คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER SIX
CHAPTER SIX
“อ่า….พี่ครับ” หลังจากที่พวกเราหาที่จอดจักรยาน(ที่ขโมยมา)ได้แล้ว ที่จริงก็ไม่เชิงว่าจอดหรอกเพราะพี่คริสแกเอาไปแอบไว้หลังต้นไม้ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘พี่แค่กลัวมันหายน่ะ’
มันก็แค่ขออ้างของผู้ชายมีเงิงที่พึ่งจะไปขโมยจักรยานมาเท่าน้านนนนนนนน TOT
“หือ?? มีอะไรขี้เมา” ขี้เมาบ้าน พร่องงงงงงง!
“คือ…ข้าวต้มที่ต้องซื้ออะไรมั่งอ่า” ฉันเกาแก้มตัวเองพลางก้มหน้า
“ไม่รู้สิ่ ไม่เคยทำอาหาร”
ด…เดี๋ยวนะ! พี่คริสบอกไม่เคยทำอาหารแล้วคนมีเงิงคนไหนบอกว่าพอทำข้าวต้มเป็นล่ะฟระ!!
“แล้วไหนพี่บอกว่าพอทำข้าวต้มเป็น”
“ข้าวต้มนับเป็นอาหารด้วยเหรอ?”
“ =______=” อ…อเมซิ่งเกินไปแล้ว พี่คะพี่ขาคุณพี่ไม่รู้เหรอคะว่า ข้าวต้มมันคืออาหาร!!
“อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนั้นพี่รู้ว่าพี่หล่อและดูดีมากกกก” พี่คริสพูดแล้วใช้มือของตัวเองเสยผมสีบลอนด์ทองอ่อนๆของตัวเอง
“หลงตัวเอง” ฉันพูดหน้าตาย พี่คริสชะงักไปประมาณสามวินาที
“เด็กไม่ดี…ชอบพูดโกหก -___-“ โกหก พร่องงง นั่นน่ะพูดจริงจากใจไม่แหลเลยคร่ะ O.O!
“ก็พี่พูดจาหลงตัวเองนี่นา…” ฉันก้มหน้ามองดูรองเท้าตัวเอง อ่า…รองเท้าสวยจังเบย
“ไม่ต้องมาก้มหน้า จะกินมั๊ยข้าวต้มน่ะ มาเร็วๆรีบไปซื้อของได้แล้ว”
“อ๊ะ!” พี่คริสคว้าขอมือฉันไว้แล้วเดินนำหน้าไปร้านต่างๆ เนื่องจากพวกเราไม่รู้ว่าข้าวต้มมันมีส่วนผสมอะไรบ้างเลยลองถามคุณป้าร้านนั่นร้านนี่ แต่ป้าแกไม่เคยจะตอบพวกเราเลยซักคนมัวแต่บ่นว่าไม่มีเวลากำลังขายของ ถ้าให้พูดตรงๆนะฉันว่าร้านป้าแก่เงียบกว่าป่าช้าแถวบ้านฉันอีก
“ป้ารู้จักผมรึปล่าวครับ” พี่คริสยิ้มโชว์เงิง แล้วใช้นิ้วชี้หน้าตัวเอง
“พ่อหนุ่มยังไม่รู้จักตัวเอง แล้วป้าจะรู้ได้ไงว่าพ่อหนุ่มเป็นใคร”
เพล้งงงงง!! พี่คริสถึงกับหน้าเหวอ สมน้ำหน้า ~
“เอ๊ะ! พ่อหนุ่มคนนี้หน้าตาน่ารักเชียว” ป้าร้านขายของชี้มาที่ฉัน
“ครับ?”
