ห้องเก็บของอย่าเข้ามานะเพราะนี่คือคำสั่่ง

ตอนที่ 5 : เนื้อหาที่คิดว่ายังไม่เอา ฮิบาริ เมล

ความสงสัย

            ถึงพ่อและแม่ค่ะนี่มันก็ผ่านมา 1 เดือนแล้วค่ะที่พวกคาล็อตเต้ไม่มากวนใจแต่ก็ยังไม่สามารถวางใจสถานการณ์ต่อนี้ได้ไม่งั้นจะเกิดเรื่องแบบตอนนั่นอีก แล้วพ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะเพราะได้พวกวองโกเล่ช่วยถึงพวกเขาจะไม่รู้ว่าหนูเป็นใครมาจากไหนแต่พวกเขาก็ใจดีกับหนูมากค่ะไม่เหมือนกับที่พี่เบลว่าเลยสักกะนิด

            อ๋อใช่!ถึงมันจะผ่านมาแล้ว 1 เดือนหนูยังไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับทุกคนในครอบครัวเลยทั้งที่ให้ไอสึและไอบะช่วยสืบมาแล้วแต่ก็ไร้วี่แวว หนูคิดว่าทุกคนคงจะปลอดภัยดีนะถึงแม้ว่าจะถูกตามล่าก็เถอะ

พ่อค่ะแม่ค่ะช่วยคุ้มครองให้ทุกคนปลอดภัยด้วยนะค่ะ

ป.ล. เมลรักทุกคนนะค่ะ

รักและคิดถึง

จาก...เมลริที่รักของพ่อและแม่ค่ะ

ปึก!

เสียงปิดหนังสือดังขึ้นอยู่ในห้องสมุดโรงเรียนนามิโมรินี่เป็นเวลาตอนเลิกเรียนแล้วจึงไม่ค่อยมีใครมาใช้ห้องสมุดสักเท่าไรเว้นแต่พวกสึนะที่เข้ามาทำรายงานทั้งที่ไม่ค่อยเข้ามาแต่ต้องจำใจเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้

เมลมองไปยังหนังสือที่เขียนเมื่อกี้แล้วแอบเอาไว้ใต้โต๊ะก่อนที่จะจุดไฟที่แหวนสีขาวบริสุทธิ์มันเป็นธาตุเปลวไฟบริสุทธิ์เหมือนหญิงสาวบริสุทธิ์ เธอจุดไฟที่แหวนก่อนจะอัดลงไปในลูกกุญแจเพื่อให้มันปิดโดยที่มีแต่เธอคนเดียวที่สามารถเปิดได้

แต่มีคนสังเกตเห็นเธอจากด้านนอกหน้าต่าง...สองคนและหนึ่งกลุ่ม

“หึ...ฮิบารินายคิดว่าเธอจะทรยศเรามั้ย”เสียงของเด็กชายอายุเพียงห้าปีถามฮิบาริขณะที่ในมือมีกิ้งก่าสีเขียวอยู่

“ผมว่าไม่...ตอนอยู่ด้วยกันยัยนั่นยังกลัวผมอยู่เลย”ฮิบาริตอบ  นั่นมันก็จริงที่เธออยู่เขากลัวแล้วกลัวอยู่นิดๆเพราะเขาน่ากลัวที่สุดในเมืองนี้หรือว่าเพราะเขาเป็นผู้พิทักษ์เมฆาที่แข็งแกร่งที่สุดในวองโกเล่กัน

“งั้นเหรอ...หืม”รีบอร์นร้องขึ้นเมื่อเห็นผู้ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งถือกล้องส่องทางไกลและพกปืนไว้อยู่ตรงต้นไม้พวกเขาไม่สังเกตเห็นรีบอร์นและฮิบาริเพราะเอาแต่จับตาดูเมลตามภารกิจที่ได้มอบหมาย

“หึ!ฮิบาริรู้สึกว่าเราจะต้องจัดการกับผู้บุกรุกแล้วล่ะ”

“หึ!พวกสัตว์กินพืชงี่เง่า”ฮิบาริพูดเสร็จก็รีบพุ่งไปจัดการพวกชุดดำไป

“เฮ้ย!ผู้พิทักษ์เมฆาวองโกเล่นิ! อ๊ากกก!!!”หนึ่งในนั่นที่เหลือบไปเห็นฮิบาริร้องขึ้นมาแต่ก็ไม่ทันได้หลบเพราะฮิบาริได้ใช้ท่อนฟาฟาดที่หน้าไปแล้ว

“คนที่มายุ่งกับนักเรียนของผมต้องขย้ำให้เละ”

อีกด้านหนึ่ง

โครม!!

