ตอนที่ 15 : Yeah! I'm A Man : 15
Yeah! I’m A Man
15
สวัสดีครับ! ผม...ยูยองแจ (เคยแนะนำไปแล้ว) รู้สึกว่าตอนนี้ผมเหมือนคนไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยนะครับ แต่จริงๆแล้วผมรู้ทุกอย่างนั่นแหละ! (อัจฉริยะมากก) รู้ว่าผมนั้นนะมีคู่แข่งหัวใจเยอะมากเหลือเกิน!
คนแรก...บังยงกุก
เพื่อนสนิทโคตรๆของรุ่นพี่ฮิมชานที่ผมหลงรัก >///< รุ่นพี่บังยงกุกแอบรักรุ่นพี่ฮิมชานมานานแล้วละครับ...ทำไมผมถึงรู้นะหรอ...? อย่าลืมนะว่าผมเรียนแพทย์(เกี่ยวกันเร๊อะ?) ฮ่าๆๆ ไม่เกี่ยวหรอกครับ! ผมเฝ้าดูมาตลอดนั่นแหละ ผมสังเกตรุ่นพี่ยงกุกอยู่บ่อยครั้ง ทั้งหน้าตา อารมณ์ ท่าทาง มันแสดงออกอย่างแจ่มแจ้งชัดๆเลยว่ารุ่นพี่นะ...แอบรักเพื่อนสนิทตัวเอง!
สำหรับผมแล้ว...รุ่นพี่บังยงกุกไม่ค่อยน่ากลัวครับ เพราะเพื่อนสนิท มีเปอร์เซ็นสูงที่จะผิดหวังจากการแอบรักเพื่อน!
คนที่สอง...มุนจงออบ
เขาเป็นใครผมก็ยังไม่ทราบแน่ชัดนัก เขาไม่ได้เรียนอยู่ที่มหาลัยนี้ ผมก็เลยคอยตามดูเขาไม่สะดวกนัก รู้แค่ว่าคนๆนี้ก็ร้ายอยู่พอตัวนะครับ...แค่ยังไม่แสดงออกมาก็แค่นั้น ภายนอกดูซื่อๆ แต่ผมคิดว่าเขาคงไม่ซื่อขนาดเรียกว่าโง่หรอกนะ แม้หน้าตาจะเหมือนก็เหอะ!
เอาเป็นว่าคู่แข่งคนนี้ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ! ผ่าน!!
คนที่สาม...จองแดฮยอน
นี่แหละที่เรียกว่าน่ากลัวของจริง! ไอ้หนุ่มจองแดฮยอนคนนี้เป็นเจ้าของร้านกาแฟกระต่ายสีชมพูที่อยู่แถวๆบ้านผม แต่ผมไม่เข้าร้านมันหรอกครับ มันดูไม่เหมือนผมเอาซะเลย ผู้ชายคนนี้หน้าตาดูหล่อร้ายเอามากๆ เหมือนคนเจ้าแผนการและดูเหมือนจะเป็นคนที่ชอบวางแผน
สำหรับผม...จองแดฮยอนน่ากลัวจริงๆครับ!
คนที่สี่...เจลโล่
จองแดฮยอนที่ว่าน่ากลัวแล้วยังต้องแพ้ให้กับไอ้เด็กอายุ17ปีที่โคตรจะแก่แดด ร้องเรียกแต่พี่ฮิมชานของเจลโล่ๆตลอดเวลา น่าเบื่อมากครับ! มันเป็นญาติของรุ่นพี่ยงกุกที่เพิ่งย้ายมาจากต่างประเทศ ชอบเล่นสเก็ตบอร์ดเป็นงานอดิเรก งานว่างของมันก็คือกวนตีนชาวบ้านโดยเฉพาะคนที่อายุมากกว่า...
ทำไมผมถึงรู้นะหรอครับ....
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน
“ยองแจ...แม่อยากจะขอให้ลูกช่วยอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ครับ?”
“ช่วยไปติวให้หลานชายเพื่อนแม่ทีได้ไหม ปีหน้าน้องก็จะเข้ามหาลัยแล้ว...ช่วยแม่หน่อยได้ไมยองแจอา...”
อ่า...ผมอยากจะปฏิเสธนะครับ เพราะตอนนี้ผมมีหน้าที่ติวให้พี่ฮิมชานอย่างเดียวและไม่อยากจะติวให้ใครอีกแล้ว แต่เมื่อแม่ของผมขอร้องอย่างนี้ ถ้าปฏิเสธไปแม่คงจะเสียใจแย่...
