ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ......... มันเกิดขึ้นแล้ว!!!!
............ แอลล่า!! เจ้าและพี่ของเจ้าจะต้องมาหาข้าในไม่ช้า!!! ข้าจะรอ........
\"ไม่นะ!!!!!!\" ฉันลุกขึ้นนั่ง \"ทำไมฝันอะไรแบบนี้นะ แล้วใครเป็นคนเรียกฉันเนี่ย?\"
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!
\"แอล!! รีบตื่นไปอาบน้ำซะที!!!!!! ฉันจะรอข้างล่างนะ\" ทิมเคาะประตูรัว
\"เออ!!! รู้แล้วหน่า\"
ฉันฉุนพี่ชายฉันเล็กๆและเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ฉันเดินลงมาข้างล่างด้วยความง่วงเป็นพิเศษ ทิมเดินมาแล้วทำหน้าเหมือนหวาดอะไรมาอย่างงั้น ฉันเพ่งมองแล้วโดนตาทิมลากคอไปข้างนอกแล้วขับรถไปเรียนทันที
\"ทิม!!! ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ โอ๊ย!! หิวไส้บิด\"
\"แอล!! ฉันรู้ว่าเธอหิว แต่เรื่องที่ฉันจะบอกเธอต่อจากนี้อ่ะนะ มันอาจทำให้เธอหายหิวเลยก็ได้\" ((ขับรถอยู่))
\"อะไรบางอย่างที่นายว่ามันคืออะไรมิทราบ!! ฉันหิวไส้จะขาดแล้ว\"
\"ก็เมื่อคืนฉันฝันว่ามีเสียงผู้หญิงเรียกฉันนิเว้ย!!!\" ทิมเริ่มฉุน
\"ฮะ!!! เมื่อกี้นายว่าไรนะทิมโมเลท\" ฉันสะดุด
\"ก็อย่างที่พูดอ่ะแหละ ฉันว่าเรื่องที่เธอพูดมันอาจจะจริงก็ได้นะแอลลี่!!\"
\"ทิม!!\"
\"อะไร?\"
\"เมื่อคืนฉันก็ฝันแบบเดียวกับนายเลย เสียงมันเย็นยะเยือกยังไงไม่รู้ ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะไม่ดีกับพวกเราแน่ๆ\"
ทิมหยุดรถและหันมามองฉันอย่างตกใจ ฉันเองก็งงๆเหมือนกัน เพราะมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะมาฝันเหมือนกันในเวลาแบบนี้ ทิมขับรถออกไปอย่างเร็วและไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้าเลยซักนิด....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"อืม....ม.มม..\" ฉันครางความง่วงออกมาอย่างปวดเหมื่อย
\"อล!! ... แอล!! ... แอลลี่!!!\" เสียงทิมดังขึ้นเรื่อยๆ
\"มีอะไรทิมโมเลท อืม...มม..ม!! พูดเสียงดังไปได้\"
\"ยัยบ้า!! ไม่ใช่เวลาจะมาทำท่าทางง่วงๆอยู่นะ เธอช่วยตอบทีได้มั้ยว่าที่นี้มันที่ไหน\"
ฉันเริ่มตาดีขึ้นแล้ว พลางมองไปรอบๆตัวอย่างช้าๆ ป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ยักษ์ที่ 7 คนโอบยังไม่มิด เถาวัลย์พันเต็มรอบกิ่งและห้อยลงมาอย่างยุ่งเหยิง นกแปลกๆบินรอบๆเหนือต้นไม้พวกนั้นอย่างน่ากลัว ฟ้ามืดอึมครึมที่ทำท่าทางว่าฝนจะตกมาอย่างหนัก มอร์ไซต์ของทิมพังเละไม่เป็นท่าอยู่ข้างต้นไม้ยักษ์นั้น
\"นี้มันเกิดอะไรขึ้นน่ะทิมโมเลท!! มันคือฝันใช่มั้ย ฉันฝันอยู่ใช่มั้ย\"
\"แอล!! ตั้งสติให้ดีซิ ที่นี้มันที่ไหน\" ทิมเขย่าไหล่เตือน ฉันตั้งสติและมองไปรอบๆอีกครั้ง ฉันนึกว่ามันไม่ใช่แน่ๆที่ฉันคิด แต่มันคือความจริงซะแล้ว
