ตอนที่ 24 : Yeah! I'm A Man : 24
Yeah! I’m A Man
24
คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาชายรักชายและมีคำหยาบคายอยู่พอสมควร ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
“ทำไมพี่ไม่ตกลงเป็นแฟนผมละครับ!!!”
ร่างสูงของเจลโล่เดินตามยองแจที่เอาแต่เดินหนีเขาแถมยังไม่พูดด้วยอีก ร่างสูงของเด็กจอมตื้อโวยวายเสียงดังลั่นมหาลัยทำให้ยองแจหยุดเดินก่อนจะหันหน้ามามองไอ้คนขี้โวยวายอย่างหาเรื่อง
“ฉันโกรธนายอยู่นะเจลโล่!!”
“ก็เป็นแฟนกันก่อนดิ”
เจลโล่ดึงมือยองแจไว้เมื่อร่างบางทำท่าจะเดินหนีเข้าอีกรอบ ยองแจถอนหายใจเสียงดัง ไอ้เด็กนี่มันเอาแต่ใจจริงเว้ย!
“ทำไมต้องเป็นแฟนก่อน? ง้อฉันก่อนไม่ได้รึไง”
“ผมก็จูบง้อพี่แล้วไงครับ รึว่าพี่อยากจะให้ผมทำมากกว่านั้น...”
ร่างสูงส่งสายตาหื่นกามไปให้ร่างบางที่กำลังถอยตัวออกห่างเพราะรู้ว่าคนตรงหน้าเขาหมายถึงอะไร
“บ้ารึไง!!”
“ผมง้อพี่แล้วนะพี่ยองแจ หายโกรธเถอะน๊า ผมขอโทษคร๊าบบบ หายโกรธนะครับคนดี”
“อะ...เออ! รู้แล้ว! หายแล้ว!”
“งั้น...เป็นแฟนกันนะครับ!”
“เออ!!! พอใจยัง? ฉันจะไปเรียนแล้ว นายก็กลับไปได้แล้วเจลโล่!”
ร่างบางดันหลังร่างสูงให้เดินกลับไป เมื่อเขาทั้งสองเดินมาถึงหน้าห้องเรียนของยองแจ ซึ่งตอนนี้กำลังจะเริ่มเรียนกัน
“ไม่เอาอะ ผมจะรอพี่จนกว่าพี่จะเรียนเสร็จ วันนี้ผมว่างทั้งวัน”
“เห้อออ ก็ได้ แต่ลงไปรอข้างล่างนะ ถ้าเรียนเสร็จเดี๋ยวโทรหา บาย”
“คร๊าบบบ ตั้งใจเรียนนะครับพี่ยองแจของผมมมมม”
เจลโล่ตะโกนเสียงดัง จงใจให้คนทั้งห้องได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ยองแจหันมาแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงก่อนจะปัดมือไล่ให้เขาลงไปรอข้างล่างซึ่งเจลโล่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
...
Himchan’s Part
บอกตรงๆนะครับ ผมหนะ ไม่ได้เป็นคนที่โง่อะไรขนาดนั้นเว้ย ! ผมแค่มีEQเยอะกว่าIQเท่านั้นเอ๊ง!!! ผมละเบื่อจริงๆ ทำไมต้องมีสอบย่อยอะไรนี่นักหนาด้วย โดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เนี่ย ? สอบบ่อยกว่าวิชาดนตรีพื้นบ้านที่ผมเรียนอีกนะ - -* แล้วพอสอบทีไรผมก็ตกทุกที นี่แหละ สิ่งที่ทำผมเซ็งมากกกก
และตอนนี้ผมกำลังทบทวนบทเรียนวิชาคณิตศาตร์เหมือนอย่างที่ยองแจบอก เผื่อผมจะเรียนเก่งขึ้นมาบ้าง...แต่ตอนนี้นั่งอ่านมา3ชั่วโมงเห็นจะได้ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยเว้ยยยยยย ปาทิ้งแม่ง!
แกร๊ก...
เสียงประตูห้องผมดังขึ้น ผมจึงหันไปมองก็เห็นไอ้เหงือกบังยงกุกโผล่หน้าพร้อมเหงือกมาให้ผมเห็น มันมาอีกแล้วครับ!! พักนี้มึงมาบ้านกูบ่อยไปนะ บ้านกูมีอะไรดึงดูดมึงหรอครับ?