“อ่า...ก็ได้ครับ จะให้ผมไปติววันไหนดีละครับ”
ผมถามแม่โดยที่ในมือก็ยังคงวุ่นวายอยู่กับงานที่ยังทำไม่เสร็จดี
“วันนี้เลยจ๊ะ...เรารีบไปกันเถอะยองแจอา”
กระทันหันไปมั้ยเนี่ย!!! งานผมยังไม่เสร็จเลย! อ๊ากกกกกกกก แต่ช่างเหอะ ติวให้เด็กแปปเดียวก็คงเสร็จแล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาทำงานต่อก็ได้
...
บ้านเพื่อนของแม่
“ไฮ!! ฉันพาลุกชายของฉันมาติวให้หลานของเธอแล้วนะ”
“อ๊า!! ต้องขอบใจเธอมากๆนะ ขอบใจยองแจด้วยนะที่อุตส่าห์เสียเวลามาติวให้หลานป้า เจ้าหลานคนนี้มันดื้ออย่างกับลิง ป้าหวังว่ายองแจจะคุมเจลโล่ได้นะ...”
คร๊าบบบ คงจะคุมอยู่หรอก ผมยิ่งไม่ค่อยถูกกับลิงอยู่ด้วย เฮ้อออออ ผมได้แต่ส่งยิ้มกลับไปให้คุณนายบังเพื่อนของคุณแม่ก่อนจะมองไปรอบๆบ้านและไปสังเกตเห็นกรอบรูปที่วางอยู่ชั้น...
หืมมมมม? รุ่นพี่ยงกุกกับรุ่นพี่ฮิมชาน???
ผมยืนมองรูปในกรอบอยู่นานอย่างใช้ความคิด...นี่บ้านของคุณนายบัง...คงจะเป็นบ้านของรุ่นพี่ยงกุกสินะ แต่ทำไมถึงมีรูปของรุ่นพี่ฮิมชานอยู่ด้วยละ...อ่า...ชักจะสงสัยแล้วแฮ๊ะ!
“แฮ่มมม สวัสดีครับคุณยูยองแจ^____^”
ผมหันไปมองคนที่ทักผมอยู่ข้างหลังก็เห็นเด็กหัวฟ้าตัวสูงยินฉีกยิ้มให้ผมอย่างไร้เดียงสา(ซะเมื่อไหร่ละ!) แถมยังเรียกชื่อผมซะเต็มยศขนาดนั้น...คนๆนี้รึเปล่าที่จะให้มาติวให้อะ
“เอ่อ...สวัสดี...นาย...”
“ผมชื่อเจลโล่ครับ^__________^”
...
“เฮ้!!! เจลโล่! นายตั้งใจฟังที่ฉันสอนหน่อยสิวะ! เลิกเล่นสักทีได้ไหมไอ้PSPเนี่ย!”
ผมทุบโต๊ะเสียงดังเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองลูกศิษย์(จำเป็น)ของผม ที่เอาแต่นั่งเล่นเกมส์อย่างใจจดใจจ่อไม่ได้สนใจที่จะฟังผมอธิบายเนื้อหาวิชาคณิตศาสตร์เลยสักนิด! ผมพูดจนเมื่อยปากแล้วนะเว้ย!!! ไอ้เด็กนี่มันน่าโมโหจริงๆเลยให้ตายสิ!
“ฟังอยู่ครับบบ”
มันขานรับแต่ก็ยังคงเล่นเกมส์อยู่เหมือนเดิม ย๊า!!! จะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ยยยย
“ฟังอยู่ก็เลิกเล่นสิวะ!”
“พี่ก็เลิกบ่นสักทีสิครับ ผมฉลาดพอที่จะแยกโสตประสาทออกน่า...อธิบายต่อไปสิครับ”
ถ้ามันฉลาดจริงแล้วทำไมคุณนายบังต้องให้ผมมาติวให้ด้วยวะ!! โอ้ยยยยยย
“เออ...สูตรนี้นะ...%$&*(*)^&&*)_++_(&%%&…เข้าใจไหมเจลโล่?”
“ฆ่ามัน! ฆ่ามานนนน อ๊ากกกก ฉันจะตายแล้ว ไม่นะๆๆ”
ฮึ่มมมม! ไหนว่ามึงแยกประสาทออกไงวะ! แล้วนี่อะไร! นอกจากจะไม่ฟังที่ผมพูดแล้วมันยังไม่เลิกเล่นเกมส์อีกหรอวะ! อด...ทน...ไว้...
