ตอนที่ 30 : Chapter 27 : ชีวิตประจำวัน[100%]
“ม๊ะ!” เสียงเล็กๆทำให้ผมที่วุ่นวายอยู่กับหม้อแกงจืดต้องหันไปหามอร์ฟีนที่มายืนเกาะขาอย่างน่ารัก แค่เห็นก็น่าน้วยแล้วครับลูกชายผม
“ครับ?” ผมยิ้มบางๆให้เจ้าตัวน้อยที่เข้ามาอ้อน
“หาป๊ะ” ไม่พูดเปล่ากระตุกกางเกงผมเบาๆแล้วเอาแก้มนิ่มๆมาถูอ้อนซะด้วย ร้ายกาจจริงๆเจ้าตัวเล็ก
“ไป หา ป๊า” ผมค่อยๆพูดทวนประโยคเขาช้าๆให้ลูกได้พูดตามวัยสองขวบกว่าๆควรจะเริ่มให้เขาพูดเป็นประโยคมากขึ้น เลยต้องหัดให้ชิน
“ปายหาป๊ะ!” มอร์ฟีนพูดตามช้า ผมให้แล้วลูบหัวเขาเบาๆ
“ป๊ะไปทำงานนะครับ”
“งืมมม” เขาทำปากยู่สีหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ อย่างว่าล่ะครับช่วงก่อนๆฝิ่นมันอยู่บ้านตลอดพอไม่อยู่ลูกๆก็ถามหาทั้งวันเลยครับผมก็ต้องหาอะไรมาเบนความสนใจเขาเรื่อยๆ
“งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราไปกินไอติมกับน้าเปากันเนอะ” ผมเอาไอติมมาล่อ หวังผลได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอนดูตาสิเป็นประกายเชียว
“ปายๆ” เจ้าตัวเล็กก็แจกยิ้มสดใสเชียวครับผมยิ้มนิดๆก็กลับมาสนใจหม้อต้มแกงจืดต่อ
ติ๊งงงงงงง------หน๊องงงง-----
เสียงกริ่งดังขึ้นหลังจากแกงจืดเสร็จพอดีผมเลยปิดแก๊สแล้วเดินไปเปิดประตูมีไอ้เปายืนยิ้มแฉ่งอยู่หิ้วขนมของกินอะไรมาด้วยเต็มสองมือเลยครับผมก็ถอยให้มันเข้ามา
“นี่มึงจะไม่ช่วยกูถือหน่อยหรอ” มันมาบ่นงุ้งงิ้งใส่ผม
“กูไม่ใช่ผัวมึงถือขึ้นมายันชั้นบนได้ก็ไม่ต้องสำออยเลยมึง” ผมว่าแล้วรับของจากมันมาวางที่โต๊ะกลางห้อง ตอนนี้ไอ้ฝิ่นก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอยู่ครับแต่พวกผมก็ไม่ได้ย้ายออกไปไหนให้ฝิ่นเดินทางไปทำงานเอง ลุงพลไม่อยากให้ไปอยู่ในโรงแรมกันเท่าไหร่บอกมันไม่ส่วนตัวซึ่งก็ดีเพราะพวกผมก็ชินกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร ส่วนไอ้เปาตอนนี้ก็เป็นชาวเกาะเต็มตัวครับ เกาะเฮียตะวันแดกวันๆไม่ต้องทำอะไรเอาบัตรเฮียไปรูดของพลาญเงินเล่นๆ พอมันเหงาๆก็มาหาหลาน
“มอร์ฟีนสวัสดีน้าเปารึยังลูก” ผมหันไปบอกมอร์ฟีนที่เล่นของเล่นอยู่ใกล้ๆโคดีนที่นอนหลับอุตุอยู่
“หวัดดีคับ” มอร์ฟีนยกมือไหว้พร้อมยิ้มหวาน น้าเปาจะเหลือหรอครับ เอาลูกผมไปฟัดทันที
“โอ๊ย สวัสดีครับคนดีของน้า อยากได้อะไรไหมครับ”
“ของเย่น!” มอร์ฟีนบอกอย่างอารมณ์ดี ผมก็ได้แต่สายหัว
