หนึ่งหัวใจ...กะ...ยัยสองคน

ลำดับตอนที่ #6 : ตัดขาดจากกัน ตอนที่1

          “นี่อลิซาเธอรู้มั้ย เมื่อวานนี้ชั้นสารภาพรักกับเบรนด้าไปแล้วนะ”ผมบอกอย่างภาคภูมิใจ แต่อลิซาไม่พูดอะไรเลย

          วันนี้อลิซาดูแปลกไป  จากที่ทุกวันเธอจะชวนผมคุยตลอดแต่วันนี้ผมกับต้องชวนเธอคุย  แต่เธอก็เอาแต่เงียบผิดปกติ  วันนี้เธอไม่คุยกับผมเลย ไม่ยิ้มเหมือนทุกวัน ไม่เล่นบาส  แถมวันนี้เธอยังเหม่อลอยในเวลาเรียนอีก  และที่แย่ที่สุดคือวันนี้เธอไม่ได้กลับบ้านพร้อมผม  ผมจึงจะไปหาเธอที่บ้าน

        บ้านของอลิซาเงียบเชียบ อาจจะเป็นเพราะว่าเธออยู่กับพ่อ
แค่ 2 คนเท่านั้น

         “ติ๊งต่อง! ติ้งต่อง!”ผมกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานพ่อของอลิซาก็ออกมาเปิดประตู

         “สวัสดีครับผมเป็นเพื่อนของอลิซาครับ”ผมพูด

         “เพื่อนเหรอ...อ๋อชื่อโบรเว็นใช่มั้ย”พ่อของอลิซาถามผม

         “ครับ”ผมตอบ

         “เข้ามาสิ เข้ามาก่อนเร็ว”คุณพ่อเชิญผมเข้าไปในบ้าน

         ภายในบ้าน มีรูปผู้หญิงคนนึงสวยมาก หน้าตาคล้ายๆอลิซา

         “แม่ของอลิซาน่ะ สวยใช่มั้ยล่ะ”คุณพ่อถาม

         “ครับ แล้วคุณแม่อยู่ไหนล่ะครับ”ผมถาม เพราะยังไม่เจอแม่

ของอลิซาเลย

         “เสียแล้ว ตั้งแต่อลิซาอายุ 5 ขวบน่ะ”คุณพ่อบอกเสียงเศร้า

         “แต่อลิซาน่ะเค้าเข้มแข็ง เค้าไม่เคยร้องไห้ซักแอะ”คุณพ่อบอก

         “คุณพ่อครับ ผมเสียใจด้วยนะครับ”ผมบอก

         “เอ้อ จริงสิอลิซาอยู่ข้างบนน่ะ ไปหาสิ”คุณพ่อบอก

         “ครับ”ผมพูด แล้วก็ขึ้นไปข้างบน

        บนห้องของอลิซา มีรูปของคุณแม่ของเธอกับเธอ รูปของพี่สาวเธอ เอ๊ะ! นั่นรูปใครน่ะ ผมสะดุดตากับรูปของผู้ชายคนนึงถ่ายคู่
กับอลิซา  เป็นชายอายุประมาณผมนี่แหละ กอดอลิซากลมเชียว ผมหยิบขึ้นมาดู ข้างหลังรูปเขียนไว้ว่า  You are my best girl. From  Kyo

        “หยุดนะ นายทำอะไรน่ะ”อลิซาเข้ามาพอดี แล้วก็แย่งรูปไปจากผม

        “เปล่านี่ แค่หยิบมาดูเฉยๆ”ผมบอก ไม่คิดเลยว่าเธอจะโกรธขนาดนี้

        “ทีหลังจะหยิบอะไรบอกชั้นก่อน แต่อย่ายุ่งกับรูปนี้แค่นั้นพอ”

หล่อนบอก

        “คนในรูปน่ะใครหรอ”ผมถามด้วยความสงสัย

         “ไม่เกี่ยวกับนายหรอก นายน่ะออกไปก่อน”หล่อนสั่งผม 

         “ทำไม เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ”ผมชักโมโห

         “ก็ชั้นจะใส่เสื้อผ้านี่”หล่อนตะคอกใส่ผม ผมมองไปเห็นเธอใส่ผ้าขนหนูอยู่ผืนเดียว ก็รีบออกไป ไม่นานหล่อนก็ให้ผมเข้าไป พอเข้าไปในห้อง ผมก็ไม่เห็นรูปผู้ชายคนนั้นแล้ว

        “มีเรื่องอะไร ก็พูดมาสิ”หล่อนถามผม

        “เธอนั่นแหละ มีปัญหาอะไร ทำไมวันนี้ถึงไม่ยอมคุยไม่เล่นบาส

ไม่กลับบ้านพร้อมชั้น  เป็นอะไรของเธอ อลิซา”ผมถาม

         “เปล่านี่ อีกอย่างชั้นจะเป็นอะไรก็เรื่องของชั้น”หล่อนบอกทำผมอึ้งไปเลย

         “เรื่องของเธอหรอ แต่เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนี่”ผมพูด

         “ชั้นก็ต้องการอิสระในการใช้ชีวิตของชั้นบ้าง รึว่าการที่ชั้นเป็นเพื่อนเธอนี่ชั้นต้องรายงานเธอทุกอย่างว่าชั้นเป็นอะไรไม่พูด ชั้นเป็นอะไรไม่ยิ้ม ชั้นเป็นอะไรไม่เล่นบาส ชั้นเป็นอะไรถึงไม่กลับบ้านพร้อมเธอ ชั้นต้องทำแบบนั้นด้วยหรอ”หล่อนตะคอกผม แล้วก็ร้องไห้ออกมา ผมไม่เข้าใจเธอเลย

         “เธอโกรธอะไรชั้น บอกมาซิ ชั้นขอโทษ”ผมบอกเธอ

         “นายออกไปได้แล้ว...ชั้นสั่งให้ออกไป”เธอตะคอกผม ผมจำต้องออกไป