ตอนที่ 17 : Yeah! I'm A Man : 17
Yeah! I’m A Man
17
Zelo’s Part
ผมต้องรับผิดชอบพี่ยองแจจริงๆหรอครับ...อ๊า!! มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ก็ผมดันบ้าไปจูบเขาเองนี่นา บ้าชะมัดเลย จริงๆแล้วผมก็แค่จะแกล้งพี่ยองแจเล่นๆเท่านั้นเองนะ ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลยงะ!
แต่บางที...สิ่งที่พี่ยงกุกพูดอาจจะจริง...ผมอาจจะไม่ได้ชอบพี่ฮิมชานจริงๆก็ได้ เฮ้ออออ ยอมตัดใจก็ได้ เสียดายความสวย ความขาว ความน่ารักของพี่ฮิมชานสุดๆอะ แต่พี่ยองแจอาจจะน่ารักกว่าก็ได้นะ...
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! คิดอะไรของผมเนี่ย! พี่ยองแจน่ารักหรอ....
ก็น่ารักดีนี่...ตัวเล็กๆน่าฟัดเหมือนกัน ฮึฮึ(มันหื่นจริงๆ)
เอาละ! ผมจะเริ่มจีบพี่ยองแจละนะ เพื่อที่จะกำจัดมารหัวใจของพี่ยงกุกที่เคารพรัก(หรอ) ต้องปราบพี่ยองแจแสนฉลาดนี่ให้ได้ก่อน
“พี่ยงกุกกกกกกกกกกกกกกกก รอผมด้วยยยย”
“ไรวะไอ้เจลโล่ มึงจะไปไหนของมึงอะ?”
ผมรีบวิ่งไปหาพี่ยงกุกที่กำลังจะไปมหาลัยพอดี โฮ๊ะๆๆ ผมจะไปหาพี่ยองแจอะ กะจะขอติดรถไปด้วยซะหน่อยเพราะผมขี้เกียจเดินแล้วก็ไม่อยากเสียตังค์ค่ารถเมล์
“ขอไปด้วยคนดิ ผมจะไปมหาลัยพี่อะ”
“มึงจะไปทำไมวะ?”
“ไปหาพี่ยองแจครับ”
พอได้ฟังคำตอบของผม พี่ยงกุกก็ทำท่าทางคิดอะไรบางอย่าง เฮ้ๆๆ พี่คิดว่าผมโกหกรึไง! ผมจะไปหาพี่ยองแจจริงๆนะ นี่พี่คิดว่าผมจะไปหาพี่ฮิมชานหรอครับ? แต่ก็อยากเจอพี่ฮิมชานอยู่นะ คิดถึงงะ!
“เออก็ได้...มึงแน่ใจนะว่าจะไปหายองแจจริงๆ...ไม่ได้จะไปหาฮิมชานของกู”
แหม่ๆ แสดงความเป็นเจ้าของจังเลยนะครับ!
“แน่ใจสิครับ! นะๆๆ ให้ผมไปด้วยนะ น๊า!!”
“รู้แล้วโว้ย! ขึ้นรถๆ เร็วๆ กูจะสายแล้ว!!”
เย้!!! พี่ชายของผมนี่ใจดีจริงๆเลย ผมรีบกระโดขึ้นรถของพี่ยงกุกโดยที่ไม่ลืมที่จะถือสเก็ตบอร์ดมาด้วย ในมหาลัยก็คงใหญ่พอตัว ผมขี้เกียจเดินอะ ใช้สเก็ตบอร์ดน่าจะเร็วกว่าด้วย
ถ้าพี่ยองแจเห็นหน้าผม...พี่เขาจะทำหน้ายังไงหว่า???
...
มหาลัยชายล้วนxxxx
“ลงมาดิวะ คณะแพทย์อยู่ทางโน้น กูจะไปเรียนแล้ว ไปละ!”
พอมาถึงมาหลัย พี่ยงกุกก็รีบเตะผมลงรถทันทีพร้อมกับบอกทางไปคณะแพทย์ที่พี่ยองแจเรียนอยู่ด้วย ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นตึกเรียนทันที คงกลัวว่าผมจะตามไปหาพี่ฮิมชานละสิ ไม่ไปหรอก แบร่! :p แกล้งพี่ยองแจสนุกกว่าเยอะเลย
“แล้วจะรู้ได้ยังไงวะ ว่าพี่ยองแจเรียนห้องไหน”
ผมยืนเกาหัวอย่างมึนงง เพิ่งจะเคยมามหาลัยนี้เป็นครั้งแรก ผมจะไปตามหาพี่ยองแจที่ไหนดีอะ? สงสัยต้องใช้ความหล่อและความน่ารักของผมเช้าช่วยแล้วละ!