“มาทำไม”
ผมถามมันทั้งๆที่ตาก็ยังคงจับจ้องไปที่หนังสือคณิตศาสตร์ แต่ผมไม่ได้อ่านหรอกครับ ในหัวของผมมันว่างเปล่ามากๆๆ อ่านไม่ออกเว้ย มันมีแต่สัญลักษณ์อะไรก็ไม่รู้ ฮือๆๆๆ
“มาติวไง มึงจะให้กูช่วยไม่ใช่หรอ”
บอกหน้าตายก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆผม โอ้ยยยยย กูบอกให้มึงมาติวให้กูหรอครับ?? กูหมายถึงเวลาสอบให้มึงส่งโพยให้กูต่างหาก
“กูให้มึงช่วยส่งโพยมาให้กูตอนสอบ ไม่ใช่ช่วยติว!”
“อ้อออออออออออ หรออออ”
ผมคิดว่ามันเข้าใจที่ผมบอกมันตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้วละ แต่มันหาข้ออ้างที่จะมาหาผมเฉยๆนี่แหละ - -*
“กวนตีน!!”
“นี่! ถามอะไรหน่อยดิ”
มันสะกิดผมที่เอาแต่นั่งเงียบไม่สนใจมัน ผมเงยหน้ามองมันก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
“รู้ใช่ไหมว่ากูรักมึง”
ไม่รู้มั้ง! แสดงออกขนาดนี้ ผมเองก็แปลกคนนะ มันเป็นเพื่อนสนิทของผมแท้ๆ แล้วมันก็มาชอบผม แต่ทำไมเรายังคุยกันได้เหมือนอย่างปกติทุกวัน ทำไมเรายังมองหน้ากันได้โดยสนิทใจ? สงสัยจัง
“อืม...”
“กูอยากรู้...เมื่อไหร่มึงจะรักกูบ้าง”
มันจับมือของผมขึ้นมาจูบที่หลังมือ ผมเงยหน้าขึ้น มองหน้ามัน
“ใครบอกว่ากูไม่รักมึง...”
“อะไรนะ? งั้นก็แสดงว่ามึงก็รักกูนะสิ?”
“อืม...ก็คงรัก...มั้ง”
ผมชักมือกลับมาก่อนจะปิดหนังสือและลุกขึ้นเอามันไปเก็บไว้ที่ชั้นวางหนังสือและเดินไปนั่งที่เตียงแทน
“งั้น...เรา...คบกันไหม?”
ไอ้ยงกุกเดินมานั่งตรงหน้าผมพร้อมกับส่งรอยยิ้มนิดๆมาให้
“แล้วถ้าเกิดวันไหนที่กูกับมึงเลิกกันละ...เราจะมองหน้ากันได้ยังไง...”
“ไม่มีวัน...”
“ใช่! ไม่มีวันที่จะมองหน้ากันติดหรอก...”
“ไม่มีวันที่กูจะเลิกกับมึงต่างหาก!”
เหอะ!! ว่าไงนะ? มึงมั่นใจเกินไปแล้วบังยงกุก! กูก็เห็นทุกคนพูดแบบมึงกันทั้งนั้นแหละ แต่ก็เลิกกันไปอยู่ดี แถมยังเกลียดกันเข้าไส้ มึงเข้าใจไหมว่ากูไม่อยากเสียเพื่อนอะ!
“มึงแน่ใจได้ยังไง”
“กูมั่นใจ เพราะกูรักมึงมากนะฮิมชาน”
มันพูดก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแน่น อ้อมกอดที่ทำให้ผมรู้สึกว่าอยากจะโดนกอดแบบนี้ไปนานๆ มันทั้งอบอุ่นและมั่นคง...จนผมไม่อยากให้อ้อมกอดนี้ไปเป็นของใคร
“อืม...กูเข้าใจแล้ว กูจะคบกับมึง บังยงกุก”
“จริงหรอ? จริงใช่ไหมเนี่ย!!”
ยงกุกปล่อยผมออกจากอ้อมกอดก่อนจะหอมแก้มผมซ้ายขวาอย่างกับคนสติแตก...เอ่อ...มึงหลอกหอมแก้มกูรึเปล่าครับ? กูคิดผิดรึเปล่าที่เอามึงเป็นแฟน?
“ถ้ามึงยังไม่หยุดหอมแก้มกู กูเตะมึงตกเตียงแน่!”
