(fic b.a.p) : Yeah! I'm A Man! All x Himchan

ตอนที่ 22 : Yeah! I'm A Man : 22

Yeah! I’m A Man

22

คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาชายรักชายและมีคำหยาบคายอยู่พอสมควร ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ปล. ความน่ารักและความกวนของตัวละครยังมีอยู่เรื่อยๆนะจ๊ะ J

Jongup’s Part

แงงงงงงงงงงงงงงงง อกหัก!!! มุนจงออบอกหักซะแล้ว T^T นี่ผมเป็นคนอาภัพรักรึยังไง รักใครก็แพ้คนอื่นเข้าตลอด รักแรกของผมก็โดนไอ้แดฮยอนแย่ง รักใครก็โดนเพื่อนสนิทแย่งไปหมด เอ่อ...ที่จริงมันไม่ได้แย่งผมหรอก เราชอบคนเหมือนๆกันต่างหากละ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผู้หญิงกลับวิ่งเข้าหาแต่แดฮยอน ส่วนผม.... ละไว้ในฐานที่เข้าใจนะครับ พอมาชอบพี่ฮิมชานคู่แข่งก็เยอะไปแถมคู้แข่งแต่ละคนยังน่ากลัวอีกต่างหาก ออบบี้มิกล้าสู้หรอก >//< พอรู้ใจตัวเองว่าชอบเพื่อนสนิทมากๆอย่างไอ้แดฮยอนและวันนี้ตั้งใจจะสารภาพรักแล้วเชียว ไอ้แดฮยอนมันดันมาบอกว่ามีใครอยู่ในใจแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เจ็บเลยกูววว

นี่ก็หลายวันแล้วที่ผมไม่ติดต่อกับไอ้แดฮยอน ส่วนมันก็ไม่ติดต่อผมเลย! นี่ไม่รู้รึไงว่ากูงอนมึงอยู่อะ! ง้อหน่อยไม่เป็นรึไงวะ! ชิ!

“ไอ้บ้าแดฮยอน!!ไอ้โง่! ไอ้ดำ ไอ้เลว!!”

ผมหยิบรูปภาพของผมกับไอ้แดฮยอนที่ถ่ายคู่กันตั้งแต่ชาติที่แล้วขึ้นมาดูแล้วก็ด่ามัน ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าทำไมผมต้องด่ามัน แต่...โอ้ย!! พอย้อนกลับไปตอนที่มันบอกว่ามันมีคนมาดามใจมันแล้วผมเจ็บจี๊ดเลยละครับ เจ็บถึงตับไตไส้พุงเลยT T คนๆนั้นมันเป็นใครรรรรร *กัดผ้าห่ม*

ตือดือดึ๊งงง (ข้อความ)

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความดูก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม...

จาก : แดฮยอน

มาหากูอยู่ที่ร้านหน่อย มีอะไรจะบอก เร็วๆด้วย!!

มึงจะบอกอะไรกู? เอ๊ะ!! รึว่า... มันจะบอกผมว่าคนที่จะมาดามใจมันคือใคร? อ๊ากกกกกกกกก ไม่นะ ผมยังทำใจไม่ได้อะ โหดร้ายเกินไปแล้ว นอกจากมึงจะไม่รู้ว่ากูชอบมึงแล้วมึงยังจะมาทำให้กูเจ็บซ้อีกหรอไอ้ดำ เดี๋ยวกูก็ทำเสน่ห์ใส่แม่งซะหรอก T T

แต่ก็นะ...ไอ้แดฮยอนบอกให้ผมไป ไปก็ได้วะ ผมลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำและแต่งตัวเพื่อที่จะไปหาไอ้แดฮยอนที่ร้านของมัน

...

