ตอนที่ 4 : Yeah! I'm A Man : 4
Yeah! I’m A Man
4
ผมโดนลากกลับมาบ้านเพราะเหตุผลงี่เง่าสุดๆเลยครับ!! ไอ้บังยงกุกจอมงี่เง่านั่นมันบอกว่ามันง่วงนอนแล้วและขี้เกียจมานั่งเฝ้าผมเต้นท่าทุเรศลูกกะตา มันก็เลยลากผมกลับมาบ้าน แถมส่งผมถึงหน้าบ้านมันก็รับบึ่งรถออกไปทันที เหอะๆ สงสัยจะง่วงจัด แล้วผมก็ไม่ได้เมาแถมไม่ได้สาวกลับมาอีก เซ็งมากกกกกก
แต่โทษที ผมมันไม่ใช่คนที่จะนอนเร็วอะไรขนาดนั้น ในเมื่อไม่ได้สาวอยู่ที่ผับ ขอไปสอยสาวสวยอยู่แถวๆนี้ละกันนะ
ผมออกมาจากบ้านอีกครั้งด้วยชุดท้าลมหนาวเหมือนเดิม(ใส่เสื้อกล้ามโดยที่ไม่ใส่เสื้อโค้ด) เดินเล่นมาเรื่อยๆก็รู้สึกหิวน้ำ ผมก็เลยแวะร้านกาแฟแถวๆนั้น ซึ่งมันเป็นร้านเล็กๆแต่ตกแต่งน่ารักทีเดียว...ร้านนี้ตกแต่งด้วยสีชมพูหวานแหวว ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินเข้าไปร้านนั้นนะ เพราะผมไม่ได้เป็นคนที่ชอบอะไรหวานแหววขนาดนั้น แต่ไม่รู้สิ มันดึงดูดผมเอามากๆเลย
ร้านกาแฟสีชมพู...เอิ่มมม ช่างไม่เหมาะกับคนแมนๆอย่างผมเลยสักนิด!!! แต่ก็เข้ามาแล้ว ลองสั่งอะไรกินดูหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร
“รับอะไรดีครับ^____^”
“ไอซ์อเมริกาโน่หนึ่งแก้วครับ”
ผมสั่งออร์เดอร์กับพนักงานที่เคาท์เตอร์ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะที่ยังคงว่างอยู่ อืมมมม ร้านสีชมพูนี่มันน่ารักจริงๆนะ มีกระต่ายเป็นสัญลักษณ์ของร้าน...กระต่ายสีดำใส่มาร์คปิดปากสีชมพู สงสัยไอ้เจ้าของร้านนี่มันต้องมีความหลังฝังใจเกี่ยวกับกระต่ายแล้วก็สีชมพูนี้แน่เลย + +*
“ไอซ์อเมริกาโน่ได้แล้วครับ ส่วนนี่...ผมให้คุณ”
ไม่นานนักไอซ์อเมริกาโน่สุดโปรดของผมก็มาเสิร์ฟถึงที่ พร้อมกับชีสเค้กที่ผมไม่ได้เป็นคนสั่ง...
“ผมไม่ได้สั่งชีสเค้กนะครับ คุณเสิร์ฟผิดแล้ว”
ผมตอบก่อนจะผลักจานชีสเค้กออกแล้วดูดไอซ์อเมริกาโน่ในแก้วรูปกระต่ายใส่มาร์คสีชมพู ไม่ได้สนใจไอ้บ๋อยหน้าหนาวที่ยืนยิ้มแป้นให้ผมอยู่เลย สงสัยจะหน้าแตกละสิ เสิร์ฟผิดโต๊ะซะขนาดนี้ก็เลยยิ้มกลบเกลื่อน
“ไม่ได้เสิร์ฟผิดหรอกครับ ผมตั้งใจเอามาให้คุณ ผมชื่อแดฮยอนครับ เป็นเจ้าของร้านนี้”
ไอ้หน้าหวานนั่นยิ้มให้ผมจนตาหยี นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม...เอิ่มม คือกูถามชื่อมึงหรอครับ? แล้วใครเชิญคุณมึงนั่งกันครับไอ้หน้าหวาน?