“อ๊า!!! ถ้าฉันตายด่านนี้แล้วจะทำยังไงละเนี่ย! อ๊ากกๆๆๆ”
อด...ทน...ไว้
อดทนไม่ไหวแล้วเว้ย!!!!
ฟึ่บบบ
“เฮ้ยไรวะ!”
ผมแย่งPSPออกมาจากมือของเจลโล่ เหอะ! คอยดูนะ! ถ้าคราวนี้ไม่มีมันแล้วแกจะตั้งใจฟังที่ฉันสอนรึเปล่า!
เคร้งงงง
ผมโยนPSPทิ้งอย่างไม่ใยดี มันคงไม่เป็นอะไรหรอกนะไอ้เครื่องนี่นะ อย่างน้อยก็แค่ดับไปสักสองสามวัน ฮึฮึ
“พี่ยองแจ!!! พี่ทำPSPของผมพัง! เกมส์ของผม! เลเวลของผม! พี่ต้องชดใช้!!”
เฮ้ย!!! ก็แค่โยนมันทิ้งไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลย!
“นั่นมันเรื่องของนาย เลิกสนใจเกมส์แล้วมาตั้งใจฟังในสิ่งที่ฉันจะติวให้นายดีกว่านะเจลโล่!”
ผมไม่สนใจ แม้ว่าเจลโล่จะโกรธแค่ไหนก็ตาม ตามจริงแล้วผมควรจะโกรธเขามากกว่านะที่ทำให้ผมเสียเวลา งานของผมก็ยังไม่เสร็จดีก็ต้องมาติวให้กับนี่ซะแล้ว เสียเวลาจริงๆ
“ไม่! พี่ต้องชดใช้...”
เอ๊ะ!! ไอ้เด็กนี่! พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ!
“จะให้ฉันชดใช้ยังไงวะ!”
“จูบผม...จูบสิ!”
วะ...ว่าไงนะ!! จูบเร๊อะ! ฝันไปเถอะ คนที่ผมจะจูบหนะจะต้องเป็นพี่ฮิมชานคนเดียวเท่านั้น! อย่าหวังเลยว่าแกจะได้จูบฉันไอ้เด็กเจลโล่!
“ฝันไปเถอะ!”
“จูบ...ผมสั่งให้พี่จูบผม! ยูยองแจ!!”
ไอ้เด็กนี่เวลาโกรธมันน่ากลัวจริงๆ แถมยังโรคจิตอีกด้วย! ผมชักจะกลัวแล้วนะ T T
“ไม่!!!คนที่ฉันจะจูบด้วยจะต้องเป็นคนที่ฉันรักเท่านั้น!”
“ฮึ!! จะไม่ทำสินะ...งั้นผมทำเองก็ได้”
ไม่นะ!!! เฮ้ย!! อย่านะเว้ยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกก จูบแรกของฉัน!
เจลโล่ผลักผมให้นอนราบลงกับพื้นแถมยังจับข้อมือของผมไว้ทั้งสองข้าง ไม่ให้ขัดขืน ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากของผมแรงๆ...
“ไอ้...ไอ้...ไอ้เด็กเลว!!”
ผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง ผมลุกขึ้นยืนชี้หน้าไอ้เด็กนิสัยไม่ดี แต่ผมก็ทำอะไรมันไม่ได้ เกิดมันหน้ามืดปล้ำผมขึ้นมาแล้วผมจะซวย!!
“ด่าไปก็เท่านั้นแหละครับพี่...ผมไม่สะทกสะท้านหรอก ฮึฮึ”
ฮึ่ยยยยย จูบแรกของผม!! เสียไปแล้ว แงงงงงง
ผมเดินกระแทกเท้าออกมาจากห้องของไอ้เจลโล่เพื่อที่จะกลับบ้าน ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เจลโล่ เจอหน้าที่ไหน แม่จะเล่นงานให้หนักๆเลย เหอะ!!!
กลับมาสู่ปัจจุบัน
ผมเกลียดมันมากเลยครับ...เกลียดไอ้เด็กเจลโล่ เพราะมันขโมยจูบแรกของผมไปแถมยังเป็นมารหัวใจของผมอีก! บอกไว้ก่อนเลยว่า...
ผมจะไม่ยอมแพ้มันเด็ดขาดเลย!!!!