กรุ๊งงงกริ๊งงงง

ผมผลักประตูเข้าไปในร้านของไอ้แดฮยอน เอ่อ...วันนี้ร้านมันเป็นแปลกๆนะ ทำไมเงียบแปลกๆ ร้านแม่งก็มืดฉิบหาย ไฟทำไมไม่เปิดวะ พนักงานก็หายไปไหนหมด ไอ้เจ้าของร้านก็หายหัวไปด้วย

“ไอ้แดฮยอน!! มึงอยู่ไหนวะ”

ผมตะโกนเรียกเพื่อนสนิทสุดสวาทของผม(?)เสียงดัง ร้านมึงแม่งโคตรน่ากลัวเลยวะ เหมือนร้านกาแฟผีสิงมากT T ออกมาเร็วๆดิวะไอ้บ้านี่! ไหนบอกให้กูมาเร็วๆแล้วมึงแม่งยังไม่มาเปิดร้านนี่นะ?

“ไอ้เวรแดฮยอน! ถ้ามึงยังไม่ออกมากูจะกลับแล้วนะ...”

ผมตะโกนอีกรอบแต่ก็ไร้วี่แวว ไม่มีใครขานตอบผมสักคน สงสัยไอ้แดฮยอนมันยังไม่มาร้าน งั้นผมออกไปรอมันข้างนอกร้านดีกว่า อยู่ในร้านสงสัยจะโดนผีหลอกแน่ๆ น่ากลัวมากอะ

“กูไปแล้วนะ! อ๊ะ..!”

ผมกำลังจะหันตัวกลับออกไปนอนร้านแต่ผมก็โดนกอดไว้จากด้านหลังซะก่อน...ใครวะ! รึว่าจะเป็น... ผี!!!

“จะรีบไปไหนละมุนจงออบ...”

ไม่ใช่ผีครับ!! แต่เป็นไอ้แดฮยอนเอง เฮ้อออ โล่งอก นึกว่าจะโดนผีหลอกซะแล้ว แล้วมันจะมากอดผมไว้ทำไมเนี่ย!

“เฮ้ย!! ปล่อยกูนะเว้ย! จะมากอดกูทำไม”

ผมพยายามดิ้นสุดแรงให้หลุดจากอ้อมกอดของไอ้คนที่อยู่ข้างหลังผม แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนมันจะยิ่งกอดรัดผมแน่นขึ้นนะ มึงเป็นงูรึไงวะ!

“แป๊ปดิวะ...ให้กูกอดมึงอย่างนี้สักพัก กูอยากรู้อะไรบางอย่าง...”

มันกระซิบข้างหูผมเบาๆ ฮู้ยยยยย ขนลุกวะสาดดดดด กูไม่เคยโดนมึงทำอะไรแบบนี้กับกูมาก่อนละนะไอ้ดำ กูขอเขินได้ปะ T^T

...ตึก...ตัก

ตึก...ตัก...

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก ใจเต้นแรงงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดดดดด(สาวแตกทันที) พอผมหยุดดิ้น ไอ้แดฮยอนมันก็ยังคงกอดผมอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไรออกมา ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยยืนนิ่งๆให้มันกอด แล้วร้านมันก็เงียบใช่ปะละ ใจผมดันมาเต้นแรงตอนนี้ซะได้ ไอ้บ้านี่มันจะได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นไหมวะ?

“ขอบใจที่ให้กูกอด กูได้คำตอบแล้วละ...”

ไอ้แดอยอนปล่อยผมเป็นอิสระแถมยังพูดจาแปลกๆที่ผมไม่อาจจะเข้าใจได้ อะไรคือคำตอบ? คำตอบอะไรอะ?

มันเดินไปเปิดไฟในร้านและเดินอ้อมไปหลังเคาท์เตอร์ หยิบกล่องเค้กออกมาก่อนจะเอาชีสเค้กมาวางใส่จานแล้วยื่นให้ผม

“อะไรของมึงวะ ให้แต่กูกินชีสเค้ก กูจะกินโกโก้ปั่นนนน”

“เออน่า...เอาชีสเค้กไปกินก่อน กูกำลังจะทำให้มึงกินอยู่นี่ไง ไอ้โกโก้ปั่นของมึงเนี่ย”

ผมรับชีสเค้กไปก่อนจะยิ้มแป้นด้วยความดีใจ เพื่อนผมก็น่ารักนะเนี่ย เมื่อวานผมอดกินโกโก้ วันนี้มันเลยให้ผมออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อที่จะได้มากินโกโก้ละสิ ฮิฮิ

“มึงจำได้ไหม ที่กูเคยบอกพี่ฮิมชานว่า ถ้ากูชอบใครกูจะให้คนๆนั้นเขากินชีสเค้กที่กูทำเองและให้กินฟรี...”