“ผมไม่ได้ถามชื่อคุณสักหน่อย”
“แต่ผมอยากบอกนี่ครับและก็หวังว่าจะได้รู้จักชื่อคุณด้วย”
ไอ้หน้าหวานนี่น่ารำคาญชะมัดดดดด! อยากรู้จักชื่อผมไปทำประวัติอะไรครับ? เอ๊ะ!! รึว่ามันจะเป็นแมวมอง มาแอบดูผม เพราะตอนนี้ผมเซ็กซี่มากกกก(หลงตัวเอง) ไอ้หน้าหวานนี่อาจจะมองเห็นแววของผมก็ได้ ผมอาจจะได้เป็นนายแบบนิตยสารก็ได้ ใครจะไปรู้ หึหึหึ
“คิมฮิมชาน อายุ23ปี เรียนเอกดนตรี มหาวิทยาลัยบลาบลาบลา ยินดีที่ได้รู้จัก”
เอ่อ...เขาถามแค่ชื่อผมนะรู้สึก แต่ผมเล่นบอกอายุ คณะที่เรียน มหาวิทยาลัยอีกต่างหาก ไอ้บ้านี่จะคิดว่าผมสนใจมันอยู่รึเปล่านะ ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย เพราะผมแมนมาก ผมแค่คิดว่ามันเป็นแมวมองเท่านั้นแหละก็เลยแนะนำตัวอย่างละเอียดแค่นั้นเอง - -*
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ฮิมชาน ผมจองแดฮยอน อายุ20ปี พี่น่ารักดีนะครับ ผมชอบพี่ เพราะฉะนั้น ได้โปรดทานชีสเค้กที่ผมทำเองด้วยนะครับ”
ห๊ะ!!!!
ห๊ะ!!! มันว่าอะไรนะ? มันบอกว่าอะรายยยยยยย มันบอกว่าผมน่ารักงั้นหรอ? ถ้ามึงบอกว่ากูหล่อกูจะไม่เคืองเลยนะเฟ้ย! นี่มันอะไร มาบอกว่าชอบกู ชมว่ากูน่ารัก แถมยังบังคับให้กูกินชีสเค้กของมึงอีก ไอ้บ้านี่! มึงเป็นประสาทหรอออออ
“มึงเป็นบ้าหรอวะ! ถ้าของเหลือก็ให้พนักงานกินไปดิ กูเป็นลูกค้านะเว้ย! แล้วจะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ กูไม่ได้น่ารัก กูแมนเว้ยยยย สาดดดดด”
คำสรรพนามของผมเปลี่ยนไปทันที เหอะ! ผมอายุมากกว่ามันและแมนมาก ใช้คำสรรพนามแบบนี้แหละถึงจะดูแมนหน่อย ไอ้หน้าหวานนี่คงจะกลัวผมหัวหดเลยละสิ ดี! จะได้ไม่ต้องมาชมผมว่าน่ารักอีก
“ไม่ใช่ของเหลือหรอกครับ ผมตั้งใจทำให้พี่เพราะผมชอบพี่นะครับ รับมันไปเถอะครับพี่ฮิมชานนี่”
มันพูดก่อนจะเดินกลับไปที่เดิมที่มันสิงสถิตอยู่ กวนประสาทที่สุด!!! ก็บอกแล้วไงว่ากูแมน! มึงจะมาชอบกูทำไมวะ คนอื่นมีให้ชอบตั้งเยอะแยะ นี่กูเป็นสเป็กของผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?
ในเมื่อได้ชีสเค้กมากินฟรีๆ คนอย่างผมนะหรอจะปฏิเสธ...เห็นว่ามันเป็นของฟรีหรอกนะ
ผมนั่งมองชีสเค้กสตรอว์เบอร์รี่สีสวยน่ากิน ก่อนจะชั่งใจว่าจะกินมันดีไหม? ถ้าผมกินเข้าไปแล้วไอ้บ้าแดฮยอนนั่นมันคิดว่าผมชอบมันละ? แต่ถ้าไม่กินจะเป็นการหักหน้ากันเกินไปรึเปล่านะ...
กิน...
...ไม่กิน...
กิน...ก็ได้วะ!
ผมตัดสินใจหยิบช้อนขึ้นมาตักชีสเค้กเข้าปาก...อร่อยยยยยยยยยยย!!! เห้ยยยย อร่อยวะ ยิ่งกินกับไอซ์อเมริกาโน่ยิ่งอร่อย...โชคเข้าข้างผมจริงๆนะเนี่ยที่ได้กินของฟรีที่อร่อยแบบนี้ โฮ๊ะๆๆ
“อร่อยรึเปล่าครับพี่ฮิมชานนี่”
โอ๊ะ!!! มันมาอีกละ - -* ไอ้จองแดฮยอนเดินเข้ามาหาผมอีกรอบพร้อมกับยิ้มให้อีกครั้งหนึ่ง...ยิ้มแล้วหล่อดีนะมึงอะ...
อะไรนะ!!!! นี่ผมคิดว่าไอ้บ้านี่มันหล่ออยู่หรอ? เกิดมาผมไม่เคยมองใครหล่อเลยนะนอกจากตัวเองเนี่ย - -*/
“เออ...ก็ดี...”
