คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทฤษฏีชานแบค : บทที่ 1
ทฤษฎีชานแบค : บทที่ 1
เวลา 8 : 24 โซล,เกาหลีใต้
โอ เซฮุน!!
เสียงนุ่มทุ้มตะโกนเรียกชื่อรูมเมทของตัวเองอย่างหัวเสีย เจ้าของชื่อรีบวิ่งหน้าตื่นออกมาจากห้องพร้อมกับชุดนอนลายทางฟ้าขาวเหมือนในเรื่องกล้วยหอมจอมซน ชานยอลอารมณ์เสียมากถึงมากที่สุดเมื่อเขาตื่นมาและพบว่าโอ เซฮุนไม่ได้ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าตามเวรที่แบ่งกันไว้ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในอพาร์ตเมนต์นี้
“เหี้ย พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่” โอ เซฮุนหรี่ตามองคนเป็นพี่อย่างตื่นตระหนกไหนบอกว่าทำงานวิจัยจะกลับมาพรุ่งนี้ไงวะ แต่พอนึกดูดีๆแล้วเขาลืมไปว่าพี่ตัวสูงของตัวเองมันมีไอคิวมากกว่า 180 ไม่แปลกเลยที่เขาจะทำงานวิจัยเสร็จก่อนกำหนด ซึ่งเรื่องแบบนี้เซฮุนไม่ชอบมันเลยจริงๆเพราะมันหมายความว่าเขาจะต้องทนเห็นพี่คนนี้ทำห้องรกและแน่นอนว่าเขาต้องเป็นคนตามเก็บ
“กับข้าวกูอยู่ไหน”
“ก็อยู่ที่เครื่องอบพลังงานแสงอาทิตย์ตรงระเบียงไงพี่” เซฮุนหาววอดๆก่อนจะชี้นิ้วไปที่ระเบียง ชานยอลมองตามและก็พบกับเศษเหล็กพังๆเครื่องหนึ่งที่มีปุ่มประมาณ360ปุ่มกับไฟกระพริบสีแดงๆอีกหนึ่งอันคือพวกผมเป็นคนฉลาดครับแต่งบกูไม่มี ไอ้เศษเหล็กเหี้ยนี่ก็ไปหาวัสดุจากที่เขาเก็บขยะกัน กูไม่น่าขายรถส่งตัวเองเรียนด็อกเตอร์เลยสัส..
“เห็นแล้วไม่น่าแดก กูไปซื้อเซเว่นก็ได้”
“แล้วจะตะโกนปลุกกูหาพ่—“ เซฮุนบ่นอุบอิบ
“บ่นเหี้ยอะไรวันนี้มีประชุมเช้ารีบไปแต่งตัว” ชานยอลหันมาทำตาขวางใส่เด็กตัวสูง เซฮุนยีหัวตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์แน่สิ เขาพึ่งจบด็อกเตอร์มาหมาดๆด้วยอายุที่ยังน้อยและความสามารถที่มากกว่าเด็กวัยเดียวกันไม่แปลกเลยที่จะถูกเรียกตัวไปช่วยทำงาน
แล้วไง ใครแคร์?
“ผมไม่ไปได้ป่ะพี่ ขี้เกียจว่ะไปทีไรแม่งก็เถียงกันตลอด”
“ไม่ไปอดได้เงินเดือนจบนะ”
ถึงมันจะน่าเบื่อไปนิดแต่เรื่องปากท้องต้องมาก่อน!
เวลา 9 : 45 มกโพ , เกาหลีใต้
“แม่! แบคไปแล้วนะไม่ต้องตามหา ดังเมื่อไหร่แบคจะกลับมา!” ร่างเล็กใช้มือข้างหนึ่งโบกไม้โบกมือให้คนเป็นแม่ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ใช้โหนรถสี่ล้อแดงคันเก่าที่มักจะผ่านหน้าบ้านประจำ ร่างเล็กใช้มือน้อยๆปาดคราบน้ำตาหลังจากที่เห็นว่าบุพการีของตัวเองกำลังถือมีดอีโต้วิ่งตามรถมาอย่างเร่งรีบ
“อีแบค! มึงขโมยตังค์กูไปห้าร้อย!!”
