งไหลหลงมาข้างใบหน้าหวาน
“ กูพูดดีๆไปมึงก็คงไม่ปล่อยกูสินะ “
“ ยอมเป็นของพี่ ดีๆเหอะนะน้องคชาพี่จะดูแลเป็นอย่างดีชนิดที่ว่ามดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยนะครับ “
“ ควายเท่านั้นแหละที่จะยอม!!! “ คชากลืนน้ำลายดังเอื้อกตัดสินใจวิ่งกะว่าจะวิ่งหนีฝ่าไอ้ล่ำกลับไปทางเดิม เรียวขาเล็กยกขึ้นหวังจะเตะกลางหว่างขาคนหื่นแต่ไม่โดนเพราะหนุ่มถึกจับขาข้างที่ยกขึ้นมาไว้ก่อนออกแรงปล่อยกำปั้นชกเข้ากลางท้องน้อยอีกคนเข้าเต็มเปา
“ น้องคชาจะทำอะไรพี่ครับ หึหึ “
“ มึง..อึก “ ร่างบางยังไม่ทันเอ่ยปากด่าก็ล้มทรุดไปกองกับพื้นด้วยความจุกระคนเจ็บปวด แขนคล้ำช้อนคนตัวบางขึ้นเตรียมจะพาไปยังรถที่จอดอยู่หลังห้องน้ำที่คชาไปล้างหน้า หนุ่มวิศวะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถด้วยความดีใจ จนมองข้ามคนๆนึงที่ยื่นสูบบุหรี่อยู่ข้างๆห้องน้ำ เป็นเศรษฐพงษ์นั่นเอง ร่างสูงขาวแอบมาหลบสูบบุหรี่ระบายความโมโหอยู่ที่นี่ ริมฝีปากแมวเหยียดปากมองคชาที่อยู่ในอ้อมกอดอีกคนอย่างดูถูกทันทีที่เห็น
‘ ทำมาเป็นปากดีที่แท้ก็มามั่วกับคนอื่นนี่เอง หึ ’ ร่างสูงคิดในใจพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบต่อ สายตาทอดไปยังร่างบางอย่างเยาะเย้ย ที่จริงมันก็ไม่แปลกที่ในม.จะมีคนมาทำอะไรแบบนี้เค้าก็เคยเห็นบ้างเหมือนกันแต่พอเห็นว่าเป็นไอเด็กปากหมาที่กวนตีนและตะโกนด่าเข้าปาวๆ มันก็อดมองไม่ได้
‘ เฮ้ย ทำไมไอเด็กแสบมันเหมือนร้องไห้วะหรือกูตาฝาด? ’ ร่างสูงขยี้ตาอีกครั้งพลางมองตรงไปอีกที เต๋าไม่ได้มองผิดคชากำลังร้องไห้จริงๆ หยดน้ำตาของคนตัวเล็กร่วงเผาะๆอย่างน่าสงสาร จมูกเล็กๆที่กำลังแดงก่ำ รุ่นพี่หนุ่มเริ่มใจไม่ดี ‘ หรือว่ามันโดนบังคับ? ‘ ถึงแม้ว่าคนที่ร้องไห้อยู่จะทำตัวแย่กับเค้าแต่เศรษฐพงษ์ก็ยังเห็นคชาเป็นรุ่นน้องคนนึงที่เค้าควรจะให้ความช่วยเหลืออยู่ดี ร่างสูงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสาวเท้าตรงไปยังรถของไอ้ล่ำพลางเพ่งมองอีกคนผ่านแว่นกันแดดสีน้ำเงินเข้ม
“ เหมือนน้องเค้าจะร้องไห้นะครับ “ เต๋าบอกคนตัวล่ำพลางถอดแว่นกันแดดออก
“ อ่ะเอ่อครับ น้องคชาอย่าร้องสิครับ “ มือหยาบพยายามจะเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างลุกลี้ลุกลน แต่คชาก็เบือนหน้าหนี
“ ช่วย..ด้วย ” ริมฝีปากสีเชอรี่เปล่งเสียงออกมาแผ่วๆ
“ น้องเค้าเต็มใจไปกับคุณรึเปล่าครับเนี่ย? “
“ ตะเต็มใจสิ “ ใบหน้าเรียวส่ายหน้าเล็กน้อยพอให้คนร่างสูงรู้ขัดกับคำพูดของหนุ่มวิศวะ
“ น้องเค้าส่ายหน้าแล้วครับ ถ้าบังคับเค้ามาก็รีบปล่อยมาให้ผมจะดีกว่าแล้วผมจะไม่บอกอาจารย์ เด็กคนนี้อยู่คณะผมด้วยให้ผมดูแลเองเถอะ “ ร่างสูงขาวก้าวขาเข้ามาใกล้เตรียมจะรับคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมอกทั้งๆที่ยังถือบุหรี่อยู่