“ที่มีอยู่ก็เล่นไม่หมดแล้วนะครับมอร์ฟีน” เจ้าตัวแสบก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้น่าหมั่นเขี้ยวสุดๆผมเลยดึงแก้มกลมๆเล่น เขาก็ยู่หน้าแล้วมาซบอกออเซาะ ขี้อ้อนไปแล้วนะมอร์ฟีน
“อือออ” ผมหันไปมองเจ้าตัวแสบอีกคนที่ตอนนี้ตื่นแล้วครับ โคดีนมองไปมากสักพักก็เริ่มส่งเสียง
“ม๊ะ..” เขาส่งเสียงเรียกโคเดอีนก็ 5 เดือนแล้ว เด็กวัยนี้ออกเสียงได้แค่ม.ม้ากับสระอา ตอนนี้เขาเลยเรียกทั้งผมทั้งฝิ่นว่าม๊ะเลยครับ ส่งเสียงไม่พอยังชูแขนเรียกให้อุ้ม ก็ต้องตามใจคุณชายเขานั่นแหละพออุ้มขึ้นก็กอดคอผมหมับจังหวะนี้ถ้าไอ้ฝิ่นอยู่มันจะชอบบอกว่าลูกทำหน้าเหนือกว่าใส่ซึ่งผมก็ขำครับ ลูกแค่ 5 เดือนจะไปทำอะไรแบบนั้นได้ไง ผมก็ลูบหลังลูกไปมาโคดีนเป็นเด็กเลี้ยงง่ายไม่ค่อยร้องหรืองอแงเท่าไหร่
“เด็กอ้วน” เปาว่าแล้วเอานิ้วเขี่ยแก้มล้นๆของลูกผม โคดีนลืมตามามองแล้วยิ้มให้เอาแก้มแนบนิ้วที่เกี่ยแก้มตัวเองแถมชูแขนให้เปา แบบนี้แสดงว่าอยากให้อุ้มครับพอไอ้เปาอุ้มไปก็ทั้งกอดทั้งหอมครับ คือโคดีนนี่ตัวทั้งอ้วนทั้งกลมน่าหมั่นเขี้ยวมากๆโดยเฉพาะแก้ม เปามันก็ฟัดใหญ่โคดีนก็แอบร้ายหอมแก้มไอ้เปาคืน เปามันก็ชอบหัวเราะใหญ่
“ลงไปกินไอติมข้างล่างไหม” เล่นกันไปสักพักผมก็หันไปชวนไอ้เปา เห็นมีร้านมาเปิดใหม่ใต้คอนโดได้สี่ห้าวันแล้วยังไม่ได้ไปลองสักที
“ไป๊!” มอร์ฟีนลุกชูแขนก่อนไอ้เปาอีกครับพร้อมมากๆผมเลยหลุดหัวเราะนิดๆ หันไปมองเพื่อนมันก็ขำๆ พยักหน้าให้ก็ลงมาข้างล่าง
ร้านไอติมเป็นร้านไม่ใหญ่มากตกแต่งน่ารักครับโทนสีขาวมีไอติมโฮมเมดอยู่หลายรสบางรสก็เป็นรสประจำวันผมก็สั่งกันง่ายๆช็อกโกแลตซันเดย์มากินกับมอร์ฟีน ส่วนไอ้เปานี่จัดเต็มมากครับสั่งเป็นเซตเกือบสิบลูกมันกินได้ชิวมากๆผมเห็นแล้วเลี่ยนแทนเลย
“เอานี่” มอร์ฟีนชี้มาที่วิปปิ้งผมก็ตักป้อนเขาครับไม่ได้สนใจอะไรมากจนกินไปได้เกือบครึ่งถ้วย
“อ้าว ชากับเปานี่” เสียงทุ้มต่ำไม่คุ้นทำให้ผมต้องเลิกคิ้วหันไปมอง ก็เจอกับร่างสูงสมส่วน ใบหน้าใจดีที่บังด้วยกรอบแว่นผสมสมกับผิวขาวจัดองค์ประกอบรวมๆก็เรียกได้ว่าน่ามองทีเดียว ใช้เวลาประมวลผลนิดหน่อยก็คิดออกครับ โจทย์เก่า...ถ้าพูดให้ถูกก็เมียเก่าครับจะขยายความอีกหน่อยก็เป็นเมียเก่าผมที่ไปเป็นเด็กไอ้รัฐอีกที ไม่ได้เจอกันนานมากตั้งแต่ไอ้รัฐเลิกคั่วไปแล้ว
“อ่าสวัสดี มาร์ช” ผมทักกลับ มาร์ชก็ถือโอกาสนั่งลงข้างๆไอ้เปาตรงข้ามกับผม