โถ่แม่…ก็แบคไม่มีค่ารถนี่ (;_;)
“ลุง! ซิ่งไปเลยถึงเร็วแบคเพิ่มเงิน!” คนตัวเล็กตะโกนเสียงดังเพื่อให้คุณลุงคนขับได้ยิน จะไม่ให้เร่งได้ไงก็มาย มาเตอร์กำลังวิ่งตามมาทันแล้วไง! แม่กูหรือควายคะตอบหน่อยวิ่งจะทันรถอยู่แล้วเนี่ยมึ๊ง! กูยังไม่อยากตายนะกูอยากเป็นดาราก่อนแล้วค่อยตาย เมื่อตั้งสติได้ร่างเล็กก็จัดการถอดรองเท้าผ้าใบสีขุ่นของตัวเองข้างหนึ่งก่อนจะกะแรงและเป้าหมาย
เฟี้ยวววววว~
แหมะ~!
รองเท้าผ้าใบมือสองสีขุ่นแปะเข้ากลางหน้าผากบุพการี แบคฮยอนยิ้มเยอะแม่นอย่างกับจับวาง คนเป็นแม่ล้มหงายหลังก่อนจะลุกขึ้นมาดวงตาแดงก่ำเพราะความโกรธ เส้นเลือดปูดขึ้นมาตรงขมับซ้ายและขวา เธอสูดหายใจลึกแล้วตะโกนออกมา
“อีแบคฮยอน! กูตัดมึงออกจากกองมรดก!!”
แบคฮยอนเบะปากอยากจะเถียงใจจะขาดถ้ามรดกที่ว่าคือไอ้หมาพันธ์ปั๊กตัวนึงกับที่ไม่ถึงไร่ กูคงอยากได้ตายล่ะค่ะขุ่นแม่ แบคฮยอนหันไปยิ้มหวานกับคนเป็นแม่ก่อนโบกมือราวกับนางงาม
“ลาก่อนค่ะขุ่นแม่ บรายสสสส์~”
เวลา 11 : 30 โซล ,เกาหลีใต้
ชานยอลดันแว่นตัวเองเล็กน้อย พลางทอดสายตามองไอ้เด็กเปรตเซฮุนที่แต่งตัวไม่แคร์กาลเทศะในขณะที่เขาแต่งชุดสูทสีดำสนิทเป็นระเบียบ ไอ้เด็กเซฮุนกลับใส่เพียงเสื้อยืดสกรีนลายแปลกๆกับกางเกงยีนส์สีซีดขาดๆ ทรงผมของชานยอลหวีเรียบเป๊ะแบบไม่ขาดไม่เกินแต่เซฮุนแค่ยีหัวตัวเองให้ยุ่งพอเป็นทรงเฉยๆ ถ้าตัดเสื้อกาวน์ที่เปื้อนสารเคมีต่างๆออกไปเซฮุนก็แค่เด็กแว้นดีๆนี่เอง
“เซฮุน”
“ครับพี่ ว่า?” หันมองแบบเบื่อๆ แน่สิเมื่อกี๊เขาประชุมอะไรไม่รู้กันน่าเบื่อสุดๆน่าสนใจก็ตรงที่ได้เหล่มองเลขาคนสวยโนตมของหัวหน้าเท่านั้นแหละ
“ครั้งหน้าแต่งตัวให้ดีกว่านี้หน่อยนะพี่ขอ ทำตัวให้สมเป็นดอกเตอร์บ้างน้องชาย”
“ถ้าแต่งตัวดีของพี่คือการใส่สูทเห่ยๆที่พี่ซื้อเป็นของขวันให้ผมเมื่อปีที่แล้วอ่ะนะ? ผมขออยู่ในลุคหล่อแบดบอยแบบนี้ดีกว่าเหอะ”
สะ สูทเห่ยๆ? สูทเห่ยๆของมึงคือสูทราคา 500,000 วอนเลยนะครับโอ เซฮุน!
