++ หนุ่มน่าใสเกี่ยวหัวใจยัยบ้าเรียน++

ลำดับตอนที่ #2 : ++ อารัยมันจาบังเอิญขนาดนั้น ++

ความเดิมตอนที่แล้ว :  โยอิจังกับฮีริคุงได้พบกันโดยบังเอิญในพุ่มไม้หน้าโรงยิม :

         ++  เฮ้อ~ เหนื่อยเป็นบ้าทำไมรู้สึกวันนี้บ้านเรามันอยู่ไกลโรงเรียนจังนะ  กุญแจบ้านอยู่ไหนเนี่ยเมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยนี่    ฟู่~ นึกว่าหายไปซะแล้ว เข้าบ้านก่อนดีกว่าเรา  โซฟาที่บ้านเรานุ่มเสมอเลย  ว่าแต่ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วล่ะเนี่ย  

        แว๊กกกกกกก      สามทุ่มครึ่งทำไมเวลาผ่านไปเร็วอย่างนี้เนี่ย เวรกรรมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าเราระหว่างทางกลับบ้านมัวแต่หาของกินจนลืมดูนาฬิกา

      ซ่า ซ่า  ซ่า   “สายแล้วไปทำงานสายแล้ว สบู่ สบู่ อยู่ไหน ทำไมมันต้องมาหายตอนนี้ด้วยนะ ไม่ถงถูมันแล้ว  น้ำหนาวเป็นบ้า  ตัวจะแข็งเป็นก้อนหิมะเหมือนถ้ำน้ำแข็งที่ขั่วโลกแล้วฉ้านนน (นังนี่เวอร์สุดๆ:ผู้เขียน)”   ฉันว่าพลางเดินออกมาจากน้ำ แล้วใส่เสื้อผ้าเผ็นชุดสีครีมผ้ากันเปื้อนสีดำถ้าดูผิวเผือนจะรู้เลยว่าฉันกำลังจะไปทำงานพิเศษ

     เอ้า    ปั่น    ปั่น  แล้วก็ ปั่นนนนนนน เมื่อไรจะถึงเนี่ยขาฉันจะหักลงไปกองกับพื้นแล้วนะทางก็มืดเมื่อไรจะถึงร้านซะทีนะ     ไชโย หนูสามารถขี่จักรยานในทางที่มืดมิดเหมือนป่าช้ามาถึงย่านกลุ่มนักเที่ยวกลางคืนทั้งหลายได้แล้ว...

“เอ้า!! โยอิจังมาแล้วหรอ พอดีเลยมาช่วยยกแชมเปญไปเสริฟที่โต๊ะ 9 หน่อยจ๊ะ”

“ค่ะ!!”        ผู้จัดการร้านพูดแล้วก็วางถาดแชมเปญชุดใหญ่ลงที่หน้าล๊อปบี้   ดูท่าทางแล้วแชมเปญชุดนี้ไม่ใช่ถูกๆเลยนะเนี่ย   ฉันว่าพลางยกถาดไปที่โต๊ะ 9ตามที่ผู้จัดการร้านสั่ง   แต่แล้วฉันก็ถึงกับช๊อคเพราะว่าคนที่ฉันเห็นที่โต๊ะ9คือนาย   ฮีริ   พระเจ้าแกล้งหนูอีกแล้วหรือนี่ ถ้าหมอนั้นรู้ว่านักเรียนดีเด่นอย่างฉันมาทำงานพิเศษแบบนี้แถมยังเป็นงานกลางคืนอีกด้วยมีหวังฉันถูกโรงเรียนไล่ออกแน่ๆเลยโทษฐานหลอกลวงนักเรียนทั้งโรงเรียนมัธยมปลายประเทศญี่ปุ่น(นังนี่อาการหนักแฮะ : ผู้เขียน)  แต่มันก็สายไปซะแล้วเพราะตอนนี้ขาของฉันมันหยุดยืนตรงหน้าโตะ9เรียบร้อยแล้ว     ฉันก็เลยถือวิสาษะใช้ความมืดปกปิดใบหน้า

“แชมเปญที่สั่งได้แล้วค่ะ”

“เฮ้ย!! โยอิ เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”

“นายจำฉันได้ไง  ฉันอุส่าห์....”  ฉันกำลังจะพูดออกไปว่าอุส่าห์เอาความมืดมาปิดปกใบหน้าแต่เค้ากับจำฉันได้

“เธอกำลังจะบอกว่าเอาความมืดมาปิดบังใบหน้าใช่ไหม”

“นายรู้ได้ไงนะ”

“เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกันนะ”

“ฮีริ...นาย  นาย  เอ่อ...คือ…คือว่านายจะเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจาร์ยไหม”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ   ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกกับอาจาร์ยล่ะ”

“นายพูดแบบนี้แสดงว่านายจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกออาจาร์ยใช่ไหม”

“เปล่า!!! ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกออาจาร์ยอย่างที่เธอว่านั้นแหละ”

“ฉันขอนายเถอะนะฮีริ นายจะให้ฉันทำอะไนฉันก็ยอมเพียงแต่นายอย่างเอาเรื่องนี้ไปบอกอาจาร์ยเลยนะ”

“ได้แต่มันต้องมีเงื่อนไขหน่อยซิ”

“เงื่อนไข??? เงื่อนไขอะไรของนาย”

“เธอจะต้องมาเป็นทาสรับใช้ฉันที่บ้านจนกว่าเธอจะเรียนจบมาโรงเรียนมัธยมปลายที่เธอเรียนอยู่ในตอนนี้หรือเธอได้ลาออกจากโรงเรียนนั้นไปแล้วสัญญานี้ก็เป็นอันโมฆะทันที  ตกลงไหมแม่สาวน้อยนักเรียนดีเด่น”

“ชิ!!แล้วถ้าฉันไม่ตกลงกับนายล่ะ”

“ฉันก็จะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาจาร์ย”

“ฉันก็จะเอาเรื่องที่นายมาเที่ยวกลางคืนไปฟ้องกับอาจาร์ยเหมือนกัน”

“แต่ฉันอายุ 19 ปีแล้วนะบัตรประชาชนฉันก็มีสามารถยืนยันได้เลย”

“เชอะ!! ก็ได้ฉันยอมรับสัญญา”

“ดี!! งั้นเราเริ่มกันคืนนี้เลย”

“แต่ฉันยังเตรียมตัวไม่พร้อมขอเลื่อนเป็นอาทิตย์หน้า”

“ไม่ได้!! ฉันให้เวลาเธอแค่2วันเท่านั้นถ้าเธอยังมาไม่ถึงบ้านฉันล่ะก็เรื่องนี้ถึงหูครูใหญ่แน่”

“ชิ!! ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าบ้านให้เปลือง”

“แล้วก็เหลือเรื่องหนึ่งนะเธอจะต้องลาออกจากการทำงานแบบนี้ถาวร”

      จากนั้นเขาก็เดินไปที่เคาร์เตอร์พอจ่ายตังค์เรียนร้อยก็เดินออกจากประตูไปเลย     ฟู่~ โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลยดูอย่างฉันกับอีตาฮีริฐานะต่างกับยังกะฟ้ากับดินไปทำเรื่องการลาออกก่อนดีกว่าเรา เฮ้อ~ ++