“ไม่ได้เจอตั้งนาน สบายดีกันไหม” มันก็ถามดูปกติเรื่องของผมกับมาร์ชมันจบแบบแปลกๆ คล้ายๆหายๆไปมาโผล่อีกทีเป็นเด็กเพื่อนไปแล้วถึงไม่ได้มีเรื่องอะไรมันก็กระอักกระอ่วนแปลกๆ ดีที่เรื่องมันผ่านมานานแล้วผมเลยไม่ได้รู้สึกอะไรมากแค่แปลกใจนิดหน่อยที่เขาเข้ามาทักก่อนแต่อย่างว่ามาร์ชก็เป็นอีกคนครับที่รู้เรื่องนั้นเรื่องนี้ไปหมดแนวคนอัธยาศัยดี
“ก็ดีเรื่อยๆ” ไอ้เปาก็ตอบง่ายๆของมันและก้มกินไอติมต่อ
“ก็ปกติแหละ แล้วมาร์ชอะเป็นไง” ผมก็ต้องต่อบทสนทนาไม่ให้มันน่าอึดอัด
“ก็เนี่ยเราเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี่พี่เราเข้าเปิดร้านไอติมเลยมาช่วยดูตอนแรกที่เข้ามาก็เห็นอยู่แต่ไม่แน่ใจเลยไม่ได้เข้ามาทัก” มาร์ชก็ยิ้มแย้มตอบนั่นคุยนี่ไปตามนิสัยเขา คนนี้เขาเป็นเกย์อยู่แล้วแล้วเขามาจีบผมตอนนั้นผมก็เล่นด้วยแต่คล้ายๆหวังฟันกันทั้งคู่นั่นแหละครับแต่มาร์ชแม่งพลาดที่คิดว่าจะกดผมได้พอโดนผมกดก็ยาวเลยครับได้ข่าวๆว่าได้ทั้งรุกทั้งรับเลย คิดๆไปช่วนนั้นก็ขำนะผมแม่งก็เลวๆอยู่ก้มลงมองเจ้าตัวอ้วนที่อกกับตัวแสบข้างๆไม่คิดเลยครับว่าชีวิตจะมาถึงจุดนี้
“เออ แล้วเด็กๆนี่ลูกใครหรอหรือว่าชามีลูกแล้ว?”
ทำไมเหตุการณ์แบบนี้มันคุ้นๆจังวะ!!
“ลูกเราเองแหละ” ผมตอบยิ้มๆ มาร์ชมีท่าทางตกใจ ก็มอร์ฟีน 2 ขวบแล้วนะครับ คงงงแหละว่าไปมีตอนไหนแถมมีเจ้าตัวกลมอีกคนไม่ช็อคให้มันรู้ไป
“เฮ้ยจริงอะ เรานึกว่าหลานซะอีก” เห็นเจ้าตัวทำหน้าตาไม่เชื่อขนากนั้นผมก็ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ เพิ่งจบมาไม่กี่เดือนลูกโตขนาดนี้คงนึกว่าอำเล่นล่ะมั้ง
“แล้วแต่จะคิด” ผมตอบยิ้มๆมาร์ชทำหน้าเซ็งเหมือนไม่รู้ว่าผมพูดเล่นหรือพูดจริง
สถานการณ์ตอนนี้ บรรยากาศมันทั้งประหลาดและดูปกติไปพร้อมๆกัน มาร์ชชวนทั้งผมทั้งเปาคุยนั่นนี่เหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน เนียนจนผมยังทึ่งว่าคนเราสามารถทำตัวปกติได้กันโจทย์เก่าขนาดนี้เลยหรอวะ ยอมใจ คุยแล้วบรรยากาศก็เหมือนสมันก่อนสบายๆฮานิดๆ สักพักก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
“มาอยู่นี่เอง โทรตั้งนานไม่รับวะ” ไอ้รัฐครับเห็นมันว่าจะเอาของฝากมาให้เพิ่งไปญี่ปุ่นมา ลืมซะสนิทเลยครับ ผมส่งยิ้มแห้งๆไปให้มัน มันก็ทำหน้าเซ็ง
“น่าจะลืมไว้บนห้องว่ะ”
“มึงเนี่ยนะ” มันถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างๆผม
