ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปากดี
[ซาสึเกะ]
ผมกลับมาถึงบ้านประมาณ5ทุ่ม อยู่ดีก็มีเสียงชายคนนึงดังขึ้นมาจากข้างหลัง
"ซาสึเกะ มาคุยกับพ่อที่ห้องก่อน"ชายคนนั้นไม่ใช่ใคร พ่อผมแบบเองคงจะคุยเรื่องผูหญิงของพ่อละสินะ
"ผมง่วงแล้ว"ผมบอกปัดไปอย่างน่ารำคาญ
"ไม่ได้เราต้องคุยกัน"พ่อชักสีน่าดุใส่ผม เอาๆคุยก็คุยไม่อยากยอมให้หรอกนะแต่ไม่อยากมีปากเสียง
"ก็ได้ ก็ได้"ผมเดินตามพ่อเข้าไปในห้องของเขา พ่อนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขา ส่วนก็นั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
"มีอะไรป่าวครับ"ทำเปิดประเด็นถามถ้าให้พ่อพูดก่อนคงท้าวความอีกยาว
"ฉันอยากให้แกคุนกับหนูฮินาตะดีๆ"ว่าแล้วต้องเป็นเรื่องยัยนั่น
"ฉันเห็นแค่หนูฮินาตะเป็นหลาน ฉันไม่เคยคิดเรื่องจะหาเมียใหม่ แกพูดอย่างนั่นแกทำให้หนูฮินาตะเสียหาย"ปกป้องกันเขาไป ยัยนั่นคงวิเศษมากเลยสิ
"ผมขอปฎิเสธ"ยัยนั่นทำกับไว้อย่างนั่นไม่มีวันญาติดีด้วยหรอก
"ซาสึเกะ"
"พ่อไม่ต้องพูดเรื่องนี้ ผมยอมให้พ่อได้ทุกยกเว้นเรื่องนี้"ผมขัดพ่อก่อนที่จะเดินออกมาโดยไม่ฟังพ่อตัวเอง ว่าเค้าจะเรียกผมให้กลับไปคุยเรื่องยัยบ้านั่น
ผมเดินเข้ามาในห้องของผมแล้วหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ระหว่างผมกำลังก็นึกเรื่องที่ยัยนั่นด่า "คิดแล้วเจ็บใจ"ผมอาบน้ำเสร็จเกือบครึ่งชั่วโมงตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนแล้ว
~โครก~~~~~~เสียงท้องผมร้อง ก็แน่สิตอนเย็นผมไม่ได้กินข้าวเลยไปหาอะไรกินที่คัวดีกว่า
ผมเดินลงมาที่ครัวเห็นไฟเปิดอยู่ ใครมาหาอะไรกิน นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ ผมเดินเข้าไปในครัวเห็นผู้หญิงในเสื้อยืดสีเทากางเกงสีขาว ผมน้ำเงินยาวสลวย ไม่ใช่ใครนอกจากยัยตัวแสบที่ด่าผมไปเมื่อเย็นนั่นเอง
"ไม่นึกเลยนะว่าจะเจอเธอเวลาเน้ย"ผมเอ๋ยทักก่อนทำเอาเธอต้องใจเล็กน้อย
"ฉันก็ไม่อยากเจอสิ่งทีไม่ดีก่อนเข้านอนหรอนะ"เธอยิ้มมุมปากนิดๆ ยัยนี่ปากดีชะมัด
"เธอกล้าดีอย่างไงมาย้อนฉัน"ผมเริ่มอารมณ์เสียแล้วสิ
"กล้า-ดี-อย่าง-ไง หึ ถ้าฉันไม่กล้าคงไม่ด่าคุณต่อหน้าพ่อคุณหรอก"ผมมีน้ำโหแล้วนะ
"อย่ามาปากดีกับฉันนะ"ผมระเบิดอารมณ์แล้วคว้าคอมือเธอมาบีบอย่างแรง ยัยนั่นตกใจชักสีน่าเจ็บนิดหน่อย หึ คงเริ่มกลัวฉันแล้วละสิ
"คนที่ปากดีมันคือคุณต่างหาก"เธอตรอกน่าผมอีกแล้ว
"ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้นะ เธอยังกล้ามาเถียงฉันอีกหรอ"ผมตะคอกใส่เธอ
"คุณก็แค่ลูกเจ้าของบ้านเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์มาด่าฉันเหมือน"เธอสวนมาด้วยอารมณ์โกรธ
"เธอมันก็แค่นางบำเรอของพ่อฉันเท่านั้น"ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
"ฉันไม่ต่ำเหมือนความคิดคุณหรอกนะค่ะ"ผมทนไม่ไดเแล้วจริงๆเธอด่าผมแบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว
"ได้ ไหนมันจะต่ำจะขอต่ำลงอีกจะเป็นไร"ผมหมดความอดทนแล้ว ผมจับต้นแขนของเธอทั้งสองข้างแล้วดึงเธอเขามาประชิดตัว ตอนนี้ออกอาการกลัวจนตัวสั่นเลยสิ
[ฮินาตะ]
จู่ๆเขาก็จับต้นแขนฉันกระชากเข้าไปหา อีตานี่เสียสติแล้วแน่ๆ ฉันเริ่มใจสั่นแล้วนะกลัวก็กลัว
"ปล่อย"ฉันดึงสติแล้วตอบออกไปนิ่งๆ
