ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้น [20%]
ชีวิตในการทำงานของฉันไม่สวยหรูเท่าไหร่
ไม่ค่อยเหมือนกับสิ่งที่ฉันคาดไว้ แต่ก็เอาเถอะในเมื่อฉันเป็นคนเลือกเดินออกมาเอง
ไม่มีใครบังคับให้ฉันทำอย่างนี้ ดังนั้นก็ควรที่จะยอมรับในสิ่งที่มีอยู่
ตอนที่เริ่มทำงานแรกๆ ฉันแทบจะทนกะสภาพของที่นี่ไม่ไหว
ทั้งร้านเคล้าไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่ ในจะกลิ่นเหงื่อของผแขกที่เข้ามาในร้านอีก
ตัวฉันไม่ได้มีหน้าที่อะไรมากนัก อย่างมากที่สุดก็คือต้องไปนั่งดื่มกับแขก
ร้านเปิดได้มาสองชั่วโมงแล้ว ลูกค้าก็มีแต่คุณลุงที่อายุรุ่นราวคราวพ่อทั้งนั้น
เฮ้อชีวิตในเมืองกรุงมันอาจจะไม่ได้สนุกอย่างที่คิด
"ฝันเอ้ย ยืนเหม่ออะไรอยู่นั่นแหละ แขกโต๊ะนั้นเค้าอยากจะให้แกไปนั่งด้วย ไปซะซิ ไป่เร็ว"
"จ๊ะๆๆ ฝันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"
"สวัสดีค่ะ เสี่ย ขอหนูนั่งด้วยคนนะค่ะ"
"ได้เลยจ๊ะหนูจ้า หนูเนี่ยน่าตาน่ารักน่าเอ็นดู ชื่ออะไรหรอจ๊ะ"
"ฝันค่ะ เสี่ยจะสั่งอะไรดีค่ะ เดี๋ยวฝันจะไปสั่งให้" ฉันยื่นเมนูไปให้ตาลุงที่น่ารังเกียจคนนี้
แต่มันกลับมาแต๊ะอั๋งฉันโดยการที่เอามือมาลูบเบาๆที่ต้นขาของฉัน
แล้วค่อยๆเขยิบตัวที่เหม็นสาบของมันเข้ามาใกล้ตัวฉันพร้อมกลับกระซิบข้างๆหูฉันว่า
"เสี่ยไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย เปลี่ยนจากดูเมนูเป็นดูอย่างอื่นแทนได้ไหม"
"แล้วเสี่ยอยากทำอะไรล่ะค่ะ" ฉันถามด้วยความสงสัย
"เสี่ยอยากได้หนูฝันนะ ไปกะเสี่ยนะ"
ฉันตกใจในคำพูดของผู้ชายคนนี้ แก่ราวคราวพ่อยังจะมีหน้ามาพูดจาชั่วๆแบบนี้กะฉันอีกหรอ
โถๆๆ ไอ้แก่ตัณหากลับ กลับบ้านไปหาลูกหาเมียไป่
"โถๆๆเสี่ยขา เสี่ยจะรีบไปไหนล่ะค่ะ ฝันก็อยู่ที่นี่ทุกวัน ถ้าเสี่ยอยากได้ตัวฝัน เสี่ยก็พิสูจน์ซิ"
"ได้เสี่ยจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเสี่ยอ่ะรักหนูฝัน อยากได้หนูฝันมากแค่ไหน"
"จิงนะค่ะเสี่ย" โถกูก็แค่หลอกมึง ยื้อเวลาออกไปก็เท่านั้นแหละ ไอ้เฒ่าเอ้ย
"จิงสิจ๊ะ งั้นวันนี้เสี่ยกลับบ้านก่อนดีกว่า" แล้วมันก็ค่อยๆเคลื่อนตัวของมันมาใกล้ฉันและหอมตัวฉัน ในความรู้สึกโครตจะอยากเอาตัวหลบออก แต่ทำไงได้ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีตังใช้
"แหมๆๆๆ ฝนยังไม่ค่อยอยากให้เสี่ยกลับเลยอ่ะ แต่ก็บ๊าบบายนะค่ะเสี่ยขา"
กว่าร้านจะปิด ฉันก็ต้องไปนั่งกะแขกคนนู้นที คนนี้ที วันๆเจอแต่เรื่องเดิมๆ
ผู้คนต่างเข้ามาที่นี่เพียงเพื่อต้องการนั่งดื่มเพื่อลืมเรื่องราวที่ไม่สบายใจ
พอเมาแล้วกลับบ้านจะได้หลับๆไปซะ ดื่มเพื่อลืม�
ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที กว่าจะถึงบ้านก็เกือบเช้า เป็นอย่างนี้วันแล้ววันเล่า