“อ้าวรัฐก็มาหรอ ไม่ได้เจอตั้งนาน เป็นไงสบายดีไหม” มาร์ชทักอย่างยิ้มแย้มจนผมรู้สึกนับถือมันจริงๆที่ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจขนาดนี้ ไอ้รัฐทำสีหน้านึกสักพักว่าไอ้คนตรงหน้าเป็นใครก็เหมือนนึกออก
“สบายดีๆ แล้วมาร์ชล่ะเป็นไงบ้าง” ไอ้นี่ก็พอกันตีหน้ายิ้มแย้มไม่มีคิ้วกระดิกสักแอะ
“เราก็สบายดี” มาร์ชยิ้ม พวกเราก็คุยถามไถ่ความเป็นไปเหมือนเพื่อนทั่วไปจะว่าไงดีครับมันเป็นเพื่อนต่างคณะที่เรียนเสรีด้วยกันเลยมีเพื่อนบางกลุ่มที่รู้จักกันบ้างนี่แหละ
คุยไปคุยมาก็วกกลับประเด็นสุ่มเสี่ยงอีกแล้วครับ
“เออ แล้วแม่น้องไปไหนล่ะ” มาร์ชถามพร้อมยิ้มให้มอร์ฟีนที่แจกยิ้มหวานไปทั่ว เดี๋ยวเมื่อกี้ยังทำเป็นไม่เชื่ออยู่เลยนี่จะมาถามหาแม่น้องแล้วหรอวะ!?
จะบอกว่าก็กูนี่ไงก็ไม่ได้ ถึงผมจะแปลกจริงๆแต่ก็ไม่อยากให้ใครมองว่าประหลาดนะถ้าสนิทๆกันก็แล้วไปแต่ถ้าไม่ได้สนิทบอกไปมันก็ไม่เชื่อกันหรอกแล้วจะไปอธิบายให้เหนื่อยทำไมหรือถ้าเชื่อก็โดนมองว่าประหลาดอยู่ดี พอเห็นผมเงียบไปนานมาร์ชก็ทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง เดี๋ยวๆมึงเข้าใจว่าไง
“ขอโทษนะชา” มันขอโทษออกมาทำหน้าขอโทษขอโพยแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างไว ผมคิดว่ามันต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆแต่มันคุยเรื่องอื่นกันไปแล้วครับผมเลยปล่อยเลยตามเลยสักพักพวกผมก็ขอตัวขึ้นมาข้างบนกันเพราะลูกเริ่มโยเย รัฐมันกะเอาของมาให้อยู่สักพักก็กลับ แต่ไอ้เปาอยู่จนเย็นช่วยผมป้อนข้าวป้อนน้ำลูกเล่นจนเด็กๆเหนื่อยถึงได้กลับ คนไม่มีการมีงานก็งี้แหละครับมันคงเหงาๆ
ส่งเพื่อนๆกลับผมก็มาจัดการเอาลูกอาบน้ำ มอร์ฟีนก็ร้องเพลงของเขาไป เขาชอบฝักบัวสีฟ้าสดแถมมีเป็ดสีเหลืองอยู่ทีหัว ตอนเดินผ่านเขาอยากได้ผมเลยต้องซื้อมาติดให้ แต่ก็ดีนะครับดูอยากอาบน้ำมากขึ้นกว่าเดิม อาบทีไรอารมณ์ก็ดีทุกทีแต่บางทีเล่นสนุกอยู่ก็ไม่ค่อยอยากลุกมาอาบเท่าไหร่ คิดแล้วก็ขำห้องที่เคยอยู่กันสองคนตอนนี้อยู่สี่ของก็เต็มไปหมดจากที่เคยมีแต่สีพื้นๆก็มีสีสันฉูดดาดไปหมด ขนาดม่านห้องน้ำยังเป็นม่านรูปปลาสีสันฉูดฉาดเลยครับ มอร์ฟีนนี่ให้เห็นอะไรสีเยอะๆไม่ได้อยากได้ไปซะหมด ส่วนตอนนี้โคดีนก็นั่งกัดเป็ดเหลืองอยู่ในอ่างอาบน้ำเด็กผมควักน้ำอาบให้เขาเบาๆล้างจนสะอาดก็มองเพลินๆ
“ม๊ะ ฟีนแย้ว” จะบอกผมว่าอาบน้ำเสร็จแล้วนั่นแหละครับ
