คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : นางทาส?(100%)
อัพเพิ่มแล้ว
คอมซ่อมเสร็จเมื่อวานนี้
เชิญอ่านได้ ไม่พูดมากแล้วจ๊ะ...........................................................
.
.
.
"โทรหาไอ้โฮดีกว่า..."
เมื่อผมออกมาจากบ้านของแทมินได้ซักพัก ผมก็โทรหามินโฮทันที คิดถูกรึเปล่าวะโทรหามัน?
แต่ผมก็กดโทรออกแล้วละ
ตรู๊ดดดดด~ ตรู๊ดดดดดด~
ทำไมไม่มีเสียงรอสายเลยวะ มีแต่เสียงตุ๊ดๆๆ มันเหมือนตอกย้ำตัวเองยังไงไม่รู้-_-'
"ยองเซโย ชากียา~"
เสียงรับโทรศัพท์ของมันยังกวนส้น...ของผมเลยครับ มันบอกว่าผมเป็นที่รัก
"ใครที่รักแกไม่ทราบ!!" อยากจะพ่นไฟโคตรๆๆ แต่ทำไม่ได้T^T
"นายไงคีย์ แค่นี้ทำเป็นไม่รู้หรอ?"
แกอย่ามาทำไร้เดียงสาแถวนี้นะ
"ช่างเหอะ...มารับหน่อย"
โทรเรียกไอ้มินโฮนี่แหละจะได้ไม่ต้องเสียตังค์ค่าแท็กซี่ โฮ๊ะๆๆ ฉลาดเหมือนกันนะเราเนี่ย^o^
"แล้วนายอยู่ที่ไหนละ?"
"ฉันอยู่ที่....." แล้วผมก็บอกสถานที่ไป
"อืม อีก5นาที รออยู่ตรงนั้นแหละ โฮ๊ะๆๆ"
แล้วมันจะหัวเราะทำเพื่อ? แค่มารับเนี่ยนะ
ระหว่าที่ผมกำลังยืนรอมินโฮอยู่นั้น ผมก็เกิดคิดขึ้นมาได้ ว่าผมสัญญาอะไรไว้กับมินโฮ
รู้แล้วละว่าทำไมมันถึงได้หัวเราะอย่างชั่วร้าย มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ไอ้มินโฮมันต้องแกล้งให้ผมทำงานหนักๆแน่ๆ ไม่งั้นมันต้องข่มขืนผมอย่างแน่นอน
ไม่นะT^T ผมต้องหนีซะแล้วละ
"จะไปไหนหรอ?" มันมาถึงแล้วT^T
"เอ่อ...เปล่า ก็เดินเล่นรอนายไง" ทำไงดีทุกคน
"หรอ ฉันมาแล้วไง เรากลับบ้านกันเถอะยาหยี~"
ช่วยผมด้วยยยยยย มันจะแกล้งผมแน่ๆ ไอ้คีย์ ไอ้โง่
แกไม่น่าไปสัญญาอย่างนั้นกับคนอย่างไอ้มินโฮเลย ฮือๆๆๆTToTT ขอย้อนเวลาได้ไหมครับไรเตอร์
(ไม่ได้หรอก ไรเตอร์ขี้เกียจพิมพ์ โชคดีนะคีย์กุนสุดสวย^.^-ไรเตอร์เอง)
ผมเกลียดไรเตอร์ที่สุดT.T โป้งแล้ว ไม่เป็นมันแล้วนางเอกเนี่ย (พาลซะงั้นเลย?)
.....................................................................................................................................
หลังจากที่ผมวีนไรเตอร์เสร็จแล้ว(เกี่ยวไรกับตรูฟะ?) ผมก็โดนไอ้มินโฮลากกลับมาบ้าน(ของมัน)
จนได้T^T
"ไปอาบน้ำแล้วมาที่ห้องของฉัน"
ทำไมต้องห้องแกด้วย ฉันเสียวนะเว้ยT.T
"ขอดูหนังก่อนได้ไหม" ให้ดูหนังเตรียมตัวเตรียมใจก็ยังดี
"ไม่ได้!ฉันให้เวลา10นาที ถ้านายมาช้าละก็ หึหึ"
ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผมมาสาย ผมจะโดนอะไร เพราะฉะนั้นต้องรีบแล้วละ
.
.
.
