คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS]ยมทูต #บยองชาน
[OS]
ยมทู
บยอาน
“อนี ะเอานมสหรือโโ้”
“วันนี้อนมสๆ”
“ัไปปป”
รับ ผมอนีเ็มหาลัยใาม เรียนร้อเพล โส้วยอิ อยู่นเียวรับ
ออ ไอที่นที่ถามผมเมื่อี้อ่ะเหรอ
แมวรับ ไม่ใ่ใร มันเป็นแมว
แมวอะไร
ไม่ๆแมวเหมี๊ยวๆ อ่ะรับนั้นแหละ
ห๊ะ อะไรนะรับ
ออ แล้วทำไมมันพูไ้
็อนนั้น.. .
เหมี๊ยวววว เหมี๊ยววว
โอ๊ยยย ะร้อทำไมรำา ไอสา
เหมี๊ยววววววววว วว ว
้าๆ ใอ่อนแล้ว ยอมแล้ว
อนีนีับแมวึ้นมาอุ้มลับบ้าน เพราะอนนี้หนาว็หนาว หิมะ็ สสารมัน เห็นมันเินามมาสัพัแล้ว
‘แมวที่ไหนลู’
“เ็บมารับแม่”
‘ระวัมันัเอานะ ปล่อยมันไปเถอะลู’
“ไม่เป็นไรรับแม่ มันทำอะไรผมไม่ไ้หรอ”
‘โนมันัล่ะอย่ามาอเินแม่เ้า รพ. แหละัน นั้นฝันีนะ้ะ’
“รับแม่”
ีวิเ็หอ็้อมีโทรุยับที่บ้านบ้า
“เหมี๊ยว”
เหมี๊ยวววว
“แอยาื่ออะไร ันว่าะเลี้ยนายไว้แ้เหาสัหน่อย เบื่ออ่ะอยู่หอนเียว”
“บยอฮอน”
“อืมมม ็เพราะีนะ”
“อี บยอฮอน”
“โอเ บยอนี่ มานะ. .. นี่. .. . ”
เี๋ยวๆ ูุยับแมว ?
“เฮ้ย!!!”
อนีสะุ้ัวแรลุึ้นทั้ๆที่นั่อยู่อนแร แมวที่อนแรอยู่บนัผม มัน็ระโไ้ยืนอยู่บนโ๊ะทำานออนี
“พูไ้ริๆ้วย”
“ใปร่ะ”
“ใิ”
นี่ผมำลัุยับแมวนะรับ ไอบ้า ประวัิศาสร์าิโล
“นายเป็นัวอะไรันแน่?”
“.. .”
อนีมอแมว้วยสายาเป็นประายเหมือนไม่เยเออะไรวิเศษมา่อน เี๋ยวๆเอแมวพูไ้็แปลเหมือนันนะ
“เป็นยมทู”
“หู้วววว สุยออ่ะ”
“เื่ออ่ะ ไม่ใหน่อยเหรอ?”
“ไม่อ่ะ ื่นเ้นี แถมนายะหลอันไปทำไม”
็ริอย่าที่อนีพู บยอฮอนไม่ไ้ิะทำอะไร แ่หนาวเลยไปลอเลียนเพราะอนแริว่าผู้หิเห็นหน้าหวานๆ
แ่พอมลิ่นแล้วผู้ายแ่มันแปลีเลย ัส่ะ ฮ่าๆ
เวลานานหลายนานผ่านไป บยอฮอนทำให้ผมรู้ว่าเาเป็นยมทูริๆ
ลาวันเป็นแมว ึะลายเป็นยมทูถามว่าหน้าาเป็นไ เห็นรั้แ่นี่ใเ้นแรมาไม่รู้ทำไม.. .
บยอฮอนะออไปทำภาริามในบัีที่ถูสั่มาบ้า ทั้่า.. . ทั้้อเสียน้ำาทั้ๆที่ไม่น่าถึราว.. .
บารั้ผมเห็นบยอฮอนลับบ้านมาแบบมีบาแผล ผมไม่รู้ว่าเาไปเออะไรมาบ้า
แ่ผมมีน่าทีู่แลเาอย่าี เาแ่เาไม่เป็นอะไรมาแ่นั้นพอ.. .
