ตอนที่ 20 : Yeah! I'm A Man : 20
Yeah! I’m A Man
20
Jongup’s Part
ทุกคนคงรู้แล้วสินะครับว่าผมแอบชอบเพื่อนสนิทของตัวเอง! ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าผมไปชอบไอ้แดฮยอนมันตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็เกือบจะสารภาพไปแล้วว่าผมชอบมัน ดีนะที่มันดันหูไม่ดี ไม่งั้นผมได้ซวยแน่ๆ
ผมดูเหมือนคนใจง่ายใช่ไหมครับ ตอนแรกก็บอกว่าชอบพี่ฮิมชานแต่พอเจอคู่แข่งเยอะผมก็รู้สึกว่าตัวเองคงสู้คนอื่นไม่ได้เลยถอยออกไป พอตอนนี้ก็ดันเกิดความรู้สึกแบบนี้ แอบชอบเพื่อนสนิทตัวเอง...มันเป็นอะไรที่แบบ...อธิบายยากนะครับ
ผมชอบมันไปได้ยังไง!!! ไอ้จองแดฮยอนคนนั้นนะ!
แต่ก็ชอบมันไปแล้วละวะ จะให้ทำยังไงได้ละ ผมควรสารภาพดีไหมครับ? รึเก็บไว้คนเดียวดี? ไอ้บ้านี่ยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วย ถ้าผมบอกมันไปแล้วมันเลิกเป็นเพื่อนกับผมแล้วจะทำยังไงละ!!
กรุ๊งกริ๊งงงง
ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟนสีชมพูที่แสนคุ้นเคย เพราะผมมาที่นี่เป็นประจำ ร้านของเพื่อนผมเอง ไอ้จองแดฮยอนที่ผมแอบรัก(ย้ำอีกละ)
“ขอโกโก้...”
“โทษทีวะจงออบ โกโก้หมด”
ไอ้แดฮยอนโผล่หัวออกมาจากหลังเคาท์เตอร์ตัวสูงแล้วบอกผมหน้าตายมาก อะไรนะ!! มึงกล้าขายโกโก้หมดเร๊อะ! รู้ไหมว่าโกโก้มันเป็นของกู! ฮือๆๆๆ กล้าขายให้คนอื่นงั้นเร๊อะ!
“งั้นกูเอาช็อคโกแล็ตปั่นก็ได้”
“ไอ้ฟาย! โกโก้กับช็อคโกแลตมันก็อันเดียวกันนั่นแหละ มึงกินมาตั้งนานไม่รู้รึไง”
ไม่รู้เว้ย!!!
ผมอมลมไว้ในปากจนแก้มป่องก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากกินโกโก้อะ! T^T
“เอางี้นะ...ไถ่โทษที่กูลืมเก็บโกโก้ไว้ให้มึง กูให้มึงกินชีสเค้กบลูเบอร์รี่สูตรใหม่ของกูเลย มึงได้กินเป็นคนแรกเลยนะเว้ย เอาไปดิ”
พอได้ยินคำว่าชีสเค้กผมก็ตาลุกวาวทันที ใครมันจะไปปฏิเสธละครับ! ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าชีสเค้กของไอ้แดฮยอนนะมันอร่อยขั้นเทพแค่ไหน ผมไม่รอช้าที่จะตักชีสเค้กหน้าตาน่าทานนี่เข้าปาก
อื้มมมมมมมมมมมม อร่อยสาสสสสสส ฝีมือไม่เคยตกจริงๆเลย>//<
“เป็นไง? พอใช้ได้ไหม”
ไอ้แดฮยอนจ้องหน้าผมอย่างคาดหวัง หน้าตาตอนลุ้นว่าผมจะตอบมันว่าไงเนี่ยตลกชะมัดเลย แกล้งทำเป็นไม่อร่อยดีไหมวะ?
ผมรีบเก๊กหน้าขรึมก่อนจะตักชีสเค้กเข้าปากอีกรอบ...กินกี่คำกี่คำก็อร่อยวะ! ฮือๆๆ อร่อยน้ำตาไหลเลย(เวอร์มากก)
“ก็...”
“ก็...ก็อะไรวะไอ้จงออบ...กูลุ้นนะเว้ย!!”
“ก็...”
