คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER EIGHT
CHAPTER EIGHT
แม่น้ำฮัน(ชื่อนี้รึป่าวอ่ะ?-o-;;;)
“ฮึก….พี่ไคบ้าที่สุด!!! TOT แง้~~~~ คนอะไรปากไม่ดี หน้าตาก็ไม่หล่อ ผิวก็ดำ นิสัยก็เสีย เกลียดที่สุดเลย ” ฉันปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ตะโกนแหกปากร้องทั้งๆที่เสียงแทบจะไม่มีเหลือ ก็เพราะฉันแหกปากร้องตรงนี้มาชั่วโมงกว่าแล้วไง!!
“หึ หึ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน
“ ค…ใครน่ะ!” ฉันใจกล้าตะโกนถามออกไป ทั้งๆที่ตอนนี้ทั่วทั้งร่างสั่นไปด้วยความกลัว
“ มาสนุกกับพี่มั๊ยน้อง หึหึ” พ… พวกโรคจิต!!!
วิ่ง ต้องวิ่งสิ่ ท…ทำไมขาถึงไม่ขยับ ขยับสิ่ ขยับ!!!!!!! มันใกล้เข้ามาแล้ว อิขาบ้ามึงขยับเด้!! TTOTT
“พ…พี่ครับปล่อยผมไปเถอะ นะ” ฉันยกมือไหว้อ้อนวอนขอให้ชายโรคจิตคนนี้ปล่อยฉันกลับไปที่หออย่างปลอดภัย แต่มันไม่เป็นผลดูจากดวงตาหื่นกระหายตรงหน้า มันคงไม่ปล่อยฉันไปแน่ๆ
“หึ…ปล่อยไปก็เสียของน่ะสิ่ ขาวขนาดนี้ยังกะผู้หยิงปล่อยไปก็เสียดายปล่าวๆ”
“อย่านะ…ไม่เอาอย่าเข้ามาใกล้ อ่อก!!!!” ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ มือหนาก็เข้าชกที่ท้องของฉันอย่างแรง ร่างของฉันทรุดฮวบลงกับพื้น น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ใครก็ได้ช่วยฉันที ช่วยด้วย…
ไค โชว์ไทม์. พาสทูวววววว -o-
ตอนนี้ผมปั่นจักรยานมาที่แม่น้ำฮันครับ ผมคิดว่าเด็กนั่นอาจจะมาแถวนี้ก็ได้ หรือมันอาจจะโดนลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่! โดนข่มขืน! โดนฆ่า! คิดแล้วจงอินปวดตับครับผมปั่นไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากใครคนหนึ่ง
“อย่านะ….อย่าเข้ามา ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!” ส…เสียงนี้มัน
กาอิน!!!
ผมรีบปั่นจักรยานตามหาต้นเสียง และสิ่งที่ผมพบคือ ชายร่างท้วมแต่งกายชุดดำ ใบหน้าถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากอนามัยกำลังขึ้นคร่อมร่างเล็กของใครคนหนึ่ง ร่างนั้นผมยังจำได้ดี
ร่างของกาอินไงล่ะ!!
“มาสนุกดีกว่ามั๊ยน้อง หึหึ” มันพยายามยื่นหน้าเข้าไปไกลกาอิน ไอ้สวะ!! มึงตายแน่!
“ป…ปล่อยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฮึก…”
“ใครจะไปยอมปล่อยมึงครับ ขาวๆแบบนี้กูไม่เจอมานาน” มันเข้าไซร้ซอกคอของร่างเล็ก ผมเห็นน้ำตาของกาอินไหลออกมาตลอดเวลา ริมฝีปากช้ำ ถูกต่อยสินะ
ไอ่สลัดผัก!! กูไม่ทนแล้ว!!!!!
“ย่าห์!! มึงไปตายซ้า!”ผมกระโดดถีบตัวของไอ้ขยะสังคมนั่นอย่างแรง ทำให้มันล้มลงไปกับพื้นผมมองกาอินที่พยายามดันตัวขึ้นมาจากพื้น มือเล็กกุมท้องตัวเองไว้ ไอ่สัดนั่น…
“มึงทำอะไรกับคนของกู!!!” ผมวิ่งเข้าไปขึ้นคร่อมมันก่อนจะซัดหมัดไปที่ใบหน้าของมันซ้ำแล้วซ้ำอีก เลือดซิบๆไหลจากมุมปากของมัน ผมลุกขึ้นจากตัวของมันเมื่อเห็นว่ามันสลบเหมือดไป ผมเดินไปหาร่างเล็กที่มีชื่อว่า กาอิน ร่างของมันสั่น ด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ริมฝีปากบอบช้ำส่งยิ้มแห้งๆให้ผมเล็กๆเป็นเชิงบอกว่า ‘ขอบคุณที่มาช่วย’ ก่อนจะร้องไห้อีกครั้ง
“พ…พี่ไค ฮึก” ร่างเล็กเข้าโผกอดผมแน่น
“ไม่เป็นอะไรกาอินไม่เป็นไร พี่อยู่นี่แล้ว..”ผมลูบผมของกาอินอย่างเบามือ
“กลัว…ผมกลัว กลัวมาก…” มันพูดเสียงสั่น
“ไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรนายอีก”
“ฮึก…ฮืออออออ” กาอินซุกใบหน้าเข้ากับไหล่ของผม
“ไม่เป็นไร….ไม่เป็นไรพี่อยู่นี่แล้ว”
พี่ขอโทษกาอิน…พี่ขอโทษ
สิบนาทีผ่านไป
หลังจากที่ปลอบกาอินอยู่นาน ผมก็โทรหาเมมเบอร์ทุกคนเสียงของทุกคนดูตกใจมากที่รู้ว่ากาอินถูกลวนลาม
เอี๊ยดดดดดดด!