ได้ผล! มันหยุดหอมแก้มผมทันที แต่คุณคิดว่ามันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรอ? ง่ายไปนะที่คนอย่างไอ้บังยงกุกจะเชื่อฟังคำพูดของผมอะ?
“ไม่หอมก็ได้ จูบเลยละกัน!”
พูดจบมันก็ผลักผมลงนอนกับเตียง ตรึงข้อมือไว้ทั้งสองข้างก่อนจะจูบที่ริมฝีปากของผมแรงๆ สัมผัสวาบหวามที่ทำให้ผมแทบจะละลายเพราะรสจูบนี้ ริมฝีปาหนากดจูบที่ริมฝีปากของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะเลื่อนลงมาจูบที่ซอกคอของผม ทำเอาผมสะดุ้งเพราะรู้สึกจักกะจี้ที่คออย่างบอกไม่ถูก
“ทำ...ทำอะไรวะ!”
ผมพยายามดิ้นเพื่อที่จะทำให้ไอ้คนที่ทับอยู่บนตัวของผมรำคาญและปล่อยผมไป แต่ก็ไม่เป็นผล นอกจากไอ้ยงกุกจะไม่ปล่อยข้อมือของผมที่มันเป็นกดลงกับเตียงแล้วมันยังไม่ยอมหยุดจูบผมเลย
“อื้ออ...อื้มม”
ผมเผลอครางเสียงดังเมื่อลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาในโพลงปากของผม เกี่ยวกระหวัดลิ้นของผมเล่นอย่างนึกสนุก ก่อนจะปล่อยข้อมือของผมเป็นอิสระ มือหนาเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อของผมทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า...
ผลั่ก!!!
“โอ้ยยยย ทำอะไรของมึงวะฮิมชาน!”
ไอ้ยงกุกร้องเสียงดังเมื่อมันโดนผมถีบตกเตียงไปกองอยู่ที่พื้น ผมรีบติดกระดุมเสื้อของผมก่อนจะลุกขึ้นยืน
“มึงนั่นแหละทำอะไร! ถ้ากูไม่ถีบมึงออกมึงได้ถอดเสื้อกูออกแน่!”
“ไม่ใช่แค่ถอดเสื้อหรอกฮิมชานอา ฮึฮึ”
“ไอ้เชี่ย!! ห้ามมาใกล้กูเลย กลับบ้านมึงไปเลยไอ้เหงือกบาน!”
ผมตะโกนเสียงดังก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไอ้บ้าหื่นกามไว้คนเดียว เหอะๆ เป็นอย่างที่เดาไม่ผิดเพี้ยนเลย เพิ่งเป็นแฟนกันมึงก็จะกดกูแล้วหรอ? คิดถูกคิดผิดเนี่ยเอามันเป็นแฟนเนี่ย?
โอ้ยยยยย ฮิมชานนี่อยากกรีดร้องงงงงงงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
TBC.
ครบคู่!!! แด้ออบหาย? 55555
ตอนหน้าแด้ออบขอจัดเต็มครับ *พอดีแด้ออบรีเควสมา*
ครบคู่แต่ฟิคเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆหรอก โฮ๊ะๆๆๆ *หัวเราะอย่างชั่วร้าย*
อ่านแล้วเม้นด้วยเน้อออออ
เกือบแต่งncบังชานแล้วไหมละ ดีนะที่สติชานนี่ยังมี ไม่งั้นเสียตัว เอิ๊กกก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เป็นแฟนกันวันแรกเฮียก็โดนถีบตกเตียงซะละ- -
อย่างฟ้ากับเหวอย่างงั้นอ่ะ >< เฮียมันเร็วไปป่าวที่รุกฮิมชาน
ขนาดนั้นอ่ะ ฮิมชานมีสติเยี่ยม ไม่งั้นคงถูกเฮียจับกดแล้ว ><''
เดี๋ยวก็โดนมาดามงอลอีกหรอก
ถ้าจะแต่งกระชากใจผมขนาดเนี้ย! 55555
ในเรื่องดูฮิมชานหวงตัว
ไหงรูปที่ออกมามันเป็นงั้นวะ ้ออนซะ อิจฉาา
งึ่มๆๆ
ตอนนี้...เอ่อะ...เฮียระเบิดความหื่นที่เก็บกดมาไว้นานปีใช่ไหม5555
โอยยยย ตอนนี้เป็นแฟนกันครบหมดแล้วอ่ะ
แบบ พี่บังหื่นมาก 555555555