ตอนที่ 11 : Yeah! I'm A Man : 11
Yeah! I’m A Man
11
ผมเกลียดคณิตศาสตร์!!!!
เกลียดจริงๆนะ ผมเกลียดตัวเลข เกลียดสูตรเคมี เกลียดสูตรฟิสิก เกลียดทุกอย่างที่ต้องใช้สมอง!!! อ๊ากกกกก ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว! นี่ผมเรียนเอกดนตรีนะ แต่ไอ้วิชาคณิตศาสตร์เอย วิทยาศาสตร์เอย ทำไมผมถึงได้เรียน! มันยากนะงืออออออออออออออออ
ตอนนี้ผมกำลังนั่งแก้โจทย์คณิตศาสตร์1ข้อที่ทำมากว่า2ชั่วโมงแล้ว แต่ทำยังไงมันก็ทำไม่ได้! ทำไมมันยากงี้วะ! อยากรู้จริงๆว่าเรียนแล้วเอาไปทำอะไรได้บ้าง? อยากจะขยำไอ้กระดาษนี่ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ! แต่ก็กลัวว่าจะต้องติดF อาจารย์ประจำวิชานี้ยิ่งโหดๆอยู่ด้วย!
“ไอ้เชี่ย!! มันใช้สูตรอะไรวะ! ทำไมมันยุ่งยากแบบนี้!”
ผมนั่งมึนงงอยู่กับไอ้รูปสามเหลี่ยมมุมฉากรูปหนึ่งกับโจทย์ยาวหนึ่งหน้ากระดาษ ผมไม่รู้ว่าผมจะหาคำตอบยังไงดี ความรู้ก็คืนครูไปหมดแล้วT^T
“ใช้สูตรพีทาโกรัส...”
จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังผม...เอ่อ...มันใกล้หูผมมากๆเลยและเสียงนี้แม่งก็คุ้นมากอะ! ผมหันไปมองคนที่มายืนอยู่ข้างหลังผมอย่างงงๆ เป็นผู้ชายหน้าตาดูสะอาดสะอ้านดีนะ ใส่แว่นสายตา ใส่เสื้อกาวน์สีขาว เหมือนว่าหมอนี่จะเป็นนักเรียนแพทย์นะ...แต่หน้าตาแม่งคุ้นมากอะ
“มึงเป็นใครวะ...”
“อะไรกัน? จำผมไม่ได้หรอเนี่ย...”
ไอ้หนุ่มนักเรียนแพทย์เดินอ้อมมานั่งลงตรงข้ามกับผม ถอดแว่นที่เขาใส่ออกผมก็เลยจำหน้าเขาได้...
ยูยองแจ! นักเรียนแพทย์ปากดีนี่เอง!
“อ้ออออ...มึงนี่เอง ขอโทษทีวะ กูจำมึงไม่ได้”
“นอกจากจะเรียนไม่ได้เรื่องแล้วความจำก็ยังสั้นอีกนะครับ ฮึฮึ”
ปากดี!!!! ปากดีแบบนี้น่าเอาเท้าไปยัดปากดีจริงๆเลยโว้ยยยยย เดี๋ยวกูเตะเลยนิ!
“ไอ้เชี่ย! มึงว่ากูหรอวะ?”
“ก็นั่งกันอยู่สองคน...ผมคงกำลังว่าให้แมวอยู่มั้งครับรุ่นพี่ฮิมชาน...”
ไอ้...ไอ้...ไอ้เลว!!! กูเกลียดมึง!!
“มาก็ดีละ! มาสอนกูแก้โจทย์นี้ทีเดะ กูนั่งทำอยู่สองชั่วโมงแม่งก็ยังแก้ไม่ได้เลย...”
ผมยืนกระดาษที่มีโจทย์ยาวเป็นหางว่าวไปให้ไอ้เด็กปากดีดู มันรับไปจากมือผม อ่านโจทย์อยู่ประมาณ5นาทีก็หยิบเอาดินสอจากมือผมไปขีดๆเขียนๆอะไรบางอย่างลงไป
“สูตรพีทาโกรัสนี่มันความรู้ตอน ม.ต้นเลยนะครับรุ่นพี่...ง่ายจะตายไป...”
มันพูดทั้งๆที่ตามันก็ยังคงจดจ้ออยู่กับกระดาษแผ่นใหญ่ที่อยู่ที่โต๊ะ ขีดเขียนอีกสักพักก็ส่งมันมาให้กับผม...
“เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ฟังก็แล้วกันนะ เวลาไปสอบพี่จะได้ไม่งง”
ผมมองกระดาษแผ่นเดิมที่ตอนนี้มีลายมือของไอ้เด็กปากดีเขียนอยู่ในนั้น เห็นแล้วน้ำตาจะไหล...ซาบซึ้งมากมึงงงงงงงงงงงงง ตอนนี้แหละที่กูรู้สึกว่ามึงก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ฮ่าฮ่า
...
Youngjae’s Part
“เข้าใจไหมครับรุ่นพี่...”
“งืมๆๆๆ ขอไอซ์อเมริกาโน่1แก้วครับบบบ”
ผมมองรุ่นพี่ฮิมชานที่ตอนนี้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แถมยังละเมอสั่งกาแฟอีกนะ...สงสัยจะชอบไอซ์อเมริกาโน่ถึงกับเก็บไปฝันเลยเร๊อะ?