พอผมอาบน้ำเสร็จ
ทำยังไงดี ทำยังไงดี โอ้ยทำไงจะให้ฉันทำไง~ ถึงจะรอดพ้นจากไอ้มินโฮได้เนี่ย ทำยังไงๆๆๆ
สงสัยต้องใช้หมอง นั่งมาธิ ซะแล้วละ
ติ๊ก~ต๊อก~ ติ๊ก~ต๊อก~ ปิ๊ง!!!
ผมคิดออกแล้ว>.< จำได้ว่าผมมีเครื่องช็อตอยู่นะ ถ้าไอ้มินโฮแตะตัวผมเมื่อไหร่ มอดไหม้แน่^^
เพื่อความปลอดภัย เอาไม้ช็อตยุงไปด้วยดีกว่า...
.
.
.
ห้องไอ้เอเลี่ยน~
ก๊อกๆๆๆๆ
"เชิญ"
พอผมเข้าไปในห้องของไอ้มินโฮ O.O อุ๊ยแม่เจ้า!! นี่มันห้องนอนหรอเนี่ย ใหญ่เป็นบ้าเลย
ถ้าเทียบกับห้องเช่าที่ผมอยู่ มันเท่ากับสองห้องรวมกันเลยนะเนี่ย ลูกคนรวยก็เงี๊ยะแหละ
"มีอะไรจะใช้ก็บอกมา ฉันเริ่มง่วงแล้วละ"
"นายบอกฉันว่า จะยอมทำตามทุกอย่างใช่ไหม?"
"อือ"
"ถ้างั้นก็...เป็นของฉันได้รึเปล่าละ?"
"อือ...เฮ้ย!! แกจะบ้ารึไง" แล้วผมจะอือทำไมตอนแรกอะ ก็ไม่ได้ฟังมันเท่าไหร่ไง
กินข้าวอิ่มทีไรง่วงทุกทีเลย ฮ้าวววววO.O
"หึๆๆๆนายตกลงแล้วนี่" ผมแค่หลงผิดครับ คุณชายชเว ถอดคำพูดได้ไหมงะT.T
"เอ่อ...คือว่า ฉัน แค่ง่วงๆนะ ก็เลยเบลอๆ" มันต้องแก้ตัวไว้ก่อน ไม่งั้นไม่รอดแน่เลย
"หรอ?ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสาหรอกฮ่าฮ่า"
ว่าแล้วไอ้มินโฮมันก็เดินเข้ามาหาผม เดินเข้ามาใกล้ๆ ใกล้อีก แล้วก็ใกล้อีก
จนจมูกผมชนกับจมูกของมินโฮแล้ว>.< ใกล้กันขนาดนี้
ทำไมแกไม่จูบฉันเลยละห๊ะ!! ไอ้เอเลี่ยน
"ถ้านายทำอะไรฉันละก็... แป๊ะๆๆๆๆ(เสียงไม้ช็อตยุงนะ)"
แกได้มอดไหม้เป็นตอตะโกแน่^.^
"ฮึ!!!กลัวจังเลยครับที่รัก~" อะไรของมันวะ กลัวเร็วจัง (ไม่ประชดนะน่ะ)
มันไม่มีทีท่าว่าจะกลัวไม้ช็อตยุงของผมเลยหรอ
"นี่แกไม่กลัวเลยรึไง!"
"กลัวดิ ไม่เห็นหรอเนี่ย ฉันสั่นไปหมดแล้วนะ" ตอแหลสิ้นดีเลยอะไอ้มินโฮ ดูก็รู้ว่าโกหก
"ถ้าเข้ามาอีกก้าวนึง แกได้ตายเหมือนยุงแน่!!"