“ถ้าพี่ไม่ว่าคราวหน้าที่มีงานบริจาคเสื้อผ้าผมจะเอาไอ้หลุมดำแห่งวงการแฟชั่นนั่นไปบริจาคนะพี่ เพราะผมคิดว่าผมคงไม่หยิบมันออกมานอกตู้แน่ๆ ไม่โกรธกันเนอะ J “
อือ.. ไม่โกรธเลย
กลับบ้านเมื่อไหร่กูจะเอายาที่กูทำกรอกปากมึง!
“พี่คงไม่คิดจะเอาน้ำยาแปลกๆที่พี่ทำในห้องทดลองผสมกับคอนเฟลกต์รสโปรดผมแล้วหลอกให้ผมกินใช่ไหม?” ชานยอลเบะปากก่อนจะตบกบาลน้องรักทีนึง
รู้ทันกูตลอด!
เวลา 13 : 03 โซล,เกลาหลีใต้
น้องแบคมาถึงโซลแล้วจ้ะทุกคน หึหึ ดับงานนี้มีดับแน่นอนพัค ชินเฮ! บยอน แบคฮยอนมาแทนที่เธอแล้วจ้า คิดแล้วก็ฟิน ร่างเล็กลากกระเป๋าเดินทางไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายบางทีเขาอาจจะเจอแมวมองแบบมักเน่วงอะไรนะ อีโซ่? อะไรนั่นแหละ นี่อุตส่าห์จิ๊กเครื่องสำอางแม่สุดที่รักมาแต่งหน้าทาปากเองเลยนะ
“ไหนวะแมวมอง ติดป้ายให้รู้หน่อยก็ได้จะได้ไปอ่อยถูก” แบคฮยอนหัวแกรกๆ ทำไมทางในโซลมันงงอย่างนี้วะ คนก็เยอะชิบหายหายใจไม่ออกแน่ๆคิดแล้วก็นึกถึงกลิ่นกองฟางจากมกโพ…
ฟืดดดดดดดดด
หายใจเข้าเต็มปวดแต่สุดท้ายก็สำลักควันจากท่อไอเสีย แย่สุดๆถ้ากูมาอยู่นี่สักอาทิตย์นึงกูจะมีโอกาสเป็นมะเร็งไหมนะ
ปึก!
ในขณะที่กำลังเพ้ออยู่ เหมือนมีใครสักคนมาชนเข้าทีไหล่จนคนตัวเลกเซ ตาเรียวหันขวับไปมองต้นตอบางปากที่กำลังจะด่าแต่พอเห็นรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าปุ๊บคำด่าทั้งหลายก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอทันที
“ขอโทษครับ เป็นอะไรไหม?”
แม่คะ..แบคไม่อยากเป็นดาราแล้ว
แบคอยากได้ผัว
เวลา 13 : 13 โซล,เกาหลีใต้
ผมมองคนตัวเล็กกว่าอย่างตกตะลึง คนอะไรทำไมน่ารักได้ขนาดนี้? ชานยอลมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตาจนเซฮุนที่อยู่ข้างๆเริ่มรำคาน
“ขอโทษครับ เป็นอะไรไหม”
“เป็นแฟนกันมั้ยคะ..” คนตัวเล็กพูดเสียงเบา ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
“ห้ะ?”
“อ้อ คะ คือแบคจะบอกว่าไม่เป็นไรน่ะค่ะ แหะแหะ” ชานยอลตีหน้าซื่อก่อนจะไล่ระดับสายตามองตรงไปที่กระเป๋าลากสีแดงของคนสวย
“พึ่งมาโซลเหรอครับ?” เซฮุนเบะปากใส่ ไม่ใช่อะไรหรอกแต่เขากำลังจะพลาดการ์ตูนเรื่องโปรดของตัวเองต่างหากและนี่ก็พลาดมา 15 นาทีแล้วด้วย!
“ค่ะ คือแบคพึ่งมาถึงไม่รู้จักทางเท่าไหร่”
“แล้วมีที่พักรึยังครับ”
“ยังเลยอ่ะ”
“งั้นไปพักกับผมก่อนมั้ย?” เซฮุนที่ตอนแรกดูหงุดหงิดแต่ในตอนนี้กลับหัวเสียและอยากจะฆ่าพี่ชายคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด พึ่งเจอกันไม่ถึงยี่สิบนาทีนี่ถึงกับชวนเข้าไปพักที่ห้องด้วย
โอ้หม่ายก๊อด! เซฮุนอยากจะเอาอีแตะของเขาขึ้นมาลูบหน้าพี่ชายของตัวเองทันที จะจีบสาวโอเซไม่ว่าแต่ช่วยพากูกลับห้องก่อนได้ไหม สป๊อนบ๊อบกูจะลาจอในอีกไม่กี่นาทีแล้วนะให้กูกลับไปร่ำลามันบ้างก็ยังดี
“ห้ะ คะ คือจะให้แบคไปอยู่กับคุณเหรอ บ้าแล่ว…” คนตัวเล็กก้มเขิน
หน้าถีบจริงๆ.. เซฮุนคิด
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับคือ หมายถึงไปพักที่อพาร์ตเมนต์ผมมั้ย พอดีห้องเช่าของตึกนั้นกำลังว่างอยู่พอดี” เซฮุนหูผึ่ง ไอ้ห้องว่างที่ว่ามันอยู่ตรงข้ามห้องของเขาเลยนี่หว่า!
“คือแบคไม่มีเงิน…”
“ไม่เป็นไรครับ เดือนแรกผมออกให้ก่อนก็ได้ เนอะเซฮุน” คนตัวสูงหันมาถามผู้เป็นน้อง เซฮุนอยากจะเอาตีนขึ้นไปลูบหน้าชานยอลซะจริงๆแต่เห็นว่าเป็นพี่จะไม่ทำ คือไร อยู่ดีๆจะออกค่าห้องให้เขาทั้งๆที่เดือนนึงแทบจะแดกแกลบใส่นมแทนคอนเฟล็กเป็นอาหารเช้าอยู่แล้วจะจีบสาวทั้งทีไม่เจียมสังขารเลยนะมึง
“เนอะเหี้ยอะไร ไม่เอาไม่ให้อยู่เกลียดขี้หน้าเห็นหน้าแล้วกินข้าวไม่ลงจบนะ พี่ก็รีบกลับบ้านเร็วๆ สป๊อนบ๊อบผมแม่งจะอำลาจออยู่ละขอกลับไปเห็นหน้ามันสักสามสิบวิ ส่วนมึง---” เซฮุนชี้หน้าคนตัวเล็กกว่า
“เราชื่อ แบคฮยอน บยอนแบคฮยอน”
“ชื่อน่ารักจังเลยครับผมชื่อ ปาร์ค ชานยอล”
“ชื่ออะไรก็ช่างกูจะจดชื่อมึงลงแบล็กลิสต์บันชีดำข้อหาทำให้กูพลาดดูสป๊อนบ๊อบ!!”
“ตกลงจะไปทที่อพาร์ตเม้นต์ผมมั้ยครับ อยู่ใจกลางโซลอากาศดี๊ดี” แบคฮยอนเบ้ปากอากาศดีเหี้ยอะไรเมื่อกี๊สูดไปเต็มปอดกูเป็นมะเร็งเรียบร้อย
เห็นหัวกูบ้างมั้ยแต่ละคน...กูก็เป็นตัวเองของเรื่องนะโว้ย!
“เอ่อ ไปก็ได้ยังไงแบคพึ่งมาไม่มีที่ไปอยู่แล้ว”
“งั้นไปกันเลยนะครับ อ้อเซฮุน..” ชานยอลดึงกระเป๋าลากจากแบคฮยอนมาถือไว้ก่อนจะหันไปหาน้องชายที่ยืนทำหน้าอารมณ์เสีย คนตัวสูงหันมามองที่พี่ชายตนเอง แต่พอชานยอลเปิดปากพูดเท่านั้นแหละเซฮุนก็เบ้หน้าเป็นตูดทันที
“วันนี้มึงเดินกลับเองนะ…”
เกลียดมึงครับแบคฮยอน...นอกจากจะพรากสป๊อนบ๊อบกูไปยังทำให้กูต้องเดินกลับบ้านอีก!
เกลียดมึงด้วยปาร์ค ชานยอล ได้สาวแล้วลืมน้อง!
ความคิดเห็น