ตอนที่ 38 : Yeah! I'm A Man : Special
Yeah! I’m A Man!!
Special
Himchan’s Part
คอยดูเถอะ!! จองแดฮยอน!!! กูต้องเอาคืนมึงแน่ๆ รอกูก่อน รอกูคลอดลูกก่อนเหอะ มึงได้หัวปั่นแน่ กูจะเอาลูกกูไปถล่มร้านมึง เอาให้เจ๊งแม่งไปเลย คนท้องอารมณ์รุนแรงนะครับจะบอกให้!!!
ตอนนี้ผมกำลังนั่งสงบสติอารมณ์ไม่ให้ตัวเองอาละวาดอยู่ ท่องไว้ เพื่อลูกน้อยในท้อง เพื่อให้ลูกสุขภาพจิตดี อย่าโกรธ...
ยุบหนอ...พองหนอ...
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อไหร่พวกมึงจะแต่งกูเสร็จสักทีวะ! กูนั่งจนปวดตูดไปหมดแล้วนะ!!
“เสร็จแล้วฮ๊าคุณหนูฮิมชานนี่!”
พอพี่ช่างแต่งหน้าพูดจบผมก็ลืมตาขึ้นทันทีแล้วมองไปที่กระจกบานใหญ่...อึ้ง!! นี่ผมหรอเนี่ย? สวยจังเลยอะอ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ผมหันซ้ายหันขวาสำรวจตัวเองที่อยู่ในชุดเจ้าสาว คือ...นี่ผมหรอ? อย่างกับผู้หญิงแหนะ...ไม่เคยเชื่อว่าตัวเองจะสวยได้ขนาดนี้นะเนี่ย โฮ๊ะๆๆๆ (หลงตัวเองตามเคย)
“พี่ฮิมชานพิธีจะเริ่มแล้วนะ...อะ โอ้ววว”
ยองแจและจงออบเดินเขามาในห้องแต่งตัวก็ต้องตกใจเพราะผมไม่ได้ใส่ชุดสูทตามแบบที่ไปลองพร้อมกับยงกุก สงสัยจะอึ้งละสิ ฮิฮิ ผมสวยใช่ไหมล๊า!!
“มองอะไร ไม่เคยเห็นเร๊อะ! พากูไปในพิธีสิวะ ยืนตาโตอยู่ได้”
ผมดึงกระโปรงให้เลิกขึ้นสูงเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองได้เดินได้อย่างถนัด ขอทีเหอะ! จับกูใส่ชุดเจ้าสาวขนาดนี้แล้ว แต่งหน้าก็ปานผู้หญิงขนาดนี้ อย่าจับกูใส่ส้นสูงเลย กูกราบละTT เดินไม่ถนัดเว้ยยย
“พี่ฮิมชาน...ใครเอาชุดนี้มาให้พี่อะ?”
“จะใครละวะ มีอยู่ตัวเดียวเท่านั้นแหละที่ชอบแกล้งกูอะ บอกมันระวังตัวไว้ให้ดีละกันนะจงออบ กูเอาคืนมันแน่!”
แล้วผมก็เดินเชิดออกจากห้องไป คอยดูนะอิดำ! กูจะเอาคืนมึงแน่ๆ *แค้นไม่หาย* แต่ตอนนี้ต้องสงบสติอารมณ์ก่อน ฮื้มมม แล้วเจอกันในพิธีนะครับ!!
...
“เฮ้ยไอ้แดฮยอน!! เมื่อไหร่ฮิมชานจะออกมาวะ?”
ร่างสูงในชุดสูทเจ้าบ่าวหันมากระซิบกับแดฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างร้อนใจ นี่เขาก็ยืนรอมานานแล้ว ฮิมชานยังไม่โผล่ออกมาสักที ให้ยองแจกับจงออบไปตามแล้วก็หายหัวไปทั้งสองเลย ไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า?
“แต่งตัวอยู่มั้งพี่...”
