คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Who R U?:5...100%
Who R U?
5
แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่เริ่มทอแสงเข้ามาในห้องนอนสีชมพูอ่อนๆ ลมเย็นน้อยๆพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ทั้งคืน มีเพียงม่านลายดอกไม้สีชมพูน่ารักเท่านั้นที่กั้นไว้ เสียงนกที่ออกมาจากรังบินผ่านไปดังเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาทของร่างที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม ปลุกให้ร่างนั้นตื่นจากห้วงนิทราอันแสนสุข ดวงตาที่ทรงเสน่ห์ค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างๆก่อนที่จะขยี้เล็กน้อย ผงกหัวขึ้นจากหมอนและมองไปยังคนตัวเล็กข้างๆที่นอนหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
รอยยิ้มที่แสนดึงดูดคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมมือไปปัดไรผมที่ปรกหน้าคนข้างกายออกเบาๆ ใบหน้าหล่อโน้มเข้าไปใกล้กับใบหน้าหวานซึ้งของร่างบาง จรดริมฝีปากที่พวงแก้มใสเบาๆอย่างถะนุถนอม ตะกองกอดคนข้างกายแน่น ก่อนที่หลับตาลงอีกครั้ง
“อื้อ!ร้อน!!!”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจ ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของมินโฮไม่หยุด จนทำให้เขาต้องปล่อยอ้อมแขนที่กอดคีย์ออกหลวมๆ
“คีย์...”
เขาเอ่ยเสียงเบา เมื่อร่างบางเจ้าของชื่อได้ยินเสียงเรียกก็หันมาดูและก็ต้องตกใจ เมื่อเขาเห็นมินโฮนอนยิ้มแฉ่งให้เขาแถมยังอยู่บนเตียงเดียวกัน ผ้าห่มผืนเดียวกันอีกด้วย
“อะ...ไอ้มินโฮ!!!!”
คีย์กระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วพร้อมกับชี้นิ้วไปทางมินโฮด้วยท่าทีตื่นๆปนตกใจสุดขีด
“ว่าไงครับ?”
มินโฮพลิกตัวนอนตะแคงมองคีย์ด้วยท่าทางสบายๆแต่อาจจะดูกวนประสาทในสายตาของคนที่โมโหร้ายอย่างคีย์ก็เป็นได้ เขาไม่รอช้าที่จะคว้าเอาหมอนที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาโยนใส่ร่างสูงที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้ ในหัวคิดแต่คำว่า “จะต้องฆ่ามัน” อย่างเดียว
“เฮ้!นายกล้าทำร้ายร่างกายสามีของนายหรอคีย์บอม~”
มินโฮหลบหมอนที่คีย์โยนใส่เข้าอย่างบ้าคลั่งแถมยังพูดจากวนประสาทให้เขายิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีก เมื่อคีย์ได้ยินดังนั้นก็ยิ่งโมโห และโวยวายเสียงดัง
“ใคร!ใครเป็นเมียนายกัน นายอย่ามามั่วนิ่มนะไอ้บ้า!!”
“นายจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยหรอ?”
อ๊ะ! เมื่อคืน? เรื่องเมื่อคืนงั้นหรอ???
คำพูดของมินโฮทำให้คีย์พยายามนึกไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดกับเขาเมื่อคืนนี้ และจู่ๆภาพที่เขามีอะไรกับเจ้าคนที่เขาบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนาก็แล่นเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็ว
“จำไม่ได้จริงหรอ?คงไม่หรอกมั้ง?”
“อะ...ไอ้...”
“มันเป็นเรื่องที่น่าจำจะตายไป นายว่าไหมคีย์บอม หึหึหึ~”
จู่ๆใบหน้าหวานสวยของร่างบางก็กลายเป็นสีแดงแป๊ด ที่เป็นสีแดงนี่เป็นเพราะเขินหรือว่าโกรธรึเปล่าไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ กิริยาต่างๆที่คีย์แสดงออกมานั้น มินโฮชอบใจนัก
“ตายซะเถอะไอ้บ้าเอ้ย!!!!!!!!”
