ตอนที่ 18 : Yeah! I'm A Man : 18
Yeah! I’m A Man
18
Himchan’s Part
ย๊า!!! ไอ้เหงือกยงกุก! น่าโมโหจริงๆ! มันเป็นบ้าไปแล้วครับ! มันบ้าไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่วันที่มันบอกว่ามันชอบผมมันก็เริ่มเปลี่ยนไป ชอบพูดจาหวานเลี่ยนกับผม ชอบทำรุ่มร่ามด้วย อย่างเช่น จับมือ กอด หอมแก้ม อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ผมอยากจะระเบิดตัวเอง...เขินวะ(อ้าว?)
“นี่! ทำไมเงียบไปละ...อึดอัดหรอที่กูบอกชอบมึง...”
ก็เปล่า...ไม่ได้อึดอัด ก็แค่ไม่รู้จะทำตัวยังไงเวลาอยู่ต่อหน้ามึงก็แค่นั้นเอง มึงเข้าใจกูไหมว่ากูไม่เคยชอบผู้ชายอะ! แล้วจู่ๆกูก็ค้นพบตัวเองแล้วมึงดันมาบอกชอบกูอีก...กูก็เขินนะเว้ย! คือแบบ...เขินมากกว่าตอนผู้หญิงมาบอกชอบอีกวะ! นี่กูเป็นอะไรวะเนี่ย! ฮือออออออออออออ
“เปล่า...”
“ฮิมชาน...กูชอบมึงจริงๆนะ”
อยากจะกระโดดออกไปนอกรถเว้ยยยยย ถ้าไม่ติดว่าไอ้เหงือกนี่มันขับรถเร็วมากปานว่าจะเหาะได้ผมกระโดลงแล้วนะ ฮืออออ มึงจะมาบอกย้ำอะไรนักหนา แค่รอบเดียวกูก็รู้แล้วไอ้บ้า!
“...”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่มันพูด มองไปออกไปข้างนอกหน้าต่าง อยากจะแกล้งหลับให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย อ๊ากกกกก ระเบิดตัวเอง
“ไม่เชื่อที่กูพูดหรอฮิมชาน...”
เสียงของไอ้ยงกุกดังอยู่ข้างๆหูของผม มันดังอยู่ใกล้มากจริงๆนะ ผมก็เลยสงสัยว่าทำไมมันดังขนาดนั้น พอผมหันหน้าไปมองเท่านั้นแหละ! ใบหน้าของผมอยู่ห่างจากไอ้ยงกุกไม่ถึงเซน จมูกจะชนกันอยู่แล้ว ไอ้เชี่ย!! มึงขับรถอยู่ไม่ใช่หรอไง แล้วแม่งเอาหน้ามาใกล้กูต้องการอะไรวะ!
ผมรีบผลักไอ้ยงกุกออกไป ก่อนจะนั่งตัวตรงไม่ขยับไปไหน เฮ๊อะ!! เห็นกูไม่ขัดขืนหน่อยทำเป็นได้ใจนะมึง !!
“ฮึฮึ...เขินหรอ”
“หุบปากนะ!”
“เขินกูก็บอกมาเถอะคิมฮิมชาน...เริ่มรักกูแล้วละสิ”
“ใครรักมึง! มึงบ้าปะ! กูบอกให้หุบปากไง”
“อยากให้กูหุบปากมึงก็เอาปากมึงมาปิดปากกูเองสิไอ้เหยิน”
มึงบอกให้กูกระโดดลงไปจากรถตอนนี้ง่ายกว่าไหม!? ใครจะบ้าเอาปากไปปิดปากมึงกันวะ! >///<
“นึกว่าจะแน่...”
ไอ้....ไอ้....ไอ้เลวววว กูเกลียดมึงจริงๆเลย T T
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ผมพูดกับตัวเองเบาๆไม่ให้ไอ้คนที่กำลังขับรถได้ยิน เดี๋ยวมันจะหาเรื่องทำให้ผมปวดหัวอีก ขี้เกียจที่จะเถียงกับมันแล้ว
...
