คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER FIFTEEN
CHAPTER FIFTEEN
“อือ ฉันก็ชอบนาย”
ฉันรู้ว่ามันเร็วไปที่จะบอกชอบนายนะแบคฮยอน แต่ฉันไม่มีเวลาแล้ว
ไม่มีเวลาแล้วจริงๆ…
3 ชั่วโมงก่อน
Rrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“สวัสดีค่ะนี่คิม กาอินพูดค่ะ” ฉันรับโทรศัพท์ของตัวเอง ใครกันนะโทรมาตอนนี้?
(ฮัลโหล กาอินนี่พี่เองนะ) เสียงปลายสายทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก
“พะ พี่คังอิน?”
(เออ ก็ใช่อ่ะดิ่ตกอกตกใจไปได้อะไรของเธอเนี่ย)
คนตัวเล็กนั่งฟังเงียบๆ เธอกำลังคุยอยู่กับพี่ชายของเธอ พี่ชายฝาแฝด ‘คิม คังอิน’ และเขานี่แหละที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาปลอมตัวใน EXO ในความเป็นจริงแล้วคังอินคือสมาชิกคนที่13…แต่มันเกิดอุบัติเหตุระหว่างการฝึกซ้อมของเขาก่อนที่จะมาหาเมมเบอร์อีกสิบสองคนอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้เขาต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นเวลา 5 เดือน แต่นี่ยังไม่ถึงเวลา?...
“พี่โทรมาทำไม ร่างกายหายดีแล้วเหรอ”
(ก็นะ หายดีแล้วล่ะเพราะฉันทำกายภาพบ่อยล่ะมั้ง)
“อือ ดีใจด้วยนะคะ แบบนี้พี่ก็ต้องกลับมาก่อนกำหนดอ่ะดิ”
(ก็ประมาณนั้น พี่เมเนบอกฉันว่าเธอทำหน้าที่ตัวแทนฉันได้ดีเลยใช่มั้ย?) ปลายทางสายพูดอย่างอารมณ์ดี
“ใช่”
(น้ำเสียงแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ ไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบปกติรึไง)
ชีวิตปกติ….? ชีวิตที่ตื่นมาฉันก็ต้องแต่งตัวอาบน้ำไปเรียน ชีวิตที่ฉันต้องทำงานหาเงินเอง ชีวิตที่ต้องตื่นมาพร้อมกับความกังวลมากมาย ชีวิตที่พอฉันตื่นมาแล้วไม่มีเสียงโหวกแหวกโวยวาย ชีวิตที่ไม่มี.. EXO หรือ แบคฮยอน...
“อยากสิ” ทำไมถึงต้องโกหก..ทำไมคิม กาอิน ทำไม
(หลังจากพวกเธอกลับไปถึงเกาหลี เธอต้องบอกลาพวกนั้นได้แล้วนะกาอิน)
“…”
(ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก..)
“อือ ขอให้โชคดีนะคะพี่” ฉันกดวางสายทันที พลางนึกย้อนไปในวันแรกที่ฉันได้เจอเมมเบอร์ทุกคน งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา…
และมันก็กำลังถึงเวลาเลิกแล้วจริงๆ
^___^
....
^____^
...
^______^
"โว้ย! แกจะยิ้มให้ปากฉีกไปถึงหูเลยรึไงวะแบคฮยอน!" ชานยอลเอาสันหนังสือเคาะที่หัวเพื่อนหนึ่งที หลังจากที่ออกมาจากห้องกันกาอินแบคฮยอนก็ยิ้มตลอดเวลาจนเขาคิดว่า เพื่อนของเขาเป็นบ้าไปแล้ว
"อิจฉาก็บอกมา กูรู้นะว่ามึงชอบกาอิน"
ฉึก!
