เพื่อนที่ไม่น่าสงสาร [Mpreg]
รู้ดีแก่ใจว่าความเป็นเพื่อนไม่สามารถกลายเป็นอื่นได้ เขาจึงทำทุกทางเพื่อจะได้มีพยานรักตัวน้อยไว้ดูต่างหน้า ในวันที่เขาคนนั้นต้องไปใช้ชีวิตคู่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นทั่วไป
ผู้เข้าชมรวม
6,467
ผู้เข้าชมเดือนนี้
32
ผู้เข้าชมรวม
แท็กนิยาย
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บทนำ
‘ไอร์’ กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองดูลูกสาววัยสี่ขวบตักไอศกรีมเข้าปากคำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อย
ทั้งสองอยู่ในร้านไอศกรีมแห่งหนึ่งย่านธุรกิจใจกลางกรุงเทพมหานคร วันนี้เขามีนัดกับ
‘ต๋อง’ เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานานสี่ปีหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย
ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ช่วงมัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย
หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยจนถึงวันนี้
ไม่นานหลังจากนั้นคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันเสียนานก็เดินยิ้มมาแต่ไกล
“โทษทีว่ะพอดีติดรถมันติด”
เมื่อเดินมาถึงเสียงเข้มก็เอ่ยขอโทษเพื่อนที่มาช้ากว่ายี่สิบนาที ช่วงเวลาสี่ปีที่ห่างกันทำให้ความสนิทสนมและคุ้นเคยในอดีตมันไม่แน่นแฟ้นเหมือนแต่ก่อน
ทั้งสองยังอายๆไม่กล้าสบตากันดีนักได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กัน
“ไม่เป็นไรทำอย่างกับกูไม่เคยรอมึงงั้นล่ะ”
ไอร์ยิ้มเหมือนที่เคยยิ้มให้ก่อนจะหันไปหาลูกสาว “น้องอันดาไหว้ลุงต๋องสิคะ” เขาบอกกับลูกสาวตัวเล็กที่กำลังสนใจไอศกรีมในถ้วยอยู่
“สวัสดีค่ะลุงต๋อง”
เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้อย่างนอบน้อม สมกับที่ถูกเลี้ยงดูสั่งสอนมาเป็นอย่างดี
“สวัสดีครับคนสวย
หนูกี่ขวบแล้วครับ”
“น้องอันดาสี่ขวบแล้วค่ะ”
“น่ารักน่าชังเชียว”
ต๋องมองลูกสาวของเพื่อนรักด้วยความเอ็นดู พลางนึกสงสัยในใจว่าเพื่อนแต่งงานตั้งแต่ตอนไหนทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน
และที่สำคัญมันไม่น่าเป็นไปได้ที่เพื่อนจะ...แต่งงานกับผู้หญิง
“นี่มึงแต่งงานตอนไหนวะกูไม่เห็นรู้เรื่อง” เมื่อได้ยินคำถามเจ้าตัวถึงกับหน้าชาขึ้นมาทันที
เขากลัวเหลือเกินว่าจะมีพิรุธจนอีกคนสงสัย
“อย่าถามถึงเรื่องนี้เลยกูไม่อยากพูดถึงมันอีก
รู้แค่ว่ากูมีลูกสาวที่น่ารักคนนี้ก็พอแล้ว” เขายิ้มให้เพื่อนก่อนจะถามต่อ “แล้วมึงล่ะแต่งงานมีลูกรึยัง”
เขาไม่อยากถามคำถามนี้เลยเพราะกลัวคำตอบที่ได้ยินมันจะทำให้เจ็บปวด แค่ห่างกันมาสี่ปีเขาก็เจ็บปวดมากพอแล้ว
“นี่ล่ะที่กูนัดมึงมาวันนี้
กูจะเอาการ์ดงานแต่งมาให้มึง” แม้จะเป็นการแจ้งข่าวที่น่ายินดีให้กับเพื่อน แต่สายตาคมกลับไม่กล้ามองใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น
เพราะกลัวจะเห็นความเจ็บปวดของอีกคน
เขาไม่แน่ใจว่าไอร์ยังคิดกับเขาแบบนั้นอยู่อีกหรือเปล่า
แต่แต่งงานทั้งทีเขาก็อยากให้เพื่อนคนนี้ไปร่วมแสดงความยินดีด้วย
เขาหยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เพื่อน
ไอร์พยายามบังคับมือไม่ให้สั่นแต่มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี
เขาเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรับการ์ดสีชมพูใบนั้นมา ส่วนใบหน้าสวยก็ยิ้มแห้งๆให้อย่างฝืนทน
“ยินดีด้วยนะเพื่อน
ในที่สุดมึงก็เจอคนที่ใช่ซะที แล้วผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกันวะ”
เขาพยายามฝืนถามออกไปแม้ข้างในจะร้องไห้โฮอยู่ก็ตาม
“เป็นรุ่นน้องที่ทำงานว่ะ”
ต๋องตอบกลับอย่างไม่เต็มเสียง
ระหว่างที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดอยู่นั้น
ลูกสาวตัวเล็กของไอร์ก็เอ่ยขึ้นมา...
“คุณแม่คะน้องอันดาหิวน้ำ”
ต๋องหันขวับไปมองหน้าเพื่อนรักด้วยความสงสัย
เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหมที่เด็กคนนั้นเรียกเขาว่าแม่
“ทำไมลูกถึงเรียกมึงว่าแม่...บอกกูมา!” เขาจ้องหน้ารอคำตอบอย่างไม่วางสายตา
หวังว่าเด็กคนนี้คงจะไม่ใช่ลูกของเขาเหรอกนะ
แค่ครั้งเดียวในคืนนั้นมันจะเป็นไปได้ไหมนะ...ต๋องคิดในใจ
“เอ่อ....คือว่า”
8
ปีก่อนหน้านี้..........
ผลงานอื่นๆ ของ MILER STORY ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ MILER STORY
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น