ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ห้องเก็บของ"ส่วนตัว"!!=3=!!

    ลำดับตอนที่ #9 : the story that end at the start ตัวละคร

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 22
      0
      6 เม.ย. 57

    B

    รูป:
    k5YeR9.gif [250x300px] ฝากรูป

    รูปร่าง/ลักษณะ: สูง:169เซนติ
                           น้ำหนัก:57กก.
    ผิวสีขาวซึ่งดูไม่เหมือนว่ามาจากตระกูลนักรบ ดวงตาสีน้ำผึ้งที่ดูอ่อนโยนแต่ก็แข็งกร้าวเช่นเดียวกัน ผมสีครีมทองอ่อนๆ รูปร่างเล็กแต่ไม่ธรรมดา

    ชื่อ :ราฟาเอล โดรากูลดราก้อน [rafaal doraguldragon]

    ชื่อเล่น:เรฟ 

    อายุ:18ปี

    เพศ :ชาย

    เผ่าพันธุ์:มนุษย์

    รับบทเป็น:ขุนนาง(ที่คอยแหย่คนอื่นเล่นให้อารมณ์ดีและดูแลต้นไม้[?]) สามารถแปลงจากขุนนางเป็นนักรบทัพหน้าและบัญชาการทหารได้อย่างดีเยี่ยม 

    ขึ้นตรงกับ:พระราชาสตีเฟ่น

    ประวัติ:''เรฟ''เด็กชายจากตระกูลโดรากูลดราก้อน ตระกูลนักรบที่คอยต่อสู้อยู่เคียงข้างราชวงศ์มานานได้เข้าเฝ้าองค์ราชาสตีเฟ่นพร้อมบิดาของตนด้วยกิจตอนอายุ7ขวบ องค์ราชาที่เห็นราฟนั้นเคยได้ยิมมาว่าเด็กชายคนนี้มีพลัง'พิเศษ'ที่สามารถเข้าใจ'สายน้ำ'และ'พฤษา'ได้ จึงให้ราฟแสดงให้ดู พอองค์ราชาได้เห็นด้วยตาตนเอง จึงรับราฟเข้ามาอยู่ในวังหลวงและให้ขุนนางรุ่นใหญ่อบรมสั่งสอนราฟเพื่อให้ราฟเป็นขุนนางในอนาคตแม้ตระกูลของราฟจะเป็นตระกูลนักรบก็ตาม ปัจจุบันราฟได้ดำรงตำแหน่งในฐานะหนึ่งในขุนนางทั้ง11ขององค์ราชาสตีเฟ่นและราชินีโจเซฟินและมีบางครั้งที่องค์ราชาจะส่งราฟไปเป็นทัพหน้าในการต่อสู้

    นิสัย:ขี้เล่น และชอบพูดตรงๆแบบเเทงใจดำ รู้จักกาลเทศะสิ่งไหนควรไม่ควร สุขุมรอบคอบ ค่อนข้างซุ่มซ่าม จริงจังต่อหน้าที่ของตน เด็ดขาด มีความรับผิดชอบแต่ชอบทำตัวเฉื่อยๆ สบายๆ ใจดีและมีเมตตากับผู้อื่นมักให้โอกาสคนที่ตัวเองคิดว่าจะสามรถทำมันให้ดีกว่าเดิมได้ เวลามาดหลุดจะกู่ไม่กลับ หลับไม่ตื่น โกรธยากแต่ถ้าโกรธคือบรรลัยตายหมดแอบหัวดื้อ หากตัดสินใจไปแล้วจะไม่เปลี่ยนใจและจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองเด็ดขาด มีความเป็นผู้นำสูงแต่ก็เป็นผู้ตามที่ดีได้เช่นกัน 

    ชอบ :อ่านหนังสือและดูแลต้นไม้

    ไม่ชอบ :คนที่ชอบดูถูกคนอื่น[เห็นแล้วอยากจะจับกดน้ำซะจริง]

    อาวุธ :ไพ่ที่ซ่อนอยู่ทุกส่วนของร่างกายบวกกับปืนคู่ที่พกติดตัวตลอดเวลา
        
    ลักษณะการต่อสู้:รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนเสมอแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความปราณี.....
    ''อย่า! อย่าทำอะไรชั้นเลย! ชั้นจะไม่ทำอีกแล้ว!''
    เสียงตะโกนดังขึ้นมาจากข้างทางของถนนแห่งหนึ่ง ชายร่างยักษ์เจ้าของเสียงกำลังร้องขอชีวิต ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนด้วยความหวาดกลัวจับใจ
    ''คงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกนะ''ชายร่างเล็กที่ความเด็ดขาดไม่เล็กตามเอ่ยตอบ ในตอนนี้ใบหน้าของเค้าช่างนิ่งเฉยดุจน้ำแข็งดวงตามองชายร่างยักษ์ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ 
    มือข้างนึงก็ถืออาวุธคู่ใจเตรียมที่จะเหนี่ยวไกทุกเมื่อ
    ''ขอร้องล่ะ! ปล่อยชั้นไปเถอะ!'' ชายร่างใหญ่ยังไม่ละความพยายามที่จะร้องขอชีวิต
    ''ขอโทษนะ อโหสิให้ด้วย''ชายร่างเล็กเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เสียงระฆังแห่งชีวิตของชายตรงหน้าจะดังขึ้น
    ปัง!!!!