เมื่อตั้งสติได้ ร่างบางก็กำหมัดแน่นและหยิบหมอนที่อยู่ข้างๆตัวขึ้นมาอีกและปาเข้าใส่หน้าของ
มินโฮเต็มๆ เพราะเขานั้นมัวแต่หัวเราะชอบใจจึงไม่ได้หลบการโจมตีของคีย์ พอเขาเสียหลักคีย์ก็พุ่งเข้าไปบีบคอมินโฮแรงๆและเอาหมอนกดปิดจมูกของเขาเอาไว้
“ย๊าๆๆๆๆฉัน...แค่ก...หายใจไม่ออก...อะโอ้ยยยย”
“ฉันเกลียดแกที่สุดเลยไอ้บ้ามินโฮ! จะไปตายที่ไหนก็ไปซะ!!!!!!!!”
คีย์พูดแค่นั้นก่อนจะลุกออกไปจากเตียง เดินกระทืบเท้าตึงตังเข้าห้องน้ำไป ด้วยอามรณ์ที่คุกกรุ่น
การข่มขืนคีย์ แม้จะมีความสุขแต่ก็ทำให้คนเราทุกข์ได้เหมือนกันนะเนี่ย? ครั้งต่อไปมินโฮคงต้องหากลยุทธ์หลากหลายวิธีมาทำให้คนอารมณ์ร้ายอย่างคีย์ยอมสงบสักทีสินะ....
Minho’s Part
“ย๊า!! คีย์ จะไม่ยอมพูดกับฉันจริงๆนะหรอ?”
ผมที่กำลังขับรถอยู่พูดขึ้นหลัง ตั้งแต่ออกจากบ้านของคีย์มา เจ้าตัวก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร หน้าก็ไม่ยอมมอง พูดด้วยก็ไม่พูด สงสัยจะยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่แน่ๆ
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ สงสัยจะโกรธจริงๆซะแล้วละ จะทำยังไงดีเนี่ย
ผมขับรถต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่พูดอะไร ปล่อยให้คีย์อยู่อย่างนั้นสักพัก เขาคงเหนื่อย(?)ละมั้ง
อ่า..ผมเองก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ทั้งเรื่องเมื่อคืนแล้วก็เรื่องเมื่อเช้าที่คีย์พยายามจะบีบคอผมแล้วไหนจะลากตัวคีย์กลับบ้านอีก ทำไมถึงได้เหนื่อยแบบนี้ก็ไม่รู้ T^T
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด
“คีย์...ถึงบ้านแล้วนะ...คีย์...!”
ผมเรียกคีย์เสียงดังแต่คีย์ก็ไม่ยอมขยับไปไหน ผมจึงจับไหล่ของคีย์และเขย่าเบาๆแต่คีย์ก็ไม่ยอมลุก อ่า...งอนผมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย บอกให้ลุกก็ไม่ยอมลุก
“คีย์...อ้าว หลับหรอกหรอ?”
ตอนคีย์หลับน่ารักจัง >///< เอ่อ...ทำเหมือนตัวเองไม่เคยเห็นไปได้ แต่มันก็น่ารักจริงๆนี่นา แบบนี้แหละนะผมถึงไม่ยอมปล่อยคีย์ให้ไอ้พี่หน้าเต้าหู้เหม็นนั่น!
ผมอุ้มคีย์ออกมาจากรถก่อนจะเดินเข้าบ้านไปก็เห็นแม่นั่งส่องเพชรอยู่เหมือนเดิมแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ...มันมีไอ้พี่อนยูนั่งอยู่ด้วยนะสิ!
มาทำไมแต่เช้าก็ไม่รู้! เห็นแล้วหงุดหงิดเว้ยยย
“อ้าวว มินโฮ กลับมาแล้วหรอ?”
ทันทีที่ผมเข้ามาในบ้าน ไอ้พี่หู้ก็ทักทายผมด้วยรอยยิ้มที่สุดแสนจะน่ารัก(ตายละ)ให้กับผม เหอะ! ถ้าเป็นคนอื่นมองมันก็คงจะน่ารักอยู่หรอก แต่กับผม...มันไม่ได้น่ารักเอาซะเลย มันดูกวนตีนมากกว่าครับ!