“พี่ชายครับ...เอ่อ...คือ...”
ผมเรียกนักศึกษาคนหนึ่งที่น่าจะเรียนแพทย์เพราะเห็นใส่เสื้อกราวน์ ชายคนนั้นหยุดเดินและมองมาที่ผม
“มีอะไรหรอครับ?”
“เอ่อ...ตอนนี้ผมกำลังตามหาพี่ชายอยู่นะครับ พี่รู้จักพี่ชายผมรึเปล่า...พี่ชายของผมชื่อยูยองแจครับ”
“อ๋ออออ ยูยองแจ รู้จักสิ เดี๋ยวฉันจะพานายไปหายองแจเองละกันนะ ตามมาเลยไอ้น้องชาย”
สำเร็จ!! แค่นี้ผมก็ได้เจอพี่ยองแจแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอง่ายแบบนี้อะ > < นึกแล้วก็ตื่นเต้นชะมัดเลย
ผมเดินตามพี่ชายเสื้อกราวน์มาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ห้องๆหนึ่งที่เหมือนว่ากำลังเลิกคลาสพอดี เพราะผู้คนเริ่มทยอยออกมาจากห้องแล้ว...อ๊ะ!! ผมเจอพี่ยองแจแล้วฮ๊ะ!
“พี่ยองแจครับ!!!”
ผมตะโกนเสียงดังอยู่พอสมควรทำให้คนที่อยู่แถวๆนั้นหันมามองผมรวมไปถึงเจ้าของชื่อที่ผมตะโกนเรียกเมื่อกี้ด้วย
“อะ...ไอ้เจลโล่!”
ทันทีที่พี่ยองแจเห็นผม พี่เขาก็รีบวิ่งหนีผมทันทีแต่คนตัวเล็กอย่างนั้นนะหรอจะหนีคนที่ขายาวมากๆอย่างผมไปได้ ผมรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนของพี่ยองแจไว้และลากให้เดินมากับผม
“ทำอะไรของนายนะ! ปล่อยฉันนะ!”
พี่ยองแจพยายามสะบัดมือออกจาการเกาะกุมของผม เหอะๆ สะบัดไปเถอะครับ ยังไงมันก็ไม่หลุดง่ายๆหรอก เพราะผมมันเป็นมือปลาหมึกตีนตุ๊กแกอยู่แล้ว?
“ไม่ปล่อยครับ”
“ไอ้เด็กเลว! นายจะมาทำอะไรฉันอีกห๊ะ!!”
ขี้โวยวายจังนะครับ ขี้โวยวายเหมือนพี่ฮิมชานไม่มีผิดเลย แต่ต่างกันที่ว่าพี่ฮิมชานสวย ส่วนพี่ยองแจก็...น่ารัก....อ๊ากกกกกกกกกกกก!
“ผมจะมารับผิดชอบพี่ครับ”
“รับผิดชอบ? รับผิดชอบอะไรวะ!”
“รับผิดชอบที่ผมจูบพี่ไปเมื่อวันก่อนไงครับ พี่ยงกุกบอกว่าจูบใครไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบคนๆนั้น”
“โอ้ยยย นี่นายเป็นบ้ารึไง! เขาบอกอะไรก็เชื่อหมดซะทุกอย่าง นี่ถ้าบอกให้นายไปตายนายจะไปไหมฮ๊ะ!!”
“ไปครับ...ถ้าพี่ไปกับผมด้วย”
“ประสาทเหอะ!”
ผมลากพี่ยองแจจนมาถึงรถของพี่ยงกุก หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาพี่ชายสุดที่รัก(?)ทันที
(เออ...ว่าไงวะ) เสียงปลายสายรับโทรศัพท์เสียงงัวเงีย...อย่าบอกนะว่าพี่ยงกุกกำลังนอนอยู่อะ?
“พี่จะเลิกเรียนยังอะ”
(ทำไมวะ)
“ไปหามารหัวใจของพี่กันเถอะครับ”
ผมตอบพี่ยงกุกพร้อมกับส่งยิ้มไปให้พี่ยองแจที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆผม ไม่ต้องให้ผมเดาหรอกนะว่าพี่ยองแจกำลังทำอะไรอยู่ คงจะแอบฟังที่ผมคุยโทรศัพท์ละสิ!
(แล้วกูต้องเอาฮิมชานมาด้วยไหมวะ?)