“ ปล่อยให้โง่ดิวะ น้องคชาเข้าไปนั่งในรถก่อนนะครับ “ หนุ่มวิศวะยัดคชาที่ยังคงไม่มีแรงเข้าไปในรถทันทีก่อนหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวขาวที่ทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นแล้วขยี้ด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง
“ ตกลงจะไม่ปล่อยน้องเค้าจริงๆหรอครับ “
“ ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่ปล่อย “ หนุ่มร่างล่ำกระโจนเข้ามาด้านหน้าหมายจะต่อยหน้าคนหน้าคม หนุ่มวิศวะง้างแขนเตรียมจะต่อยแต่ร่างสูงก็หลบได้อย่างง่ายดายก่อนจะสวนกลับด้วยหมัดลุ่นๆเข้าข้างแก้ม แรงจากหมัดนั้นทำให้ร่างล่ำล้มลงไปนอนกับพื้นทันที ร่างสูงเตะซ้ำที่ปลายคางอีกรอบ ก่อนเปิดประตูรถเอาคนตัวเล็กออกมา ร่างสูงขาวอุ้มอีกคนไว้แนบอก ริมฝีปากคนตัวเล็กสั่นระริกเมื่อเห็นคนที่ถูกเตะลุกขึ้นมาได้
“ ระ..ระวังหลัง “ คชาพูดเบาๆราวกับกระซิบ ร่างขาวหันหลังขวับทันทีที่ได้ยินแล้วสืบเท้าถอยหลังหมายจะหลบคมมืดที่อีกฝ่ายถือพุ่งตรงมา แต่ก็ไม่พ้นเพราะร่างสูงขาวมีคนตัวเล็กอยู่ในอ้อมอกบวกกับความที่ไม่ได้ตั้งตัวทำให้ความคล่องตัวลดน้อยลง เลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาจากเสื้อนักศึกษาบริเวณสีข้าง เต๋าก้มมองเพียงหางตา ขาขาวเตะเข้าที่ข้อมืออีกคนจนมืดหล่นลงไปไกลจากร่างล่ำ ไร้ซึ่งอาวุธความกลัวก็เข้ามาทันทีร่างคล้ำฮึดฮัดหลบเข้าไปในในรถของตนและสตาร์ทรถออกไปหมายจะหลบหนี เศรษฐพงษ์ตัดสินใจปล่อยอีกฝ่ายไปก่อนถึงยังไงตัวเองก็จำหน้าไอ้หนุ่มวิศวะโรคจิตได้อยู่แล้วก็คงไม่ยากเท่าไหร่กับการไปเอาคืนในภายหลัง
ร่างสูงขาวถอนหายใจก่อนก้มลงมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่คงตกใจจนสลบไป ขนตาสีดำสนิทเป็นแพเรียงตัวอย่างสวยงาม ข้างแก้มใสยังคงมีรอยน้ำตาอยู่แต่ก็มีสีระเรื่อเล็กน้อยทำให้ดูนร่ารัก ริมฝีปากสีเชอรี่เข้มเผยออกอย่างเย้ายวน ร่างสูงขาวกลืนน้ำลายลงคอ ใช่ว่าเต๋าจะพิสวาสเจ้าเด็กกะโปโลในอ้อมอกคนนี้เท่าไหร่นักแต่ถ้าหากใครมาเป็นเค้าในตอนนี้ล่ะก็คงจะต้องอดทนต่อสู้กับตัวเองสักตั้งแล้วล่ะ !! ยิ่งร่างบางซุกเค้าอกอุ่นเท่าไหร่เต๋าก็คงทรมานเท่านั้นในใจคิดแต่ ยุบหนอ ไม่พองหนอ ฟีบหนอ ไม่พองหนอ ทุกย่างก้าวจนถึงรถเก๋งสีดำสนิทของตัวเองร่างสูงขาวอุ้มคนตัวเล็กด้วยวงแขนข้างเดียวอีกมือนึงก็เอื้อมไปเปิดประตูรถเพื่อยัดคนตัวเล็กเข้าไป เต๋าเดินกลับมานั่งที่ฝั่งคนขับครุ่นคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีใช้เวลาไม่นาน รถหรูสีดำก็เคลื่อนออกอย่างนิ่มๆไปยังคอนโดหรูของเศรษฐพงษ์ !
Kacha’s part
“ ฮ้าวววว “ แสงแดดที่ลอดเข้ามาในห้องทำให้ร่างแบบบางรู้ว่านี่คงเช้าแล้ว แขนเรียวเล็กขึ้นบิดซ้ายบิดขวาอย่างเป็นประจำ แต่เอ๊ะเพดานห้องสีน้ำตาล ผ้าห่มสีน้ำตาล นี่มันไม่ใช่ห้องของคชานี่นา!! คนตัวเล็กสตั๊นไปสามวิ
‘ หรือว่านี่จะเป็นห้องของไอโรคจิตคนเมื่อวานนั่น ผะผมเสียตัวให้ไอโรคจิตนั่นซะแล้วเหรอ ? ‘ แค่คิดน้ำตาของคชาก็เอ่อคลออยู่ที่ตาแล้วก่อนจะหยดลงช้าๆอย่างน่าสงสาร ‘ หม่าม๊า คชาขอโทษนะ อาตี๋มันไม่ดีมันเป็นเด็กไม่ดี ฮึก ‘
“ เฮ้ย เป็นอะไรอีกวะไอเด็กแสบตื่นมาก็ร้องไห้เลยหรอ? “ เสียงทุ้มดังขึ้นข้างคนตัวบาง ไม่ต้องเสียเวลาดูคชาคิดเสร็จสรรพว่าเป็นใคร ‘ ไอโรคจิต.. ‘ คนตัวเล็กกำหมัดแน่นแล้วยกกำปั้นขึ้นประเคนหมัดเข้าที่ข้างแก้มอีกคนไม่ลืมหูลืมตาทันที
“ ฮะฮึก..ไอ้ชั่ว มึง ฮืออ ” ร่างเล็กไม่ได้สนใจว่าหมัดของตนจะแรงสักแค่ไหน ตากลมโตมองไปข้างๆกะว่าถ้าแผลมันน้อยไปจะต่อยซ้ำอีกหมัด
‘ เฮ้ย!!! นี่มันไอรุ่นพี่หมาบ้าคนเมื่อวานนี่หว่า ทะทำไมเป็น ไอเหี้ยนี่ล่ะครับ? ‘ ร่างบางอ้าปากหวออย่างตกใจ
“ ต่อยพี่ทำไมวะไอ้เด็กบ้า “ ร่างสูงขาวลุกขึ้นมานั่งข้างๆ มุมปากของเขามีรอยช้ำซึ่งน่าจะเป็นผลมาจากหมัดของคนตัวเล็กเมื่อกี้ ภาพเมื่อวานค่อยๆไหลเข้าสู่หัวสมองของคชาช้าๆ ร่างแบบบางจำได้ในสุดว่าเต๋าเป็นคนช่วยเค้ามาจากไอ้โรคจิตคนเมื่อวาน ความรู้สึกผิด(เล็กน้อย)เข้าถาโถมรางบางทันทีแต่คนตัวเล็กก็ไม่พูดอะไรออกมา
“ ... “ คชาก้มสังเกตตัวเอง ใบหน้าหวานตีหน้ายุ่งเมื่อเห็นชุดที่ควรจะเป็นเสื้อนัศึกษาสีขาวกลายเป็นเสื้อบอลสีแดงที่เค้าเดาว่าน่าจะเป็นทีมโปรดของอีกคน
‘ ชุดผม ผมจำได้ว่าเมื่อวานก็ยังใส่ชุดนักศึกษามานี่นา ‘ ความกลัวขึ้นมาในใจร่างบางอีกระลอกด้วยไม่รู้ว่าร่างขาวตรงหน้าได้ทำอะไรแบบที่ไอ้โรคจิตนั่นอย่างทำบ้างรึเปล่า น้ำตาที่ควรจะหยุดไปแล้วหยดลงมาตามข้างแก้มใสอีกครั้ง