ผมขู่มัน แต่มันก็ยังเดินมาหาผมอยู่ดี ตกลงไม่กลัวใช่ไหม ได้เล้ยยยยยย จัดให้อีกที
"เฮ้ย!! ทำไมไม่ติดวะ" ทำไมไม้ช็อตยุงมันไม่ติดอะ? ตายแน่เลย
"หึหึหึ เห็นไหม ขนาดพระเจ้ายังเข้าข้างฉันเลย นายไม่รอดหรอกคีย์"
ฉันเกลียดแกที่สุด คงต้องใช้วิชาประจำตัวซะแล้วละ
ตุ๊บ~
ผมจึงตัดสินใจเตะผ่าหมากไอ้มินโฮซะเลย ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า เป็นไงละจุกละสิ
"โอ้ย!! คีย์ นาย...ทำร้ายฉันอีกแล้วนะ"
"แบร่~สมน้ำหน้า" มี่คือโอกาสที่จะหนีละ
"หยุดนะ จะไปไหน ไอ้ตัวยุ่ง"
......................................................................................................................อัพต่อแล้ว>.<
อึ๋ย!!!ไอ้ชเวมินโฮ น่ากลัวชะมัด ดีนะเนี่ยที่ผมเรียนป้องกันตัวมา ไม่งั้นผมเสร็จมันไปตั้งแต่เมื่อวาน
แล้ว บ้านไอ้บ้านี่ใหญ่ชะมัด เหนื่อยนะโว้ยยย มืดก็มืด ใครบอกให้ปิดไปวะ มันยังไม่ดึกเลยนี่นา
“จับตัวได้แล้ว ฮะฮะ คีย์สุดสวยจะหนีไปไหนละครับ”
มะ...มันจับผมได้แล้ว แงๆๆ ทำจังได๋ดี
“มินโฮ!!ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยก็ได้ แต่หลังจากคืนนี้นะ หึหึ”
มันหมายความว่ายังไงครับ? หลังจากคืนนี้หรอ...ไม่มีทางหรอก
“ช่วยด้วย!!ใครก็ได้ช่วยผมที ไอ้บ้ากามนี่มันจะปล้ำผะ...อุ๊บ”
เสียงของผมขาดหายไป เพราะไอ้มินโฮมันเอาปากของมันมาประกบกับปากของผม เรียกสั้นๆว่าจูบนั่นแหละ T^T นั่นมัน...จูบแรกของผมซะด้วย บรรลัยแน่งานนี้ แกต้องตายๆๆๆ
แต่ว่า...ผมแทบไม่มีแรงสู้กับไอ้มินโฮได้เลย ก็ดูตัวมันสิ สูงอย่างกับยีราฟ
ดูตัวผมสิบอบบาง(หรอ?)จะตายT.T จะสู้มันได้ยังไง ยืนยังยืนไม่ไหวเลย
และแล้วผมก็เข่าอ่อน-_- ลงไปนั่งกับพื้นจนได้
“แค่จูบ ถึงกับเข่าอ่อน ถ้าฉันทำย่างอื่น นายจะไม่สลบตายไปเลยหรอ?”
นั่นปากหรอที่พูด ก็คนมันไม่เคยนี่หว่า จะให้ผมตอบสนองมันเรอะ ผมทำไม่เป็นหรอกนะ
(แสดงว่าถ้าทำเป็นคงทำใช่ไหมคีย์)
“อะ...ไอ้บ้า โรคจิต นั่นมันจูบแรกของฉันนะ” เอาจูบแรกของฉันคืนมาT.T
“ถึงนายไม่พูดฉันก็รู้ เพราะนายตอบสนองได้ห่วยแตกมาก-_-”
“ฉันไม่ได้ตอบสนองนายสักหน่อย จะไปไหนก็ไปเลยนะ”
ไอ้บ้านี่ชอบทำให้ผมโมโหอยู่เรื่อยเลย กวนประสาทที่สุด!
“ไปไหนก็ได้หรอ?งั้นไปห้องฉัน ดีไหม”
“นายจะไปก็ไปสิ มาชวนฉันทำไม”
“เราต้องไปด้วยกันไม่ใช่หรอ นายสัญญาอะไรไว้กับฉัน จำไม่ได้แล้วรึไง”
ฮึ่ย!!ผมอยากจะบอกทุกคนมากเลย ว่าหน้าตาของไอ้มินโฮตอนนี้มันกวนประสาทผมมากแค่ไหน อยากจะบ้าตาย
“ฝันไปเถอะว่าฉันจะไป แบร่~”
“ถ้างั้นคงต้องอุ้มไปแล้วละ ฮึ้บ!”
ทำไมต้องอุ้มด้วย มันอุ้มผม เหมือนเจ้าสาวอีกแล้ว>.<คิดอะไรของมันอยู่เนี่ย?
“เฮ้ย!!ปล่อยฉันลงนะ ฉันกลัวความสูง” (ตอแหลกันทั้งเรื่องเลย)
“งั้นหรอ?พอถึงเตียงแล้วนายก็ได้อยู่ข้างล่างเองละ”
ไอ้ทุเรศ!!พูดออกมาได้ไง ไม่อายผีบ้านผีเรือนเลยรึไง
“ไม่เอา!!ปล่อยนะ”
“เอะอะโวยวายอะไรกันห๊า!!”