“แล้วแต่พี่เถอะครับ...”
(โอเค...อีก5นาทีเจอกันที่รถกู ปิ๊ป!!)
พี่ยงกุกกดวางสายไป ผมเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมทั้งๆที่มืออีกข้างก็ยังไม่ปล่อยจากมือของพี่ยองแจ
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่...”
“เดี๋ยวพี่ก็รู้ครับ ฮึฮึ”
...
“แดฮยอน! ได้เรื่องรึยังวะ!”
มุนจงออบตะโกนถามเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งเล่นไอแพดอยู่หลังเค้าเตอร์ของร้าน แดฮยอนละสายตาจากไอแพดมามองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะวางไอแพดลงที่โซฟา ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจเล็กน้อยและเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวเล็กที่นั่งดูดโกโก้ปั่นอยู่
“ได้แล้ว...เจลโล่หรือชเวจุนฮง อายุ17ปี เป็นญาติห่างๆของบังยงกุก...”
แดฮยอนพูดพร้อมกับหาวหวอดใหญ่ๆ เดินไปหยิบชีสเค้กสตอว์เบอร์รี่ที่อยู่ในตู้โชว์ออกมา
“คิดถึงพี่ฮิมชานจัง...อยากให้พี่ฮิมชานกินชีสเค้กของกูอีกจังเลยวะจงออบ”
แดฮยอนพูดและมองชีสเค้กน่าตาน่าทานในจานรูปกระต่ายสีชมพู
“นี่! อย่ามัวแต่น้ำเน่าได้ปะไอ้ดำ! มึงจะทำยังไงต่อไปวะ”
จงออบตักชีสเค้กที่แดฮยอนเอามาวางไว้เข้าปากคำโต
“ไม่รู้วะ...ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”
“อืมมมม มึงนี่ฝีมือไม่เคยตกเลยนะ อร่อยวะ...”
ว่าแล้วจงออบก็ตักชีสเค้กอีกคำเข้าปากไปอีก แดฮยอนมองจงออบก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เพื่อนของเขานี่เด็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ แม้แต่กินก็ยังกินเลอะแบบเด็กๆ
แดฮยอนเอื้อมมือไปเช็ดที่มุมปากของจงออบที่เลอะชีสเค้กและส่งยิ้มให้ จงออบหยุดการกินทันทีและมุ่ยหน้าอย่างขัดใจ
“นอกจากตัวจะไม่โตแล้วยังกินอะไรเป็นเด็กๆอีกนะมุนจงออบ”
“เรื่องของฉันน่า!”
จงออบปัดมือของแดฮยอนออก ก้มหน้าก้มตากินชีสเค้กในจานจนหมดและหันมาดูโกโก้อย่างเงียบๆ เหมือนกับแดฮยอนที่นั่งมองจงออบกินอย่างเงียบๆเช่นกัน
ดูไปดูมามึงก็น่ารักนะเนี่ย จงออบอา...
“มองไรวะ!”
เหมือนว่าจงออบจะรู้ตัวว่าแดฮยอนกำลังจ้องเขาอยู่ คนตัวเล็กกว่าก็โวยวายทันที แดฮยอนส่งยิ้มให้จงออบอีกครั้ง แล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟา หยิบไอแพดขึ้นมาเล่นเหมือนเดิม
กรุ๊งงงกริ๊งงงง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทำให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้านแล้ว แดฮยอนลุกขึ้นยืนเตรียมจะต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ แต่ก็ต้องชะงักไปก่อน เมื่อ...
“พี่ฮิมชานนี่^_____^”
แดฮยอนเมื่อเห็นฮิมชานเดินเข้ามาในร้านก็ร้องเรียกเจ้าของชื่อเสียงดังทำให้จงออบหันไปมอง
“ไอ้...ไอ้เด็กนั่น...แดฮยอน! นั่นไงไอ้เจลโล่!”
จงออบสังเกตเห็นว่าไม่ได้มีแค่ฮิมชานที่เดินเข้ามาในร้าน แต่มีเด็กโย่งตัวสูงนามว่าเจลโล่และผู้ชายอีกสองคนเดินเข้ามาด้วย แดฮยอนหันไปมองตามเพื่อนสนิทก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ได้มีแค่ฮิมชานและเจลโล่ แต่มีบังยงกุกอีกคนที่เดินตามมา!
“นั่นมัน....บังยงกุก!”