“ขอบใจที่มาส่ง...กลับบ้านมึงไปได้แล้ว”
พอมาถึงบ้านของผม ผมก็รีบลงจากรถของไอ้ยงกุกทันที กลัวมันจับผมปล้ำในรถT T
“เป็นห่วงกูหรอ...”
แหมมมม คำพูดของมึงแต่ละคำนี่ช่างคิดเข้าข้างตัวเองซะเหลือเกินนะ ใจหนึ่งก็ห่วงมึงอะนะ แต่กูกลัวมึงปล้ำกูมากกว่าวะ หน้าตามึงแสดงความหื่นซะขนาดนั้น บอกตามตรง...กูกลัว
“กลับบ้านไปเลย!! กูเหนื่อย ง่วงแล้ว!”
“ก็ได้...”
พูดจบมันก็เดินเข้ามาใกล้ๆกับผมและ...
จุ๊บ!
มันจุ๊บปากผมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม คือ...มันแค่แตะปากของผมเฉยๆ แต่ว่า...มันเหมือนกับโดนไฟฟ้าช็อตอะ อ๊ากกกก เป็นวูบๆนะ...จะเป็นลม T T
“Goodnight kissนะครับที่รัก”
พูดจบก็ขยิบตามาให้ผมขึ้นรถของตัวเองไป...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ทำแบบนี้มึงบอกแม่มึงมาขอกูเลยเหอะบังยงกุก! กูเสียหายนะเว้ยยยย Goodnight kiss บ้าบออะไรวะ! มึงจะให้กูระเบิดตัวเองให้กลายเป็นผุยผงเลยใช่ไหม ฮือออออ
เขินสาสสสสสสสสสสส-///-
…
“เจลโล่! ไอ้เด็กแก่แดด ใครบอกนายกันว่าฉันจะคบกับนายห๊ะ!!”
ยองแจโวยวายหลังจากที่ยงกุกและฮิมชานแยกตัวกลับบ้านไปก่อนและตอนนี้เขากำลังเดินกลับบ้านไปพร้อมกับเจลโล่ เด็กหัวฟ้าจอมแก่แดดที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียด
“ไม่มีใครบอกหรอกครับ ผมคิดเอาเองอะ”
คนตัวสูงกว่าพูดอย่างสบายใจ ฉวยเอามือเล็กมาจับไว้และออกแรงวิ่งอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยยย! ไอ้เจลโล่! นายจะพาฉันวิ่งทำไมวะ! เดินดีๆไม่เป็นรึไง เหนื่อยนะเว้ยยย”
“เดินเอามันน่าเบื่อนี่ฮ๊ะ วิ่งแบบนี้สนุกดีจะตายไป”
“โอ้ยยยย จะฉันไม่สนุกกับนายนะ! หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้ แฮก...แฮ่ก”
พอยองแจเริ่มโวยวายหนักขึ้นเจลโล่จึงหยุดวิ่งและปล่อยมือของคนตัวเล็กทันที ยองแจหอบหายใจเร็วๆด้วยความเหนื่อย ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยเหงื่อแถมหน้ายังแดงมากๆอีกด้วย
“ทำไมพี่เหนื่อยง่ายจัง ไม่ออกกำลังกายบ้างเลยหรอ?”
เจลโล่ก้มตัวมองหน้ายองแจที่หอบไม่หยุดแล้วแอบหัวเราะน้อยๆให้กับท่าทางของคนตรงหน้า
“ใครจะมีเวลาว่างเหมือนนายวะ! ฉันเรียนหนักจะตายไป”
“หาเวลาให้ตัวเองได้ผ่อนคลายบ้างสิครับ...พี่คงเหนื่อยแล้ว ขึ้นหลังผมสิ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านเอง”
เจลโล่ย่อตัวลงให้ยองแจขึ้นหลังของเขา ยองแจยืนงงอยู่สักพักก่อนจะขึ้นหลังของคนตัวสูงไปโดยไม่คิดอะไร
“พี่เนี่ย...ก็ตัวหนักเหมือนกันนะ”
ยองแจแทบจะกินหัวไอ้เด็กหัวฟ้าตัวโตให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ว่าอะไรก็ว่าได้นะ อย่ามาว่าเขาตัวอ้วนหรือตัวหนักเชียว!