\"ทิม!! เราหลงเข้ามาในนิยายที่เราหาเจอเข้าซะแล้วล่ะ\"
\"ว่าไงนะแอลลี่!!\" ทิมหน้าตื่น
“เอาล่ะ!! เรามาช่วยกันคิดดีกว่า ว่าเราจะทำยังไงกันดี”
“แอล!! เธอจะบ้าเหรอไงห่ะ!! ทำใจเย็นเหมือนกับว่าพวกเราอยู่ที่บ้านอย่างงั้นแหละ เธอลองคิดดูนะแอล พวกเราหลงมาในที่ที่เราไม่เคยพบ
ไม่เคยเห็น แล้วเธอจะให้ฉันคิดอะไรอีกงั้นเหรอ เหอะ!! ยังไงซะ ฉันคนนึงจะไม่อยู่ที่นี้ไปจนตายหรอกนะ” ทิมโมเลทเอ่ยอย่างโมโห
พลั่ก!!!! ฉันต่อยหน้าพี่ชายอย่างโมโหโทโส ทิมมองหน้าฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ผ่านมาเมื่อกี้ .............. 50 % …………....... 20 % ......... 0 %....... ความโกรธของฉันลดลงและเริ่มเข้าสู่สภาพปกติอีกครั้งนึง ฉันมองหน้าทิมที่ตอนนี้ปากเขาเขียวม่วงเป็นจ้ำๆเพราะความไม่ยั้งคิดของฉันเอง
“เอ่อ... ฉันขอโทษ คะ..คือ ...เมื่อ....กะ...กี้”
“ช่างมันเหอะ มันทำให้ฉันตาสว่างขึ้นเยอะเลย”
“เอ่ออ..ออ.. คือตอนนี้ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเราเนี่ยมันเกิดขึ้นตอนไหนกันเพียงแต่ว่า ที่รู้ๆก็คือพวกเราควรจะออกไปจากที่ตรงนี้โดยด่วนที่สุด”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ((มองไปรอบๆ)) ไปเหอะ!!!”
ฉันกับทิมโมเลทพากันเดินเลาะตามแนวป่าไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าผาสูงชันน่ากลัว ทิมบอกให้ฉันรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เรานั่งพัก แล้วทิมก็เดินออกไปจากที่ฉันอยู่ ทิมโมเลทเป็นคนไม่ชอบอยู่ในสถานที่ที่เขาไม่สำรวจก่อนเสมอเพราะมันจะทำให้เขาจินตนาการไปไกลได้ ฉันเองก็ได้แต่นั่งมองไปรอบๆที่มีแต่ป่า!!กับป่า!!! เฮ้อ..มีอะไรที่แย่กว่าการสอบอีกเหรอเนี่ย เชื่อเลย!!! ฉันนั่งคิดพลางถอนหายใจ
“เฮ้!!!!! แอล!!! มาดูนี่ซิ!!!!” ทิมตะโกนมาในที่ไกลๆ ฉันรีบวิ่งไปดูแบบไม่คิดชีวิตเพราะฉันเป็นคนกลัวผีเอามากๆ
“แอลลี่!! เธอคิดว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเรามันคือสิ่งที่เธอเคยฝันไว้หรือป่าวแอล”
“หมายความว่าไงที่พูดนะทิม” ฉันถามปนหอบ
“เธอก็มองไปข้างหน้าซิยัยโง่!!!”
“ทิม!!! ฉันชอบคำว่าโง่นะ อย่าพูดอีกเข้าใจมั้ย!!!”
ทิมโมเลทไม่เคยจะสนใจกับคำพูดของฉันหรอกในตอนที่เขาตื่นตัว ฉันยืดตัวขึ้นพลางเหลือบตามองไปข้างหน้าตามที่พี่ชายฉันบอกช้าๆ และนั่นเองที่ฉันฝันมาตลอด ปราสาทขนาดใหญ่ยักษ์ตั้งอยู่ริมหน้าผาที่สูงจากน้ำทะเลประมาณ 2500 ฟุต
ยังไม่จบนะตอนที่ 2 เนี่ย มันยังมีต่อจ้า
\"ไม่นะ!!!!!!\" ฉันลุกขึ้นนั่ง \"ทำไมฝันอะไรแบบนี้นะ แล้วใครเป็นคนเรียกฉันเนี่ย?\"
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!
