คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro...
ณ โรงพยาบาล
แสงแดดรำไรยามเช้าอันแสนอบอุ่น น้ำค้างใสที่รอคอยการร่วงลงจากต้นไม้ เสียงหมู่นกที่พากันทักร้องเพื่อเป็นสัญญาณว่าได้เข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว ร่างบางร่างหนึ่ง ได้เดินชมนกชมไม้ยามเช้าอย่างสดชื่น เสียงใสของนกน้อยพากันทักทายเธอ ช่างเป็นเช้าที่มีความสุขยิ่งสำหรับเธอคนนี้
“ซิลกิ!!!! ออกมาข้างนอกคนเดียวแบบนี้ไม่ดีเลยน่ะ ไม่บอกกันแล้วถ้าใครเค้าตามไม่เจอเธอจะว่าไงย่ะ”
เสียงแหลมใสพร้อมกับร่างเพรียวร่างหนึ่งเดินดุ่มๆเข้ามาหาร่างบาง
“โถ่....ยูมิ ชั้นแค่ออกมาเดินเล่นแถวนี้เอง อีกอย่างโรงพยาบาลก็เล็กแค่นี้ เธอหาชั้นเจอสบายๆอยู่แล้ว”
“แล้วถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาใครจะช่วยเธอ เธอนี่มันดื้อจริงเลย ไปๆขึ้นห้องได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่สบายพอดี”
“แต่ว่า..........”
“ไม่มีแต่ย่ะ เธอดื้อซะขนาดนี้ แล้วเมื่อไหร่เธอจะหายจาก โรคบ้า นี่ซักทีล่ะ”
“เอ่อ...อื้ม”
สวัสดีค่ะ ชั้นชื่อ ฮายานะ ซิลกิ ส่วนเพื่อนเสียง 8 หลอดของชั้นเมื่อกี้เธอชื่อว่า อายาเนะ ยูมิ เรา2คนเรียนอยู่ ม.ปลายปี 2 ที่โรงเรียนมัธยมทัตสึโนะ ชีวิตของชั้นตอนนี้เป็นชีวิตที่คนส่วนมากเรียกกันว่า
“ชีวิตรอความตาย” ซึ่งความหมายของมันหลายคนอาจจะรู้ดีอยู่แล้ว ความรู้สึกของชั้นตอนนี้มันเหมือนอยากจะอยู่อย่างสงบ แต่ไม่ว่าชั้นจะทำยังไง ชั้นก็ไม่สามารถหนีโลกที่แสนจะวุ่นวายได้เลย
3 เดือนที่แล้ว
“ คุณหมอครับ ลูกสาวของผมเป็นอะไรไปครับ!!!!” เสียงชายวัยกลางคนผู้หหนึ่ง ลุกพรวดพราดเข้าไปถามหมอที่เพิ่งออกจากห้องคนไข้
“ ผมต้องเสียใจด้วยจริงๆน่ะครับคุณซาโตชิ คุณมิโนริ แต่ผมว่าพวกคุณต้องทำใจนะครับ คุนซิลกิเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอมากถึงแม้ตอนนี้ที่เธอยังสามารถมีชีวิจอยู่ได้ พวกคุณก็น่าจะรู้ว่าเธอเหี่ยวเฉา อ่อนแอ มาตั้งแต่เด็กๆแล้วทางเราได้ช่วยชีวิตลูกสาวคุณอย่างเต็มที่แล้ว แต่ร่างกายเธออ่อนแอมากครับ” เสียงนุ่มลึกของหมอคนหนึ่งที่พยายามจะอธิบายให้ 2 ชรา ได้ทราบถึงอาการของผู้ที่เป็นลูกสาว
“ หมอค่ะ แล้วลูกสาวของเรา ฮึก.. จะมีชีวิตอยู่ได้นานอีกแค่ไหนค่ะ”
“ อันนี้ก็แล้วแต่ความเข้มแข็งของคุณซิลกิน่ะครับ ว่าเธอจะเข้มแข็ง และต่อสู้กับโรคนี้ไหวรึป่าวน่ะครับ”
“ ฮึก..ฮืออออ....คุณค่ะชั้นจะทำยังไงดี เรามีลูกสาวคนเดียวน่ะค่ะคุณ เธอกำลังจะจากเราไปแล้ว ชั้นจะทำยังไงดี ชั้นจะทำยังไง ฮือๆๆ” เสียงร้องไห้ฟูมฟายของหญิงชรา สร้างความสงสารให้กับพยาบาลและหมอแถวนั้นมาก
“คุณมิโนริครับคุณจะต้องเข้มแข็งนะครับ คุณซิลกิจะอยู่ได้ ก็ต่อเมื่อเธอมีกำลังใจที่ดีนะครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนน่ะครับ เสียใจด้วยจริงๆครับ”
“ ค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ”
ตึกๆๆๆๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าเดินห่างออกไป
“โถ่...ซิลกิลูกแม่”
“ใจเย็นน่าคุณ ลูกเราจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ ผมมั่นใจ ลูกเราจะต้องเข้มแข็ง”
สองชราที่ยืนกอดกันด้วยความเสียใจ ที่เค้าทั้ง 2 ไม่สามารถช่วยชีวิตลูกสาวของเขาได้เลย แม้บางครั้งเค้าทั้ง 2 ก็ทำได้แค่เป็นกำลังใจให้ลูกสาว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ 2 ชราลดความไม่สบายใจได้เลยซักนิด เพราะยังไงลูกสาวคนเดียวของเค้าทั้ง 2 ก็จะจากพวกเค้าไป ในเร็วๆนี้
~ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่สำหรับอินโทรน่ะค่ะ แต่ไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยน่ะ มือใหม่หัดแต่งจ้า ~
ความคิดเห็น