ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 สัญญาของเราสาม
ตอนที่ 2 สัญญาของเราสาม
ชั้น 1 หน้าประตูมิติเซอร์ไวล์
“เฮ้อ นี่เมื่อไหร่ไอ้สองคู่หูไกด์นั่นจะมาสักทีนี่ย รอเป็นชาติแล้วนะ”มินนี่กล่าวอย่างหัวเสีย ระหว่างรอไกด์นำเที่ยว
“ฉันจะไปรู้เธอเรอะ ถามฉัน ฉันจะไปถามใคร”โรเจอร์กล่าวอย่างคนไม่มีอะไรจะทำ
“ใครว่าฉันถามนายกัน ฉันถามทีต่างหาก เนอะที ”
“จ้า จ้า คิดว่าคงกำลังทะเลาะกันอยู่เหมือนพวกเธอสองคนนั่นแหละ”
“อะไรกัน อะไรกัน คุณหนู เดี๋ยวนี้กล้านินทาคนอื่นแล้วเหรอ”เสียงของชายหญิงคู่หนึ่งทางด้านหลังเรียกรอยยิ้มของไอทีออกมาได้
“ก็คงงั้น ว่าแต่ทำไมมาช้ากันนักล่ะ แล้วทำไมหน้าตาดูโทรมๆจัง”
“ก็อย่างที่คุณหนูนินทานั่นแหละ เราสองคนแย่งกันดูทีวีสุดท้ายเลยมาจบที่ทะเลาะกัน ทั้งๆที่ฉันเป็นคนดูก่อนแท้ๆ”หญิงสาวผมม่วงกล่าว พร้อมปรายสีทับทิมอ่อนมามองชายหนุ่มข้างกายอย่างกล่าวโทษ
“อะไรของเธอเคที่ ทีวีนั่นมันของฉัน ห้องที่เธออยู่ก็ห้องของฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”ชายผมสีส้มแจ๊ดกล่าวโต้บ้าง นัยตาสีส้มสดของเขาก็จ้องตอบเคที้เช่นกัน สงครามโต้วาจาได้เริ่มขึ้นแล้ว
“เหอะคุณจิมมี่ขา คุณเล่นคอมอยู่ไม่ใช่เรอะ ยังจะเอาทีวีอีก จะทำอะไรก็เลือกสักอย่างสิยะ”
“เธอไม่ควรเข้าห้องฉันตั้งแต่แรกแล้ว เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ”
“แล้วจะทำไมนายจะทำอะไรได้ อย่างนายน่ะมันก็แค่............”และอีกสารพัดการเถียง
‘ทำไมรอบตัวฉันถึงมีแต่คู่กัดเนี่ย’ไอทีคิดในใจ
“นี่หยุดทะเลาะกันได้แล้ว จะไปกันได้รึยังเนี่ย”
“ชิฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่เพราะที / คุณหนูห้ามนะ เสร็จไปแล้ว”ทั้งสี่คนว่าพร้อมกัน
“เอาไปกันเถอะ จิมกับเคที่ก็นำไปก่อนแล้วกัน”
“คะ / ครับคุณหนู”เคที่เดินไปที่หน้าประตูมิติแล้วปลดล็อคระหัสเปิดประตูมิติ ซึ่งระหัสพวกนี้มีเพียงพวกไกด์ และศสาตราจารย์โจเซฟเท่านั้นที่รู้ ขนาดที่กดระหัสอยู่นั้นไฟก็ได้ดับลง
พรึ่บ!