จงออบมองผู้ชายตัวสูงที่ทำหน้านิ่งๆเดินตามหลังฮิมชานก็ถึงบางอ้อทันที นี่สินะ...บังยงกุก มารหัวใจหมายเลขหนึ่งเลยละ แต่วันนี้พวกเขาดันมาด้วยกัน! มันต้องมีอะไรแน่ๆ
แดฮยอนเดินถือเมนูไปที่โต๊ะของฮิมชาน ส่งยิ้มหล่อไปให้คนหน้าสวยก่อนจะยื่นเมนูให้กับมือ ส่วนคนอื่นที่เหลือนั้นแล้วแต่ว่าจะหยิบหรือไม่หยิบ เพราะเขาวางเมนูไว้บนโต๊ะ(เลือกปฏิบัติมากกก)
“มาถึงก็กวนตีนกูเลยนะไอ้แดฮยอน”
ยงกุกส่งสายตาอาฆาตไปให้ชายหนุ่มหน้าหวานผู้เป็นเจ้าของร้านพลางเปิดเมนูไปเรื่อยๆ แดฮยอนไม่ตอบอะไร เขาเอาแต่มองฮิมชานที่มองดูเมนูอย่างเพลินตาและส่งยิ้มหวานไปให้ร่างบางอีกครั้งหนึ่ง
“ของกู...ไอซ์อเมริกาโน่เหมือนเดิม”
ว่าจบก็ปิดเมนูเล่มใหญ่เสียงดังและส่งมันคืนให้แดฮยอน
“ได้ครับ ของพี่ฮิมชานนี่ไอซ์อเมริกาโน่และชีสเค้กที่ผมทำเองนะครับ^___^”
“กูไม่ได้จะกินชีสเค้กสักหน่อย!!”
“พี่ก็รู้นี่ครับว่าผมอยากให้พี่กินชีสเค้กของผมเพราะว่าอะไร?”
“อะ...เออ! กูกินก็ได้! แต่กูไม่จ่ายนะ!”
“ครับ...ผมไม่ให้พี่จ่ายอยู่แล้ว...แค่พี่คนเดียวนะ...ส่วนคนอื่น...ไม่เกี่ยว คนอื่นๆจะรับอะไรไหมครับ?”
แดฮยอนส่งยิ้มไปให้คนอื่นๆที่นั่งอยู่
“เจลโล่ขอโกโก้ปั่นนะฮ๊ะ!!”
เจลโล่ยกมือขึ้นก่อนจะสั่งเครื่องดื่มอย่างร่าเริง แดฮยอนส่งยิ้มมาให้และจดลงในกระดาษ หยิบเมนูทั้งหมดก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์
“เป็นไงบ้างวะ”
จงออบเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองเดินกลับมาก็รีบถามขึ้นมาทันที แดฮยอนส่ายหัวเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไร แต่เพื่อนตัวเล็กก็ยังไม่เลิกที่ลอบมองไปที่โต๊ะนั้นบ่อยๆด้วยความอยากรู้
“มึงพากูมาที่นี่ทำไมวะไอ้เหงือก!”
“มาประกาศศึกอย่างเป็นทางการ!”
ยงกุกนั่งกอดอกมองหน้าฮิมชานที่นั่งตรงข้ามกับตัวเอง ฮิมชานมองไปที่เพื่อนสนิท(ที่คิดไม่ซื่อ)ของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“อะไรของมึงวะเหงือก! ประกาศศึกเชี่ยไร!”
“ฮิมชาน...กูบอกมึงไปแล้วนะว่ากูชอบมึง ชอบมานานแล้วด้วย กูเจอมึงก่อน! กูจะไม่ยอมให้ไอ้ที่มาทีหลังกูได้มึงไปหรอก!”
“มึง...บ้ารึไงวะ>///<”
ฮิมชานหันหน้าไปทางอื่นโดยที่ไม่แม้แต่จะสบตาร่างสูงตรงหน้า ยงกุกและเจลโล่หันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติก่อนจะเผยรอยยิ้มพร้อมกันอย่างรู้ๆกันอยู่
“พี่ฮิมชานครับ...เจลโล่จะบอกว่าเจลโล่ไม่ได้ชอบพี่ฮิมชานแล้วละ เจลโล่ชอบพี่ยองแจและตอนนี้พี่ยองแจกับเจลโล่กำลังดูๆกันอยู่ เจลโล่อยู่ข้างพี่ยงกุกนะฮ๊ะ^ ^”
“จริงหรอยองแจ?”