ยองแจทุบเข้าไปที่ไหล่ของเจลโล่ที่หัวเราะไม่หยุด ก่อนที่ร่างสูงจะออกแรงวิ่งอีกรอบหนึ่ง
“เหวยยยยย เจลโล่! นายจะวิ่งทำไมวะ! กลัวนะเว้ยยย ถ้าฉันตกลงไปจะทำยังไงวะ”
“ไม่ตกหรอกครับ พี่ตัวเบาจะตายไป”
แล้วเมื่อกี้ไอ้เด็กเปรตที่ไหนมันบอกว่าเขาตัวหนักกัน? อยากจะฟาดด้วยมือสักป๊าป ข้อหากวนประสาทเขา
“งั้นก็วิ่งเร็วๆเลย อยากกลับบ้านแล้ว!!”
“คร๊าบบบบบบบ พี่ยองแจกอดผมแน่นๆละ ผมจะเพิ่งความเร็วละนะ! ฮึบบบ”
เจลโล่เพิ่มความเร็วของการวิ่งเข้าไปอีกทำให้ยองแจกอดเข้าไปที่คอยาวๆของคนตัวสูงกว่าอย่างเผลอตัว หลับตาปี๋เพราะความกลัว ในใจก็เต้นตึกตักเสียงดังจนแทบจะทุลุออกมาได้อยู่แล้ว
ทำไมไมกัน...เวลาอยู่ใกล้ไอ้เด็กนี่...ทำไมต้องใจเต้นแรงด้วย...
ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย
ใจง่ายชะมัดเลยยูยองแจ!!!
....
“แดฮยอน...มึงจะแข่งกับเขาจริงๆหรอวะ”
จงออบมองเพื่อนสนิทของตัวเองที่เอาแต่นั่งเหม่อ ใบหน้าเล็กฟุบลงกับโต๊ะเคาท์เตอร์ของร้านกาแฟ
“จริงสิและต้องชนะให้ได้ด้วย...”
“ถามจริงๆนะ มึงชอบพี่ฮิมชานจริงๆหรือว่าต้องการแค่อยากจะเอาชนะวะ..”
คำถามของเพื่อนทำให้แดฮยอนหันขวับไปมามองหน้าจงออบอย่างหาเรื่องซึ่งคนตัวเล็กเจ้าของคำถามก็มองตอบไปอย่างหาเรื่องเช่นกัน
“ชอบจริงๆสิ แต่ก็อยากจะเอาชนะบังยงกุกด้วย”
“พี่ฮิมชานไม่ใช่ของเล่นของใครนะแดฮยอน ถ้ามึงไม่ได้ชอบพี่เขาแบบจริงๆจังๆก็ถอยออกมาเหอะ”
“ไม่! พี่ฮิมชานต้องเป็นของกูคนเดียว...ใครก็เอาไปไม่ได้หรอก ถ้ากูยอมถอยออกมามันก็เสียศักดิ์ศรีนะสิวะ”
จงออบส่ายหัวน้อยๆให้กับความดื้อของแดฮยอน เขาก็พอจะรู้นะว่าคนอย่างจองแดฮยอนเป็นคนยังไง ก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆนี่ ย่อมรู้นิสัยของกันและกันอยู่แล้ว
ทุกครั้งที่แดฮยอนและจงออบมีความรัก คนๆนั้นก็มักจะเป็นคนๆเดียวกันเสมอ และก็ต้องมีการแย่งชิงกันทุกครั้ง เพราะต่างไม่มีใครยอมใครและก็เป็นจงออบที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับแดฮยอนทุกครั้ง
“ศักดิ์ศรีของมึงน่ะ ลดลงบ้างก็ดีนะ แล้วถ้าเกิดมึงแพ้พี่ยงกุกขึ้นมาละแดฮยอน...มึงนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายเจ็บ ยิ่งรักมากยิ่งลงทุนมาก ก็ยิ่งเจ็บมากนะ”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะจงออบ มึงจะไม่ช่วยกูหรอ? มึงไม่ชอบพี่ฮิมชานแล้วหรอวะ”
“กูชอบพี่ฮิมชาน...แต่กูคิดว่ากูคงได้แค่ชอบนั่นแหละ กูไม่ได้อยากครอบครองเขา...”