“เฮ้ย”ทุกคนร้องอย่างตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ นี่ทุกคนอยู่ไหน”ไอทีว่าทั้งห้องมืดสนิทและดูหน้ากลัว สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็คือความมืดนั่นเอง
“ใจเย็นๆนะคะคุณหนู เดี๋ยวดิฉันจะไปหาคุณหนูเองคะ”เคที่คลำหาไปเรื่อยๆแม้ว่าจะมองเห็นแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะห้องนี้ทั้งกว้างและมืดมาก จนในที่สุดเคที่ก็คลำไปเจอมือของไอทีเข้าจนได้
“จับได้แล้วค่ะคุณหนู ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ”เคที่กล่าวอย่างยินดี
“จับบ้าจับบออะไรของเธอล่ะ นี่มันมือฉันต่างหาก”เสียงชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยกล่าว
“อ้าว นี่จิมเองเหรอ นึกว่าคุณหนูซะอีก มิน่าล่ะมือถึงใหญ่ผิดปกติ”น้ำสียงของเธอแข็งกระด้างทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร
“แล้วคุณหนูเป็นไงบ้างคะ”
“เอ้อ ไม่เป็นไรแล้วคะ เจอมินนี่แล้ว”
“แสดงว่าโรเจอร์อยู่คนเดียวสิเนี่ย เหงามั้ยคะคุณโรเจอร์ขาเดี๋ยวมินนี่แสนสวยคนนี้จะไปปลอบโยนให้”มินนี่กล่าวอย่างล้อเลียน
“อย่างเธอฉันไม่เอาหรอก ขออยู่กับหมายังดีกว่าอยู่กับเธออีก”โรเจอร์ว่ากลับ
“เชอะ ทำเป็นพูดดี สักวันนายต้องอยากอยู่กับฉันมากกว่าหมา”มินนี่กล่าวอย่างมั่นใจ
“ซักวันน่ะนะ”โรเจอร์ว่าต่อ
ทั้งสองเถียงกันไปมาอย่างสนุกสนานพาเอาทั้งสามคนที่เงียบๆหัวเราะไปด้วย แม้จะอยู่ในความมืดพวกเขาก็ยังจะหัวเราะได้ แต่มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกระมัง ที่จะได้หัวเราะด้วยกันแบบนี้.....
ขนาดนั้นเองพื้นที่พวกเขายืนอยู่ก็เกิดสั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างแรง พื้นเริ่มแตกร้าว ก่อนที่เสียงหัวเราะของทั้งห้าจะได้หยุดลง พื้นบริเวณที่มินนี่และไอทียืนอยู่ก็ได้แตกออก ทั้งสองร่วงลงไปข้างล่าง หรือก็คือห้องแล็ปลับที่ศาสตราจารย์โจเซฟกำลังสบปัญหาอยู่นั่นเอง
“กรี๊ด!!!!!!!”
“มินนี่ / คุณหนู !!!” โรเจอร์และจิมมี่ร้องขึ้นพร้อมกัน ทั้งสองคนถลาเข้าไปหา โรเจอร์จับมือของมินนี่ไว้ ส่วนจิมมี่ก็จับมือไอทีไว้
“ไม่เป็นไรครับคุณหนูผมจับมือเอาไว้แล้ว”
หน้าของไอทีซีดจัดอย่างเห็นได้ชัด ทันทีนั้นเองสายตาของเธอเหลือบไปเห็นพ่อของเธอเข้า!
“พ่อคะ!”
“ไอที!!!”โจเซฟรีบถลาเข้าไปทันที แต่กลับถูกไซเรนห้ามไว้ก่อน
“อย่าค่ะศาสตราจารย์ถ้าออกไปล่ะก็ จะถูกดูดเข้าไปในมิตินะคะ”ศาสตราจารย์ได้แต่ยืนนิ่งอย่างเจ็บใจ เขาไม่สามารถช่วยลูกได้เลยหรือนี่
“ฉันจะไม่ไหวแล้วโรเจอร์ ปล่อยฉันเถอะ”มินนี่ว่า มือของเธอชาไปหมดแล้ว ในขนาดที่ไอทีถูกดึงขึ้นมาข้างบนอย่างปลอดภัยแล้ว
“อย่าเพิ่งยอมแพ้สิยัยบ้าเป็นลูกตำรวจเสียเปล่า”โรเจอร์ต่อว่าทั้งที่เหงื่อเริ่มเกาะพราวเต็มหน้า ให้พูดตามจริงเขาก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่เรื่องอะไรเขาจะยอมให้เธอหายไปต่อหน้าต่อตาเล่า
“ชิ ทำเป็นพูดดีไปหน้านายมันฟ้องว่าไม่ไหวเหมือนกันนั่นแหละ”มินนี่โต้คืนพร้อมกับยิ้มออกมา ไม่รู้อะไรมาดลใจทำให้เธอยิ้มออกในสถานการณ์แบบนี้
“ไซเรนไม่มีวิธีอะไรที่พอจะช่วยได้เลยหรือ”
“มีค่ะ เพียงแต่....คือ..”ไซเรนอ้ำอึ้งเล็กน้อย ทั้งที่นั่นไม่ใช่วิสัยของเธอเลย
“อะไรหล่ะ พูดมาเร็วๆสิ”
“ต้องมีคนถูกดูดเข้าไปอย่างน้อยหนึ่งคนค่ะ!”ในที่สุดเธอก็ยอมพูดออกมา
“ห๊า!”