“พ่อหนุ่มใช่คนที่ชื่อ…คริสรึปล่าว”
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ” ฉันหัวเราะร่าเสียงดัง ต่างจาก คริสตัวจริงที่ยืนทำหน้ามู่ทู่อยู่ข้างๆ
“ใช่ไหมๆ พ่อหนุ่มคือ คริส วงอะไรนะ อีโซ่ ใช่ไหม?” อีโซ่อะไรป้า เอ็กโซต่างหาก
“คิก…ครับผมนี่แหละครับ คริส วงเอ็กโซ ^ ^” ฉันกลั้นหัวเราะพลางเหล่ตามองพี่คริสเบาๆ ฮ่าๆ
หลังจากนั้นสิบนาที
เย้~~ ในที่สุดพวกเราก็ได้สูตรทำข้าวต้มจากคุณป้าร้านขายของมาแล้ว ฮ่าๆ และตอนนี้พวกเราก็เดินตะแลดแต๊ดแต๋ไปตามร้านต่างๆเพื่อหาซื้อของกันค่ะ
“ -_______-“
“พี่คริสครับ…อย่าโกรธป้าแกเลยนะ โอ๋เอ๋ๆ” ฉันพูดปลอบใจ
“-________-“
“เลิกทำหน้าแบบนั้นซะทีเถอะครับบบ”
“ป…ป้าคนนั้นเห็นนายเป็นพี่ได้ไง” พี่คริสพึมพำออกมาเบาๆ
“เพราะผมหล่อ” ฉันชูสองนิ้วใส่พี่คริส แต่มันก็จริงอ่ะนะฉันสูงแค่อกพี่คริสเอง ป้าแกคิดได้ไงว่าฉันเป็นพี่คริส ฉันไม่เข้าใจสิ่งมีชีวิตที่มีชื่อว่า ‘คุณป้าวัยทอง’ เลยจริงๆ
“หลงตัวเอง” เหมือนฉันจะพูดคำนี้กับพี่ไปครั้งที่แล้วนะ
“ เอ๊ะ! นั่นใช้คริสวงเอ็กโซรึปล่าวเนี่ย!” เสียงใสๆของสาวน้อยคนหนึ่งในตลาดดังขึ้นมา สาวๆทุกคนหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้วหันมามองที่ต้นเสียง
“ใช่…ใช่จริงๆด้วย นั่นคริสโอปป้านี่นา!! >*<”
แล้วเสียงที่เริ่มจากหนึ่งคน
เป็นเสียงของคนสองคน
เพิ่มเป็นสามคน
สี่คน
ห้าคน
และเพิ่มขึ้นอีกเรื่อยๆ
“เฮ๊ย!!” พี่คริสอุทานขึ้นมาเมื่อแลเห็นสาวๆจากในตลาดวิ่งปรี่เข้ามาหาเขา แววตาของพวกเธอเหมือนสัตว์ป่ากระหายเลือดตอนที่รู้ว่า ‘มีของลดราคา’ ซะอีก
“พ…พี่คริสครับผมว่า…”
“ สามีขา มารับภรรยาด้วยยย~” ก่อนที่จะพูดจบเสียงของฉันก็ถูกกลบด้วยเสียงของสาวร่างบางคนหนึ่ง แล้วพี่คริสไปมีภรรเมียเมื่อไหร่กัน ! =___=
“อ๊ะ!!” ฝูงเหล่าชะนีจำนวนนับร้อยชีวิตวิ่งปรี่เข้ามาหาตัวการอย่างพี่คริส ฉันโดนเบียด อัด เตะ ตบ กระชากผม ดึงกางเกง(ไม่ใช่ละ) ฉันพยามส่งเสียงเรียกพี่คริสแต่กลับถูกกลบไปซะหมด แฟนคลับเอ็กโซกลุ่มนี้น่ากลัวมากกก =O=!