เจลโล่หันมาออกความคิดเห็นบ้าง แต่ก็ไม่ทำให้ยงกุกหายกังวลใจได้หรอก เขาชะเง้อคอมองไปที่ประตูโบสถ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่เห็นวี่แววว่ามันจะเปิดออกสักที
“รอหน่อยสิเจ้าบ่าว...จะใจร้อนไปทำไม”
“อ้าวไอ้เชี่ยนี่! เมียกูทั้งคนนะเว้ย แล้วยิ่งในท้องมีลูกกูอยู่ตั้งสองคน ถ้าฮิมชานเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะทำยังไงวะ มึงรู้ไหมว่าลูกแฝดมันสร้างยากขนาดไหน!”
ยงกุกพูดเสียงดังใส่แดฮยอน แน่นอนว่าเขาไม่อายที่จะพูดว่าฮิมชานกำลังท้อง เพราะคนในงานก็มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้น
“เจ้าสาวมาแล้วๆ”
เจลโล่ร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นเมื่อประตูโบสถ์ได้เปิดออกพร้อมกับที่ฮิมชานเดินเข้ามาในโบสถือย่างสง่างาม...
“ย๊า!!! จองแดฮยอน!!! มึงตายแน่ มึงตายแน่ๆ กูจะเอาคืนมึงแน่ๆ ใครให้มึงเอาชุดกูไปซ่อนห๊า!!”
สง่างามซะเมื่อไหร่ละ...
“ไอ้เชี่ย...บอกกูทีว่านั่นฮิมชาน...สวยสาดดด”
ยงกุกพึมพำออกมาเบาๆ แต่ก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อฮิมชานวิ่งเข้ามาใกล้เขาหมายจะทำร้ายแดฮยอนที่กำลังหลบอยู่ข้างหลังร่างสูงอยู่ ยงกุกเห็นดังนั้นก็จับตัวฮิมชานไว้แน่น
“เฮ้ยๆๆ อย่าโมโหสิที่รัก ท่องไว้...เพื่อลูกรักสุขภาพจิตดี...ห้ามโกรธ ยุบหนอ...พองหนอ...”
“ยุบหนอ...พองหนอ...”
แล้วฮิมชานก็หายใจเข้าออกลึกๆอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ แดฮยอนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะย้ายตัวเองไปยืนอยู่ข้างๆจงออบที่อยู่ห่างไกลจากฮิมชานพอสมควร
“สวยจัง...”
“ไม่ต้องมาชมกู! กูรู้ตัวเองดี-///-“
ฮิมชานสะบัดหน้าไปทางอื่นด้วยความอาย สะบัดตัวเองออกจากการเกาะกุมของร่างสูงมายืนด้วยตัวเอง จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่
“เอาละๆ เริ่มพิธีได้แล้ว...”
บาทหลวงเดินมาพร้อมกับคัมภีร์เล่มใหญ่มาหยุดอยู่ตรงหน้าของคู่บ่าวสาวในวันนี้
“บังยงกุก...คุณจะรับคิมฮิมชานเป็นภรรยาคุณหรือไม่?”
“รับครับ!”
“คิมฮิมชาน...คุณจะรับบังยงกุกเป็นสามีของคุณหรือไม่?”
“อะ...เอ่อ...รับ....รับครับ”
ฮิมชานก้มหน้ามองเท้าตัวเองด้วยความอาย ตามจริงเข้าไม่ใช่คนขี้อายอะไรหรอกนะ แต่อันนี้มันน่าอายจริงๆนะ สามีภรรยาอะไร เขินวะ -///-
“ถ้างั้นก็สวมแหวนให้กันได้แล้ว”
ร่างสูงหยิบแหวนออกมาจากกล่องแล้วบรรจงสวมลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของฮิมชาน ส่วนฮิมชานก็ทำเช่นเดียวกันกับยงกุก พอคนทั้งสองสวมแหวนให้กันแล้วก็มองหน้ากันเผยรอยยิ้มออกมา
“หอมแก้ม!หอมแก้ม! หอมแก้ม!”
แดฮยอนตะโกนเสียงดังพร้อมกับปรบมือเป็นจังหวะนำ คนอื่นๆก็เลยเสริมทัพด้วยการปรบมือและตะโกนยุยงให้ยงกุกหอมแก้มฮิมชาน
“หอมบ้านมึงสิ! ไอ้จองดำฮยอน! แค้นเรื่องชุดยังไม่จบนะมึง อ๊ะ!”