เหมือนธนูปักเข้าที่กลางอก แต่คงไม่แปลกก็คนตัวเล็กของพวกเขาน่ารักขนาดนั้นนี่นา
"เออ ยอมรับแต่ถึงยังไงเค้าก็เลือกมึงป่ะวะ"
"ชานยอล...มึงร้องไห้เหรอวะ" ชานยอลยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆ ให้ตายสิทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ
"ฝุ่นเข้าตา คาริสม่าบอยแบบปาร์คชานยอลเนี่ยนะร้องไห้ เหอะ "
"ก็แล้วไป"
คนตัวสูงเดินยีหัวตัวเองไปหากระเป๋าเดินทาง มือหนาเปิดกระเป๋าออกก่อนหยิบเสื้อของวันพรุ่งนี้มาลองทาบกับตัวดู
"ชานยอล..."
"ว่า?"
"กูคบกับกาอิแล้วนะ"
เคร้ง
สร้อยคอหลุดออกจากมือชานยอลอย่างไม่ตั้งใจ ทำไมมันเร็วงี้วะ?!
"เรื่องที่มึงคบกับกาอินกูไม่ว่า..แต่มึงจะบอกกับแฟนคลับยังไง??"
-แบคฮยอน"
นั่นสิ...จะบอกกับแฟนคลับยังไง?
พวกเขาก็แค่ชายหนุ่มวัยรุ่น ที่กำลังโด่งดังและมีแฟนคลับมากมาย แบคฮยอนก้มหน้าเงียบก่อนเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิท ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม
"กูว่า..เค้าคงเข้าใจถ้าเค้าได้รู้เรื่องนี้"
แบคฮยอนไม่รู้เลยว่าหลังประตูห้องและผนังอันเบาบางยังมีใครอีกคนอยู่
ไม่หรอกแบคฮยอน..พวกเค้าจะไม่มีทางรู้
ไม่มีทางรู้...
เช้าวันใหม่
"อ๊ะ แบคฮยอน!" ร่างของแบคฮยอนโผเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง มือสวยเกาะเกี่ยวเอวบางของฉันไว้แน่น ใบหน้าหวานเอาคางมาเกยไหล่ฉัน
"ฟู่ว~ ทำไมอ่ะแฟนกันทำแบบนี้ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ตะ แต่ว่า"
"อะไรอ่ะ"
"นายโป๊อยู่นะ T///T" ฉันหลับตาปี๋
"ใส่ผ้าเช็ดตัวปิดบยอนน้อยอยู่นี่ไง"
บยอนน้อยคืออะไรคะ!
"ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะพวกอปป้ารอกันตั้งนานแล้ว แล้วก็รีบปล่อยเอวฉันด้วย!" แบคฮยอนยู่ปาก
"นึกว่ามาปลุกเพราะคิดถึงฉันซะอีก เป็นแฟนที่ไม่ดีเลยนะเธอน่ะ"
"เอ๊ะ!?" เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าตื่นและร้องเสียงหลง ร่างสูงฝังจมูกเรียวลงบนแก้มนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว ก็เป็นซะแบบนี้...จะไม่ให้รักได้ยังไงจริงไหม :)
"ยะ ย่าห์!~" ปฎิกิริยาของคนตัวเล็กทำให้แบคฮยอนยิ้มขำ
"ไม่เห็นต้องถอยไปติดกำแพงขนาดนั้นเลยนี่ กลัวฉันงั้นสิ?"
"ปล่าวนะ!"
ฉันกลัวจะรักนายมากเกินไปต่างหาก
"กาอินอา ใส่เสื้อให้ฮยองหน่อยสิ~" แบคฮยอนโยนเสื้อเชิตสีขาวสะอาดให้ฉัน พร้อมอ้าแขนกว้าง
"มีมือมีเท้าก็ใส่เองสิ"
"เชอะ"
"งอนเหรอ"
"ปล่าว" แบคฮยอนเบะปากบอกปัด แต่ดวงตาเรียวของเจ้าตัวมันกำลังสื่ออารมณ์ทุกอย่าง
"งั้นไปนะ บาย"
"เฮ้!!" แบคฮยอนหัวเสียเมื่อเห็นร่างเล็กโบกมือลาและเดินออกไปจากห้อง
"ยัยบ้าเอ้ย!! ย้ากกก"
-ทะเล-
"แบบนี้มันเปียกนะอย่าสาดน้ำสิ!"