\"แอล!! รีบตื่นไปอาบน้ำซะที!!!!!! ฉันจะรอข้างล่างนะ\" ทิมเคาะประตูรัว
\"เออ!!! รู้แล้วหน่า\"
ฉันฉุนพี่ชายฉันเล็กๆและเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ฉันเดินลงมาข้างล่างด้วยความง่วงเป็นพิเศษ ทิมเดินมาแล้วทำหน้าเหมือนหวาดอะไรมาอย่างงั้น ฉันเพ่งมองแล้วโดนตาทิมลากคอไปข้างนอกแล้วขับรถไปเรียนทันที
\"ทิม!!! ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ โอ๊ย!! หิวไส้บิด\"
\"แอล!! ฉันรู้ว่าเธอหิว แต่เรื่องที่ฉันจะบอกเธอต่อจากนี้อ่ะนะ มันอาจทำให้เธอหายหิวเลยก็ได้\" ((ขับรถอยู่))
\"อะไรบางอย่างที่นายว่ามันคืออะไรมิทราบ!! ฉันหิวไส้จะขาดแล้ว\"
\"ก็เมื่อคืนฉันฝันว่ามีเสียงผู้หญิงเรียกฉันนิเว้ย!!!\" ทิมเริ่มฉุน
\"ฮะ!!! เมื่อกี้นายว่าไรนะทิมโมเลท\" ฉันสะดุด
\"ก็อย่างที่พูดอ่ะแหละ ฉันว่าเรื่องที่เธอพูดมันอาจจะจริงก็ได้นะแอลลี่!!\"
\"ทิม!!\"
\"อะไร?\"
\"เมื่อคืนฉันก็ฝันแบบเดียวกับนายเลย เสียงมันเย็นยะเยือกยังไงไม่รู้ ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะไม่ดีกับพวกเราแน่ๆ\"
ทิมหยุดรถและหันมามองฉันอย่างตกใจ ฉันเองก็งงๆเหมือนกัน เพราะมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะมาฝันเหมือนกันในเวลาแบบนี้ ทิมขับรถออกไปอย่างเร็วและไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้าเลยซักนิด....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"อืม....ม.มม..\" ฉันครางความง่วงออกมาอย่างปวดเหมื่อย
\"อล!! ... แอล!! ... แอลลี่!!!\" เสียงทิมดังขึ้นเรื่อยๆ
\"มีอะไรทิมโมเลท อืม...มม..ม!! พูดเสียงดังไปได้\"
\"ยัยบ้า!! ไม่ใช่เวลาจะมาทำท่าทางง่วงๆอยู่นะ เธอช่วยตอบทีได้มั้ยว่าที่นี้มันที่ไหน\"
ฉันเริ่มตาดีขึ้นแล้ว พลางมองไปรอบๆตัวอย่างช้าๆ ป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ยักษ์ที่ 7 คนโอบยังไม่มิด เถาวัลย์พันเต็มรอบกิ่งและห้อยลงมาอย่างยุ่งเหยิง นกแปลกๆบินรอบๆเหนือต้นไม้พวกนั้นอย่างน่ากลัว ฟ้ามืดอึมครึมที่ทำท่าทางว่าฝนจะตกมาอย่างหนัก มอร์ไซต์ของทิมพังเละไม่เป็นท่าอยู่ข้างต้นไม้ยักษ์นั้น
\"นี้มันเกิดอะไรขึ้นน่ะทิมโมเลท!! มันคือฝันใช่มั้ย ฉันฝันอยู่ใช่มั้ย\"
\"แอล!! ตั้งสติให้ดีซิ ที่นี้มันที่ไหน\" ทิมเขย่าไหล่เตือน ฉันตั้งสติและมองไปรอบๆอีกครั้ง ฉันนึกว่ามันไม่ใช่แน่ๆที่ฉันคิด แต่มันคือความจริงซะแล้ว
\"ทิม!! เราหลงเข้ามาในนิยายที่เราหาเจอเข้าซะแล้วล่ะ\"