“เสร็จแล้วครับ” ผมทวนให้เขาพูดตามช้าๆ เด็กวันนี้กำลังเรียนรู้ศัพท์ครับเราต้องคุยกับเขามากๆ
“เจ็ดแล้ว” ผมยิ้มขำกับเสียงทวนเล็กๆพยายามพูดซ้ำหลายครั้งก็ได้คำเดิมเลยต้องปล่อยไปก่อน
“ครับเดี๋ยวจะเช็ดตัวให้นะ” จริงๆผมก็ล้างตัวให้เขาไปแล้วนั่นแหละครับแต่เจ้าตัวเล็กอยากถือฝักบัวเองผมก็ให้เขาเล่นไป เช็ดตัวเสร็จก็ห่อมอร์ฟีนแล้วบอกให้ไปรออยู่หน้าประตูกลับมาจักการเจ้าอ้วนที่เอาแขนตีน้ำเล่นไปมาสนุกใหญ่ผมใช้น้ำลูบล้างตัวครั้งสุดท้ายแล้วอุ้มขึ้นเช็ดตัวแล้วเอาห่อไว้เสร็จการอาบน้ำก็ได้เวลาพาเจ้าตัวน้อยทั้งคู่ไปแต่งตัว ผมรีบแต่งตัวให้โคดีนจนเสร็จแล้ว มาแต่งให้มอร์ฟีน
“ใส่กางเกงนะครับ” ผมบอกเข้าที่หันไปสนใจอย่างอื่นให้เดินมาหา ผมจะบอกเขาตลอดว่าจะทำอะไรหรือเรากำลังทำอะไรอยู่ให้เขาค่อยๆซึมซับศัพท์ที่ใช้ซึ่งก็เห็นผลดีนะครับเขาจะจำได้ว่าต้องทำอะไรต่อบ้างครั้งแทบไม่ต้องบอกเลย พอแต่งตัวเสร็จผมก็หอมแก้มใสเบาๆ ชื่นใจจริงๆ
จักการทุดอย่างเรียบร้อยก็พาลูกมาเล่นที่โถงกลางมอร์ฟีนอยากดูการ์ตูนผมก็เปิดให้เขาดู ตอนตากลมๆจ้องจออย่างสนอกสนใจเป็นอะไรที่น่ารักมากๆเลยครับ โคดีนผมก็ปูเบาะให้เขานั่งๆนอนๆเล่นช่วงนี้กำลังชอบเอาของเข้าปากสารพัดของเล่นเขาตอนนี้ก็มีแต่พวกยางกัดสุดโปรดก็คือยางกัดรูปอมยิ้มสีชมพูข้างล่างใส่กระดิ่งกัดๆเขย่าๆไปคงฟินเขาล่ะ เล่นไปเล่นมาก็วางของทิ้งไว้ทำท่าเหมือนอยากพลิกตัวผมลองให้เขาพยายามพลิกเองก่อนจนเหมือนจะหงุดหงิดผมก็ช่วยลูกพลิกตัวคว่ำลงคว่ำไปสักพักดุ๊กดิ๊กคืบคลานไปมาก็ทำท่าจะพลิกหงายผมก็ค่อยๆช่วยพลิกให้ถูก ช่วงนี้กำลังหัดพลิกหัดคลานผมก็ต้องคอยดูมากหน่อย
“ม๊าหม่ำนั้มจ้ม” มอร์ฟีนตาไม่ล่ะจากจอแต่มือเอื้อมมากระตุกแขนเสื้อผมเบาๆ
“ครับแต่น้องฟีนต้องช่วยยกนะครับ” ผมหันไปบอกเขา เจ้าตัวเล็กยู่หน้าขัดใจเล็กน้อย
“คับ” แต่ก็ยอมเดินตามมาถือแก้วน้ำส้มของตัวเอง ต้องทำให้เป็นนิสัยครับไม่งั้นจะเคยชินที่จะใช้คนนั้นคนนี้ตลอด ปกติมอร์ฟีนก็ว่าง่ายไม่ค่อยงอแงอะไร โคเดอีนก็ไม่ค่อยร้องโยเยวันๆนึงต้องรับมือกับเด็กสองคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับโชคดีมากๆที่ลูกผมเขาไม่ดื้อกันเท่าไหร่
“นี่ครับ” ผมรินน้ำให้เสร็จเจ้าตัวก็ยิ้มหวาน น้ำส้มนี้ผมจะคั้นทุกวันครับเพราะมอร์ฟีนชอบมาก
“ขอบคุงคับ” ยื่นมือเล็กๆมารับแล้ว แล้วยิ้มจนตาปิดอีกรอบผมก็แทบอยากจะน้วยลูกอีกแล้ว
น่ารักที่สุดดดด
แกร็ก...