จู่ๆไอ้แดฮยอนก็พูดขึ้น วางแก้วโกโก้ที่เพิ่งทำเสร็จให้ผมก่อนจะเท้าคางมองหน้าผม

“อืมมมม จำได้ ทำไมอะ”

“กูมีเรื่องจะบอกมึง”

“ว่ามาดิ...”

ผมดูดโกโก้ปั่นอย่างสบายใจก่อนจะตักชีสเค้กเข้าปากอีกคำ อ่า!! อร่อยชะมัด เอ๊ะ!! จะว่าไปแล้ว ผมก็กินชีสเค้กของไอ้แดฮยอนมาหลายวันแล้วนะ แถมไม่ได้จ่ายตังค์อีกต่างหาก พอจะจ่ายตังค์มันก็บอกว่าฟรี...

“มึงมีอะไรจะบอกกูก่อนไหมละ?”

จะว่ามี...มันก็มีนะ ผมอยากจะสารภาพกับมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย! อยากบอกกับมันว่าผมชอบมัน

“มี...”

“งั้นมึงบอกกูมา...”

มันจ้องหน้าผมไม่ไปไหน คล้ายกับว่ามันกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมจะพูด ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน!

“กูชอบคนอยู่คนนึง...”

“ใครวะ...”

ไอ้แดฮยอนถามผมแต่มันกลับยิ้มแปลกๆ นอกจากจะไม่กระตือรือร้นที่จะอยากรู้แล้วยังยิ้มกว้างไปนะจองแดฮยอน

“กูกับเขารู้จักกันมานานแล้วละ สนิทกันมากๆ...”

“หรอ...เออ กูก็ชอบคนๆนึงอยู่เหมือนกัน กูกับเขาก็สนิทกันมากๆด้วย”

มึงจะพูดทำไม!!! ให้กูพูดก่อนดิวะ ทำไมมึงชอบทำร้ายจิตใจกูอย่างนี้ ต้องให้กูมาทนนั่งฟังมึงพูดว่ามึงชอบใครเนี่ย!

“มึงอยากรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร...”

ผมส่ายหัวแรงๆทันที ไม่อยากรู้ ผมไม่อยากฟังแล้ว!!! นี่ผมชอบไอ้บ้าแดฮยอนมันขนาดนี้เลยหรอ ทนฟังไม่ได้! น้ำตาของผมจะไหลอยู่แล้วนะ!

“แต่มึงต้องฟังนะจงออบ...”

“ไม่!กูไม่ฟัง! ไม่เอา...”

ผมโวยวายเสียงดัง สะบัดหัวแรงๆ ปิดหูปิดตา ไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น กลัวรับไม่ได้ ฮือๆๆ

“ฟังก่อนแล้วค่อยโวยวายได้ไหม!”

“ไม่! ไม่ฟัง ฮึก...ไม่เอานะ...อื้ออ...”

เสียงของผมขาดหายไปพร้อมกับที่ริมฝีปากของไอ้แดฮยอนประกบลงมาที่ริมฝีปากของผมบางเบา บ้าหนะ! นี่มันกำลังจูบผมอยู่งั้นหรอ...ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

“กูชอบมึง...มุนจงออบ...”

แดฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่ที่แก้มของผมออกไป ไม่จริงน่า...แดฮยอนชอบผม...ชอบผมจริงใช่ไหม?

“เลิกร้องไห้แล้วบอกกูมาได้แล้วว่ามึงก็ชอบกู”

ไอ้บ้า!! รู้อยู่แล้วยังจะมาบังคับให้บอกอีกหรอวะ! ผมก้มหน้างุด ไม่ยอมสบตากับคนตรงหน้า ก็มันเขินนี่นา... ผมไม่ใช่คนหน้าด้านนะที่จะเจอเรื่องแบบนี้แล้วทำเป็นเรื่องธรรมดาอะT T

“บอกมาสิ...บอกกูว่ามึงชอบกู เหมือนอย่างวันนั้นไง...”

ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับไอ้แดฮยอนทันที เฮ้!!! อย่าบอกนะว่าวันนั้นที่ผมเผลอบอกชอบมันไปอะ มันได้ยินหมดเลย T T

“มึง...ได้ยินที่กูพูดหรอ”

“เปล่า...ไม่ได้ยินหรอก กูมองมึงแวบแรกก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดูออกง่ายจะตายไป”

ไอ้แดฮยอนอมยิ้มก่อนจะตักชีสเค้กที่ผมกินเหลือเข้าปาก กินอย่างสบายใจ...

“อะ...ไอ้บ้า!”

“บอกมาสิมุนจงออบ ถ้ามึงไม่บอก กูจะไปชอบคนอื่นแล้วน๊า...”

“เออๆๆ บอกแล้ว! กูชอบมึง!”

“น่ารักนะเนี่ย...”

จุ๊บ!!

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันหอมแก้มโผมมมมมมมมมมมมมม เขินนะสาสสสสสส ผมก้มหน้ามองพื้นอีกครั้งด้วยความอาย จะให้นั่งมองหน้ามึง กูก็ทนมองไม่ได้วะ กูเขิน T T

“จงออบ...”

“อะไรอีกละ”

“เป็นแฟนกันนะ”

ไอ้แดฮยอนพูดก่อนจะจับมือผมขึ้นมา ผมมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ไอ้แดฮยอนถอดแหวนที่ใส่อยู่ที่นิ้วของตัวเองออกก่อนจะเอามาใส่ให้ผมแทน

“อะ...อืม”

“ต่อจากนี้ไปมึงต้องมองแค่กูนะ ห้ามมองคนอื่น...”

“กูมากกว่าที่ควรจะพูดคำนี้”

“สัญญาครับว่าจองแดฮยอนคนนี้จะมองแต่มุนจงออบแค่คนเดียว^___^”

...

Hinchan’s Part

เช้าแล้ว... แต่ผมแทบไม่อยากจะลุกออกไปจากเตียงเลย หนาวชะมัด นอนขดอยู่ในผ้าห่มแบบนี้อุ่นกว่าตั้งเยอะแถมยังมีคนกอดอีกต่างหาก...

คนกอด...เฮ้!!! ผมลืมไปได้ไงว่าไอ้เหงือกยงกุกมันนอนกับผมแถมตอนนี้มันกำลังกอดผมอยู่ด้วย! ตายห่าละ! ผมก็ยอมให้มันกอดได้ง่ายๆได้ยังไงเนี่ย! บ้าเอ้ย

ผมค่อยๆแกะมือที่กอดอยู่ที่ตัวผมออกไปเบาๆและพยายามทำตัวให้เบาที่สุดก้าวลงจากเตียง แต่...

ฟุ๊บบบบ

ตัวของผมกลับล้มลงไปนอนที่เตียงเหมือนเดิมด้วยฝีมือของไอ้ยงกุกส่วนมันก็ลุกขึ้นแทนผม ไอ้บ้านี่! อะไรของมึงวะ!

“ไอ้เชี่ย!!! จะดึงตัวกูลงมาทำซากอะไร!”

“แกล้งนิดเดียวเอง...ขี้โวยวายจังเลยยยยย”

มันบ่นพร้อมกับขยี้ตาสองสามรอบก่อนจะฉีกยิ้มโชว์เหงือกให้ผม เหอะ! หล่อตายละไอ้หน้าเหงือก!

“เหอะ!!! ถอยไปดิ! กูจะไปอาบน้ำ!”

ผมถีบไอ้ยงกุกที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงให้หลีกทาง แต่มันก็ไม่ยอมลุกหนีไปไหน กวนประสาทกูแต่เช้าเลยนะครับไอ้เหงือก

“ตอนเช้า...ตื่นมาแล้วต้องทำอะไรกันก่อนอะ”

ทำอะไรวะ? ผมมองหน้ามันอย่างงงๆ นี่มึงเมาขี้ตาอยู่ใช่ปะ? ถามอะไรก็ไม่รู้เว้ยยย แล้วกูจะไปหาคำตอบมาให้มึงจากที่ไหนละครับ

“ไม่รู้เว้ย! ถอย...โอ๊ะ!”