ผมบยอฮอนรับ ใ่ ผมแมวยมทูที่อยู่ับอนี อยู่นานรับเรียว่าเป็นบ้านผมเลย
แ่ผมว่าอนีเริ่มเปลี่ยนไป ลับบ้านึบ้า.. . วันหยุ็ไม่่อยอยู่บ้าน ุยโทรศัพท์บ่อยึ้น
ผมเยแอบามอนีไปในอนลาวัน็เห็นไปอยู่ับนที่ื่อ อูิน บ่อยๆ อูินเป็นรุ่นน้อ สนิทันมาๆ
หรือเรียามภาษามนุษย์เรียว่า.. . แฟน ละมั้รับ อืม
ผม็ไม่ิอะไรมาหรอ อแ่อนีปลอภัยและลับบ้านมาอยู่ับผม ผม็โอเล่ะรับ
By บยอฮอน
“อนีันลับมาแล้ววว อโทษที่วันนี้ลับึนะ”
บยอฮอนที่พึ่ลับมาาหน้าทาบินเ้ามาในห้อทาหน้า่าในวามมื
“อนี นายอยู่ไหนนะ แล้วทำไมเปิไฟ”
บยอฮฮนสสัยว่าเวลานี่น่าะเป็นเวลาที่อนีอบนั่ทำโน็เพลรอเาลับบ้าน แ่ทำไมวันนี้ลับเียบ
“อนีนายนอนแล้วเหรอ” บยอฮอนเินรไปที่ห้อนอน่อนะพบว่าไม่มีใรอยู่ในห้อเลย
“อนี.. .”
“อูิน!!!!” เมื่อบยอฮอนิออว่าถ้าอนีไม่อยู่บ้าน็้ออยู่ับอูินที่ไหนสัแหล่
‘แนะแ เ้าอูินแล้าพาอนีอันลับบ้านึเหรอ!’
‘ันยอมให้นายบับอนี็ีแ่ไหนแล้ว!’
ระหว่าบินหาอนี็บ่นไปในใแรๆ
“เลิเถอะ น่าเบื่อว่ะ”
“ทำไมอ่ะ ัน.. ัน...”
“ำสอำ็บยอฮอน เ้านั้นเป็นใรและีสัแ่ไหนัน.. .”
“.. .”
‘อนี’ บยอฮอนเมื่อเห็นอนียืนทะเลาะับอูิน้าถนนสวนสาธระ็รีบรเ้าไปหา
“ถ้ารัผมอ่ะ.. พี่ไม่อ้าบยอฮอนลอหรอ พี่อบเาใ่ไหมไอบยอฮอนอ่ะ.. .”
“.. . ”
เียบอนีัปาน้ำาลอเาเริ่มรู้ัวเอไ้สัพัว่าเาอบบยอฮอนมาว่าอูิน.. .ที่พึ่มาที่หลั
บยอฮอนใเมื่อเารู้ว่าอนีอบเามาว่าอูิน.. .
ทั้สามนอยู่ในวามเียบไม่มีใรเริ่มพูหรืออะไร มีแ่น้ำสีใสออมาาาอทั้สอฝั่
“โอเ ั้นโีนะรับพี่อนีหลัานี่เรา... ไม่ไ้พบันอีแล้ว”
แล้วอูิน็เินหนี้ามถนนไปอีฝั่โยทิ้ให้อนีอยู่ในวามินเียว
“เี๋ยว”
ถึะเลิับอูิน แ่น้ออูิน็เป็นนสำัและยัอยาให้อยู่้วยันในานะพี่น้อในมรมเียวัน
อนีะโนเรียแหละรีบวิ่าม เลยลืมไปว่านี่มันำลั้ามถนน.. .
“เฮ้ย!!!”
ปั!!! .. .
เสียรถที่วิ่มาพร้อมับถนนว้า นเ้าอย่าแรที่ร่าายหนุ่มหน้าหวานอย่าไม่ไ้ั้ใ เพราะายนนี้อยู่ๆ็วิ่ัออมา.. .
‘อนี.. .’
‘อะ.. บยอฮอน ที่นี่ที่ไหน?’
‘อนี.. . นายเลือใรระหว่าันับเ้าเ็นั้น’
‘ถามอะไรโ่ๆัน็้อเลือนายอยู่แล้วแหละ บยอฮอน’
‘อื้ม. .. .’
‘มีอะไรรึเปล่า’
‘อนี.. . นายนะายแล้วนะ’
‘ห้ะ! ?’
‘นายอยาลับไปไหม? ันะยอมสละีวิยมทูอันให้นายอยู่่อเอ... . ’
ถ้ามนุษย์นที่รัาย แล้ว้อารืนีพ้อสละวิาอนให้แ่มนุษย์
บยอฮอนพูทั้น้ำาที่ไหลออมา เาไม่รู้ว่าทำไม เาลัวว่าเาะเป็น้นเหุให้อนีาย.. .
‘ไม่ร้อน่า บยอฮอน แ่อยู่ับนายในโลนี่ัน็พอใแล้ว’ มือนุ่มับลที่ใบหน้ามอย่าอ่อนโยนเป็นารปลอบใ
‘อนี.. บยอรัอนีนะ.. .’
‘อื้อ รัเหมือนันรับบ’
THE END
#ฟิเลนนี่
ความคิดเห็น