ผมทำหน้านิ่งก่อนจะตักชีสเค้กและยัดใส่ปากไอ้แดฮยอน ให้มันลองกินเองจะได้รู้...แต่เอ๊ะ!! รึว่ามันจะไม่รู้ฝีมือตัวเองวะ
“ไอ้จงออบ อยากป้อนกูก็บอกมาตรงๆเหอะ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย ฮึฮึ”
เหอะๆๆ ใครเข้าอยากจะป้อนมึงกันครับ? ไอ้หลงตัวเอง(แต่ใครละที่หลงรักคนหลงตัวเองอะ?)
“อย่ามาหลงตัวเองนะเว้ย! อะ...ไอ้บ้า!”
ผมรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น ถ้าไม่รีบหันไปทางอื่นมันจะรู้นะสิว่าตอนนี้ผมกำลังเขินมันอยู่ อ๊ากกกก สติแตกกก
“ไม่ใช่มึงกำลังหลงกูอยู่หรอจงออบ...”
เฮือกกกกกกกก ทำไมมันพูดจาแบบนี้วะ? รึว่าตอนนั้นที่ผมคุยโทรศัพท์กับมัน มันจะได้ยิน...โอ้ววว ไม่นะ ม่ายยยยยย
“มึงบ้ารึไง...เฮิร์ตหนักก็เลยประสาทกลับหรอจองแดฮยอน!”
“กูก็ไม่ได้เฮิร์ตอะไรขนาดนั้น ถึงกูจะชอบพี่ฮิมชานมากก็เถอะ แต่ก็ใช่ว่าจะตัดใจจากพี่ฮิมชานไม่ได้ ตอนนี้กูหาคนดามใจได้แล้ววะ”
มันพูดเสียงเรียบก่อนจะอมยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก...เอ่อ...จองแดฮยอนน่ารัก...งื้ออออ เขินอะ?
ว่าแต่...ใครกันนะที่จะมาดามใจมัน....ไม่นะ...นี่ผมกำลังจะอกหักหรอเนี่ย? อกหักอีกแล้ว T T
“ใครวะที่จะมาดามใจมึง”
ผมหลอกถามมันไป ก็รู้อยู่หรอกนะว่าถามไปแล้วคำตอบของมันอาจจะทำให้ผมเจ็บได้ แต่ก็เพราะความอยากรู้นั่นแหละ! ผมถึงตัดสินใจถามมัน
“คนใกล้ๆตัวนี่แหละ”
มันพูดพร้อมกับเท้าคางมองหน้าผมที่กำลังจะตักชีสเค้กคำสุดท้ายเข้าปาก เอ่อ...มองกูด้วยสายตาแบบนี้หมายความว่าไงวะ? กูเดาสายตามึงไม่ออกเลยจริงๆให้ตายสิ!
กรุ้มกริ่มชะมัด!
อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองนะว่ามันกำลังบอกผมว่าไอ้คนที่จะมาดามใจมันนะคือผม...เพราะไอ้สายตาที่มันมองผมมานั่นแหละ เพลย์บอยเรียกพ่อเลยวะ! สายตาเจ้าชู้ฉิบหายยย
“แล้วใครละวะ!”
“มันยังไม่ถึงเวลาที่มึงจะรู้เว้ย ถ้าถึงเวลาเมื่อไหร่เดี่ยวกูบอกมึงเอง”
พูดจบมันก็ก้มลงไปหยิบชีสเค้กในตู้โชว์มากให้ผมอีก...เอ่อ...มึงกะจะให้กูกินแต่ชีสเค้กเลยรึไงวะ! เดี๋ยวกูก็ได้อ้วนตายหรอก! แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธน้ำใจงามๆของไอ้แดฮยอนมันหรอกนะครับ ของอร่อยๆใครจะปฏิเสธละ จริงมั้ย?
แต่ผมยังไม่หายสงสัย...
ใครจะมาดามใจไอ้แดฮยอนวะ!!!
แล้วนี่ผมจะต้องอกหักใช่ปะ?!????
...