เสียงใครอะ? นอกจากไอ้มินโฮแล้วยังมีคนอื่นอยู่ในบ้านอีกหรอ?
แต่ก็ดีเหมือนกัน พอได้ยินเสียงคนปั๊บ ไอ้มินโฮก็ปล่อยผมลงทันที พอผมเป็นอิสระ ผมก็รีบหาตัวช่วยทันที ใครดีหว่า? อ๊ะ!!คนนั้นก็แล้วกัน ผมวิ่งไปหาผู้ชายคนหนึ่ง ดูภูมิฐานม๊ากมาก หล่ออีกต่างหาก บ้านนี้หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลยรึไงนะ
“ช่วยผมด้วยครับ ไอ้มินโฮมันจะปล้ำผมT^T”
“มินโฮ!!นี่นายจะปล้ำผู้ชายอย่างนั้นหรอ?”
ตายแน่ไอ้มินโฮ แต่ผู้ชายคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้มินโฮนะ อยากรู้จัง
“พ่อครับ เค้าเป็นแฟนผมนะ ทำไมผมจะปล้ำไม่ได้ละ”
อ้าวไอ้นี่ วอนซะแล้ว ผมไปเป็นแฟนมันตอนไหนวะ?
“ไม่จริงนะครับ ผมไม่ใช่”
“โถ่...ที่รักครับ ก็บอกพ่อซีวอนไปซิว่าที่รักเต็มใจ”
เต็มใจบ้านแกหรอ?
“ถึงจะเต็มใจไม่เต็มใจ มันก็ไม่ถูกต้อง พวกนายยังเรียนกันอยู่เลยนะ”
โหดจริงๆเลยพ่ออีตานี่นะ
“นี่ก็ดึกแล้ว นายลูกสะใภ้กลับบ้านได้แล้วไป”
นี่แหละครับบ้านผม แต่ได้โปรดอย่าเรียกลูสะใภ้เลยT^Tมันบ่ใช่อะ
“เออ...คือว่า”
“คีย์ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วครับ”
“แกว่ายังไงนะมินโฮ” ตายแน่ๆ พ่อไอ้มินโฮน่ากลัวจังT.T
“ผมบอกว่าคีย์ย้ายมาอยู่ที่นี่ในฐานะแม่บ้านส่วนต้วของผมและลูกสะใภ้ของพ่อไงละครับ^^”
ใช่!!ผมมาอยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ส่วนตัวของไอ้มินโฮ แต่ลูกสะใภ้นี่มันไม่ใช่นี่หว่า ไอ้มั่วนิ่ม
“คือว่า...ไม่...”
“อืม ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี พ่อฝากลูกดูแลความประพฤติของไอ้ลูกชายตัวแสบด้วยนะ...คีย์”
ไหงเป็นงั้นอะ ทำไมมันเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ?
“พ่อครับ ให้คีย์นอนห้องเดียวกับผมได้ไหม”
อย่านะคุณชายช้อย อย่าทำเยี่ยงนั้น ถ้าคุณชายตอบตกลงเมื่อไหร่ ผมได้ชะตาขาดแน่
“ไม่ได้!!ถึงคีย์จะเป็นแฟนแกจริง แต่ก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน เพราะฉะนั้นแยกห้องกันไปก่อน”
เฮ้อ!!ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อยผมก็ยังไม่ได้เสียตัวให้กับคนอย่างไอ้มินโฮ
แต่ผมอยากจะบอกคุณซีวอนจริงๆเลย ว่าผมไม่ได้เป็นแฟนของไอ้มินโฮนะครับ!!
เช้าของอีกวัน^.^
อ๊า...อากาศดีชะมัด เมื่อคืนผมหลับสบายมากๆเลยแหละ โฮ๊ะๆๆๆ มีความสุขไปอีกวัน ที่รอดจากไอ้มินโฮคนหื่นกามได้อย่างหวุดหวิด-_-
“นี่คีย์!!นายยังไม่ทำตามคำสัญญาของนายเลยนะ”
มันมาจนได้ ทำไมตื่นเช้าได้วะครับ
“แต่คำขอของนายมันเกินความสามารถของฉันนี่”
ขออะไรไม่ขอ ขอให้ผมไปเป็นเมียมันนี่นะ รับไม่ได้โดยเด็ดขาด บรื๋อ~ยิ่งคิดยิ่งขนลุก
“นายก็ไม่ต้องทำอะไรสิ แค่อยู่เฉยๆก็พอ^^”
“พลั่ว!!!” อยู่เฉยๆหรอ? เจอศอกก่อนไปก่อนเถอะไอ้มินโฮ
“โอ้ย~คีย์ ฉันเจ็บนะ เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายร่างกายฉันสักที”
เฮ๊อะ!!ทีแบบนี้โอดครวญดีนักนะ น่าสงสารตายละ ไอ้เจ้าเล่ห์เอ้ยยยย
“ฉันจะเลิกทำร้ายร่างกายนายก็ต่อเมื่อ นายไปผ่าตัดเอาหมาออกจากปากของนายไง”
แต่คงทำนานหน่อย เพราะมันมีสักล้านตัวมั้งในนั้นนะ
“ถ้างั้นนายก็ต้องไปกับฉันสิ เพราะในปากนายก็มีหมาของฉันเหมือนกันฮึ!!”