ยังไม่ทันที่ผมจะลุกออกไปจากเตียงผมก็โดนกดลงกับเตียงอีกรอบด้วยฝีมือของไอ้เหงือกเจ้าเก่า โอ้ยยยย จะเอาอะไรกับกูอีกห๊ะ! เมื่อคืนนี้ก็กอดกูไปแล้วทั้งคืน มึงจะเอาอะไรอีกกกก

“มึงจะทำอะไรกูไอ้เหงือก!?”

ผมถามด้วยความตกใจ โดนกดลงกับเตียงแบบนี้มันคงไม่ได้เล่นเกมส์จ้องตากับผมแค่อย่างเดียวหรอกนะ ยัง...ยังจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้ากูอีก ออกปายยยยยยยยยยยย

จุ๊บบบบบบบบบ

ริมฝีปากของมันแตะลงที่ริมฝีปากของผมเบาๆและผละออกแทบจะทันทีที่มันแตะกัน ว๊ากกกกกกกกกกกกก ฉวยโอกาสอีกแล้ววว เสียหายๆๆๆ

“morning kissไง”

โอ้ยยยย ครั้งที่แล้วก็goodnight kissกับกู ครั้งนี้มาmorning kiss นี่แค่มึงตามจีบกูเฉยๆนะเนี่ย มึงยังจะฉวยโอกาสจุ๊บปากกู หอมแก้มกู กอดกูอีก ถ้าเกิดมึงเป็นแฟนกูจริงๆมึงจะไม่กดกูเช้าเย็นเลยหรอ?

“ไอ้...ไอ้คนชอบฉวยโอกาส!!!”

ผมถีบมันออกอย่างแรงจนไอ้ยงกุกตกเตียง เหอะ! สมน้ำหน้า! ผมชะเง้อคอออกไปมองไอ้คนที่นั่งจุมปุกอยู่ที่พื้นพลางลูบตูดของตัวเองป้อยๆ พอไอ้ยงกุกเห็นผมมองมันอยู่มันก็ยักคิ้วให้ผมก่อนจะชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่อยู่ให้มันทำอะไรผมได้หรอก ผมรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป ฮู้วววว ถ้าไม่หนีผมโดนดีแน่ๆอะ T T

“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เหยิน กูเอาคืนแน่ๆ”

แค่ได้ยินเสียงก็ขนลุกแล้วครับ! ไม่อยากจะคิดว่าไอ้ยงกุกมันจะเอาคืนผมยังไงเลย คงจะน่าสะพรึงไม่น้อยT T

...

Zelo’s Part

แฮ่!! อรุณสวัสดิ์ฮ๊ะ!!! เมื่อคืนผมฝันดีม๊ากกกกกกมากก ผมฝันว่าผมได้เป็นแฟนกับพี่ยองแจด้วยแหละ สงสัยผมจะตามตื้อพี่ยองแจมากไปหน่อยจนเก็บเอาไปฝันเลย พี่ยองแจก็ใจแข็งชะมัด ผมหล่อ น่ารักขนาดนี้มาตามตื้อขอเป็นแฟนก็ไม่ใจอ่อนยอมคบด้วยเลยให้ตายสิ!!!

ตอนนี้ผมชอบพี่ยองแจแล้วละ(ใจง่ายชะมัด) ก็ตอนแรกก็กะว่าจะแกล้งเล่นๆนั่นแหละ พอไปๆมาๆดันชอบจริงๆซะงั้น จะให้ทำยังไงได้ละครับ ก็เวลาพี่ยองแจโวยวายมันน่ารักนี่นา ผมแพ้คนน่ารัก แอร๊ยยยย

ผมแต่งตัวเตรียมจะไปโรงเรียน พอแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างก็เห็นคุณป้านั่งอยู่ในห้องรับแขก คุณป้าส่งยิ้มมาให้ผมก่อนจะเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา ผมเดินเข้าไปอย่างงงๆก่อนจะนั่งลงข้างคุณป้า

“เจลโล่อา...แม่ของหนูโทรมาบอกป้าว่าเจลโล่ต้องกลับไปอเมริกา...”