“คือการที่มิติอาละวาดก็เหมือนกับครั้งก่อนๆที่เราทดลองกันพอมีคนถูกดูดเข้าไปมันก็จะหยุด และหายไปทันทีดิฉันคาดการณ์ไว้อย่างนี้นะคะ”ไซเรนขยายความต่อ
“งั้นใครกันหล่ะที่จะไป”แจ็คว่า จะมีใครพอที่จะเสียสละขนาดนั้น
“ฉันเอง”
“ศาสตราจารย์! ไม่ได้นะคะ/ครับ”
“ไม่ได้นะคะพ่อ”ไอทีที่มาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถลาเข้ามากอดแขนผู้เป็นพ่อหมายจะรั้งไม่ให้ไป เงยหน้าสบตาพ่อ
“แล้วหนูจะอยู่กับใครหล่ะ”
“เด็กโง่ ลูกยังมีเพื่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ ทั้งโรเจอร์ มินนี่ จิมมี่ เคที่และคนอื่นๆอีก”ศาสตราจารย์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“แหมๆ สถานการณ์อย่างนี้ยังซึ้งได้อีกเนาะ พอเถอะค่ะคุณลุงไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอก คนที่จะไปคือหนูต่างหาก”มินนี่กล่าวเสียงใสไม่เข้ากับสถานการณ์อย่างแรงโดยเฉพาะเธอที่มีสิทธิ์จะโดนดูดเข้าไปเป็นคนแรกในที่นี้
“ไม่นะมินนี่!”โรเจอร์และไอทีกล่าวพร้อมกัน
“มาไม่น้งไม่นะอะไรหล่ะ ตอนนี้คนที่สมควรไปมันฉันไม่ใช่หรือไงยะ ยังไงก็ไม่รอดแล้วแหละ รึจะเถียง”
“งั้นฉันจะไปด้วย”โรเจอร์กล่าวต่อขึ้นมาทันทีราวกับคิดไว้นานแล้ว
“นายจะบ้าเหรอ แล้วเรื่องพ่อ แม่ที่แท้จริงของตัวเองจะไม่ตามหาแล้วรึไงกัน”
“แต่สิ่งสำคัญที่แท้จิงคือการที่คนเราอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุดไม่ใช่เหรอ”
“ชิ ตามใจ”มินนี่หน้าขึ้นสีเล็กน้อยอย่างรู้ความหมายของคำพูดนั้นดี
เมื่อทั้งสองตกลงกันเสร็จก็หันมาหาไอที
“ไอทีพวกเรามีเรื่องจะขอร้องก่อนจะไป”
“ได้สิ”ไอทีตอบทั้งน้ำตา
“หากพวกเราไปแล้ว สัญญาสิว่าเธอต้องตามหาพวกเราให้เจอและพากลับมาที่นี่”
“ได้ฉันสัญญา”แม้ว่านั่นจะเป็นเรื่องที่ยากจะทำให้สำเร็จก็ตาม
ทั้งสองเมื่อได้ฟังคำตอบก็ยิ้มและพร้อมกันที่โรเจอร์กระโดดลงไปข้างล่างแทนการดึงมินนี่ขึ้นมาในคราแรก
พร้อมกับคำพูดสุดท้ายของทั้งสองที่แว่วมา
“ลาก่อนไอที หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก......”
“แน่นอนฉันจะทำตามสัญญา”
เมื่อทุกอย่างสงบลงแล้วเหลือแต่เพียงเสียงร่ำไห้ของเด็กสาวผมน้ำตาลเท่านั้น แม้กระนั้นนัยตาของเธอก็ฉายแววมุ่งมั่นซึ่งครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้อย่างนี้ นั่นคือคือคำสัญญาที่เธอได้ให้ไว้กับตัวเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น