หมายความว่าไงฟะ?ไม่กระจ่างเลย งง
“-_-???” <<<และนี่ก็คือหน้าของผม
“ก็เมื่อคืนนี้... ฉันจูบนายนี่ มันก็ต้องมีหมาของฉันอยู่ในปากนายสิ.. จริงไหมครับ?ที่รัก”
จูบ? จริงสิ เมื่อคืนนี้มันจูบผม มันเอาจูบแรกของผมไป O.O ไอ้มินโฮ ไอ้ผู้ชายเจ้าเล่ห์
“เชอะ!!ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้บ้า”
ไปอาบน้ำแต่งตัว ไปโรงเรียนดีกว่า ขี้เกียจทะเลาะกับคนอย่างหมอนี่แล้ว
เมื่อยปาก เปลืองน้ำลายเปล่าๆ
ณ โรงเรียนอันแสนสุขT.T
“ไงคีย์ หลับสบายดีไหมวะ”
พอผมเดินเข้ามาในห้อง จงฮยอนก็ทักผมเป็นคนแรก น่าจะถามว่าเมื่อคืนได้หลับไหมน่าจะดีกว่า ฮะฮะ แต่เมื่อคืนหลับสบายมากเลย เตียงนุ่มโคตรๆ
“ก็ดีอะ^^มาเช้าจังนะจงเป็ด”
“นี่!!ใครให้นายเรียกฉันว่าเป็ด เรียกว่าจงฮยอนสิ ถ้าเติมสุดหล่อมากๆด้วย จะขอบคุณเป็นอย่างสูงเลยละ^^” แหวะ~คนบ้าอะไร หลงตัวเองชะมัด เหมือนไอ้มินโฮไม่มีผิด
“ไม่ ฉันจะเรียกนายว่าจงเป็ด ไม่เหมือนใครดี” น่ารักจะตายฮะฮะ แต่ดูเหมือนเจ้าของฉายาจะไม่ชอบนะ แต่ใครสนละครับ ผมตั้งให้ซะอย่าง ต้องชอบอยู่แล้วโฮะๆๆ
“ชื่อทุเรศชะมัดT.T”
“ ป้าดดดดด อิจงแกกล้าบอกว่าชื่อนี้ทุเรศหรอ แกอย่าอยู่เลยดีกว่า” (คีย์เริ่มเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว)
“เฮ้ยๆๆ ขอโทษครับT.Tผมจะไม่พูดอีกแล้วTT.TT”
“ไหนลองบอกฉันสิ ว่าชื่อนี้มันน่ารัก^^” ทำไมนายน่าแกล้งขนาดนี้นะ มีความสุขจริงๆเลย
“(-_-)(_-_)(-_-)หงึกหงักๆๆๆ”(เสียงพยักหน้า) บอกให้พูดนี่หว่า ไม่ได้บอกให้พยักหน้า
“พูดสิ ชื่อนี้มันน่ารักมากเลย^O^”
“ฉันต้องพูดจริงๆหรอT^T” เอ๊ะ!! บอกให้พูดก็ต้องพูดสิ
“จะพูดหรอไม่พูด” ผมเริ่มทำเสียงแข็ง
“ชื่อนี้มัน....น่ารักมากๆๆ..เลยยยTT^TT”
“ดีมากจงเป็ด ฉันรักแกที่สุดเลย ฮ่าฮ่า^o^”
“ฉันก็รักแกTT.TTแงๆ ชื่ออันไพเราะของฉันนนนนนนนนนนน
.
.
.
อัพสักที เหนื่อยดีเน๊อะ ว่าไหม?
ความคิดเห็น