ผมวางช้อนลงที่จานชีสเค้กที่ตอนนี้มันเป็นจานเปล่าๆไปซะแล้ว นี่ผมกินมันหมดเลยหรอเนี่ย - -* เพลินดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ
“พี่อิ่มไหมครับ ถ้าไม่อิ่มผมมีให้พี่อีกกล่องนึง เอาไว้ทานตอนดึกๆนะครับ เผื่อพี่จะหิว”
ว่าแล้วมันก็ยื่นถุงใสที่มีกล่องสีเหลี่ยมน่ารักอยู่ในนั้น กล่องใส่ชีสเค้กสีชมพู รูปกระต่ายดำใส่มาร์คสีชมพู(อีกแล้ว) ไอ้บ้านี่มันต้องชอบกระต่ายมากๆแน่เลย แต่ทำไมต้องใส่มาร์คสีชมพูวะ ใส่มาร์คสีอื่นไม่ได้หรอ เช่น สีขาว ผูกโบว์ไรงี้อะ - - ช่างแม่มเหอะ !! ผมจะมาคิดให้ปวดสมองทำไมเนี่ย
“ทั้งหมดเท่าไหร่...”
“ฟรีครับ”
“ห๊ะ!!? ฟรี? มึงเป็นประสารทปะเนี่ย ไอซ์อเมริกาโน่ก็ปาไปแล้วกี่ตังค์มึงรู้ปะ ไหนจะชีสเค้กอีก ไม่อยากได้เงินรึไงวะ”
ไอ้นี่สงสัยจะบ้าจริง ผมด่ามันซะยาวเหยียดขนาดนั้นแต่มันยกลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ก็แค่ยิ้มเฉยๆ ยิ้มจนตาหยีเลยละ เอ่อ...ยิ้มตาหยีแบบนี้ก็น่ารักดีนะ...
ยิ้มตาหยีแล้วน่ารัก? กร๊าซซซซซซซซซซซซซ !!! ผมชมผู้ชายน่ารัก? พระเจ้า! โลกนี้มันช่างวิปริตเกินไปแล้ว ผมผิดไปแล้วที่ไปชมผู้ชายว่าหล่อและน่ารัก T^T
“ก็ผมชอบพี่นี่ครับ”
“แล้วมันเกี่ยวกับที่มึงให้กูกินฟรีตรงไหนวะ?”
“เพราะผมอยากจะจีบพี่ไงครับพี่ฮิมชานนี่^____^”
บ้าไปกันใหญ่แล้วเว้ยยยยยยยยยย!!!!!! ผู้ชายหน้าหวานนี่ขอจีบผม! ไอ้จองแดฮยอนหน้าหวานนี่ขอจีบผม! ก็บอกแล้วไงว่ากูแมน!!! ไม่ฟังกูเลยใช่ไหมวะ กูดูเหมือนเคะขนาดนั้นเลยหรอ? กูดูสาวน้อยขนาดนั้นเลย
เหอะๆๆๆ อยากจีบก็จีบไปนะจองแดฮยอน...แต่ตามหากูให้เจอละ เพราะกูจะไม่มาเหยียบร้านมึงอีกเป็นอันขาด!!! คึคึคึคึ
แมนๆอย่างผมจะยอมให้ผู้ชายหน้าหวานกว่าผู้หญิงมาจีบได้ยังไง เสียเชิงชายกันหมดพอดี (รู้สึกว่านายก็หน้าหวานนะคิมฮิมชาน= =*)
TBC.
ตอนนี้โคตรไร้สาระเลย(ทุกตอนก็ไร้สาระ) โว้ววววว ตัวละครเพิ่มมาแล้วครับท่าน
จองแดฮยอนพ่อยอดขมองอิ่มของไรเตอร์ ฮุฮุ = =*
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอาของฟรีมาล่อนี่หว่า 55555555555
เฮียบังจะทำไง เฮียมีคู่แข่งแล้วนะะะ
พี่บังมาเห็นจได้หึงจะได้ตบตีแย่งชิงกันคึคึึคึคึ #บ้า
ตาแด้ น่ารักได้อีก!!!
ส่องกระจกดูสิจ๊ะแล้วจะรู้ว่าตัวเองหวานกว่าาาา
แล้วนั่นอะไร่ะฮิม กรอดหูตัวเองตลอดว่ากูแมนๆ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 5 เมษายน 2556 / 20:08
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 5 เมษายน 2556 / 20:07
นชมพทงราน55555555555555555555
บอกแลวไงคะพฮม ยอมรบเหอะ พรกมะไดจรงๆ(?)
พี่ไม่แมนล่ะหนูว่า 55