"ย่าห์~! พวกฮยองอย่าสาดน้ำใส่แฟนของผมสิ"
"กาอินมาเล่นวิ่งไล่จับกัน!"
"ไม่ได้นะฮยอง กาอินจะนั่งกับผมที่นี่"
ฉันเท้าคางมองแบคฮยอนและเมมเบอร์คนอื่นวิ่งเล่น+เถียงกันไปมาอย่างสนุกสนาน คนพวกนี้นี่ดีจังเหมือนไม่มีเรื่องเครียดอะไรเลย ถ้าวันพรุ่งนี้ได้อยู่แบบนี้ก็ดีสินะ ทั้งวันพรุ่งนี้ วันต่อไป วันต่อๆไป และวันต่อๆไป ถ้าได้อยู่กับทุกคนก็คงจะดี
ถ้าวันพรุ่งนี้ได้อยู่กับทุกคน
ก็คงดี ...
"มานั่งทำหน้ามุ่ยทำไมตรงนี้?" เงยหน้ามองหน้าต้นเสียงก็พบใบหน้าเย็นชาของมักเน่หนุ่มยืนค้ำหัวอยู่
"ไม่ไปเล่นตรงนู้นล่ะ.."
"อปป้า"
"ห้ะ!? ทำไม" อ้าปากจะเถียง แต่คนตรงหน้ากลับขมวดคิ้ว
"ก็ฉันแก่กว่าเธอนี่นา ยัยเปี๊ยก"
ฉะ ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นสักหน่อย
"นั่งด้วยคนนะ" ไม่รอช้า เซฮุนรีบนั่งลงข้างๆฉันทันที
"นี่ฉันถามอะไรหน่อยสิ..อปป้า" เซฮุนเลิกคิ้ว
"ถ้าเกิดฉันไม่อยู่แล้ว.."
"ฉันได้ยินนะ..ตอนที่เธอคุยโทรศัพท์ จะไปแล้วใช่ไหมล่ะ" หันไปมองเซฮุนที่นั่งตีหน้าซื่อ ได้ยิน?!
"เมื่อไหร่?"
"หลังกลับจากทริปนี้แหละ" ฉันพูดเสียงอ่อย
"อีกไม่นานแล้วสิ..แล้วแบบนี้แบคฮยอนฮยองล่ะ จะทำยังไงคงไม่คิดจะทิ้งไปหรอกใช่ไหม"
...
"เงียบแบบนี้ จะทิ้งไปจริงๆใช่ไหม"
...
"ไม่น่าเลย..ผู้ชายอย่างแบคฮยอนฮยองไม่น่ามาเจอคนอย่างเธอจริงๆ
"นั่นสิ.."
"..."
"ไม่น่าเลย...ไม่น่ามาเจอกันเลย ฮึก"
ถ้าในวันนั้นฉันไม่ช่วยพี่ชาย..ฉันคงไม่เจอเขา
ถ้าในวันนั้นฉันไม่มาที่เกาหลี..ฉันคงไม่เจอเขา
ถ้าหากในวันนั้นหัวใจของฉันไม่เต้นแรง...ฉันคงไม่ชอบเขา
ฟึบ!
เซฮุนดึงร่างของฉันเข้าไปกอดแน่น อกอุ่นช่วยซึบซับน้ำตาฉัน แขนแกร่งโอบกอดฉันไว้แน่น ไม่อยากไปไม่อยากจากไป ไม่อยากจากใครไปเลย!!
"โอ เซฮุน" เสียงคุ้นหูดังมาจากข้างหลัง ถ้าให้ฉันเดาเสียงนี้ไม่ใช่ใคร
แบคฮยอน!!
"ชู่ว อยู่นิ่งๆ" เซฮุนกระซิบข้างหูฉัน
"ย่าห์ ปล่อยแฟนฮยองเดี๋ยวนี้นะ!!!" แบคฮยอนตะคอกเสียงดังจนฉันเริ่มกลัว
"เฮ้ ฮยอง ชู่ว กาอินหลับเห็นมั้ยเนี่ย"
ซะ เซฮุนนายโกหกฉันไม่ได้หลับซะหน่อย
"ถึงจะหลับแต่นายก็ห้ามมากอดมาจูบมาลูบมาคลำแฟนฉันได้นะโว้ย!" แบคฮยอนดุเซฮุนยกใหย่ เซฮุนกระซิบข้างหูของฉันอีกครั้งหนึ่ง
"พี่เขาหวงขนาดนี้...จะยอมให้เธอไปแน่เหรอ?"
....
"ส่งกาอินมาฉันจะพาไปนอนบนห้อง" แบคฮยอนไม่รอช้าฉุดฉันขึ้นไปสู่อ้อมกอดเขา ก่อนจะอุ้มฉันในท่าเจ้าสาว ฉันควรจะทำไงดีล่ะเนี่ย แกล้งหลับละกัน
"อือ."
"แดดออกจะแรงเธอหลับลงได้ไงเนี่ย" แบคฮยอนบ่นอุบอิบ เขาอุ้มฉันขึ้นลิฟท์เพื่อไปนอนที่ห้อง
"ตื่นมาพ่อจะดุซะให้เข็ด..น้ำหนักขึ้นอีกแล้วสิเนี่ยบอกแล้วว่าอย่ากินเยอะเคยฟังกันบ้างไหมเนี่ยยัยเด็กดื้อ!" ร่างสูงงับจมูกฉันหนึ่งที ย่าห์! แบคฮยอน
"งื้อออ"
"อย่ามาทำเสียงน่ารักแบบนี้นะยัยบ้า เดี๋ยวก็รักจนโงหัวไม่ขึ้นหรอก"
"รัก..."
"..."
"รักนาย..."
"..."
"รักนายเข้าแล้ว..แบคฮยอน"
-แบคฮยอน-
"รักนายเข้าแล้ว...แบคฮยอน" ผมมองหน้าหวานที่หลับอยู่ในอ้อมกอดผม กับคำพูดที่เจ้าตัวเอ่ยออกมา ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆหน้าผมถึงร้อนขึ้นมาซะงั้น -///-
"อย่ามาทำแบบนี้น่า..ละเมอ?"
เฮ้อ ถอนหายใจกับคนตรงหน้าหนึ่งที ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คนตัวเล็กมีอิทธิพลต่อเขามากมายขนาดนี้
"นี่...ถ้าเธอหายไปฉันคงบ้าตายแน่เลยรู้ไหมล่ะ"
".."
"ถ้าเธอหายไปแม้แต่วันเดียว ฉันคงต้องตายแน่ๆเลยอ่ะ เพราะฉะนั้น"
"..."
"ช่วยอยู่กับฉันตลอดไปได้ไหม ช่วยเป็นเวนดี้ของพีเตอร์แพนคนนี้ได้ไหม กาอิน.." ริมฝีปากปากประทับลงมาจนฉันไม่ทันตั้งตัว จูบอันอบอุ่นเป็นตัวกลางสือความรู้สึกต่างๆออกมาอย่างชัดเจน
ขอโทษนะแบคฮยอนฉันไม่เหมาะเป็นเวนดี้สำหรับนายหรอก ฉันควรเป็นแค่ทิงเกอร์เบล
ทิงเกอร์เบลที่ควรจะอยู่เคียงข้างพีเตอร์แพนตลอดไป...
TBC.
มาต่อแล้วจ้า...เกณท์ 100%ของฟิคเรื่องนี้อยู่ตรงไหนตอบด่วน ถถถ
เขียนดราม่าไม่เก่ง ฮรึก.. เม้นให้หน่อยเน้อว ;-;
WCW Tiny Hand
ความคิดเห็น