“กลับมาแล้ว อยู่ไหนกันเนี่ย?”
｜Fin Part｜
ผมเดินเข้ามาในห้องพลางถอดสูทตัวนอกออกวันนี้เข้าโรงแรมไปตอนบ่ายเลยต้องแต่งงตัวดีหน่อย ฟังดูไม่ได้ยินเสียงใครสักคนเลยส่งเสียงทักไป ไม่นานก็ได้ยืนเสียงตึงๆเข้ามาใกล้พร้อมกับร่างลูกชายวัย2ขวบครึ่งวิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว
“ป๊ะ! มาแย้ว” เสียงใสร้องดังลั่นโถมตัวมาหาจนผมต้องย่อตัวลงอ้าแขนรับเขาเข้าอ้อมกอด
“กลับมาแล้วครับ” ผมบอกเขาเสียงเบา แล้วหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่
“มอร์ฟีนอย่าวิ่งสิลูก” เสียงบ่นของชาก็ตามมาติดๆในมือมันถือแก้วใบโปรดของมอร์ฟีนอยู่ก็พอจะเดาได้ว่าตอนแรกคงจะอยู่ในครัว
“คับ” มอร์ฟีนหันมาทำท่าซึมๆใส่แม่เขา ผมก็ได้แต่ลูบหัวปลอบไปมา พรุ่งนี้ก็เหมือนเดิม
“กินข้าวมารึยัง” ชาถามพลางยื่นแก้วน้ำส้มให้ลูกผมมองยิ้มๆ แล้วส่งสูทตัวนอกให้มัน
“ยังเลย มีอะไรกินบ้างล่ะ” ผมตอบกลับแล้วอุ้มลูกขึ้นพาเดินมาที่ครัวมอร์ฟีนหัวเราะชอบใจใหญ่ ชามันก็เอาสูทไปพาดแถวโซฟาแล้วเดินตามเข้ามาในครัว เห็นมันแวะดูเจ้าตัวอ้วนที่นอนเล่นบนเบาะแวบนึง
“อยู่บนโต๊ะ” มันตอบแล้วอุ้มเจ้าเด็กอ้วนขึ้นมา โคดีนโดนอุ้มก็พูดอ้อแอ้ภาษาเขาอยู่คนเดียว ผมก็เดินมาเปิดฝาชีบนโต๊ะดูมีต้มยำปลากับปีกไก่ทอด ผมก็วางมอร์ฟีนไว้ที่เก้าอี้เอาต้มยำปลาไปอุ่น แล้วตักข้าวรอ ก่อนหันไปถามชาอีกรอบ
“กินด้วยไหมชา” ผมถามเผื่อจะได้ตักข้าวให้ด้วย มันก็พยักหน้ารับ อุ้มเจ้าโคดีนมาวางที่เก้าอี้ของเขา ก่อนจะไปหยิบไอติมมาให้มอร์ฟีนกินเล่นระหว่างพวกผมกินข้าว ไอติมนี่เป็นไอติมที่ทำจากพวกน้ำผลไม้คั้นเองครับพอแข็งก็เอามาปั่นไว้ให้กินเล่นของชอบมอร์ฟีนเขาล่ะ พวกผมก็กินข้าวกันไปพอกินเสร็จชามันก็อุ้มลูกไปเล่นที่เดิมมอร์ฟีนก็เดินตามแม่เขาไป หน้าที่ล้างจานตอนเย็นเป็นของผมครับพอล้างเสร็จก็ไปอาบน้ำแล้วตามมาเล่นกับลูกต่อ ตอนที่ผมเดินกลับมาเห็นเขาวางพวกบล็อกไม้ต่อกันเล่นอยู่ แต่อยู่ๆโคดีนก็ร้องงอแง ชาอุ้มรีบขึ้นมาดู
“ฝิ่นไปหยิบแพมเพิร์สมาที” เห็นมันเปิดดูผ้าอ้อมลูกคงจะเต็มน่ะครับผมก็รีบไปหยิบให้มันเปลี่ยนมอร์ฟีนก็หยุดเล่นหันมาสนใจด้วย เขาเป็นอย่างนี้ประจำชอบสนใจว่าพ่อแม่ทำอะไรอยู่ เปลี่ยนเสร็จมันก็อุ้มเจ้าอ้วนขึ้นปลอบใช้ให้ผมไปทิ้งแพมเพิร์สเก่าเดินกลับมามันก็ว่าลูกให้คลานเล่นบนเบาะแล้ว