จุ๊บ ฟอดดดดดดดดด!
ยังไม่ทันที่ฮิมชานจะพูดจบ ยงกุกก็ก้มลงหอมแก้มฮิมชานฟอดใหญ่ เรียกเสียงแซวให้กัยคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี
“อะ...ไอ้ยงกุก!”
“เข้าหอ! เข้าหอ! เข้าหอเลย!!!”
“อะ...ไอ้เจลโล่! มึง!”
ฮิมชานหันไปตวาดใส่เจลโล่ที่ตะโกนขึ้นมาใหม่ แต่คราวนี้มันหนักกว่าหอมแก้มนะสิ! ยงกุกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ฮิมานก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้ม ตรงไปที่ประตูโบสถ์ทันที
“มึงจะทำอะไร!!! ปล่อยกูวววววววววว กูท้องอยู่นะเว้ยยยยยยย”
ฮิมชานดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของยงกุกนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะยงกุกไม่ปล่อยฮิมชานำด้ลงเดินด้วยตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว
“นิดเดียวน่า วันนี้มึงสวยเป็นพิเศษเลยนะเว้ย กูหักห้ามใจได้กูก็บวชได้แล้วละ เข้าหอกันเถอะที่รัก”
“ไม่!! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ไอ้บังยงกุก ปล่อยกู!!”
TBC.
จบแล้ว!! จบจริงๆแล้วครับ!! เหมือนมันจะค้างๆอยู่...
ไม่รู้ดิ แต่งฟิคตอนจบไม่เป็นอะ ให้มันจบแบบนี้แหละ ไม่ต้องเอาให้มันหวานหรอก แต่งไม่เป็น*ซะงั้น*
เอาเป็นว่า ขอจบฟิคเรื่องนี้อย่างเต็มรูปแบบนะคะ!
ตอนแรกกะจะแต่งตอนพิเศษเป็นตอนที่ฮิมชานคลอดลูกแล้ว
แต่ว่ารีดเดอร์หลายคนบอกอยากให้มีภาคต่อ ไรเตอร์ก็จะเขียนนะ
ตั้งแต่ฮิมชานเริ่มท้องแก่เลยละกัน ไปจนคลอดลูกและแก้แค้นแดฮยอน
อย่าลืมเข้าไปตอบคำถามในตอนที่37นะคะ ไรเตอร์ถามคำถามไว้สามข้อ?
ไปแล้วนะ!!! แล้วเจอกันใหม่เมื่อภาคสองเขียนเสร็จแล้ว ขอบคุณที่ติดตามมาตลอด
เม้นด้วยนะ...ไม่เม้นก็ไม่เป็นไร แต่เม้นหน่อยนะ :)
รักเธอ...รีดเดอร์ที่น่ารัก จุ๊บ!!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จะรอภาคสองนะคะ!
สงสารลูกในท้องมาดาม 555 //อินี่เพ้ออีกแล้ว
อดใจไม่ไหวเลยหรอบังยงกุก หึหึ
อยากเห็นมาดามในชุดเจ้าสาว
อีแด้มันบอกแค่หอม
แต่นี่เล่น เข้าหอเลย
ชอบอาะ ไม่มีแด้เนี่ยเสียสีสันเลยนะ
5555
เจลโล่หนักกว่าจ้าาา
แนะให้เข้าหอเลย555
ตกลงไรต์จะรวมเล่มปะ เค้าจะได้เก็บตังรอ อยากให้รวมเล่มมากกอะ
ฮาที่มาดามเรียกว่า ดำฮยอนอ่ะ ฮามาก ,,,
ไม่อยากให้จบอ่า งื้อออออ
บังชาน น่ารักกกกกกกกกกกกก
เมียแกกำลังท้องยุนะโว้ยย~ จะทำไรเนี่ย หื่นจริงๆเลย555
จบแล้ว T Tไม่เป็นไร รอ Trouble brither ค่ะ ^^
ตอนหน้าขอโล่แจนะค่ะ
อยากรู้ว่าลูกเฮียกับเจ๊ออกมาเเล้วจะเป็นไงอะ
ไม่มีภาคต่อจริงอะไรท์!!!!T-T