(fic b.a.p) : Yeah! I'm A Man! All x Himchan

ตอนที่ 40 : Yeah! I'm A Man : Special Part3 (DaeUp)

Yeah! I’m A Man!!

Special Part 3

Jongup’s Part

กรุ๊งกริ๊งงงง

“ยินดีต้อนรับครับ รับอะไรดีครับ?”

ผมเอ่ยทักทายลูกค้าคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในร้าน เขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้และมองหาอะไรสักอย่างที่อยู่หลังร้าน ผมมองตามเขาไปอย่างสงสัยก่อนจะหันมาถาม...

“หาอะไรหรอครับ?”

“เอ่อ...ผมมาหาแดฮยอนนะครับ มันอยู่รึเปล่า?”

เขาเกาหัวแก้เขิน ส่งยิ้มแหยๆมาให้ผม มาหาแดฮยอน...เป็นเพื่อนหรอ? เอ๊ะ!! รึว่ากิ๊กของมัน?

“แดฮยอนออกไปส่งของให้ลูกค้าครับ เดี๋ยวก็มาแล้วละ”

ผมบอกเขาก่อนจะหันไปชงกาแฟต่อ เขาพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ ก่อนจะนั่งเท้าคางมองผมตาไม่กระพริบ...ทำไมผมถึงรู้สึกว่าสายตาแบบนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนใครวะ?

“หน้าผมมีอะไรติดหรอครับ?”

ผมถามเขาอย่างสงสัยและจับหน้าของตัวเองดูว่ามันมีความผิดปกติตรงไหน แต่เขาก็เอาแต่ยิ้มกว้างและยังคงนั่งมองผมต่อไป

“มีความน่ารักติดมั้งครับ...”

เงิบแดก...อย่าบอกนะว่ากำลังจีบอะ? บ้าหรอ...เอ่อคือผมมีผัวแล้วครับ *อุ๊บส์!* ผมมีแฟนแล้วครับ อย่ามาจีบผมเลย เดี๋ยวถ้าแฟนผมรู้คุณอาจจะถูกราหูอมก็ได้ T^T ผมเตือนด้วยความหวังดี...

“เอ่อ...คือ...”

“คุณเป็นพนักงานที่นี่หรอครับ”

“คงใช่มั้งครับ”

ผมไม่ใช่พนักงานหรอก แต่รู้ตัวอีกทีตัวเองก็เข้ามาทำงานที่นี่ซะแล้ว - -* ก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไปทำไม แต่กัทำไปแล้วละนะ

“ทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วหรอครับ”

“ก็จะ6ปีแล้วละครับ

แล้วผมก็ปล่อยให้เขาซักประวัติของผมตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน ไม่รู้จะซักอะไรนักหนา เอาไปทำเป็นคัมภีร์อะไรหรอครับ? แต่ผมก็ตอบคำถามเขาตลอด ถือซะว่าเป็นการบริการลูกค้าก็แล้วกันนะ

“จงออบมีแฟนรึยังครับ?”

ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของคนช่างถามคงเดิมที่ผมเพิ่งจะรู้ชื่อและเขาก็อายุมากกว่าผม3ปี ผมส่งยิ้มจนตาหยีตามแบบฉบับของผมไปให้

“ไม่มีครับ...มีแต่ผัว...”

“แดฮยอน!! พูดอะไรแบบนั้นละ!”

ผมตะโกนใส่แดฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังของพี่ดงฮยอน พี่เขาสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะหันไปมองด้านหลัง แดฮยอนเดินอ้อมมาอยู่หลังเคาท์เตอร์และโอบเอวผมไว้หลวมๆ

“มาทำไมครับพี่ชาย”

“มาเยี่ยมน้องชายสุดที่รักไง”

“ที่พี่มาจากปูซานเพื่อมาเยี่ยมผมเนี่ย มันไม่ใช่จุดประสงค์หลักใช่ไหม?”

พี่ดงฮยอนหัวเราด้วยความชอบใจ ผมคิดว่าพี่เขาคงจะรู้สึกชอบใจนะที่น้องชายของตัวเองรู้ทัน ทุบโต๊ะปึงปังเสียงดัง ก่อนจะเปลี่ยนกริยาท่าทางเป็นนิ่งๆเงียบๆเหมือนเดิม

“สมกับเป็นน้องชายของฉันจริงๆ ที่มาวันนี้เพื่อมาบอกเรื่องสำคัญกับแกนะสิ”

“แม่อยากให้แกแต่งงาน...”

ผมและแดฮยอนมองหน้ากันด้วยความงุนงง แม่แดฮยอนจะบังคับให้แดฮยอนแต่งงานกับใครรึเปล่า ผมกลัวจังเลย...จะทำยังไงดี

“แต่งกับใคร?”