“ชา” ผมเห็นมันดูแลลูกก็รู้ว่ามันเหนื่อยนะครับ แต่ผมก็ชอบกวนมันไปนอนหนุนตักแล้วจิ้มนั่นจิ้มนี้
“หือ” มันไม่ได้หันมามองมันมองโคดีนที่ค่อยๆคืบคลานไปหาพี่ชายอยู่ดูน่ารักจนเผลอยิ้มออกมา
“อยากเรียกเฉยๆ” ผมยียวนตอบไม่มันก็ละมามองด้วยสายตาเอือมระอา
ดูลูกเล่นกันไปกันมาสักพักโคดีนก็เริ่มงอแงอีกครั้ง ครั้งนี้เหมือนว่าจะหิวนมนะครับชามันเลยเอาลูกเข้าอก ผมก็เลยลุกขึ้นนั่งวอแวมันอยู่ข้างๆแทน เจ้าตัวอ้วนนี่กินจุมากนะครับเวลากินถ้าเทียบกันตอนมอร์ฟีนแล้วกินจุกว่าเยอะ ผมมองปากเล็กดูดจ๊วบๆก็เผลอยิ้มออกมาไม่ได้ สายตาค่อยๆไล่ไปตามตัวลูกแล้วมองตามตัวแม่ต่อช่วงนี้ชามันไม่ค่อยได้ออกไปไหนตัวจากที่ว่าขาวอยู่แล้วนี้ยิ่งดูใสขึ้นอีกเพราะไม่ได้โดนแดด ไล่ไปตามยอดอกที่ถูกดูดก็ไล่สายตาไปที่อีกข้างมองยอดอกสีชมพูอ่อนที่นูนขึ้นมานิดๆถ้าเป็นช่วงก่อนตอนเจ้าตัวอ้วนนี่สามเดือนดูดทีน้ำนมข้างที่ไม่ได้โดนก็ไหลซึมออกมาด้วย จนต้องไปเข้าไปช่วยบ่อยๆพอคิดก็เผลอกลืนน้ำลายไปด้วยตอนี้ไม่มีแล้วแอบเสียดายไม่ได้
กินไปกินมาโคดีนก็หลับคาอกเลยครับชาเลยอุ้มไปนอน แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม นั่งๆนอนๆเปิดหนังดูไปจนสองทุ่มนิดๆชาก็เริ่มจะเอามอร์ฟีนเข้านอน
“มอร์ฟีนง่วงรึยังครับ” ชาถามเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเล่นตุ๊กตาสัตว์หลายตัว
“ยางงง” ยังแต่หาววอดๆเลยครับ คงเริ่มง่วงแล้วนั่นแหละ เลยพาเขาไปแปรงฟันผมเลยตามไปด้วยห้องเล็กที่ตอนนี้เป็นห้องของมอร์ฟีนมีเตียงเด็กเล็กๆไม่สูงมากตั้งอยู่ผมเลยไปหยิบนิทานที่ตู้หนังสือนิทานเขามาเตรียมอ่านให้ก่อนอน มอร์ฟีนเดินเข้าห้องมาคนเดียวผมว่าชามันคงไปดูหนังต่อแล้วเพราะรู้ว่าผมจะเป็นคนกล่อมลูกนอน
“มอร์ฟีนอยากฟังเรื่องไหนครับ” ผมหยิบมาสองเรื่องให้เขาเลือก
“เอานี้” เข้าชี้มาที่กระต่ายกับเต่าผมก็ยิ้มแล้วบอกให้เขาขึ้นเตียงเตรียมนอน มอร์ฟีนก็ขึ้นไปนอนดีๆครับ ดีที่วันนี้ไม่คึกเท่าไหร่เลยว่าง่ายพอสมควร ผมเปิดโคมไฟที่ข้างเตียงแล้วเดินไปปิดไฟห้องให้มืดลงหน่อยเดี๋ยวเจ้าตัวดีจะไม่หลับ เสร็จก็ก้าวขึ้นไปเบียดกับลูกบนเตียง
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...”