“เห๋?? กลับ? กลับไปทำไมครับคุณป้า”

ผมถามขึ้นอย่างสงสัย ผมยังไม่อยากกลับเลยอะ ยังจีบพี่ยองแจไม่ติดเลยยย ไม่เอา ไม่กลับนะ!

“ก็คุณตาไม่สบายนะสิ คุณตาอยากเจอหน้าเจลโล่...”

อา...ใช่ครับ คุณตาของผมตอนนี้อยู่อเมริกา ท่านเป็นคนเกาหลีแท้ๆ แต่ด้วยธุรกิจทำให้คุณตาต้องย้ายไปอยู่อเมริกา แม่ของผมและผมก็เลยต้องไปอยู่อเมริกาด้วยตั้งแต่เด็กๆ และตอนนี้ก็เป็นช่วงซัมเมอร์ของโรงเรียนของผมที่อเมริกา ผมก็เลยย้ายมาอยู่ที่เกาหลีจนกว่าจะเปิดเทอมถึงจะย้ายกลับ แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่อยากแล้ว ติดนักเรียนแพทย์ที่เกาหลีอะ>///<

“ผม...”

ใจจริงผมก็อยากกลับไปเยี่ยมคุณตานะครับ แต่ตอนนี้ยังจีบพี่ยองแจไม่ติดเลยอ๊า! ถ้าจีบติดกะว่าจะเอาพี่ยองแจไปด้วย แอร๊ยยยย เอาไปเปิดตัวให้แม่กับคุณตาได้เห็น ฮุฮุ (คิดไปไกล)

“ไม่อยากกลับละสิ...กำลังติดใจใครอยู่รึเปล่า...”

“คุณป้าครับบบบ ตอนนี้ผมกำลังจีบพี่ยองแจอยู่ แต่พี่ยองแจจีบยากชะมัด ผมเริ่มจะท้อแล้วนะ ถ้าเกิดผมไปอเมริกาครั้งนี้แล้วไม่ได้กลับมาอีกเลย ผมจะทำยังไงดี...พี่ยองแจต้องลืมผมแน่ๆเลยอะ แงง”

“เอางี้นะเจลโล่ เอาหูมา...”

คุณป้ากระซิบอะไรบางอย่างกับผมซึ่งทำให้ผมตาลุกวาวทันทีที่ได้ยิน ฮึฮึฮึ มันคือแผนลองใจพี่ยองแจครับ

...

Youngjae’s Part

ตือดือดึ๊งงง(ข้อความ)

เสียงข้อความดังขึ้นมาทำให้ผมที่นอนอยู่รีบควานหาโทรศัพท์แล้วเปิดดูข้อความทันที

จาก : ไอ้เด็กเปรตเจลโล่(เมมเบอร์แล้วเรียบร้อย)

พี่ยองแจ! ตื่นยังอะ? คิดถึงพี่จัง เดี๋ยวผมไปหานะ มีเรื่องจะบอกJ

ผมอยากจะบอกว่า....กูตื่นเพราะมึงนี่แหละครับไอ้เด็กตัวสูง- -* อยากจะนอนต่อนะ ไม่อยากให้ไอ้เด็กบ้านั่นมาเห็นผมในสภาพเหมือนผีตายซากแบบนี้ เดี๋ยวมันจะล้อผม ไม่เอาอะ! มันน่าอาย

ว่าแต่...ไอ้เด็กตัวสูงนั่นมันจะบอกอะไรผมนะ...

ผ่านไปสิบนาที...

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเรียบร้อย ตอนนี้ผมกำลังนั่งกินขนม ดูทีวีรอไอ้เด็กเจลโล่ที่มันบอกว่ามันจะมาหาผม เออ...ไม่เข้าใจตัวเองเหมทอนกันว่าจะรอมันทำไม แต่ก็รอไปแล้วละ ไม่นานนักออดหน้าบ้านของผมก็ดังขึ้น สงสัยมันจะมาแล้ว ผมก็เลยเดินไปเปิดประตูบ้าน เห็นไอ้เด็กเจลโล่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ วันนี้แปลกๆนะ...ทำมันนิ่งจัง ปกติจะพูดจากวนผมไม่งั้นก็ร่าเริงผิดผู้ผิดคน แต่นี่...ไม่ใช่อะ

“จะเข้ามาในบ้านไหม?”

