คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - r a i n ♡ - 1 (25%)
“ฮัดชิ่วว~ ” ผมจามออกมาเสียงดังจนชานยอลหันมองผม แล้วชานยอลนี่ใคร? เขาคือผู้ชายที่กำลังจะซ่อมร่มของเขาแต่ผมดันไปคิดว่าเขากำลังช่วยตัวเอง ก็ใครใช้ให้ไปซ่อมร่มอยู่หลังพุ่มไม้ล่ะ ><
“นี่” ชานยอลเอ่ยเสียงเรียบผมมองเขาอย่างงงๆที่อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา เขามองแก้วโกโก้ร้อนในมือก่อนจะมองผมอีกครั้ง
“ฉันบอกชื่อนายไปแล้วนะแต่นายยังไม่บอกชื่อนายเลย” เขาเบ้ปากลงเล็กน้อยพอน่ารักแต่สำหรับผมหน่ะนะ มันไม่ได้ดูน่ารักอะไรเล๊ย
“ทำไมต้องบอกนายด้วยละเดี๋ยวก็ไม่เจอกันแล้ว” ผมถามเขาที่ยกโกโก้ขึ้นมาดื่ม ชานยอลวางแก้วลงช้าๆแล้วมองหน้าผม
“ก็อยากรู้” ตอบมาสั้นๆ แต่ก็นะบอกให้ก็ได้ไหนๆก็จะไม่ได้เจอกันแล้วบอกให้เป็นบุญหูก็ได้
“บยอน แบคฮยอน” ชานยอลพยักหน้าน้อยๆ ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นชื่อนี้กันนะแต่ช่างมันเถอะนี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเสียเวลาไปคิดมากหรอก เพราะยังไงเดี๋ยวก็ไม่ได้เจอกันแล้วนี่นา
แต่เค้าคุ้นชื่อนี้จริงๆนะ!!!
“ว่าแต่ร้ายกาแฟนี่เป็นร้านของนายหรอกหรอ” แบคฮยอนที่ถูกถามก็พยักหน้าเบาๆแทนคำตอบเขาไม่อยากจะพูดมากสักเท่าไหร่เอาตรงๆเลย เขาเมื่อยปากอ่ะ
“แล้วนี่เมื่อไหร่นายจะกลับล่ะ” ผมถามชานยอลเขาเบ้ปากเล็กน้อย คิดว่าทำแล้วน่ารักไง
“ฝนยังไม่หยุดตกเลย นายอยากให้ฉันออกไปตากฝนข้างนอกหรอ นายก็รู้ว่าถ้าเดินตากฝนแล้วจะไม่สบายเอาดีไม่ดีฉันอาจจะเป็นปอดบวมก็ได้นะ แล้วถ้าฉันเกิด...”
“หยุดๆ ใครว่าฉันจะให้นายเดินออกไปตากฝนข้างนอกนั่นกันเล่า อ่ะนี้” ว่าจบก็ผมก็ยื่นร่มสุดที่รักของผมให้กับชานยอลไป จริงๆผมก็ไม่ได้อยากเอาร่มสุดที่รักของผมให้เขาหรอกนะแต่ที่ผมให้ไปก็เพราะว่า ในร้านของผมมันไม่มีร่มอ่ะ ชานยอลรับร่มไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณผม
“ไว้ฉันจะมาคืนก็แล้วกัน แล้วก็ขอบคุณมากสำหรับโกโก้ร้อนๆนี่นะ” พูดจบเขาก็เดินออกไปข้างนอกเลย แล้วผมหล่ะ 0.0 เหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่างไปนะ
ให้ร่มไปแบบนั้นแล้วผมจะกลับบ้านยังง้ายยยยยยยยย
ความคิดเห็น