เสียงรถตู้เข้ามาจอดแถวๆแม่น้ำฮัน เมมเบอร์แต่ละคนวิ่งปรี่เข้ามาหากาอินที่ตอนนี้
กำลังหลับในอ้อมกอดของผม
“ไหน! ไอ้หน้าไหนมันทำเด็กนี่!!” พี่คริสกำหมัดแน่น
“กาอิน..ถูกมันทำอะไรรึปล่าว” พี่เฉินนั่งยองๆมองหน้ากาอิน
“แค่…โดนไซร์คอ ชกเข้าที่หน้า ต่อยท้อง” ผมเก็บอารมณ์แล้วพูดออกไป อยากจะไปซัดมันอีกสักรอบจัง -_______-**
“ว…ว่าไงนะ!!!!” เสียงของทุกคนประสานเข้าด้วยกัน ผมว่าพวกพี่ๆก็มีความคิดไม่ต่างจากผมนักแน่ๆ หรืออาจจะเหมือนกันด้วยซ้ำ
ไอ่สัดเอ๊ย!! ใครทำเด็กกู =_______=*
“ละก็…ไอ้บ้านั่นมันพยายามจูบกาอิน” ผมกำหมัดแน่นขณะที่บอก
“มันอยู่ไหน!!!!” เซฮุนดูจะอารมณ์เสียและดูท่าทางโกรธมากที่สุด =___=!
“บอกมาจงอิน…มันอยู่ที่ไหน..” พี่ชานยอลพูดเสียงเรียบ
“บอกมา…กูจะจัดให้หนักเลยมึง” พี่แบคฮยอนหักนิ้วดังกร๊อบ ปรึ๋ย…น่ากลัวผมชี้ไปที่ร่างท้วมที่นอนอยู่ไม่ไกลนัก
“ทุกคนเอาอุปกรณ์ไหม??” พี่ลู่หานยื่นไม้หน้าสามมาให้กับทุกคน
พี่ไปเอามาจากไหน!! =O= พี่โหดเกินไปแล้นนนนน (ไรท์:แกก็ไม่โหดเล๊ย)
“ระดับนี้แค่ไม้หน้าสามยังน้อยไป เอาท่อนเหล็กนี่เลยมั๊ย?”พี่ซิ่วหมินยิ้มน่ารัก(แต่ตอนนี้ดูน่ากลัวมากกว่า)หยิบท่อนเหล็กจากหลังรถออกมาให้ทุกคนดู
ห…หลังรถเรามีของแบบนี้ด้วยเหรอ!! (ตื่นเต้น)
“ไม่เอาน่าไม่อยากมีเรื่องว่าแต่…มีที่หนักกว่านี้ไหมมินซอก”พี่มหา(เฉิน)ตบะแตกซะแล้ว
“ฮ่าๆ…ลุยกันเลยมั๊ย?” พี่เลย์มองหน้าทุกคน
“เอาสิ่”
“รอมานานแล้วล่ะคร้าบ~” เทาลากเสียงยาว รู้ครับว่ารอมานาน แหม..หลบไปวอร์มอยู่ที่ต้นไม้นั่นซะนาน
“ EXOบุก!!!” พี่ซูโฮตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งปรี่เข้าไปที่ร่างอวบอ้วนนอนสลบไสลจากแรงหมัดของผมบนพื้นที่ไม่ห่างจากที่พวกเรายืนอยู่มากนัก
ดวงมึงกุดแล้วล่ะครับไอ่โรคจิตหึ.. J
ติดตามต่อตอนหน้าครับผม ~
-------------------------------------------------------------------------------------
อั๊ย~ >______< มากระแด๊ะกระแด๋ลงตอนใหม่อีกแระ เย้~ หลังจากที่ไปเข้าค่าย ตกน้ำป๋อมแป๋มเกือบตาย และบลาๆๆๆ ในที่สุดก็ได้กลับมาที่บ้านแล้ว T33T
1 เม้น 1 กำลังใจแด่ไรท์นะคะ >W<~~
ไค : ผมหล่ออ่ะดิ่ J~
ไรท์ : จ่ะๆ หล่อมาก -_____-
ความคิดเห็น