…
Himchan’s Part
โอ้ยยยยยย ตั้งแต่ผมค้นพบตัวเองก็ดูเหมือนว่าเรื่องมันจะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้วนะเนี่ย!!! ไม่น่าเลย ไม่น่าอยากเช็คเรตติ้งเลยกู!
หลังจากที่ผมไปเช็คเรตติ้งที่โรงอาหารมาและได้เจอกับไอ้แหน้าหวานแดฮยอน ไอ้ยงกุกกับไอ้แดฮยอนก็เกิดการปะทะกันนิดหน่อย และตอนนี้ไอ้เหงือกยงกุกมันก็ไม่คุยกับผมอีกเลย!!
เฮ้!! คือกูยังไม่ได้ทำอะไรให้มึงเลยนะ จะไม่คุยกับกูจริงหรอวะ!
ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันโกรธอะไรผม แต่มันเงียบๆแบบนี้แล้วผมใจไม่ดีเลยอะ ยังไงมันก็เป็นเพื่อนสนิทของผมนะ
“บังยงกุก! ทำไมมึงไม่คุยกับกู!”
“กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงนี่”
มันพูดโดยที่ไม่มองหน้าผม โอ้ย!!! แล้วแบบนี้จะไม่ให้กูเป็นกังวลได้ยังไง แม้แต่หน้ายังไม่มองกูเลย! มึงเป็นปอบรึไง ทำไมไม่สบตาคนวะ!
“ยงกุก! โกรธอะไรกู บอกมานะ...”
“เปล่า...”
“บังยงกุก! ถ้ามึงไม่พูดกับกู กูจะโกรธมึงแล้วนะ...”
“แล้วกูไม่พูดกับมึงตรงไหนหรอคิมฮิมชาน!”
มันลุกขึ้นยืนมองหน้าผม แววตาที่มันมองมา...ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่...แต่ผมไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้เลย
“มึงไม่เหมือนเดิม...มึงเป็นอะไรก็บอกกูมาสิยงกุก! เราเป็นเพื่อนกันนะ!!”
“ก็เพราะว่าเป็นเพื่อนไงกูถึงบอกมึงไม่ได้!! ฮึ่ยย!!”
มันตะคอกใส่ผม ทำให้ผมเงียบไปก่อนจะเดินหนีไปทางอื่น...
ทำไมอะ...เพราะผมเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องสินะ...มันถึงบอกผมไม่ได้ว่ามันเป็นอะไร
“ฮึก...ฮืออออ ไอ้บ้า! ไอ้เหงือกยงกุก! ไอ้คนไม่มีเหตุผล!”
ไม่เข้าใจเหมือนกันนะครับว่าทำไมผมต้องร้องไห้เพราะมัน...อาจเป็นเพราะผมไม่เคยโดนยงกุกตะคอกใส่ละมั้ง...พอโดนเข้าหน่อยมันก็เลยกระทบกระเทือนจิตใจของผม
...ผมไม่ชอบเลย...เป็นแบบนี้ไม่ชอบเลย...
บังยงกุก...มึงเป็นอะไรของมึงกันแน่!!!
TBC.
ว๊ากกกกกกกกก ไปๆมาๆ มีโล่แจซะงั้น - -*
เฮียบังทำฮิมชานของไรเตอร์ร้องไห้อะแงงงงง เดี๋ยวคนสวยเมินแล้วจะรู้สึกนะเออ ฮุฮุ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เฮียไม่ได้โกรธมาดามซะหน่อย -3-
แจ้ไปเอาดีด้านเคะเถอะ แกน่าฟัดขนาดนั้น จริงๆนะ
บังมันชอบแกไงมันเลยบอกไม่ได้ โอ๋ๆๆๆ
เฮียใจร้าย TT
มีโมเม้นโล่แจด้วย อ่อก
เค้าชอบบบบ
โล่ดูเป็นเด็กเอาแต่ใจมากอ่ะ
ใช่เลยคนสวย เธอไม่น่าไปเช็คเรตติ้งเลย
เข้าใจเฮียเลย เพราะเพื่อนนี่แหละถึงบอกไม่ได้
แกถึงมาจุ๊บหมูยองของชั้นเล่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา -///////////-
โล่แจ้มันฟินน แต่ก็แอบเชียร์แด้แจ้นิดนึง งื้อออ
มาดามรู้สึกทีว่าเฮียหึงงง -// -
บังบอกรักชานเลยสิ -/-
โครตน่ารักเลยอ่ะ กรี๊ดดดดด >