“พรุ่งกลับไปบ้านเดี๋ยวแกก็รู้...ฉันขอไปหาเพื่อนก่อนนะ เดี๋ยวเย็นจะกลับมา บายครับน้องออบบี้สุดน่ารัก”

ผมโบกมือให้พี่ดงฮยอนเล็กน้อย ก่อนจะกลับมามองที่แดฮยอนที่กำลังทำหน้าเครียด ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเขาก่อนจะกอดแดฮยอนเอาไว้

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างๆนายนะแดฮยอน”

“ถ้าแม่บังคับให้ฉันแต่งงานกับคนอื่น แล้วฉันจะทำยังไงดี...”

“ฉันก็ไม่รู้...”

ครับ...ผมไม่รู้จริงๆว่าถ้าแม่ของแดฮยอนบังคับให้เขาแต่งงานกับคนอื่น ผมจะอยู่ในฐานะอะไร? ผมไม่รู้จริงๆ

ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด

“ครับแม่” ผมเดินออกมารับโทรศัพท์นอกร้าน

(จงออบบี้ของแม่ พรุ่งนี้ไปทำธุระกับแม่หน่อยสิจ๊ะ)

“ที่ไหนหรอครับ?”

(ขออุบไว้ก่อนนะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ไปทำธุระกับแม่ก็แล้วกันนะ เราอาจจค้างที่นั่งสองสามวัน เตรียมตัวให้ดีนะลูกรัก บายยย)

ถึงผมจะรู้สึกงงกับคำพูดของแม่ผมอยู่นิดหน่อย แต่ก็ขัดใจอะไรแม่ไม่ได้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเหมือนเดิม และแดฮยอนก็ยังคงนั่งกุมขมับอยู่ที่เดิม

“แดฮยอน...พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปธุระกับแม่ อาจจะค้างที่นั่นซักสองสามวัน”

“อื้ม”

แดฮยอนตอบแค่นั้นก่อนจะเอนตัวพิงกับพนักของโซฟา หลับตานิ่ง ผมรู้ว่าเขาเครียด แต่ผมก็ไม่อาจช่วยอะไรเขาได้เลย พรุ่งนี้แดฮยอนจะต้องไปปูซานพร้อมพี่แดฮยอน ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ตามแดฮยอนไปด้วยเพราะติดธุระกับแม่...ผมอยากทำให้เขาหายเครียดจัง

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ฉันจะอยู่ข้างๆนายนะแดฮยอน

…

“แดฮยอนอา...นายโอเคไหม?”

(ฉันโอเคดี ถ้านายถึงแล้วโทรมาหาฉันด้วยนะ ฉันใกล้จะถึงปูซานแล้วละ)

พูดจบแดฮยอนก็กดวางสายไปโดยที่ไม่รอให้ผมได้พูดอะไรต่อ ผมถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มองวิวข้างทางอย่างเลื่อนลอย...คิดถึงแดฮยอนจัง

มันมีลางสังหรณ์แปลกๆชอบกลแฮ๊ะ...

เวลาผ่านไปแปดชั่วโมงสามสิบเก้านาทีสี่สิบวินาทีลบด้วย5ชั่วโมงยี่สิบสองนาทีห้าสิบห้าวินาที (เพื่ออะไรคะมึง)

ผมเดินงัวเงียลงมาจากรถของแม่ผม มายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ก็ใหญ่พอสมควรนะ ผมยืนงงอยู่นาน แม่พาผมมาที่นี่ทำไมอะ? แม่จะซื้อบ้านหลังนี้หรอ?

“ยืนงงทำไมละลูก เข้าบ้านสิ...”

“แม่ครับ ที่นี่ที่ไหนหรอ?”

“ที่นี่ก็บ้านคู่หมั้นของลูกไงละจ๊ะ^__________^”

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมมีคู่หมั้น? ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? ผมจำได้ว่าผมไม่เคยไปหมั้นกับใครนะ ฮือๆๆ ไม่เอาไม่แต่งนะ จะแต่งกับแดฮยอนแค่คนเดียว งื้อออ

ผมดึงแขนแม่ไว้ แม่หันมามองผมพลางทำหน้างง ผมเป็นกังวลจัง ผมไม่สามารถแต่งงานกับใครได้จริงๆนะ ผมรักแดฮยอนอ่า

“แม่ครับ...ผมต้องแต่งงานกับเธอจริงๆหรอ?”