ไม่ค่อยเหมือนกับสิ่งที่ฉันคาดไว้ แต่ก็เอาเถอะในเมื่อฉันเป็นคนเลือกเดินออกมาเอง
ไม่มีใครบังคับให้ฉันทำอย่างนี้ ดังนั้นก็ควรที่จะยอมรับในสิ่งที่มีอยู่
ตอนที่เริ่มทำงานแรกๆ ฉันแทบจะทนกะสภาพของที่นี่ไม่ไหว
ทั้งร้านเคล้าไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่ ในจะกลิ่นเหงื่อของผแขกที่เข้ามาในร้านอีก
ตัวฉันไม่ได้มีหน้าที่อะไรมากนัก อย่างมากที่สุดก็คือต้องไปนั่งดื่มกับแขก
ร้านเปิดได้มาสองชั่วโมงแล้ว ลูกค้าก็มีแต่คุณลุงที่อายุรุ่นราวคราวพ่อทั้งนั้น
เฮ้อชีวิตในเมืองกรุงมันอาจจะไม่ได้สนุกอย่างที่คิด
"ฝันเอ้ย ยืนเหม่ออะไรอยู่นั่นแหละ แขกโต๊ะนั้นเค้าอยากจะให้แกไปนั่งด้วย ไปซะซิ ไป่เร็ว"
"จ๊ะๆๆ ฝันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"
"สวัสดีค่ะ เสี่ย ขอหนูนั่งด้วยคนนะค่ะ"
"ได้เลยจ๊ะหนูจ้า หนูเนี่ยน่าตาน่ารักน่าเอ็นดู ชื่ออะไรหรอจ๊ะ"
"ฝันค่ะ เสี่ยจะสั่งอะไรดีค่ะ เดี๋ยวฝันจะไปสั่งให้" ฉันยื่นเมนูไปให้ตาลุงที่น่ารังเกียจคนนี้
แต่มันกลับมาแต๊ะอั๋งฉันโดยการที่เอามือมาลูบเบาๆที่ต้นขาของฉัน
แล้วค่อยๆเขยิบตัวที่เหม็นสาบของมันเข้ามาใกล้ตัวฉันพร้อมกลับกระซิบข้างๆหูฉันว่า
"เสี่ยไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย เปลี่ยนจากดูเมนูเป็นดูอย่างอื่นแทนได้ไหม"
"แล้วเสี่ยอยากทำอะไรล่ะค่ะ" ฉันถามด้วยความสงสัย
"เสี่ยอยากได้หนูฝันนะ ไปกะเสี่ยนะ"
ฉันตกใจในคำพูดของผู้ชายคนนี้ แก่ราวคราวพ่อยังจะมีหน้ามาพูดจาชั่วๆแบบนี้กะฉันอีกหรอ
โถๆๆ ไอ้แก่ตัณหากลับ กลับบ้านไปหาลูกหาเมียไป่
"โถๆๆเสี่ยขา เสี่ยจะรีบไปไหนล่ะค่ะ ฝันก็อยู่ที่นี่ทุกวัน ถ้าเสี่ยอยากได้ตัวฝัน เสี่ยก็พิสูจน์ซิ"
"ได้เสี่ยจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเสี่ยอ่ะรักหนูฝัน อยากได้หนูฝันมากแค่ไหน"
"จิงนะค่ะเสี่ย" โถกูก็แค่หลอกมึง ยื้อเวลาออกไปก็เท่านั้นแหละ ไอ้เฒ่าเอ้ย
"จิงสิจ๊ะ งั้นวันนี้เสี่ยกลับบ้านก่อนดีกว่า" แล้วมันก็ค่อยๆเคลื่อนตัวของมันมาใกล้ฉันและหอมตัวฉัน ในความรู้สึกโครตจะอยากเอาตัวหลบออก แต่ทำไงได้ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีตังใช้
"แหมๆๆๆ ฝนยังไม่ค่อยอยากให้เสี่ยกลับเลยอ่ะ แต่ก็บ๊าบบายนะค่ะเสี่ยขา"
กว่าร้านจะปิด ฉันก็ต้องไปนั่งกะแขกคนนู้นที คนนี้ที วันๆเจอแต่เรื่องเดิมๆ
ผู้คนต่างเข้ามาที่นี่เพียงเพื่อต้องการนั่งดื่มเพื่อลืมเรื่องราวที่ไม่สบายใจ
พอเมาแล้วกลับบ้านจะได้หลับๆไปซะ ดื่มเพื่อลืม�
ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที กว่าจะถึงบ้านก็เกือบเช้า เป็นอย่างนี้วันแล้ววันเล่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น