“เหอะ!” แดฮยอนทำเสียงไม่พอใจเพื่อนสนิทตัวเล็ก ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์
“กูจะช่วยมึงละกัน...แต่กูอยากให้มึงคิดให้ดีๆ...สู้ไปก็เปล่าประโยชน์ในเมื่อคนที่ได้ใกล้ชิดพี่ฮิมชานมากกว่าใครก็คือพี่ยงกุก...มึงเคยได้ยินไหมวะ...รักแท้แพ้ใกล้ชิดน่ะ”
จงออบพูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้และเดินออกไปจากร้านทันที แดฮยอนมองตามหลังจงออบไปก่อนจะทุบโต๊ะกาแฟเสียงดัง
“เหอะ! รักแท้แพ้ใกล้ชิดงั้นหรอ...ไม่ใช่หรอก...รักแท้คือการแย่งชิงต่างหากละ...”
TBC.
แอร๊ยยยยย อิแด้! อิเลวววววว เลวมากเบยย *แล้วใครแต่งให้เลวกันละ?*
น้องออบขอถอนตัวจากการแย่งชิงคะ! ส่วนยองแจกับเจลโล่....รู้ๆกันอยู่ ตอนนี้ก็เหลือแต่นังแด้เท่านั้นแหละ!
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก รออ่านตอนต่อไปนะเคิ๊บบบบ
ว่าจะไม่อัพก็มาอัพอีกจนได้ แง่งงง ทำไงได้ละ ก็ไรเตอร์ติดฟิคเรื่องนี้(แต่งเองอ่านเอง)
รีดเดอร์ติดฟิคเรื่องนี้เหมือนกันรึเปล่า...? *ม่ายยยย* *อ้าวว*
ไรเตอร์รักฟิคเรื่องนี้มากๆเลยนะ ช่วยทำให้มันมีตอนต่อๆไปด้วยการเม้นที พลีสสสส
รักรีดเดอร์นะคะ จุ๊บๆๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หันมาสนใจออบดีกว่าน่า ฮึฮึ
เอ่อ...แด้ ที่แกถามออบบี้ว่าจะหาใครมาดามใจ ก้อคนข้างๆแกหน่ะแหละที่ว่าง
แด้ ลดลงมั่งก็ได้นะศักดิ์ศรี่อ่ะ
ปล่อยฮิมไปนะ
แต่ฮิมสาวน้อยมากอ่ะ 5555
เอะอ่ะ กรี๊ด มีจะเป้นลมด้วย
แต่เจลโล่น่ารักฟุดฟุด -0-555
#เผื่อไรเตอร์ได้อ่านเม้นท์เค้า
#คำว่า ทำไมไม มันต้องเป็นทำไมทำไม
#ถ้าเค้าอ่านไม่ผิด .-.
แด้ทำใจเถอะ นายคงจะไม่ปล่อยไปง่ายๆสินะ
อย่ามายุ่งกับมาดามนะแด้ ถึงจะชอบเวลานายอ้อนๆให้ชีสเค้กก็เหอะT///T
บังชานก็โคตรจะน่ารัก คนอ่านเขิลจนตัวบิดแล้วอะ 5555
ไม่น่ารักเลยอ่า~
คู่ของหยองกับน้องโล่น่ารักได้อีกอ่ะ
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย