เพื่อนที่ไม่น่าสงสาร [Mpreg] - นิยาย เพื่อนที่ไม่น่าสงสาร [Mpreg] : Dek-D.com - Writer
×

เพื่อนที่ไม่น่าสงสาร [Mpreg]

โดย MILER STORY

รู้ดีแก่ใจว่าความเป็นเพื่อนไม่สามารถกลายเป็นอื่นได้ เขาจึงทำทุกทางเพื่อจะได้มีพยานรักตัวน้อยไว้ดูต่างหน้า ในวันที่เขาคนนั้นต้องไปใช้ชีวิตคู่เหมือนกับผู้ชายคนอื่นทั่วไป

ผู้เข้าชมรวม

6,467

ผู้เข้าชมเดือนนี้

32

ผู้เข้าชมรวม


6.46K

ความคิดเห็น


22

คนติดตาม


425
จำนวนตอน : 20 ตอน (จบแล้ว)
อัปเดตล่าสุด :  12 ธ.ค. 61 / 09:30 น.

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

บทนำ

 

          ไอร์ กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองดูลูกสาววัยสี่ขวบตักไอศกรีมเข้าปากคำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งสองอยู่ในร้านไอศกรีมแห่งหนึ่งย่านธุรกิจใจกลางกรุงเทพมหานคร วันนี้เขามีนัดกับ ต๋อง เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานานสี่ปีหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย

ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ช่วงมัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยจนถึงวันนี้  ไม่นานหลังจากนั้นคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันเสียนานก็เดินยิ้มมาแต่ไกล

            “โทษทีว่ะพอดีติดรถมันติด” เมื่อเดินมาถึงเสียงเข้มก็เอ่ยขอโทษเพื่อนที่มาช้ากว่ายี่สิบนาที ช่วงเวลาสี่ปีที่ห่างกันทำให้ความสนิทสนมและคุ้นเคยในอดีตมันไม่แน่นแฟ้นเหมือนแต่ก่อน ทั้งสองยังอายๆไม่กล้าสบตากันดีนักได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กัน

            “ไม่เป็นไรทำอย่างกับกูไม่เคยรอมึงงั้นล่ะ” ไอร์ยิ้มเหมือนที่เคยยิ้มให้ก่อนจะหันไปหาลูกสาว “น้องอันดาไหว้ลุงต๋องสิคะ” เขาบอกกับลูกสาวตัวเล็กที่กำลังสนใจไอศกรีมในถ้วยอยู่

            “สวัสดีค่ะลุงต๋อง” เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้อย่างนอบน้อม สมกับที่ถูกเลี้ยงดูสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

            “สวัสดีครับคนสวย หนูกี่ขวบแล้วครับ”

“น้องอันดาสี่ขวบแล้วค่ะ”

“น่ารักน่าชังเชียว” ต๋องมองลูกสาวของเพื่อนรักด้วยความเอ็นดู พลางนึกสงสัยในใจว่าเพื่อนแต่งงานตั้งแต่ตอนไหนทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน และที่สำคัญมันไม่น่าเป็นไปได้ที่เพื่อนจะ...แต่งงานกับผู้หญิง “นี่มึงแต่งงานตอนไหนวะกูไม่เห็นรู้เรื่อง” เมื่อได้ยินคำถามเจ้าตัวถึงกับหน้าชาขึ้นมาทันที เขากลัวเหลือเกินว่าจะมีพิรุธจนอีกคนสงสัย

            “อย่าถามถึงเรื่องนี้เลยกูไม่อยากพูดถึงมันอีก รู้แค่ว่ากูมีลูกสาวที่น่ารักคนนี้ก็พอแล้ว” เขายิ้มให้เพื่อนก่อนจะถามต่อ “แล้วมึงล่ะแต่งงานมีลูกรึยัง” เขาไม่อยากถามคำถามนี้เลยเพราะกลัวคำตอบที่ได้ยินมันจะทำให้เจ็บปวด แค่ห่างกันมาสี่ปีเขาก็เจ็บปวดมากพอแล้ว

            “นี่ล่ะที่กูนัดมึงมาวันนี้ กูจะเอาการ์ดงานแต่งมาให้มึง” แม้จะเป็นการแจ้งข่าวที่น่ายินดีให้กับเพื่อน แต่สายตาคมกลับไม่กล้ามองใบหน้าที่คุ้นเคยนั่น เพราะกลัวจะเห็นความเจ็บปวดของอีกคน เขาไม่แน่ใจว่าไอร์ยังคิดกับเขาแบบนั้นอยู่อีกหรือเปล่า แต่แต่งงานทั้งทีเขาก็อยากให้เพื่อนคนนี้ไปร่วมแสดงความยินดีด้วย เขาหยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เพื่อน

            ไอร์พยายามบังคับมือไม่ให้สั่นแต่มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี เขาเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรับการ์ดสีชมพูใบนั้นมา ส่วนใบหน้าสวยก็ยิ้มแห้งๆให้อย่างฝืนทน

            “ยินดีด้วยนะเพื่อน ในที่สุดมึงก็เจอคนที่ใช่ซะที แล้วผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกันวะ” เขาพยายามฝืนถามออกไปแม้ข้างในจะร้องไห้โฮอยู่ก็ตาม

            “เป็นรุ่นน้องที่ทำงานว่ะ” ต๋องตอบกลับอย่างไม่เต็มเสียง

            ระหว่างที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดอยู่นั้น ลูกสาวตัวเล็กของไอร์ก็เอ่ยขึ้นมา...

            “คุณแม่คะน้องอันดาหิวน้ำ”

            ต๋องหันขวับไปมองหน้าเพื่อนรักด้วยความสงสัย เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหมที่เด็กคนนั้นเรียกเขาว่าแม่

            “ทำไมลูกถึงเรียกมึงว่าแม่...บอกกูมา!” เขาจ้องหน้ารอคำตอบอย่างไม่วางสายตา หวังว่าเด็กคนนี้คงจะไม่ใช่ลูกของเขาเหรอกนะ  แค่ครั้งเดียวในคืนนั้นมันจะเป็นไปได้ไหมนะ...ต๋องคิดในใจ

            “เอ่อ....คือว่า”

 

            8 ปีก่อนหน้านี้..........

 

           

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

คำนิยม Top

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

คำนิยมล่าสุด

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

ความคิดเห็น