ฮิมชานหันมามองหน้ายองแจที่นั่งเงียบตั้งแต่เข้าร้านมาแล้ว ยองแจมองหน้าเจลโล่นิ่งๆก่อนจะอ่ำอึ้งๆไม่ตอบคำถามของรุ่นพี่ที่ตนแอบชอบสักที
“จริงสิครับพี่ฮิมชาน”
เจลโล่เป็นคนตอบแทนยองแจทำให้ร่างบางถลึงตาใส่คนตัวโตกว่าอย่างคาดโทษ
“อ่า...ก็ดีนะ- -*ไม่วุ่นวายดี ฮะๆๆๆ”
“มาแล้วครับ...ไอซ์อเมริกาโน่ของพี่ฮิมชาน โกโก้ปั่นของนายและชีสเค้ก ทุกอย่างครบนะครับ ทานให้อร่อยนะครับ”
“เดี๋ยว! จองแดฮยอน!”
เสียงของยงกุกทำให้แดฮยอนหยุดเดิน หันกลับมามองลูกค้าตาแป๋ว
“มีอะไรหรอครับ...พี่ยงกุกเพื่อนสนิทของพี่ฮิมชาน”
“มึงกับกู...มาแข่งกัน...”
“แข่งอะไรงั้นหรอครับ...”
“ใครทำให้ฮิมชานรักได้ก่อนคนๆนั้นก็จะเป็นฝ่ายที่จะได้เป็นแฟนกับฮิมชาน แต่ถ้าคนไหนแพ้ต้องยอมถอยออกไปและสัญญาว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับฮิมชานอีก...”
คำพูดของยงกุกทำให้แดฮยอนเผยรอยยิ้มออกมา ใบหน้าหล่อมองไปที่ฮิมชานที่นั่งเงียบไม่พูดอะไร
“ได้สิครับ...ถ้าผมแพ้ผมจะยอมถอยออกไป...แต่ถ้าพี่แพ้...พี่ก็ต้องยอมถอยออกไปนะครับ พี่ยงกุก”
“ฮึ!! คนอย่างกู พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”
“เตรียมตัวได้เลยนะครับ ผมจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ”
แดฮยอนพูดก่อนจะเดินกลับไปหาจงออบที่นั่งอยู่ที่เดิม
“จงออบ...ครั้งนี้มึงต้องร่วมมือกับกูซะแล้วละ...”
แดฮยอนกระซิบที่ข้างหูของเพื่อนตัวเล็กและตบบ่าของจงออบสองสามทีและเดินหายเข้าไปในหลังร้านทันที
TBC.
บอกว่าจะไม่อัพแล้วแท้ๆ แต่ก็มาอัพจนได้!!!!
ตอนนี้อาจจะเป็นงงๆไม่สนุก แป๊กๆยังไงก็ขอโทษด้วยน๊าา ไรเตอร์มึนกับข้อสอบT T
เม้นด้วยนะ! ขอร้อง จุ๊บๆๆ <3
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เขินข่าาา
ปล่อยนางและกลับไปหาออบซะ
เฮียบังสู้ ๆ ๆ ๆ
ก็ต้องมีแด้อ๊อบ ไรต์อ่ะ T^T
แด้อ่า อย่าทำให้ออบใจเต้นนะ เดี๋ยวออบเปลี่ยนใจ
ยงกุกแกนี่มัน หืมม!
เชื่อเลยจริงๆพี่น้องคู่นี้
ถ้าจะเชื่อกันขนาดนี้อ่ะนะ ว่าแต่จุนฮง
แกชอบยองแจจริงอ่ะ?
สงสัยได้แต่สงสัย 55555
แต่นะแดอยอนแกนี่ก็เริ่มแล้วใช่ไหมละ
เริ่มเบี่ยงเบนไปหาจงออบแล้วใช่ไหม?
เริ่มแล้ววววว >< เริ่มแล้ววว เย้ว
ว่าแต่จะแข่งอะไรกัน? จะทำยังไง?
ในเมื่อฮิมชานชอบยงกุกไม่ใช่หรอ?
แล้วแข่งไปเพื่ออะไร? แข่งไปก็รู้อยู่ดีว่าใครจะชนะ
ตกลงนี่ยังไง? เอ๊ะ ยังไง!
น่ารัก
แด้แกสู้อิบังไม่ได้หร๊อกกกก
เชื่อสิ กลับไปหาอิออบนู้นนนน
ออบจ๊ะ หนูก็เหมือนกัน เมะไม่ขึ้นหรอก เคะให้อิแด้เถอะ 5555555555
โล่แจ้ในที่สุดโล่ก้รู้ใจตัวเองซะที 555