\"ว่าไงนะแอลลี่!!\" ทิมหน้าตื่น
“เอาล่ะ!! เรามาช่วยกันคิดดีกว่า ว่าเราจะทำยังไงกันดี”
“แอล!! เธอจะบ้าเหรอไงห่ะ!! ทำใจเย็นเหมือนกับว่าพวกเราอยู่ที่บ้านอย่างงั้นแหละ เธอลองคิดดูนะแอล พวกเราหลงมาในที่ที่เราไม่เคยพบ
ไม่เคยเห็น แล้วเธอจะให้ฉันคิดอะไรอีกงั้นเหรอ เหอะ!! ยังไงซะ ฉันคนนึงจะไม่อยู่ที่นี้ไปจนตายหรอกนะ” ทิมโมเลทเอ่ยอย่างโมโห
พลั่ก!!!! ฉันต่อยหน้าพี่ชายอย่างโมโหโทโส ทิมมองหน้าฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ผ่านมาเมื่อกี้ .............. 50 % …………....... 20 % ......... 0 %....... ความโกรธของฉันลดลงและเริ่มเข้าสู่สภาพปกติอีกครั้งนึง ฉันมองหน้าทิมที่ตอนนี้ปากเขาเขียวม่วงเป็นจ้ำๆเพราะความไม่ยั้งคิดของฉันเอง
“เอ่อ... ฉันขอโทษ คะ..คือ ...เมื่อ....กะ...กี้”
“ช่างมันเหอะ มันทำให้ฉันตาสว่างขึ้นเยอะเลย”
“เอ่ออ..ออ.. คือตอนนี้ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเราเนี่ยมันเกิดขึ้นตอนไหนกันเพียงแต่ว่า ที่รู้ๆก็คือพวกเราควรจะออกไปจากที่ตรงนี้โดยด่วนที่สุด”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ((มองไปรอบๆ)) ไปเหอะ!!!”
ฉันกับทิมโมเลทพากันเดินเลาะตามแนวป่าไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าผาสูงชันน่ากลัว ทิมบอกให้ฉันรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เรานั่งพัก แล้วทิมก็เดินออกไปจากที่ฉันอยู่ ทิมโมเลทเป็นคนไม่ชอบอยู่ในสถานที่ที่เขาไม่สำรวจก่อนเสมอเพราะมันจะทำให้เขาจินตนาการไปไกลได้ ฉันเองก็ได้แต่นั่งมองไปรอบๆที่มีแต่ป่า!!กับป่า!!! เฮ้อ..มีอะไรที่แย่กว่าการสอบอีกเหรอเนี่ย เชื่อเลย!!! ฉันนั่งคิดพลางถอนหายใจ
“เฮ้!!!!! แอล!!! มาดูนี่ซิ!!!!” ทิมตะโกนมาในที่ไกลๆ ฉันรีบวิ่งไปดูแบบไม่คิดชีวิตเพราะฉันเป็นคนกลัวผีเอามากๆ
“แอลลี่!! เธอคิดว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเรามันคือสิ่งที่เธอเคยฝันไว้หรือป่าวแอล”
“หมายความว่าไงที่พูดนะทิม” ฉันถามปนหอบ
“เธอก็มองไปข้างหน้าซิยัยโง่!!!”
“ทิม!!! ฉันชอบคำว่าโง่นะ อย่าพูดอีกเข้าใจมั้ย!!!”
ทิมโมเลทไม่เคยจะสนใจกับคำพูดของฉันหรอกในตอนที่เขาตื่นตัว ฉันยืดตัวขึ้นพลางเหลือบตามองไปข้างหน้าตามที่พี่ชายฉันบอกช้าๆ และนั่นเองที่ฉันฝันมาตลอด ปราสาทขนาดใหญ่ยักษ์ตั้งอยู่ริมหน้าผาที่สูงจากน้ำทะเลประมาณ 2500 ฟุต
ยังไม่จบนะตอนที่ 2 เนี่ย มันยังมีต่อจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น