คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เธอเป็นคนต้องการมัน
เมื่อพวเามาถึฤหาสน์หลัให่ วาออลิเบิว้า้วยวามะลึัน วามมั่ั่อสถานที่นั้นเินว่าสิ่ใที่เธอเยเห็นมา เสาหินอ่อนโบรา โมไฟระย้าริสัลระยิบระยับ และารแ่ที่หรูหราโอ่อ่า บ่บอถึานะและอำนาอันยิ่ให่ เอเรียนพาเธอเ้าไป้านใน มืออเาสัมผัสแผ่วเบาที่หลัส่วนล่าอเธอ นำทาเธอผ่านโถทาเินอันหรูหรา
"ุพาันมาที่นี่ทำไมะ?" อลิเอ่ยถาม น้ำเสียอเธอแฝไป้วยวามอยารู้อยาเห็นและวามระแว
เอเรียนหยุและหันลับมาเผิหน้าเธอ วาอเา้อมอเธออย่าลึึ้ "ันรู้สึว่าเธอ... น่า้นหา" เายอมรับ พร้อมับยิ้มมุมปา "และันอยารู้ว่าเมื่อ้นไปแล้ว...ันะเออะไรบ้า"
่อนที่อลิะอบสนอ เอเรียน็โน้มัวเ้ามา ใบหน้าอเาอยู่ใล้ับใบหน้าอเธอนเธอรู้สึถึลมหายใอุ่นๆ อเา “เธอเป็นหนี้ีวิันนะ เธอวรอบแทนัน” เาระิบ “แมวน้อย...ให้ันไ้ิมเธอ”
เสียระิบอเอเรียนทำให้อลิเสียวสันหลัวาบ "เอาอะไรมาพูว่าัน้อใหุ้ 'ิม'?" เธอถาม้วยน้ำเสียแ็ร้าว เธอเ้าใวามหมายแฝนั้นเป็นอย่าี
อลิถอยยับัวออห่า ใเ้นรัว้วยวามโรธ "ุะบ้าเหรอ?" น้ำเสียอเธอสั่นเรือ้วยวามโรธ แ่พยายามลั้นไว้ไม่ให้แสวามลัว "ถึุะ่วยันเอาไว้ แุ่ะมาทำแบบนี้ไม่ไ้!"
รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าอเอเรียน วาอเาเปล่ประาย้วยวามสนุสนาน “ันรู้ีว่าันเป็นใร และเธอเอ็รู้เ่นัน แม้ว่าเธอะไม่อยายอมรับ็าม”
อลิออแน่น พยายาม่มวามลัวเอาไว้ “ันไม่ทำามทีุ่บอหรอ!” อย่าที่เาบอ เธอรู้ว่าเาไม่ใ่นธรรมาแน่นอน เาอันราย...
เอเรียน้าวเ้ามาใล้เธออี้าว ร่าสูให่อเา บบัร่าเล็อเธอนแทบมิ “เธอิว่าเธอมีทาเลือเหรอแมวน้อย ถ้าหาว่าันไม่เอเธอที่รอนั่นล่ะ?”
“...ันหาทาออไ้เสมอ!!” เธอโ้ลับ น้ำเสียอเธอสั่นเรือแม้เธอะพยายามแสวามล้าหา และำลัะหันหลัหนี เธอรู้แ่ใว่าถ้าเาไม่่วยเธอไว้เธอโนย่ำยีไปแล้ว
เอเรียนว้า้อมืออเธอไว้่อนที่เธอะหันหลัหนี “ันิว่าเธอยัไม่เ้าในะ” เาล่าว น้ำเสียอเาลล นลายเป็นเสียระิบที่ฟัูอันราย “อนนี้...ีวิอเธอเป็นอันแล้ว”
หัวใออลิเ้นรัวนรู้สึแน่นในอ เธอรู้ีว่าเธอวระลัว แ่ลับมีบาอย่าที่ึูใเธอเี่ยวับเอเรียนอย่าปิเสธไม่ไ้ เธอพยายามปิเสธมัน แ่็ไม่อาห้ามมันไ้
“ุไม่รู้อะไรเี่ยวับันเลย!” อลิพูึ้น พยายามวบุมสถานาร์อีรั้ เธอ้อเา้วยสายาที่แ็ร้าว
“ันรู้มาว่าที่เธอิ...” เอเรียนอบ ับ้อมืออเธอไว้แน่นแ่ไม่ทำให้เธอเ็บปว “ันรู้ว่าเธอื้อรั้น ันรู้ว่าเธอ ไม่ยอมใร และันรู้ว่าเธออยารู้อยาเห็น”
อลิ้อมอเา วาสีฟ้าอเธอเปล่ประาย้วยวามท้าทาย “แล้วันอยารู้อยาเห็นเรื่ออะไร?” อลิไม่เ้าใำพูอายหนุ่ม
“หึหึ....เธอรู้ีแ่ใอลิ” เอเรียนพูอย่าเรียบ่าย และึมือเธอมาสัมผัสที่อแน่นอเา อลิะึมือลับและถูเายึเอาไว้
เธออ้าปาะโ้เถีย แ่ลับไม่มีำพูออมา มีส่วนหนึ่ในัวเธอที่ระหายใร่รู้ อยารู้ว่าารมอบัวให้เาะเป็นอย่าไรเ่นัน อลิรู้สึลัวัวเอที่มีวามิแบบนี้
“ุมันบ้าไปแล้ว” เธอพึมพำและมอไปทาอื่น
“อาะ” เอเรียนพูและปล่อย้อมือเธอ่อนที่ะับาเพื่อให้หันหน้าลับมาหาเา “แ่เธอ็ไม่สามารถปิเสธไ้ว่าเธอ็รู้สึเ่นัน”
อลิลืนน้ำลายอึให่ าร่อ้านอเธออ่อนลแล้ว “นี่มันบ้าไปแล้ว..”
“ใ่แล้ว” เอเรียนเห็น้วย น้ำเสียอเาอ่อนลเ่นัน “แ่บารั้สิ่ที่บ้าที่สุ็ทำให้พบเอับเรื่อีๆ เหมือนัน...”
อลิลัเล เิวามัแย้ระหว่านิสัยื้อรั้นอเธอับแรึูที่เธอรู้สึ่อเาอย่าปิเสธไม่ไ้ “ุ้อารอะไราัน?” เธอถาม เสียอเธอเบาราวับเสียระิบ
วาอเอเรียนหรี่ล้วยวามปรารถนา “ทุอย่าอเธอ...อลิ...”
เพียำเียว็สั่นสะท้านไปามระูสันหลัอเธอ เธอรู้ว่าเธอยืนอยู่บนอบหน้าผา และเมื่อเธอัสินใระโลไปแล้ว เธอะไม่มีทาหวนลับไ้อี
“็ไ้....” อลิอบล้วยน้ำเสียอเธอสั่นเรือ มีทั้วามื่นเ้นและวามหวาลัว “แ่แ่รั้นี้รั้เียวนะะ....”
รอยยิ้มอเอเรียนอ่อนลนแลูว่ามันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน “แ่รั้นี้รั้เียว...” เาอบลับเธอไปทั้ที่ทัู้่รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่อโห
เาโน้มัวลมาูบเธอ้วยวามเร่าร้อนและแสวามเป็นเ้าอ มือออลิเาะไหล่อเาเอาไว้เพื่อพยุร่าเอาไว้ วาม้านทานอเธอละลายไปเมื่อลิ้นอเารุรานเ้าไปในปาอเธอ เธอไ้ลิ้มรสวามอันรายและวามปรารถนา และเธอ็พบว่าัวเอ้อารมาว่านี้...
เมื่อูบลึึ้ึ้น มืออเอเรียน็ลูบไล้ไปามร่าายอเธอ สำรวทุส่วนโ้และส่วนเว้า อลิราะทีู่บับเา ร่าายอเธออบสนอ่อารสัมผัสอเาแม้ว่าเธอะรู้ีว่า็าม เธอไม่เยรู้สึอะไรแบบนี้มา่อน วาม้อารอันรุนแรและิบเถื่อนนี้
วามร้อนระอุแผ่่านไปทั่วร่าายอเธอ ับไล่วามิและเหุผลออไป เธอเหลือเพียวามรู้สึและสัาา เมื่อเอเรียนึเธอเ้าใล้ิ ร่าายอพวเารวมเป็นหนึ่เียว เธอ็ปล่อยให้ัวเอมิ่ไปับเาอย่าสมบูร์
เวลาผ่านไปนานแ่ไหนแล้วเธอ็ไม่รู้ รู้เพียว่าเธอสูเสียัวนไปในเปลวไฟแห่วามปรารถนา เมื่อเอเรียนผละัวเอออาเธอ เสียหอบเหนื่อยอพวเาั้อไปทั่วห้อ อลิรู้สึหมแร ร่าายอเธอยัสั่นระริาวามสัมผัสอเา
เธอมอูเา วาเบิว้า้วยวามประหลาใและวามอิ่มเอมใ รู้สึทั้อับอายและพึพอใับสิ่ที่เพิ่เิึ้น เธอไม่รู้ว่าะพูอะไรี
เอเรียนยิ้ม รอยยิ้มที่ั่วร้ายและท้าทาย “เธออบมันไหม?” เาถาม
อลิเม้มริมฝีปา รู้สึำพูิอ “มัน...” เธอพยายามะหาำพูมาอธิบาย แ่็ไม่มีำพูไหนเหมาะสม
เอเรียนหัวเราะ “ไม่้อพูอะไร” เาเอ่ย “ันรู้ว่าเธออบ”
เา้มลมาูบเธออีรั้ ูบนี้มีวามอ่อนโยนและ โรแมนิมาว่าูบแร เธอ็ปล่อยให้ัวเอมิ่ไปับมัน เธอแทบไม่อยาะเื่อัวเอว่าะรู้สึีับูบอนแปลหน้านี้ไ้
เอเรียนถอนูบ ลมหายใอเาาหาย “ไปที่ห้อนอนอัน” เาำราม น้ำเสียเ็มไป้วยวามปรารถนา
อลิพยัหน้า้าโยที่ไม่พูอะไรออมา เอเรียนพาเธอึ้นไปที่ั้นสอ มืออเาไม่เยปล่อยเอวเธอเลย เมื่อพวเามาถึห้ออเา เา็ผลัประูให้เปิ ึเธอเ้าไป้าใน และปิประูแน่นามหลัพวเา
ในแสสลัว ผมสีเินอเอเรียนเปล่ประาย เาสลัเสื้อเิ้ออ เผยให้เห็นหน้าอและแนที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อประับประา้วยรอยสัอันับ้อน วาออลิเบิว้า ลมหายใอเธอาหายไปเมื่อเห็นมัน เามันัวอันรายริๆ นั่นแหละ
“เหมือนอย่าที่าหวัไว้ไหม?” เอเรียนถามเธอ้วยเสียที่แหบพร่า
ความคิดเห็น