Yongjae’s Part
“เอาละ...วันนี้ก็เลิกคลาสได้แล้ว อย่าลืมไปทำโปรเจคที่สั่งไปด้วยละ บลาบลาบลา”
ผมนั่งเท้าคางฟังอาจารย์อธิบายอะไรต่างๆนานาๆก่อนที่จะปล่อยเลิกคลาส เฮ้อออ เรียนแพทย์นี่มันหนักจริงๆนะครับ ผมเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว นี่ก็แทบไม่มีเวลาไปไหนแล้วเนี่ย T^T นี่แค่อยู่ปีหนึ่งนะ ถ้าอยู่ปีสามปีสี่ผมได้ตัวเป็นเกลียวแน่ๆ
ผมเก็บหนังสือเรียนของผมลงกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อผมเห็นอะไรที่ไม่พึงประสงค์เอาซะเลย...
“พี่ยองแจ!!”
มันมาอีกแล้ว!!! แต่วันนี้มันต่างไปจากเดิมนะ! หัวของไอ้เด็กนี่ไม่ใช่บรอนทองแซมสีฟ้าอีกต่อไปแล้ว! นี่มันไปทำผมสีใหม่มาหรอเนี่ย?!
“มาทำไม!!”
ผมเดินหนีไอ้เด็กเจลโล่ไปอีกทาง มันยืนอยู่ทางไหนผมขอหลบไปอีกทางละกัน ขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย หากแต่ว่าขาผมมันดันสั้นไปก็เลยก้าวหนีไม่ทันไอ้เจลโล่ก็เท่านั้นเอง กลายเป็นว่าผมโดนเด็กนี่ดึงแขนไว้
อะไรอีกละเนี่ย!
“มาหาแฟนไม่ได้หรอ?”
“ใคร? ใครแฟนนายหรอเจลโล่”
ผมหันไปถามมันหน้าตายส่วนมันก็ส่งยิ้มกลับมาให้ผมหน้าตายเหมือนกัน...นี่! คิดจะกวนประสาทฉันรึไง? แค่นี้ก็จะเป็นประสาทเพราะเรียนแพทย์อยู่แล้วT T
“ยูยองแจครับ เขาเป็นแฟนของผม....พี่รู้จักเขาปะ?”
กวนตีน!!!!! บอกได้คำเดียวครับว่าหน้าตาของไอ้เด็กแก่แดดเจลโล่มันกวนผมมากๆๆๆๆๆๆ อยากซัดให้หน้าหงายจริงๆ
“ไม่! รู้! จัก!!”
ผมสะบัดแขนของผมให้หลุดจากการที่โดนไอ้เจลโล่จับไว้ก่อนจะรีบวิ่งหนีลงตึกเรียนไป
“ฮู้ววว รอดไปที”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากที่วิ่งหนีไอ้เจลโล่มาได้สักพักผมก็มองไปรอบๆตัวของผมก็พบว่าไม่มีแม้แต่เงาของไอ้เด็กแก่แดดนั่น เฮ้อออ กลับบ้านไปนอนสักงีบดีกว่า เหนื่อยจะแย่
“จ๊ะเอ๋!”
“เฮ้ยยยยย! ไอ้เชี่ย!”
ผมอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ เพราะจู่ๆไอ้เด็กแก่แดดเจลโล่มันก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าผมแถมยังส่งยิ้มอย่างผู้ชนะมาให้อีก ทำไมมันเร็วงี้วะ! ผมว่าผมวิ่งเร็วแล้วนะ!
“ตกใจอะไรขนาดนั้นครับพี่ยองแจ”
ตกใจมึงนั่นแหละครับ! โผล่มาอย่างกับผี กูไม่ตกใจถีบมึงก็ดีแค่ไหนละ
“ทำไมเร็วงี้วะ”
“เพราะผมมีไอ้นี่ไงครับ”
เจลโล่พูดยิ้มๆก่อนจะชูสเก็ตบอร์ดขึ้นมาให้ผมดู อ๋อออออออออ ที่ตามผมได้ก็เพราะมีไอ้กระดานที่มีล้อเนี่ยใช่ปะ? โถ่เอ้ยยย ไอ้เราก็นึกว่ามึงเป็นญาติกับผี T^T
“เหอะ! จะมีอะไรก็ช่างเหอะ ถอยไป! ขวางทาง!”
ผมผลักเจลโล่ให้หลบทางผมไปก่อนจะรีบเดินหนีมันไปอย่างรวดเร็ว แต่เอ๊ะ! ผมว่าผมคิดผิดนะที่รีบอะ เพราะต่อให้ผมเดินเร็วแค่ไหนไอ้เด็กนี่ก็ตามผมทันอยู่ดี มันมีล้อนี่!
“รอด้วยสิครับพี่ยองแจจจจจ”
ยัง...ยังจะตามมาอีก!
“โอ้ยยย จะตามอะไรนักหนาวะ ไม่มีเรียนรึไง!”
ผมหยุดเดินก่อนจะหันมาแว้ดใส่ไอ้เด็กหัวหลิ่มนี่อย่างเหลืออด
“มีครับ แต่โดด”
“เพื่อ??”
ไอ้เด็กนี่มันเหลวไหลจริงๆเลย ให้ตายสิ!! นี่ก็จะสอบเข้ามหาลัยอยู่แล้วยังคิดที่จะโดดเรียนอีกนะ!
“มาหาแฟน”
“งั้นก็เชิญไปหาแฟนของนายต่อไปละกัน ฉันไปละ”
“เดี๋ยวสิ!”
“อะไรอีกวะ”
ผมกำลังจะเดินออกไปจากมหาลัยแต่ก็โดนไอ้เด็กบ้านี่ดึงมือไว้อีกครั้ง จะอะไรกับผมนักหนาวะเนี่ย
“พี่จะไปไหนอะ ผมก็บอกอยู่ว่าผมมาหาแฟน...”
อะไรของมัน?
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?”
“ก็พี่เป็นแฟนผม...”
แหม!! พูดได้หน้าไม่อายนะมึง กูไปเป็นคุณแฟนมึงตอนไหนหรอครับ? ไอ้เด็กบ้า! ชอบพูดเองเออเองอยู่เรื่อย!
“ฉันไปเป็นแฟนนายตอนไหนกัน?!!”
“งั้น...เป็นแฟนกันนะ”
ไอ้เด็กเจลโล่พูดก่อนจะอมยิ้มเล็กๆ ฮะ....เฮ้ยยยย!! มาขอกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอวะ! ใครมันจะไปยอมตกลงง่ายๆละ ถ้าขืนผมเป็นแฟนไอ้เด็กนี่มีหวังผมได้เป็นประสาทก่อนเรียนจบแพทย์แน่ๆ
“พูดจาเหลวไหลไปกันใหญ่แล้ว”
“ผมไม่ได้พูดจาเหลวไหลนะ! ผมพูดจริง พี่ยองแจเป็นแฟนกับเจลโล่ไหมครับ?”
เอ่อ...มันคงไม่ได้พูดเล่นมั้ง...ดูหน้าตามันดิ โคตรจะจริงจังเลย ผมเริ่มหวั่นๆนิดๆแล้วอะ
“มะ...ไม่รู้เว้ย!!”
ผมรีบเดินหนีมันไปทันที อ๊ากกกกกกกกก มีอย่างที่ไหนมาขอเป็นแฟนแบบนี้อะ เอ่อ...ผมก็เขินเป็นนะครับ!
เป็นคุณ....คุณจะเขินไหมละ -///-
TBC.
วันนี้มีสองคู่!!! เริ่มแล้ว แด้ออบเริ่มแล้ว ฮิฮิ้วววว
ไรเตอร์สอบเสร็จแล้วคร๊าบบบบบบ เย้!!!
มีเวลาอัพฟิคแล้วละ>///< (ปกติก็อัพทุกวันนะรู้สึก- -*)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แด้ออบก็ปิ้งปั้งกันซะละ
โล่บางทีก็ตรงไป ของ่ายๆงี้เลยหรอ
แด้ออบก้อมาแล้ว >//<
ชูป้ายเชียร์ โล่แจ แด้ออบ ๆ
โอยบานพง ใครสอนใหเดกมนพดจานารกแบบเน ฮอ T_T
พอโล่แจก็นะ
โอ้ยยยขอเป็นแฟนได้น่ารักงุงิสมเป็นโล่มากอ่ะ
หัวใจจะวายยย
โล่แจน่ารัก ตอบตกลงไปเลย ช้าอยู่ใย ;)
อยากกินชีสเค้กของแดฮยอนนี่บ้างจังงงง/////
น่ารักแบบใสๆ กวนๆ >
โล่แจฟินมาก ณ จุดๆ นี้ จริงค่ะ