“ไม่ครับ...ผมแค่จะมาถาม...”

นอกจากจะไม่กวนตีนผมแล้ว การวางท่า การพูดยังดูนิ่งๆอีกนะเนี่ย! เฮ้ย! นี่คือด้านมืดของมึงใช่ไหมวะ?!

“ถามอะไร”

“เป็นแฟนกันไหมครับ”

อีกแล้ว!!! คำถามโลกแตก!! ถามเป็นรอบที่สิบแล้วนะ! ผมไม่รู้จะตอบอะไรมันอะ T^T

“เอ่อ...ก็บอกว่าไม่รู้ไงวะ!”

“แล้วเมื่อไหร่...เมื่อไหร่พี่ยองแจจะรู้ละครับ”

“นี่ก็ไม่รู้อีกละ”

“ที่มาวันนี้ผมแค่จะมาบอกพี่ว่าพรุ่งนี้ผมจะกลับอเมริกาแล้ว...”

อ้าว? ไหนแม่ฉันบอกว่าไอ้เด็กเจลโล่นี่ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วไง แล้วทำไมต้องกลับไปอีก? แต่ก็ดี...จะได้ไม่มีใครคอยมากวนประสาท

“หรอ...โชคดีในการเดินทางละกัน”

“พี่ไม่รู้สึกใจหายบ้างหรอครับที่จะไม่ได้เจอหน้าผมแล้ว...”

“ไม่อะ...ดีด้วยซ้ำไป...จะได้ไม่มีใครมากวนประสาท”

เหมือนคำพูดของผมจะแรงไปนะ ไอ้เด็กเจลโล่หน้าหงอยไปเลยละ ยอมรับนะครับว่าผมไม่เคยเห็นมันในโหมดนี้มาก่อน เฮ้ยย! สงสัยผมจะพูดแรงไปจริงๆนั่นแหละ

“หรอครับ...แต่ผมรู้สึกใจหายนะครับที่จะไม่ได้เจอหน้าพี่อีก...”

“เจลโล่...”

“ผมชอบพี่ครับ พี่ยองแจ...”

เฮ้ย!! มันว่าอะไรนะ? ชอบผมงั้นหรอ? ชอบเร็วไปไหม? ผมคิดว่ามันล้อผมเล่นซะอีกไอ้เรื่องขอเป็นแฟนอะ นี่ตกลงมันชอบผมจริงๆใช่ไหม?

“นาย...”

“แค่ผมได้บอกพี่ก็พอ...”

พูดจบไอ้เด็กเจลโล่ก็ดึงตัวผมเข้ามาประชิดกับตัวของมันและจูบผมเบาๆก่อนจะผละออก

“ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันใหม่นะครับ บายครับพี่ยองแจของผม...”

พูดจบไอ้เด็กเจลโล่ก็หันหลังเดินออกไปจากหน้าบ้านของผม...ผมที่ยังคงมึนงงอยู่ก็ได้แต่ยืนนิ่ง พอไอ้เด็กนั่นไปจริงๆแล้วผมก็รู้สึกใจหายเหมือนกันนะ...มันเป็นโหวงๆชอบกลแฮ๊ะ...

นี่ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย!!




 

TBC.

ฮือออออ น้องโล่ไปแล้วอ๊าาา นังแจ๊!! ผู้ไม่รู้ใจตัวเอง ไม่มีนังโล่คอยกวนประสาทเดี่ยวจะหนาวมิใช่น้อย

อิอิอิ แด้ออบบบบ เอิ๊กกกกกกกกกกกกก เขินๆๆ - -* 

วันนี้มีทุกคู่ อิอิ

แถมชานนี่ที่น่ารัก วันนี้ชานนี่น่ารักมากกกก อ๊ากกกกกกก อยากเก็บไว้ที่บ้าน งื้อออ

THE★ FARRY