    ''อ้ากกก!!!!!'' เสียงสุดท้ายของชายร่างใหญ่หมดไป ร่างเล็กทำเพียงแค่ทิ้งสิ่งของบางอย่างลงตรงหน้าร่างร่างนั้นก่อนที่จะปรายตามองแล้วเดินออกมา
    พรึบ!!
    ฉับพลัน มือขาวก็ตวัดออก ส่งไพ่มรณะไปยังผู้คิดลองดีที่เดินตามเค้ามา ด้วยความรวดเร็ว
    ''โอ้ย!!!''เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นทันทีที่ไพ่มรณระไปถึงตัว เลือดของผู้นิรนามไหลเป็นหยดลงสู่พื้น
    ''อย่าคิดจะลองดีดีกว่านะ ชั้นยังไม่อยากฆ่าใครในคืนนี้''ชายร่างเล็กกล่าวแล้วมองผู้นิรนามที่หลบอยู่ข้างตึก
    ''ช..ชิ! ฝากไว้ก่อนเถอะแก''ผู้นิรนามเอ่ยอย่างเจ็บแค้นแล้ววิ่งหนีไป ชายร่างเล็กมองตามแล้วถอนหายใจเบาๆ
    ''ทั้งๆที่อยากออกมาเปิดหูเปิดตาเฉยๆแต่ดันต้องมาทำแบบนี้.....กลับราชวังดีกว่าแฮะ''พูดจบร่างเล็กก็เคลื่อนตัวออกจากจุดนั้นแล้วเดินมุ่งหน้ากลับราชวังด้วยความไม่รีบร้อน
    .
    .
    .
    .
    .
    ชายร่างยักษ์ที่น่าจะตายเพราะปืนคู่ใจของร่างเล็กที่ดูไร้ความปราณีค่อยๆลืมตาขึ้นมามองรอบๆอย่างงงๆ
    นี่เค้า...ควรจะตายเพราะโดนยิงแล้วไม่ใช่หรือ?
    ทันใดนั้นสายตาที่กำลังสอดส่องไปทั่วก็มองเห็นรอยกระสุนปืนที่ทะลุกำแพงอยู่ข้างลำตัวของเค้าและบางสิ่งที่ร่างเล็กทิ้งเอาไว้
    'อย่าทำแบบนี้อีก ถ้าคราวหน้าชั้นเห็น จะไม่ใช่แค่เฉียดๆนะ'
    ชายร่างใหญ่อ่านข้อความออกมาแล้วน้ำตาไหลด้วยความดีใจสิ่งที่ร่างเล็กทิ้งไว้คือ เงินก้อนหนึ่งที่สามารถใช้หนี้ของเค้าได้และน่าจะมีเหลือพอให้เค้าใช้ด้วยซ้ำ ก่อนหน้าที่จะโดนร่างเล็กของชายคนนั้นยิง เค้าได้ฆ่าคนคนนึง เพื่อขโมยเงินเนื่องจากเค้ามีหนี้สินจำนวนมากที่ต้องใช้แล้วเค้าหาได้ไม่ทันจึงจบลงที่เค้าฆ่าผู้อื่นเพื่อสนองชีวิตของตนเอง
    ''ขอบคุณ....ขอบคุณจริงๆ''ชายร่างใหญ่เอ่ยขอบคุณซ้ำไปมาด้วยความปลื้มใจ

    ''ขอบคุณ
    .
    .
    .
    .
    .
    ท่านราฟาเอล''



    เพิ่มเติม :ไม่มีคับ

     คำถาม(สำหรับผู้ปกครอง)

    1.ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้

    -น่าสนุกดี

    2.แอด Fav. ยัง

    -แอดแล้วคร้าบ

    3.เยอะไปรึเปล่า

    -ไม่นะ สนุกดีเวลาคิดอ่ะ

    4.บาย

    -บายบี[จริงๆพ่อหนุ่มคนนี้ชื่อเล่นว่าราฟน้า แต่ดั๊นนน ไปมีคนที่ชื่อราฟแล้วเนี่ยสิไม่เป็นไร เปลี่ยนเป็นเรฟได้]

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×