“จริงสิจ๊ะ  แม่นะหมั้นเราสองคนไว้ตั้งแต่อยู่ในท้องเลยนะ”

โอ้ววว ม่าย ตั้งแต่ในท้องเลยหรอกู ฮือๆๆๆ ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้T^T

“คือ...แม่ครับ ผมเป็นเกย์! ผมมีแฟนเป็นผู้ชายนะ! แม่จะยังให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงอีกหรอ?”

ผมตัดสินใจบอกแม่ไปว่าตอนนี้ผมอยู่ในเพศอะไร แทนที่แม่ของผมจะตกใจ แต่แม่กลับยิ้มกว้างจนตาหยี(เหมือนผมเป๊ะ) ก่อนจะลากผมเข้าไปในบ้าน

“คู่หมั้นของลูกไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย มาเถอะน่า แม่รู้ว่าลูกต้องชอบเขาแน่ๆ”

แต่ผมมีผัวแล้วนะ!!!

แดฮยอนช่วยด้วยยยยยยยยยยยย ฮือๆๆๆ ไม่แต่งเว้ยยยย ถึงจะหล่อขนาดไหนก็ไม่แต่ง ผมชอบของดำ ไม่เอานะT^T

ผมพยายามขืนตัวไม่ยอมเข้าไปในบ้าน แต่แม่ของผมเอาแรงมาจากไหนก็ไม่รู้ ลากผมเข้ามาในบ้านจนได้ ฮืออออออออ นี่ผมต้องแต่งจริงๆหรอ?

“ผมไม่แต่ง!! ผมมีแฟนอยู่แล้ว ยังไงก็ไม่แต่ง!”

พอเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา ผมก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากห้องรับแขก สงสัยคู่หมั้นของผมก็ไม่อยากแต่งเหมือนกันละสิ เราน่าจะร่วมมือกันนะพี่ชาย...

“แต่ลูกต้องแต่ง คู่หมั้นลูกมาถึงบ้านแล้ว!”

แล้วผมก็โดนลากเข้ามาภายในห้องรับแขกที่มีเครือญาตินั่งอยู่กันเต็มไปหมด เอ่อ...พร้อมหน้าพร้อมตากันเกินไปไหม? คือ...กูอายมากเลยอะ

“ก็บอกว่าไม่แต่งไง!!!”

ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่กลางห้อง กำลังโวยวายเถียงคอเป็นเอ็น ยืนกรานว่ายังไงๆก็ไม่แต่งเด็กขาด ดี! เถียงเลยแก! เดี๋ยวฉันเถียงช่วย

“ผมก็ไม่แต่งครับ!” ผมตะโกนเสียงดังบ้าง แขจ่งกับไอ้คู่หมั้นของผมที่กำลังยืนหันหลังให้อยู่ แต่มันคุ้นๆนะไอ้นี่อะ ข้างหลังมันคุ้นมากๆ เหมือนใครสักคน...

“จงออบ!!”

“เห็นไหม? เขาก็ไม่อยากแต่ง ผมก็ไม่อยากแต่ง สรุปว่าเราจะไม่แต่งงานกัน...เฮ้ย!!!”

“เฮ้ย!! แดฮยอน!!”

ผมชี้หน้าไอ้ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของผมอย่างงงๆ หันไปมองทั่วห้องก็เห็นพี่ดงฮยอนนั่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ส่งมาให้ผม บ้านะ!! แดฮยอนเป็นคู่หมั้นผมหรอเนี่ย?

“ในเมื่อน้องมันไม่อยากแต่ง จะไปบังคับมันทำไมละครับแม่ ไม่แต่งก็ไม่แต่ง ฮึฮึ”

“ใครบอก!! ผมจะแต่ง! จะแต่งงานกับจงออบ ให้ผมแต่งเถอะนะ”

แล้วแดฮยอนก็เปลี่ยนกริยาท่าทางเป็นคุกเข่ากอดขาแม่ของตัวเองนั่น ถ้าเป็นในการ์ตูน ไอ้บ้านี่คงน้ำตาไหลพรากแน่ๆ - -*

“ไหนตอนแรกบอกไม่แต่งไง”

แม่ของแดฮยอนถามเขาด้วยความขำ ผมยืนมองการกระทำของแดฮยอนก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่เอ๊ะ! ทำไมผมถึงได้เป็นคู่หมั้นของแดฮยอนได้ละ?

“ก็ตอนนี้จะแต่งแล้วอะ ให้เค้าแต่งกะออบบี้นะตัวเองงงง”

แดฮยอนเอาหน้าถือขาของแม่ตัวเองแถมยังอ้อนอย่างกะลูกแมว น่ารักจัง แอร๊ยยยยยยยยยยย

“เอ้า! แต่งก็แต่ง แต่จงออบจะยอมแต่งกับเรารึเปล่าละ? เห็นยืนทำหน้าเอ๋อๆนานละ ฮ่าๆๆ”

ทุกคนในบ้านพุ่งความสนใจมาที่ผมเป็นตาเดียว ผมเห็นสายตาอ้อนวอนจากแดฮยอนที่ส่งมาให้ผม อย่ากดดันกันสิวะ!