“รุ่นพี่...รุ่นพี่ครับ...เฮ้อออ”
นี่เสียงผมมันฟังแล้วน่าหลับขนาดนั้นเลยหรอครับ คนตรงหน้าถึงได้หลับลึกขนาดนี้? ทำยังไงเนี่ยรุ่นพี่ฮิมชานถึงจะตื่น
“รุ่นพี่...”
ผมเขย่าตัวของรุ่นพี่ฮิมชานอีกครั้งแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ารุ่นพี่จะตื่นเลย...เอาไงดีวะ...ผมมีเรียนต่อซะด้วยสิ แล้วถ้าปล่อยทิ้งไว้ตรงนี้มันคงไม่ดีต่อรุ่นพี่ฮิมชานแน่ๆ ขนาดท่านอนนะ...มองแล้วมันยังดูยั่วยวนยังไงไม่รู้...
อ๊ากกกกกกกกกกกกก นี่ผมคิดอะไรเนี่ย?
ถึงผมจะเป็นนักเรียนแพทย์ที่ดูเหมือนจะเป็นเด็กเรียนมากๆแต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้อะไรเลยนะครับ...พี่ฮิมชานได้รับตำแหน่งเคะที่น่ากดที่สุดในมหาวิทยาลัย ตอนแรกผมก็ไม่เคยเห็นตัวจริงหรอกก็เลยไม่ได้สนใจ แต่พอมาวันนี้ได้เห็นตัวจริงแล้ว บอกได้คำเดียวว่า...สมกับตำแหน่งเหลือเกิน!!!
ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ดูน่ารักไปซะหมด แม้จะวีนจะเหวี่ยงยังไงก็น่ารัก...ผมชอบที่จะเห็นรุ่นพี่เหวี่ยงใส่ผมจริงๆนะ จะว่าผมโรคจิตก็ได้ อันนี้ยอมรับ...แต่รุ่นพี่คนนี้แหละที่ทำให้ผมเป็นโรคจิต ฮึฮึ!
“ช่วยไม่ได้แฮ๊ะ...อย่าโกรธผมนะครับรุ่นพี่...ก็รุ่นพี่ไม่ยอมตื่นเองอะ”
ผมพูดจบก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆกับแก้มของรุ่นพี่ฮิมชานช้าๆก่อนจะกดจมูกลงกับผิวแก้มเนียมหอมนั่นแรงๆ กะว่ารุ่นพี่ฮิมชานจะตื่น...
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก ทั้งนิ่มทั้งหอม!!
“งืมมมม ไรวะเนี่ย...เฮ้ย!!! ไอ้...ไอ้ยองแจ!”
ได้ผลแฮ๊ะ!! พี่ฮิมชานตื่นเพราะผมหอมแก้ม...สงสัยต้องทำแบบนี้บ่อยๆแล้วละ
“อะไรหรอครับ...”
ผมทำเป็นตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราว รุ่นพี่ฮิมชานเม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่นใบหน้าสีชมพูนิดๆ...อ่า...น่ารักอย่าบอกใครเลยละ!!
“มึง...มึง! มึงหอมแก้มกูทำไมวะ!”
“เป็นวิธีการปลุกของผมเองครับ...ก็รุ่นพี่ไม่ยอมตื่นเองนี่นา ผมก็เลยต้องใช้วิธีนี้”
“บ้านมึงหรอสอนให้ปลุกคนโดยวิธีหอมแก้มแบบนี้!!”
รุ่นพี่ฮิมชานโวยวายไม่หยุด...อ๊า...โวยวายแบบนี้แหละครับดี...ผมชอบ(โรคจิต) เวลารุ่นพี่โวยวายอะ มันน่ารักมากกกกก
“อ่า...ใช่ครับ บ้านผมสอนให้ปลุกคนที่นอนหลับลึกตื่นโดยวิธีหอมแก้ม พอตื่นขึ้นมาตาก็จะสว่างเลยละครับ”
ความจริงผมตอแหละขึ้นมาเองแหละครับ แม่ผมไม่ได้สอนให้ทำแบบนี้หรอก มันเป็นข้ออ้างหนะ ฮ่าๆๆๆ
“อะ...ไอ้บ้า!”
รุ่นพี่ฮิมชานเลิกโวยวายแถมยังทำแก้มป่องใส่ผมอีกด้วย...น่ารักไปไหนเนี่ย!!! ผมเปลี่ยนใจไม่ไปเรียนดีไหมนะ?
“ผมต้องไปเรียนแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะครับรุ่นพี่ฮิมชาน บายยยย”
อยากจะโดเรียนอีกแล้วอะ! ทำไมผมถึงชอบมาเจอพี่ฮิมชานผิดเวลาจัง เจอทีไรมีเรียนตลอด! เซ็งๆๆๆๆ
แต่ในความเซ็งก็มีความโชคดีแฝงอยู่เสมอนะ...
แก้มพี่ฮิมชานนุ่มชะมัด! อยากฟัดให้แก้มช้ำจัง อ๊ากกกก >///<
TBC.
ยองแจมาเต็มจ้าาาา ฮ่าๆๆๆ ตอนต่อไปคู่ไหนดี?
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เฮียๆแจ้ขโมยห้อมแก้มมาดามอ่ะ
ดีนะที่บังไม่เห็นไม่งั้น5555
แจ แอ็กๆๆๆ ตายจ้าาา
ติวเตอร์หล่อขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ มาติวให้ชั้นที่บ้านเถ้อะะะ
มาดามก็แมนนนน มากกกกกกกก
ขอย้ำคำเดิมว่า แมนนนน มากกก