"ปล่อยงั้นหรอเริ่มกลัวแล้วสิ"เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนได้ยินเสียงลมหายใจ
"ปล่อยฉันนะ"ฉันขอให้เขาปล่อยแต่เขากับจับมันแน่นขึ้น เจ็บจนชาไปหมดแล้วนะ
"เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลยนิ"เขาพูดกัดฟัน คงโมโหจริงๆสินะ
"คุณนั่นแหละที่ปากดี"ฉันขอเถียงเถอะมาด่าฉันก่อนแล้วยังจะมาหาว่าฉันปากดี
"ใช่ ปากฉันมันดี แต่อีกในความหมายนะ"เขาพูดอย่างเจ้าเล่หแล้วยื่นหน้ามันจนปลายจมูกโดนใบหูฉัน ทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูก
"คุณ จะทำอะ อื้อ"ยังพูดไม่จบก็โดนประกบปากทันที ฉันถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ สักพักสติก็กลับมาฉันดิ้นสุดแรงเท่าที่มีแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะแขนของซาสึเกะโอบฉันไส้แน่นมากเขาบดขยี้ปากฉันจนรู้สึกร้อนปากไปหมดยังไม่พอเข้ายังสอดลิ้นเข้าไปในปากฉันมันชั่งน่ารังเกลียด ขยะแขยงที่สุด แล้วเขายังลากปากซุกไซร์มาที่คอทำรอยทิ้งไว้ ตอนนี้ตาฉันเลยเบลอแล้วสิมันอะไรไหลออกจากตา ขาก็เริ่มสั่น กลัวไปหมดแล้วสิ
~ตุบ~บางเรียกสติฉันกลับคืนมาเมื่อซาสึเกะผลักลงไปนั่งกับพื้น
"ฉันไม่ใฝ่ต่ำเหมือนพ่อฉันหรอก"พูดอย่างเหยียดหยามแล้วจนเดินออกไป
ฉันนั่งร้องไห้สักพักก่อนเดินกลับห้อง ฉันเข้ามาส่องกระจกที่คอมีรอยแดงที่น่ารังเกียจนั่นอยู่ และปากก็มีจ้ำเลือดซิบๆ ฉันพยายามข่มตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่มันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ
___________________
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนออกมาท่านอาหารพร้อมหน้ากันซาสึเกะกับฮินาตะนั่งก้มหน้าเงียบทำเอามาดาระสงสัยว่าทำสองคนไม่ตีกันโดยเฉพาะลูกชายตัวเองน่าจะเป็นฝ่ายหาเรื่อง
"ทำไหมเงียบกันจัง"มาดาระถามขึ้นมา
" "สิ่งที่ได้คือความเงียบ
"ฮินาตะใส่ชุดนี้ไม่ร้อนหรอ"มาดาระถามฮินาตะเขาสงสัยว่าทำไมเธอใส่เสื้อคอเต่า แน่นอนเธอปกปิดรอยน่ารังเกียจนั่น
"มะ"เธอกำลังจะพูด
"คงไม่สบายมั่งเลยใส่เสื้อมิดชิดเชียว"เสียงที่ขัดขึ้นมาคือซาสึเกะ คนที่ทิ้งรอยไว้เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฮินาตะ
"ค่ะ ฉันรู้สึกหนาวนิดๆค่ะ"ฮินาตะตอบอย่างสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
"เป็นไรมากรึป่าว"มาดาระถามด้วยความเป็นห่วง
"ป่าวค่ะ"เธอตอบน่ายิ้มๆ
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"มาดาระรู้โล่งอกทำเอาซาสึเกะหมั่นไส้
"เธอคงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ หนังเหนี่ยวจะตาย"ฮินาตะกำมือเล็กน้อยเมื่อได้ยินซาสึเกะพูดว่าเธอ
"ค่ะ ฉันก็แค่เหนี่ยว ไม่ได้ด้านเหมือนใครบ้างคน"เธออยู่ทำเอาอีกฝ่ายร้อนตัวขึ้นมาทันที
"เอาละ เรื่องทะเลาะกันก่อนนะ ฉันรีบไปทำงาน ฮินาตะไปกันเถอะ"มาดาระขัดคอเอาไว้ก่อนจะมีสงครามน้ำลาย
"ค่ะ"ทั้งสองลุกออกจากโต๊ะไปขึ้นรถที่จอดรอ
________________________
อ๊ายยยยยยย จูบกันแล้ว ซาสึเกะใจร้ายมาก ฮินาตะก็ใช้ย่อยเอาเรื่องเหมือนกันนะย่ะ
เมนท์ให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ ไรต์จะได้มีกำลังใจอัพ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น