หนึ่งหัวใจ...กะ...ยัยสองคน

ลำดับตอนที่ #3 : อลิซา...เพื่อน...เริ่มต้นที่ดี

          วันนี้มีนักเรียนใหม่คนหนึ่ง  เป็นผู้หญิง  หล่อนชื่อ "อลิซา"

หล่อนเป็นคนร่าเริง  พูดเก่ง หน้าตาสะสวยพอๆ กับเบรนด้า  แต่นิสัยเนี้ยะคนละโลกกันเล้ย  หล่อนไว้ผมยาวทำไฮไลท์สีม่วงแกมน้ำเงินดูมีชีวิตชีวา  ปากสีชมพูอ่อนๆ  ตาคมกริบเชียว  ตั้งแต่ผมเจอหล่อน   ผมก็เห็นแต่รอยยิ้มหวานของหล่อนเสมอๆ(เอ่อ ผมไม่ได้แอบมองหล่อนนะ๐_๐)ยิ่งหล่อนมานั่งข้างหน้าผม  หล่อนก็หันมาส่งยิ้มให้ผมตลอดชั่วโมงเลย

          "หวัดดี นายชื่ออะไรหรอ" หล่อนหันมาถามผมเสียงหวานแล้วส่งยิ้มให้

          "โบรเว็น ทำไมหรอ" ผมตอบ

          "ถามได้ว่าทำไม ก็แหม อยู่ห้องเดียวกันก็ต้องรู้จักกันไว้ซี่"

หล่อนบอกผม

          "นี่ดูเหมือนนายน่ะ เนื้อหอมไม่เบานะ"หล่อนพูดต่อ

          "อลิซา เธอมาจากไหนหรอ"ผมถามหล่อน

          "ปารีส"หล่อนบอก ทันทีที่ผมได้ยินผมแทบจะตกจากเก้าอี้

เพราะไม่นึกว่าหล่อนจะมาไกลขนาดนั้น

          "ปารีสหรอ"ผมถามให้แน่ใจอีกครั้ง

          "ช่าย ที่จริงแล้วชั้นเกิดที่นี่  แต่พ่อส่งชั้นไปอยู่กับพี่สาวที่ฝรั่งเศส                                           

           น่ะ"หล่อนเล่าให้ผมฟัง

           "ถ้างั้นเธอคงเก่งมากเลยสินะ"ผมถามแบบไม่ต้องการคำตอบ

           "ไม่หรอก ชั้นเคยได้คะแนนวิชาฟิสิกส์ต่ำมากๆเลยละ"หล่อนบอก

           "ก็แหม วิชาฟิสิกส์น่ะยากมากเลย ขนาดชั้นที่คิดว่าเก่งวิชานี้กว่าใคร ยังได้แค่ 3.0 เอง  แล้วเธอล่ะได้เท่าไร"ผมคุยเชิงอวดเก่ง

           "3.9 คือคะแนนที่ต่ำที่สุด 4.0 สูงสุด"หล่อนบอก ทำเอาผมหน้าแตกไปเลย(แหมไม่น่าคุยเลยเรา)

            "นี่ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"ผมชวนหล่อน เพราะรู้ว่าถ้าไม่ชวนตอนนี้ ผมจะไม่มีโอกาสแน่นอน เป็นอย่างที่ผมคิดพอหมดชั่วโมง  พวกผู้ชายต่างมาฮ้อมล้อมหล่อนเพื่อชวนไปทานข้าว  พอทานข้าวเสร็จผมก็แยกกับหล่อน เพื่อขึ้นไปหาเจนนี่  สาวประจำวันนี้ของผมบนห้อง 

            "ปึ๊ก"เสียงปิดประตูดังขึ้น อลิซาเข้ามาเห็นผมกับเจนนี่ ผมรีบผละออกจากเจนนี่โดยอัตโนมัติ

            "เอ่อ...คือว่า...คือ..."ผมพูดตะกุกตะกัก

            "ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ มันเป็นสิทธิของนายนะ" หล่อนบอกผมแล้วก็ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แล้วเบรนด้าก็เข้ามาพูดอย่าง

เย็นชาว่า

            "อีกแล้วหรอ ชั้นบอกแล้วไงว่านี่มันห้องเรียนห้ามทำอะไร

            แบบนี้"เบรนด้าบ่นๆๆๆๆแล้วก็บ่น

            "นี่อย่าไปบ่นพวกเขาเลยน่า เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมากมาย

            เลย"อลิซาออกตัวแทนผม (แหมผมล่ะปลื้ม)

            "เธอไม่เกี่ยว อลิซา"เบรนด้าบอกหล่อน

            "จะไม่เกี่ยวยังไงล่ะ ก็ชั้นเป็นเพื่อนของโบรเว็นนี่นา"หล่อนบอกออกมาเต็มปากเต็มคำ ผมถึงกับอึ้งไปเลย ตอนนี้ในห้องมีแต่ความเงียบ   เบรนด้าไม่พูดอะไร  หล่อนเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบหนังสือมาขึ้นมาอ่าน  ส่วนอลิซา หล่อนหันมาส่งยิ้มให้ผม  แล้วไปนั่งที่โต๊ะของหล่อนผมเดินตามไปแล้วกระซิบถามหล่อนว่า

           "นี่เมื่อกี้ พูดจริงป่ะ"ผมถาม

           "อืม...เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะ...เพื่อน"หล่อนบอก      

       ประโยคนี้ทำให้ผมอึ้งชั่วครู่ ได้อลิซาเป็นเพื่อนก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีเหมือนกันแฮะ