ตำนานแห่งเจมาโตนี

ตำนานแห่งเจมาโตนี

Introduction

          มหานครนิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา

          เด็กหนุ่มผมบลอนด์วัยสิบเก้าปี นัยน์ตาสีเขียวมรกต สวมเสื้อแจ็คเก็ตแบบมีฮู้ด สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ยืนอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาแหงนขึ้นไปมองท้องฟ้าที่กำลังมีหิมะโปรยปรายลงมาอยู่ตลอดเวลา เจ้าตัวใช้มือทั้งสองข้างจับฮู้ดที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาคลุมศีรษะ ก่อนจะเดินไปตามถนนเส้นประจำฝ่าพายุหิมะ ตรงไปยังห้องเช่าราคาถูกซึ่งในย่านนี้ เงินเดือนเกือบครึ่งของเขาหมดไปกับค่าเช่าห้อง แต่ถึงอย่างนั้น ‘อาร์เธอร์’ กลับเจียดเงินบางส่วนเก็บไว้ซื้อหนังสือมือสอง ที่ร้านประจำไปอ่านเกือบทุกเดือนไม่เคยขาด และวันนี้อาร์เธอร์ต้องแวะไปที่ร้านหนังสือก่อน เผื่อจะมีหนังสือเล่มที่น่าสนใจติดไม้ติดมือกลับไปอ่านที่ห้องด้วย

            กริ้งงง

            เมื่อมือหนาดันประตูกระจกเข้าไปในร้านก็มีเสียงกระดิ่งดังขึ้น เตือนให้เจ้าของร้านที่อยู่ด้านในรับรู้ว่ากำลังมีลูกค้าต้องการเข้ามาดูหนังสือ ชายวัยกลางคนร่างท้วมสวมแว่นตาหนาเตอะนามว่า ‘ออสติน’ ที่กำลังตั้งใจนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดอยู่ในเคาน์เตอร์ชำระเงิน ต้องละสายตาหันไปมองผู้เข้ามาใหม่ที่รู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

            “สวัสดีครับลุงออสติน” ชายหนุ่มเอ่ยทักทายเหมือนเช่นทุกครั้งที่เข้ามาในร้าน

            “ว่าไงอาร์เธอร์วันนี้งานยุ่งไหม” ชายร่างท้วมเจ้าของร้านเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง อาร์เธอร์ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  

            “นิดหน่อยครับ...ว่าแต่วันนี้ลูกค้าไปไหนกันหมด ไม่เห็นมีใครเลยสักคน” อาร์เธอร์มองไปที่ชั้นหนังสือแต่ก็ไม่เห็นลูกค้าคนอื่นเลย

            “หิมะตกสงสัยขี้เกียจออกมากระมัง วันนี้มีหนังสือแนวแฟนตาซีเข้าใหม่เยอะเลย เข้าไปดูสิเผื่อมีเล่มที่ถูกใจ” ลุงเจ้าของร้านเอ่ย

            “จริงดิครับ! ว่าแต่อยู่โซนไหน” เมื่อได้ยินอย่างนั้นเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวมรกตก็แสดงสีหน้าตื่นเต้นดีใจ เขาชื่นชอบนวนิยายแนวแฟนตาซีเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว  

            “ต้องใช้เวลาหานิดนึงนะ เพราะลุงกองไว้หลังร้านยังไม่ได้แยกประเภทเลย”

            “ไม่มีปัญหาครับลุงออสติน”

            เมื่อเดินไปถึงหลังร้านตามที่ลุงออสตินบอกแล้ว ก็พบกับหนังสือกองโตที่ยังไม่ได้จัดแยกประเภท อาร์เธอร์วางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นแล้วนั่งขัดสมาธิในท่าทีสบายๆ ก่อนจะกรอกสายตามองหาหนังสือที่สนใจ เขาหยิบขึ้นมาดูเล่มแล้วเล่มเล่าไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังแว่วเข้าหู หันไปมองรอบตัวก็ไม่พบว่าจะมีใครเดินเข้ามาเลยสักคน จึงคิดว่าตัวเองหูฝาดเป็นแน่ เจ้าตัวยิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหน้า ก่อนจะหันไปสนใจกองหนังสือต่อ

            “พวกเรารอท่านอยู่องค์ราชาแห่งเจมาโตนี”

เสียงหวานของใครบางคนยังคงดังแว่วเข้ามาในหูไม่หยุดหย่อน อาร์เธอร์ได้แต่หันไปมองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ไม่พบใครเช่นเดิม ด้วยความที่เป็นคนเชื่อเรื่องเวทย์มนตร์และไสยศาสตร์อยู่แล้ว จึงคิดว่าสถานการ์นี้เริ่มไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว มาที่นี่อยู่บ่อยครั้งแต่เขาก็ไม่เคยเจอเรื่องอย่างนี้มาก่อน คิดได้อย่างนั้นจึงลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้องเช่า เอาไว้วันหลังค่อยกลับมาใหม่อีกที แต่ระหว่างที่กำลังจะลุกขึ้นกลับมีหนังสือเล่มหนึ่งหล่นออกมาจากกอง ไม่รู้อะไรดลใจให้เจ้าตัวหยิบขึ้นมาแล้วตัดสินใจถือออกมาชำระเงินทันที เหมือนมีอะไรบางอย่างเรียกร้องให้เขานำหนังสือเล่มนี้กลับไปด้วย

            “เอาเล่มนี้ครับ” อาร์เธอร์ยื่นหนังสือให้กับเจ้าของร้าน พร้อมเตรียมกระเป๋าสตางค์ไว้รอ

            “เรานี่ชอบของเก่านะเนี่ย เล่มนี้ลุงไม่คิดเงินละกันเพราะมันเก่ามาก ให้ฟรีในฐานะลูกค้าประจำ” คุณออสตินหยิบหนังสือใส่ถุงให้อย่างดี แล้วยื่นให้พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

            “ขอบคุณลุงออสตินมากๆ นะครับ” อาร์เธอร์ดีใจยกใหญ่นี่คือหนังสือเล่มแรกที่เขาได้ฟรีจากร้านลุงออสติน

            “เอาเป็นว่ามาอุดหนุนร้านลุงบ่อยๆ ละกัน” คุณออสตินเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

            “ครับถ้างั้นผมขอตัวกลับแล้วนะครับ”

            “ขอให้สนุกกับหนังสือเล่มใหม่นะไอ้หนู”

            อาร์เธอร์ยิ้มรับแล้วผลักประตูออกไปนอกร้าน จับฮู้ดเสื้อขึ้นมาคลุมศีรษะเอาไว้แล้วเดินฝ่าหิมะกลับห้องเช่าอย่างเร่งรีบ

            เดินมาเกือบห้านาทีก็ถึงอพาร์ทเม้นท์หลังเก่าๆ มีทั้งหมดสามชั้น อาร์เธอร์เปิดประตูแล้วเดินขึ้นบันไดจนไปถึงชั้นสาม เลี้ยวขวาตรงไปจนสุดก็จะถึงห้องหมายเลย ‘312’  เขาใช้ห้องนี้เป็นที่หลบแดดหลบฝนมาเป็นเวลาเกือบสามปีแล้ว

            เข้ามาในห้องแล้วอาร์เธอร์ก็เดินมาที่เตียงนอน ก่อนจะนั่งลงแล้ววางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ลงข้างตัว มือหนาเอื้อมไปกดสวิตซ์ที่ฐานโคมไฟบนโต๊ะหัวเตียง ทำให้ห้องเช่าแคบๆ ที่เคยมืดสลัวกลับสว่างไสวขึ้นมาทันตา หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ต เดินไปพาดไว้บนราวที่มีเสื้อผ้าหลายตัวพาดอยู่ก่อนแล้ว อาร์เธอร์เดินไปยังระเบียงหลังห้อง เพื่อสำรวจหิมะที่กำลังตกโปรยปรายลงมาท่ามกลางแสงจันทร์ที่สว่างจ้า จนหลังคาตึกตรงข้ามขาวโพลนไปเสียหมด

            ขณะยืนมองดูหิมะโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าอย่างเพลินตา ก็ปรากฏแสงสว่างวาบจากในห้องทำให้อาร์เธอร์ต้องหันหลังกลับไปมอง รีบเดินเข้าไปดูแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ ก่อนจะปรายตามองหนังสือที่เพิ่งได้มาใหม่ จึงเดินเข้าไปนั่งบนเตียงแล้วหยิบมันขึ้นมาดูหน้าปกให้ชัดๆ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาตัดสินใจซื้อหนังสือทั้งที่ยังไม่ได้อ่านแม้กระทั่งชื่อเรื่อง

            “ตำนานแห่งเจมาโตนี” อาร์เธอร์อ่านออกเสียงเบาๆ หนังสือเล่มนี้ดูเก่ามาก หน้าปกเป็นภาพมงกุฎสีทองซึ่งมีทั้งหมดเก้ายอดและถูกประดับตกแต่งด้วยอัญมณีหลากหลายสี ขอบปกเป็นลายเส้นที่ถูกถักทอรวมกันจนเป็นรูปร่างคล้ายเถาวัลย์แต่ดูอ่อนช้อยและสวยงามยิ่งนัก ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นตากับหนังลือเล่มนี้มากเหลือเกินราวกับว่าเคยเห็นมันมาก่อน

            เพียงแค่เห็นหน้าปกก็ทำให้อาร์เธอร์รู้สึกหลงใหลกับหนังสือเล่มนี้มากเหลือเกิน มันดูน่าค้นหาและรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง เจ้าตัวยิ้มที่มุมปากพร้อมแล้วกับการเปิดหน้าปกเข้าไปสู่โลกแห่งนิยายที่น่าตื่นเต้น ภาพแรกที่เห็นคือแผนที่อันซับซ้อนที่ถูกวาดขึ้นด้วยหมึกสีดำอย่างละเอียดละออ ทว่าเหมือนมีใครบางคนสั่งให้หนุ่มผมบลอนด์เอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “ข้าคือองค์ราชาแห่งเจมาโตนี”  

ทันใดนั้นลายเส้นสีดำบนแผนที่ก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวอ่อนเรืองแสง เริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ จนเปล่งสว่างวาบออกมาจากหนังสือ ทำให้อาร์เธอร์ต้องปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงโดยอัตโนมัติ หลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนร่างกายไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วง เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ ที่เต็มไปด้วยเม็ดอัญมณีหลากสีเปล่งแสงระยิบระยับสวยงาม อัญมณีเหล่านั้นกำลังลอยวนล้อมรอบตัวเขา ไม่นานพวกมันก็พร้อมใจกันส่องแสงจ้าจนอาร์เธอร์ต้องหลับตาลงอีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนกำลังได้เดินทางไปผจญภัยในดินแดนอันไกลโพ้นที่น่าอัศจรรย์ใจ