“เออดิ...ถ้าไม่กลับมาจะเห็นหรอ ถามอะไรโง่ๆ”
ผมตอบกลับไปก่อนที่เดินต่อเพื่อขึ้นไปที่ห้องของผม
“แกมาก็ดีแล้ว มาช่วยแม่เลือกแหวนหน่อยสิว่าวงไหนควรจะใส่ไปงานหมั้นของแกดี”
อะไรนะ?!! งานหมั้น?! มันยังจะเกิดขึ้นอีกหรอ?
ผมมองไปที่พี่อนยูที่กำลังนั่งยิ้มมาให้ผมและรอยยิ้มนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะแถมยังยักคิ้วกลับมาให้ผมอีก.... นี่แสดงว่า...
“ว่าไงนะครับแม่! งานหมั้นจะไม่เกิดขึ้นทั้งนั้น! ผมมีเมียแล้วนะ!”
“นั่นมันก็เรื่องของแก แกอยากจะมีเมียสักกี่คนแกก็มีไปเถอะ แต่คนที่แกจะต้องแต่งงานด้วยมีแค่อนยูเท่านั้น!”
ผมได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ ผมขัดใจแม่ไม่ได้เลยสินะ ฮึ่ยย! เพราะพี่อนยูแน่ๆ ไอ้เต้าหู้เหม็นมันต้องไปพูดเป่าหูแม่ผมแน่นอน แม่เป็นแบบนี้ คิดแล้วก็แค้น!! แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
“ฮึ่ย!!อารมณ์เสียโว้ยยยย”
-------------------------------------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้มินโฮละสายตาที่ตอนแรกมองไปที่ร่างบางของคีย์ไปมองที่เสียงนั้นแทนก่อนที่ประตูห้องของเขาจะถูกเปิดออก
“เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะมินโฮ ฮึ!”
เป็นอนยูที่เดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งอยู่ที่เตียงใกล้ๆกับร่างของคีย์ที่นอนหลับอย่างสบายใจอยู่
“ไม่มีวันซะหรอก!”
ร่างสูงยังยืนยันหนักแน่น คำตอบของมินโฮทำให้อนยูยิ้มออกมาอย่างพอใจ มือใหญ่ของอนยูเอื้อมไปสัมผัสที่แก้มใสๆของคีย์อย่างแผ่วเบา
“อะไรทำให้นายยืนยันแบบนั้นหละมินโฮ...คีย์มีอะไรดีงั้นหรอ นายถึงไม่ยอมยกให้ฉันง่ายๆ”
“อย่ามายุ่งกับคีย์นะ!”
“โอ๊ะ! ขี้หวงจริงๆนะ...คงจะสำคัญมากละสิ ใช่ไหม? หืม?”
มือของเขายังคงคลอเคลียอยู่ที่พวงแก้มใสของร่างบางไม่ไปไหนคล้ายๆกับจะยั่วยุอารมณ์โกรธของมินโฮให้พุ่งขึ้นสูง
“คีย์คือของของผม!ผมไม่ยอมยกให้พี่ง่ายๆหรอก!”
“งั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นงานแต่งระหว่างนายกับฉันก็ยังคงมีต่อไปนะ”
พูดแค่นั้นใบหน้าของผู้มาใหม่ก็ก้มลงจุมพิตที่แก้มนิ่มของคีย์อย่างแผ่วเบาและลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยุดอยู่ที่ประตูห้องนอนของว่าที่คู่หมั้น อนยูยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ไปให้มินโฮที่ยืนกำมือแน่นก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ไอ้บ้าเอ้ย!!!”
พอเขาได้ยินเสียงโวยวายของมินโฮ อนยูก็ยิ่งยิ้มอย่างพอใจ
ฉันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้หรอกนะ ชเวมินโฮ...คิมคีย์บอม ฮึ!!
-----------------------------------------------------100%-----------------------------------
ไรเตอร์กลับมาแล้ว!!! อัพครั้งนี้มันน้อยนิดเหลือเกิน เพราะคิดไม่ออก ฮืออออออออออออ คิดถึงเค้าไหมตัว > <
ความคิดเห็น