พลั่กกก
“โอ๊ย!!!” ฉันโดนฝ่าพระบาทของใครบางคนถีบส่งออกมานอกวง ฉันองภาพตรงหน้าด้วยความกังวล
คริส โชว์ไทม์ >______<
“ข…ขอทางครับ ขอทาง” ผมพยายามทำตัวให้ลีบที่สุด เพราะตอนนี้ตัวผมไม่ต่างอะไรจากปลากระป๋องแม้แต่น้อย ต…ตัวเล็กมีไหน ไอ้เด็กขี้เมานั่นมีไหน!! บัดซบ!! ไอ้เด็กนั่นมีไหน! โดนเหยียบตายไปแล้วหรือไง
“ผมขอทางหน่อยครับ”ผมพูดเสียงเรียบกับเหล่าแฟนคลับแต่กลับไม่เป็นผล
นี่แม่งซาแซงแฟนรึปล่าววะ!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“คริสโอปป้าน่ารักที่สุดดด”
“ผมบอกให้ถอยไงครับ!!” ผมตะโกนอย่างสุดเสียง สาวๆที่ดันกันไปดันกันมาหยุดชะงัก แฟนคลับทั้งหมดหลีกทางเป็นแนวให้ผมเดิน สายตาของพวกเธอมันบ่บอกกับผมว่า ‘พวกเราทำอะไรผิด ทำไมต้องตะคอก’
“ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันผิด แต่ผมต้องดูแลและตามหาคนคนนึงในเวลานี่ ไม่มีเวลามาเซ็นลายเซ็นกับพวกคุณหรอก” ผมพูดออกไปด้วยเสียงราบเรียบอีกครั้ง
“……”
“เข้าใจผมนะครับ” ผมโค้งให้แฟนคลับทุกคนแล้วรีบวิ่งไปที่ร้านค้าต่างๆ วิ่งไปทุกทางในตลาด วิ่งวุ่นไปทั่วก่อนจะมาที่จุดเดิม
“แฮ่กๆ เจ้าเด็กนั่นมันมีไหนกันวะ..” ผมพูดด้วยเสียงหอบ
มันไปอยู่ในซอกหลืบไหนของตลาดวะ!!
หรือ…
จบ. คริส โชว์ไทม์ (ฮา)
“อู๊ยยยย…เจ็บอ่ะ ;; A ;;” ฉันมองนิ้วมือสวยๆของตัวเอง (แต่ของพี่แบคสวยกว่า) ที่มีเลือดไหลซิบๆ ไม่น่าเลยฉันเผลอโดนมีดบาดซะได้
“ เอ…พี่คริสจะโกรธเรารึปล่าวน้าที่เราแอบหนีกลับมาก่อนแบบนี้อ่ะ งืมๆ” ฉันพูดพลางดูดเลือดของตัวเอง พลาสเตอร์จ๋า คุณมีไหนนน พลาสเตอร์ คัม เฮีย พลีสสสส~
“เจอแล้ว!! >______<” ฉันรีบหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาเพื่อจะทำแผลให้แก่ตัวเอง
ปัง!!!!!!
“ หวา!!!” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงประตูดังขึ้น รู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างคลืบคลานเข้ามาช้าๆ
“ไอ้เด็กเมา!!!”
ว๊ากกกกกก ผีหลอกคนสวยจ้า >_____<
แต่เอ๊ะ!! ผีที่ไหนเขาเรียกคนว่า เด็กเมา กันวะ!
“ลืมตาซะ!!!!!” เสียงนี้มัน
“พี่คริสสสส!! O.O” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าพลังงานที่ว่านั่นไม่ใช่พี่ แต่เป็นพี่คริสนี่เอง ฟู้วววว โล่งอกไปเปราะหนึ่ง
“หายไปไหนมาห๊ะ!!”
“ อึ๋ย…ทำไมต้องดุด้วยอ่ะ .___.” ฉันก้มหน้างุดๆ
“บอกมาหายไปไหนมา!”
“ก…ก็พอเห็นพี่กำลังวุ่นๆกับพวกแฟนคลับก็เลย..”
“ไปซื้อของมาทำข้าวต้มเอง”
“อ..อือ”
“แล้วกลับมายังไง”
“เดินมา..”
“เฮ้อออ~” พี่คริสถอนหายใจออกมา
หมับ!!
“พ…พี่คริส O//O” ฉันตกใจสุดขีดเมื่อร่างสูงเข้าสวมกอดร่างเล็กของฉัน
“นี่กาอิน” พี่คริสเปล่งเสียงออกมาเบาๆ
“ค…ครับ O//O!!” ฉันรีบพูดออกไปในทันทีที่พี่คริสเรียกชื่อ มันรู้สึกแปลกๆนะที่พี่คริมาเรียกชื่อแบบนี้
“อย่า….”
“???”
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ…อย่าหายไปแบบนี้อีก” พี่คริสซุกใบหน้าของเขาลงบนไหล่ของร่างเล็ก
“เอ๋??” หายไปอะไร??