...................
......
..
พอมอร์ฟีนหลับผมก็ปิดโคมไฟแล้วเดินออกมาจากห้องเห็นชากำลังดูหนังอยู่ครับผมก็เนียนหนุนตักมันอีกรอบมันก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่ผมนี่สนมาครับ อารมณ์ที่กดๆไว้พอได้กลิ่นสบู่จากตัวมันก็อยากจะระเบิดขึ้นมาซะแล้ว
“อยากว่ะ” ผมพูดขึ้นมาลอยๆพลางลูบขามันไปด้วยมาจากที่สนใจหนังหันขวับมามองแรงเลยครับ
“พร่องเถอะ เอาหัวไปไกลๆเลย” มันด่าผมเสียงหนัก แถมพยายามผลักหัวผมออกด้วย แต่ผมก็ตีมึน พลิกตัวซุกท้องมันอีก มือก็โอบรอบล็อกเอวมันไว้ทันที
“อยากเอาหัวมาใกล้ๆมากว่า” ผมตอบแบบจงใจกวนตีนเลิกเสื้อมันขึ้นแลบลิ้นเลียหน้าท้องขาวช้าๆผมรู้สึกได้ว่าหน้าท้องมันหดเกร็งขึ้นมาทันที คืนวันศุกร์ทั้งทีแถมพรุ่งนี้ไม่ต้องไปไหนผมจะพลาดได้ไง
“ฝิ่น!” มันเอ็ดเสียงเริ่มร้อนรนคงเริ่มรู้ตัวว่าไม่รอดแน่ๆ
“หืมมม” ส่งเสียงรับในคอทำเป็นไม่สนใจเมือก็เริ่มแปะป่ายไปใต้เสือนอนตัวโคร่ง
“ไม่เอานะเว้ย!” มันพยายามลุกแต่ผมล็อกตัวมันไว้อยู่ มือก็เริ่มเลือยลงต่ำ
“มึงให้เวลาลูกทังวันแล้วไง ถึงเวลาพ่อของลูกแล้วนะ...”
✂✂✂✂✂｜CUT｜
“ไหนๆก็ไหนๆให้ผัวเอาอีกสักรอบเนอะ”
“เนอะพร่องงงง!”
แน่นอนครับว่าในตอนเช้าผมคงจะต้องหูชาแน่แต่ใครสนล่ะ เนอะ
อ่านแล้วก็คอมเม้นหรือฟีดแบ็คกลับมากันด้วยนะคะ
มันเป็นกำลังใจให้คนเขียนจริงๆ☻♥
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่ฝิ่นเรานี่ไม่เคยมือตกเล้ยยยยย จริงๆ
คุณพ่อสุดแซ่บ กับคุณแม่สุดเซ็กซี่ของ ฟีน-ดีน
เรียกผัวเมียกันแล้วววว (แม้ฝิ่นจะเรียกเมียมานานแล้ว สุดท้ายน้องชาก็ยอมเรียกบ้าง)
เมื่อไหร่จะบอกรักกันนน ตื่นเต้นนนนน
ชอบบรรยากาศแบบนี้มากค่ะ
เรารอเวลาพ่อของลูกอยู่ -.,-