(fic b.a.p) : Yeah! I'm A Man! All x Himchan

ตอนที่ 1 : Yeah! I'm A Man : 1

Yeah! I’m A Man

1

นี่มัน...นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!

ผมยืนมองป้ายประกาศขนาดใหญ่หน้าคณะของผม ในบอร์ดมันเขียนไว้ว่า

‘คิมฮิมชาน! ได้รับตำแหน่ง เคะที่น่ากดที่สุดในมหาวิทยาลัยชายล้วน...’

ชื่อของผม...พร้อมกับรูปของผมติดเด่นหราอยู่กลางบอร์ด อะไรนะ...เคะที่น่ากดที่สุดในมหาวิทยาลัยหรอ?

มึงบ้าเปล่าวะ!! กูไม่เคะเว้ยยยยยย กูออกจะแมน...ถึงจะมีกล้ามนิดๆแต่กูก็แมนนะ ใครมันช่างบังอาจกล้ามามอบตำแหน่งน่าทุเรศแบบนี้ให้กับผม เสียชาติเกิดกันพอดี!

“เชี่ยอะไรเนี่ย...กูแมนจะตายไป ตำแหน่งเวรๆเนี่ยใครเป็นคนตั้งขึ้นวะ!!”

ผมแทบจะเข้าไปฉีกใบประกาศนั่นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ทำแบบนี้มันน่าอายชะมัด

“คนทั้งมหาวิทยาลัยเลือกมึง...ไม่มีใครตั้งขึ้นมาเองทั้งนั้นแหละ”

ว่าไงนะ!! ทั้งมหาวิทยาลัยหรอ?

ผมหันไปมองไอ้คนที่มายืนข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตางขวาง รู้ดีนักนะ! ไอ้เพื่อนบ้า!

“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะว่ามันมีไอ้ตำแหน่งเชี่ยๆแบบนี้ด้วย?”

ผมหันไปแว๊ดใส่เพื่อนสนิทของผมแทน มันยืนทำหน้านิ่งก่อนจะชี้ไปที่ใบประกาศที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งให้ผมดู

“กูก็เพิ่งรู้ว่ามันมีตำแหน่งอะไรแบบนี้...มึงดูนั่น...ไม่ใช่มึงคนเดียวที่ได้รับตำแหน่ง”

มันชี้ให้ผมดู ผมก็เลยเดินเข้าไปอ่านใบประกาศนั้นที่เด่นไม่แพ้ใบประกาศที่มีชื่อของผมอยู่

‘บังยงกุก ได้รับตำแหน่ง เมะที่เซ็กซี่ที่สุดในมหาวิทยาลัยชายล้วน...’

บังยงกุก...

ผมหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทของผมที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ก็แทบจะหัวเราะออกมา...

บังยงกุก...ก็มันนั่นแหละ!!

“มึง...”

“เออ กูก็ได้รับตำแหน่งเวรๆนี่เหมือนกันกับมึงนั่นแหละ”

“อุ๊บ..!!! ฮ่าๆๆๆ โฮ๊ะๆๆ” ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา คนอย่างบังยงกุกเนี่ยนะเซ็กซี่ กูอยากจะขำให้ท้องแตก กูยังเซ็กซี่กว่ามึงเลย...อย่างมันน่าจะได้รับตำแหน่งเมะที่เหงือกเยอะที่สุดอะไรประมาณนี้นะ...

“หัวเราะเชี่ยไรไอ้เหยิน!”

“เปล่า...”

ผมหยุดหัวเราะทันที เพราะรู้สึกว่ารอบๆกายของผมคนมันเริ่มจะเยอะๆขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ตอนแรกแทบจะไม่มีคนอยู่แถวนี้เลย

“สองคนนี้ปะวะที่ได้รับตำแหน่งอะ...”

“เออใช่...นั่นคิมฮิมชาน น่ากดจริงๆด้วยวะ ตัวขาวๆ”

เอ๊ะ!! เสียงใครวะ มานินทาผมอยู่แถวนี้ แล้วอะไรกัน? น่ากดห่าอะไร เดี๋ยวกูเตะมึงให้หน้ากดลงกับดินเลยนี่!

“นั่นไงบังยงกุก...ทำหน้านิ่งๆแบบนั้นหล่อชะมัดเลย อ๊ายยยยย”

บอกกูทีว่าที่นี่มันเป็นมหาวิทยาลัยชายล้วน ไม่ใช่สวนอนุรักษ์คนรักป่าไม้เดียวกัน? ทำไมพวกผู้ชายพวกนี้มันร้องอ๊ายได้ด้วย?? T T

“ไอ้เชี่ยยงกุก พากูหนีไปจากตรงนี้ที กูเห็นแล้วกูสยองวะ”

ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทพร้อมกระตุกชายเสื้อมันแรงๆ

“กูก็สยองไม่แพ้กันวะ! ไปเหอะ!”

มันกระซิบข้างๆหูผมเพื่อไม่ให้ใครได้ยินแล้วลากผมออกจากวงล้อมของผู้ชาย...เอ่อ...นั่นแหละ ถ้าขืนผมยืนอยู่ตรงนี้นานเกินไป ผมอาจจะกลายเป็นศพก็เป็นไปได้ สังเกตจากสายตาของไอ้พวกที่ยืนล้อมผมแล้ว

น่ากลัวชิบ!!!

ผมไม่เคยกลัวผู้ชายเลยนะชีวิตนี้! แต่ครั้งนี้ผมไม่ไหวจริงๆวะ โลกเราอยู่ขึ้นยากทุกวัน!!! บรื๋ออออออ

และสุดท้าย...ผมอยากจะบอกว่า...ผมไม่ได้เคะนะครับ!!!! ผมแมนนนนน ร้อยเปอร์เซ็นต์!! ไม่เชื่อถามบังยงกุกดูสิ มันรู้ดี!?

(หรอออ)
 

TBC.

 

 

THE★ FARRY