“สันยาได้ไหม…อย่าหายไปแบบนี้อีก”
“อ…อืม! ผมให้สันยาครับว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” ฉันยืนตัวแข็งทื่อ ในจังหวะนั้นพี่คริสก็ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดของเขา พี่คริสรีบหันหน้าไปทางอื่นในทันที ฉันสังเกตุเห็นว่าใบหน้าของพี่คริสแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย O//////O
“ร…รีบทำเข้านะข้าวต้มน่ะ!”
“อ…อื้ม!!” ฉันรีบพยักหน้าหงึกๆ
สามสิบนาทีผ่านไป
“กาอิน…..” เสียงของพี่คริสที่เรียกชื่อฉันให้มองดูข้าวต้มที่ตัวเองทำ
“ค…ครับ T___T”
“ข้าวนี่….” พี่คริสชี้ไปที่ข้าวต้มไหม้ๆ ที่มีส่วนผสมแครอท บล็อกโคลี่ ปลาหมึก โสม กุ้ง และกิมจิ
“ TT_____TT ก็คนมันทำไม่เป็นอ่ะ กินๆไปซะเถอะ ง่ำ” ฉันตักข้าวต้มเข้าปากตัวเอง ผล…
“อ๊วกกกกกกกกกก” ฉันรีบคว้าถังขยะแล้วรีบอ๊วกเอาเศษขยะ(?)ออกไปจากกระเพาะ
“ -______-;; แน่ใจนะว่ากินได้” พี่ก็ดูสภาพหนูสิ่คะ
“พี่ครับ…เจ้านี่กินไม่ได้พี่ไม่ต้องกินหรอก” ฉันบอกปัดๆ ทั้งๆที่หัวยังคาอยู่ในถังขยะ
“ง่ำ” พี่คริสลองตักข้าวต้มที่ฉันทำเข้าปาก
“พ….พี่คริสสส เดี๋ยวก็ตายหรอกกก!”
“อุ๊บ…ถึงจะไม่ดีมากแต่พอกินได้ -x-“ ก….โกหกกกกกกก
“พี่ไม่ต้องกินเดี๋ยวก็ตายหรอก”
“ -x- บอกว่ากินได้ไง อุ๊บ!” ไม่ต้องมาโกหก L
“ พี่กินได้จริงๆเหรอ” ฉันจ้องมองพี่คริสตาแป๋ววว
“แล้วเห็นว่าฉันทำอะไรอยู่ล่ะ ง่ำๆ -)3)-“
“งั้นช่วยกินให้หมดด้วยนะ พอดีทำมาเกินอ่ะ” ฉันยกหม้อที่เต็มไปด้วยข้าวต้ม(ยังจะเรียกได้)มาวางบนโต๊ะ พี่คริสทำหน้าเหวอ
“เฮ๊ยๆๆๆ!! พี่กินไม่ไหว”
“เขาหลอกเล่นหรอกน่า” ถึงจะพูดว่ากินไม่ไหวแต่พี่คริสก็พยายามกินจนหมด รู้สึกปลื้มนิดๆนะเนี่ย .///. ที่มีคนกินอาหารที่ฉันทำจนหมด
หลังจากนั้นไม่กี่วันพี่คริสก็มีอาการท้องเสีย แต่ดีนะไม่ถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลบางครั้งฉันเดินผ่านห้องพี่คริสก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำมาจากในห้อง ถึงจะได้ยินไม่ชัดแต่ก็พอรู้ว่าพี่เขาพูดอะไร
“คิม กาอิน ไอ่เด็กแสบบบบบบบบบบบบ ”
พี่จะโทษฉันไม่ได้นะเพราะพี่อยากกินเองเรื่องนี้ กาอิน ไม่เกี่ยวค่ะ ^O^
-------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้~~~ ไรท์ใช้ฟอนต์นี้โอเคเนอะ เพราะฟอนต์ที่ใช้ก่อนหน้าไรท์คิดว่ามันอ่านยากไปนิดแบบนี้โอเคกว่า >_____< ฝากติดตามด้วยจ้า~
ความคิดเห็น