คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ++ ทาสรับใช้คนไหม่ ++
ความเดิมตอนที่แล้ว : ฮีริได้รู้ความจริงว่าโยอิทำงานพิเศษในสถานที่บันเทิงมิหนำซ้ำยังเป็นตอนกลางคืนอีก โยอิเลยจำต้องทำตามข้อตกลงที่ฮีริเสนอให้...
++ ฮ้าวววววววววว~ เช้าแล้วหรอเนี่ยวันนี้วันอะไรเนี่ย?? ยะ...ยะ..อย่าบอกนะว่าอาทิตย์นะตายแล้วฉันลืมเรื่องสำคัญไปเลยฉันต้องเก็บข้าวของแล้วไปบ้านนาย
“ฮ่าๆๆ ฉันว่าฉันสามารถประกวดการแข่งขันอาบน้ำเร็วที่สุดในโลกได้เลยนะเนี่ย (^0^)/” (สงสัยน้ำมันคงเย็นไปหน่อยนังนี่เลยเพี้ยนใหญ่แล้ว:ผู้เขียน)
5 นาทีต่อมาก็มีรถ บี เอ็ม สีดำขับมาจอดหน้าบ้านฉัน รถสวยเป็นบ้าคงจะแพงไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย ว่าแต่เจ้าของรถนี่ใครกันหว่า?? สงสัยจะมาผิดบ้านมั้งออกไปดูหน่อยดีกว่า
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงงงงง
“ขอโทษนะค่ะ สงสัยว่าคุณจะมาผิดบ้าน...O_o ” พระเจ้านั้นมันนาย ฮีริ นี่พระเจ้าแกล้งหนูอีกแล้ว
“ใช่ ฉันมารับเธอ ว่าแต่เธอเก็บข้าวของเสร็จยัง”
“แล้วนายทำแบบนี้พ่อแม่นายไม่ว่าบ้างหรอ”
“พ่อแม่ฉันไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นซักหน่อย”
“เอ้าหรอ!! แล้วนายอยู่บ้านกับใครล่ะ ”
“ฉันอยู่กับริวมันนะ”
“อ๋อ หรอแล้วบ้านนายมีคนรับใช้อะป่ะ”
“มีซิ ตั้ง 3 คน คนขับรถ 1 คน แม่บ้านอีก 2 คน”
“งืมๆ ”
“งั้นเธอก็ขึ้นรถได้แล้ว”
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของฮีริเท่เป็นบ้าเลยถ้าโนมิรู้ล่ะก็มีหวังอิจฉาฉันตาลุกเป็นไฟแน่ๆเลย นึกแล้วอยากเห็นภาพเป็นบ้าเลย เหอๆ (^0^)/
“บ้านนายใหญ่เป็นบ้าเลยเนอะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว เธอนี่ก็เก่งทดอยู่บ้านแบบนั้นได้เล็กยังกะรูหนู”
“ตกลงนายจะด่าหรือชมฉันกันแน่ยะ!!”
“แล้วเธอจะตะโกนไปทำไมเล่า หูฉันจะแตก”
“ว่าแต่นายจะให้ฉันมาอยู่บ้านนายทำไมเนี้ย”
“คือช่วงนี้ฉันหาแม่บ้านไม่ค่อยได้นะก็เลยกะว่าจะให้เธอมาช่วยไง”
“แล้วเรื่องเงินเดือนล่ะ นายจะจ่ายฉันเท่าไร”
“เดือน 2 หมื่นเยนพอไหม”
“2 หมื่นนายจะบ้าหรอ จ่ายค่าเทอมเค้าไม่รู้จะให้ฉันเข้าเรียนได้ถึง 2 อาทิตย์ไหม”
“งั้นฉันให้เธอ 4 หมื่น 5 พันเยนพอใจยัง ”
“แล้วเรื่องค่าอยู่ค่ากินล่ะ ใครจะเป็นหากับข้าว”
“แม่บ้านไง เธอนี่เรียนก็เก่งแต่ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้โง่แบบนี้นะ”
“ก็ยังดีนะที่ฉันยังมีเรื่องเก่งอยู่บ้าง”
“ใครจะไปเหมือนนายล่ะ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ถ้าไม่ดีว่ารวยกับหน้าตะ...”
“ถ้าเธอขืนพูดออกมาแม้แต่คำเดียวอีกล่ะก็ยัง จูบ เธอแน่ยัยเซ่อ!!”
ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าบ้านไปปล่อยให้ฉันยืนบ้าอยู่หน้าบ้านคนเดียว ต่อมาไม่นานก็มีแม่บ้านวัยกลางคน คนนึงเดินมาแล้วพาฉันไปที่ห้องนอนและระหว่างทางเดินฉันก็คิดว่าเมื่อกี้มันเกิดอารัยขึ้นกันแน่นะทำไมจู่ๆเราถึงต้องหยุดพูดไปกะทันหันโดยที่นายฮีริแค่สบตาเรา นี่เค้ามีอิธพลกับเรามากขนาดนี้เชียวหรอเนี้ย แต่แล้วฉันก็หยุดความคิดของฉันทันทีเพราะเมื่อฉันเห็นสภาพห้องนอนของตัวเองแล้วก็ถึงกับอึ้งเพราะมันเหมือนกันสภาพห้องเก็บของมากว่าห้องนอนซะอีก
“คุณแม่บ้านค่ะ นี่คุณคิดจะให้ฉันนอนในห้องนี้หรอค่ะ”
“ค่ะ!! ฉันไม่ได้คิดหรอกนะค่ะแต่ฉันทำเลยต่างหาก”
“ใครเป็นคนสั่งให้คุณพาฉันมาที่ห้องนี่หรอค่ะ”
“คุณชายฮีริค่ะ”
“แต่....”
“คุณอย่าลืมซิว่าคุณมาอยู่ในบ้านนี่ฐานะอะไร”
ว่าแล้วแก่ก็เล่นเดินออกจากห้องนี่ไปเลย คนบ้านนี่นิสัยเหมือนกันไม่มีผิดเลยแฮะ เป็นเหมือนกันหมดทั้งบ้านเลยมั้งพอคุยยังไม่ทันรู้เรื่องก็เดินออกจากห้องไปแบบนั้น เฮ้อ~ ฉันจะทนอยู่บ้านนี่ได้นานซักเท่าไรนะ ว่าแต่เสื้อผ้าเราล่ะตอนที่เราออกมาจากบ้านก็ออกมาเลยไม่จัดข้าวของอะไรเลย อ๊ายยยยย~แล้วจะทำไงดีเนี่ยฉ้านนนนน TToTT
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ยัยเซ่อเอ๊ย!! เธอนี่มันเซ่อสมชื่อจริงๆเลย ข้าวของตัวเองยังลืมได้มิหนำซ้ำยังเซ่อทำกุญแจบ้านหล่นไว้ในรถอีก ฉันล่ะนับถือความเซ่อในตัวเธอจริงเลย แล้วทำไมเธอถึงต้องขนหนังสือมามากมายขนาดนี้ด้วยล่ะหนักก็หนักฉันเลยขนทิ้งไปเลยนะเหลือแต่วิชาสำคัญเท่านั้นแหละ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด นี่นายทิ้งหนังสือของฉันซะเกลี้ยงเลยหรอ”
“งืม ทำไมหรอ ??”เค้าพูดแล้วก็ทำหน้าตาซื่อบื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันล่ะอยากจะฆ่าหมอนี่ให้ตายรู้แล้วรู้รอดไปเลยนะเนี่ย
“พรุ่งนี้นายพาฉันไปที่ร้านขายหนังที่เกียวโตเลยนะ”
“นี่ เธอจะบ้าหรอ!! กะอีแค่หนังสือถึงกับต้องไปซื้อถึงเกียวโตเชียว”
“นายรู้ไหมหนังสือที่นี่นะมันไม่เหมือนกันหรอนะหนังสือที่ขายตามท้องตลาดนะเนื้อหามันจะไม่เข้มข้น แต่หนังสือที่เกียวโตหนังสือจะมีเนื้อหาที่เข้มขะ....”
“พอได้แล้ว เธอไม่ต้องอธิบายแล้วฉันฟังแล้วง่วงหนักกว่าฟังครูสอนสูตรเลขอีกนะเนี่ย”
“งั้นนายไปนอนเหอะโชคดีนะเนี่ยที่ฉันยังซ่อนหนังสือไว้ในกระเป๋าบ้าง”
“ฉันเชื่อเธอเลยจริงๆไปนอนแหละ หลับฝันดีนะ”
เค้าพูดแล้วก็เดินจากไปเหมือนทุกทีที่เคยทำเป็นประจำ แต่ตัวโยอิเองไม่รู้เลยว่าฮีริคุงรู้สึกอยากจะจุมพิตที่ปากอันเอิบอิ่มใจจะขาดแต่ต้องอดใจไว้เพราะตอนนี้เค้ารู้ตัวเองดีว่าเค้าอยู่ในฐานะอะไร ++
ความคิดเห็น