“คือ...เอ่อ...ผม”

ทุกคนในบ้านเงียบเหมือนกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้...อย่ากดดันสิวะ! ฮือออออออ

“ผม...ตกลงครับ ผมจะแต่งงานกับแดฮยอน!!”

“เย้!!!”

ทุกคนกระโดนโลดเต้นดีใจ ส่งเสียงร้องเสียงดังไปทั่วทั้งบ้าน คนที่เวอร์สุดๆก็มีอยู่คนเดียว ไอ้บ้าแดฮยอนวิ่งเข้ามากอดผมแน่น พลางหอมแก้มซ้ายขวารัวอย่างกับคนบ้า ไอ้บ้าเอ้ย!! มาหอมแก้มอะไรตอนนี้ คนอยู่เต็มบ้าน ไอ้เชี่ย!!!

“รักนะ...”

“รู้แล้ว!”

แดฮยอนหยุดหอมแก้มผม จับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นมาไว้ระดับหน้าอก บอกรักผมเบาๆแต่มันทำให้ผมเขินแทบแทรกแผ่นดินหนี เขินอะ>///<

“รักเค้าไหมอะออบบี้”

โหยยย มึง... อย่ามาทำแอ๊บแบ๊วได้ไหม งือออ น่ารักอะแกรรร ผมเบินหน้าหนีไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาของแดฮยอนก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา

“รักสิ...”

“หืมมมม เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? พอดีได้ยินไม่ชัดอะ”

แดฮยอนจับคางของผมเบาๆให้หันมามองหน้าเขาอีกครั้ง ไอ้เชี่ย...มึงหล่อเหี้ยๆอะ กูเขินสาสสส

“ฉันบอกวะ...ว่า รักสิ...ไม่รักก็คงไม่แต่งงานด้วยหรอกไอ้ดำ!”

“ถึงดำแต่เร้าใจนะจ๊ะ น้องสาวอยากลองกับพี่สักครั้งไหมละ?”

“อะ...ไอ้บ้า อื้ออออ”

แดฮยอนก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของผมแผ่วเบา ผมดิ้นและทุบลงไปที่หน้าอกของเขาแรงๆ มาจูบอะไรกลางบ้านแบบนี้วะ คนเต็มบ้านเนี่ย! กูอายเว้ย!!!

“นี่! ทำอะไรเกรงใจคนแก่บ้างสิวะ ไปเลย! มึงไปต่อกันบนห้องนู้น อย่าทำเสียงดังละ เดี๋ยวกูเกิดอารมณ์ด้วย- -*”

พี่ดงฮยอนตบหัวแดฮยอนอย่างแรง แดฮยอนถอนจูบออกมาจากปากของผม ก่อนจะทำหน้ามุ่ยด้วยความขัดใจ ดึงแขนผมให้เดินตามเขาไปชั้นสองของบ้าน เฮ้ยๆๆ พี่ดงฮยอนพูดอะไรนายไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเขาทุกคำก็ได้นะ ฮืออออออออ

“แดฮยอน! จะทำอะไร?”

“ฉันจะไม่ยอมแพ้พี่ยงกุกกับไอ้เจลโล่แน่ๆ ตอนนี้ไอ้เจลโล่มันกำลังปั๊มลูกอยู่ ฉันก็จะทำบ้าง ฮึฮึ”

“จะบ้ารึไง!!”

“จะลองดู เผื่อได้แฝดสี่คน ฮึฮึ เข้าห้องกันเถอะ!”

“ไอ้แดฮยอน!!!! จะบ้ารึไง ไอ้บ้า ปัง!!!”

จบ...เถอะ! 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555

Fin!!!!

จบแล้วนะ!!! ตอนพิเศษก็จบทุกคู่แล้ว ตามที่รีดเดอร์เรียกร้องมา555

ตอนนี้ก็รอภาคสองนะคะ กำลังจะคลอดพร้อมลูกของฮิมชาน รอแปปเดียว
ไรเตอร์ไม่ทิ้งไว้นานหรอก 

อ่านจบแล้วเม้นด้วยนะ ไรเตอร์จะได้มาต่อเร็วๆ 5555

รักรีดเดอร์ จุ๊บบบบบบบบบ 

เจอกันใหม่ภาคสอง! เร็วๆนี้ :)

THE★ FARRY