“ ร้องไห้อีกแล้ว ร้องทำไม? เจ็บก็ไม่ได้เจ็บนี่ “ มือขาวๆเอื้อมมือมาเหมือนจะเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กแต่คนหัวเห็ดก็ขยับหนี
“ มึง..ฮึก..ทำกับกู..ฮึกเหมือนที่ไอโรคจิตนั่นทำ ใช่มั้ย? “ คชาตัดสินใจถามมันไปตรงๆเพราะถ้าเต๋าบอกว่าทำจริงร่างเล็กกะว่าอาจจะต่อยสัก 5 หมัดแล้วทำเป็นว่าเรื่องไม่เคยเกิดขึ้นเพราะจะให้ตนคบกับผู้ชายหรือให้ไอ้รุ่นพี่หมาบ้าตรงหน้านี่มารับผิดชอบมันคงไม่ใช่วิสัยของร่างเล็ก
“ ไอ้แสบ มึงบ้ารึเปล่า? “
“ กู..ฮึก..ไม่ได้บ้า “ ริมฝีปากสีเชอรี่เม้มเข้าหากันเพื่อระงับเสียงสะอื้น
“ หยุดร้องไห้ก่อนได้มั้ยเนี่ย ฟังดีๆนะครับ พี่-ไม่-ได้-ทำ-อะ-ไร-เลย “ ร่างบางหยุดสะอื้นทันทีเหมือดกดปิดสวิชต์
“ ละแล้วกูมาอยู่ในชุดนี้ได้ยังไง “
“ พี่เปลี่ยนให้เอง นอนในชุดนั่นปอดมันคงบวมหมด นั่นไงชุด “ นิ้วขาวชี้ไปยังชุดที่พับเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะข้างหน้าทีวีขนาดใหญ่
“ กูจะเชื่อมึงได้ยังไง? “
“ แล้วเจ็บมั้ยล่ะ? สะโพกน่ะเจ็บรึเปล่า “ พอร่างสูงตอบกลับมาใบหน้าหวานก็ขึ้นสีทันทีเพราะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรใช่ว่าคนตัวเล็กจะไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงสักหน่อย อีกอย่างพอคนตัวบางขยับดูก็ไม่ได้เจ็บอะไรแสดงว่าไอ้รุ่นพี่นี่มันคงพูดจริง
“ มะไม่เจ็บ ไม่เจ็บ “
“ เออ ก็รู้ได้แล้วมั้ง อุตส่าห์ช่วยแล้วยังโดนชกอีก “ คนตัวขาวส่ายหน้าพลางจับแผลที่มุมปากแล้วลุกจากเตียงไป
“ ไปไหน? “
“ ไปอาบน้ำ ไปม.จะไปมั้ยครับม.น่ะ “ ไอ้รุ่นพี่ปากหมาหันหน้ามายักคิ้วอย่างกวนตีนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่สนใจคำตอบ คชานั่งเงียบๆอยู่บนเตียงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเงียบๆ ทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีต่อไปคนตัวเล็กคงต้องระมัดระวังตัวกว่านี้แล้วล่ะ ถ้าเมื่อวานไม่ได้ไอ้รุ่นพี่หมาบ้ามาช่วยผมไว้ป่านนี้คนหัวเห็ดคงจะแย่แน่ๆ
ความคิดเห็น