เสียงปะทะต่อสู้กันของรีบอร์น ฮิบาริและพวกชายชุดดำดังขึ้นจึงทำให้ทุกคนที่ได้ยินการต่อสู้อกมาดูกันไม่เว้นแต่พวกสึนะ

“รีบอร์นกับคุณฮิบาริต่อสู้กับใครน่ะ”สึนะสงสัยจึงหลุดปากถามเลยทำให้เมลพยายามเพ่งมองไปพวกชายชุดดำ

เอ๊ะ!สัญญาลักษณ์พวกนั่น...

“เมลจัง!จะไปไหน!”รัสจังร้องถาม เมื่อเมลเห็นสัญญาลักษณ์ที่อยู่กลางเสื้อคลุมของชายชุดดำจึงทำให้เธอต้องรีบวิ่งไปยังที่พวกฮิบาริต่อสู้อยู่โดยไม่ฟังเสียงของพวกสึนะเลย

13

ไอบะ&ไอสึ

ขณะที่เด็กสาวรีบวิ่งออกไปจุดเกิดเหตุโดยมีแมวสองตัวมองเด็กสาวไม่ล่ะสายตาเหมือนกับว่าทั้งสองตัวเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเธอ

‘ไอบะพวกนั่นมาแล้วนะ...ไม่ช่วยเมลหน่อนเหรอ’

‘ไม่...รอดูสถานการณ์ก่อน’เสียงพูดเป็นภาษาแมวของทั้งสองสนทนาขึ้นโดยมองผู้เป็นเจ้านายอยู่ห่าง แล้วอยู่ๆร่างของแมวทั้งสองก็เปล่งแสงขึ้นให้เผยเห็นร่างของชายหนุ่มและหญิงสาวหน้าตาดีคู่หนึ่งแทนแมวทั้งสองตัวเมื่อกี้

“พร้อมมั้ยไอสึ”เสียงของชายหนุ่มผมสีดำไล่ลงมาจนกลายเป็นสีน้ำตาอ่อนมีหูแมวดวงตาสีน้ำตาลเทาใส่เสื้อคุมฟูเหมือนขนสัตว์แต่การแต่งตัวของเขาคล้ายกับคนจีนอยู่นิดหน่อยได้เอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย

“พร้อมไม่พร้อมยังไงก็ต้องพร้อมล่ะ”หญิงสาวนามว่า ‘ไอสึ’ ตอบเธอมีผมสีดำแสกขาวเหมือนหิมะปนอยู่ด้วยเกล้าผมขึ้นนิดหน่อยดวงตาสีฟ้าเทาผิวสีขาวจัดอ่า...มันช่างเหมาะกับเธอมากเลยล่ะ

พวกเขาทั้งสองกำลังจะกระโดดไปหาผู้เป็นนายแต่ต้องหยุดเมื่อเห็นผู้เป็นนายถูกผู้พิทักษ์เมฆาวองโกเล่ปกป้องอยู่...ใช่!เจ้านายของพวกเขากำลังถูกผู้พิทักษ์เมฆาปกป้องอยู่จึงทำให้พวกเขาทั้งสองต้องอยู่นิ่งและต้องรอหาโอกาสเข้าไปแทรก

“หึ!จะส่งตัวเด็กคนนั่นมาหรือว่าอยากจะเจ็บตัว”เสียงของหนึ่งในชุดดำจ่อปืนมาที่ฮิบาริ

ฮิบาริมองชายชุดดำโดยมีเมลอยู่ข้างหลังขา นี่คงเป็นการตัดสินใจที่โง่มากสำหรับเธอเพราะอยู่ดีๆเธอก็มาขัดขวางการต่อสู้จึงทำให้พวกนั่นเจอเธอโดยง่าย...ทั้งที่เธออยู่อย่างสงบสุขแล้วอยู่ๆพวกนี้ก็โผล่มาต่อสู้กับผู้ที่มีพระคุณกับเธอจะมีเหรอที่เธอจะอยู่เฉยๆมีแต่ที่เธอจะออกไปสู้ปกป้องเขา

“อย่างนี้นี่เอง”รีบอร์นบ่นพึมพำเหมือนเข้าอะไรบางอย่างแล้วมองดูเมลที่สั่นอยู่นิดๆอย่างหวาดกลัว

“...พวกคุณเป็นใคร”ฮิบาริถาม

“พวกฉันเป็นใครก็ช่างที่สำคัญกว่านั่นคือ...”พวกนั่นหยุดพูดเว้นจังหวะเมื่อเห็นพวกสึนะวิ่งมา

“ส่งตัวบอสไวท์โรสแฟมิลี่มาซะ!!!”แล้วก็ค่อยตะโกนเสียงดังเหมือนจงใจที่จะให้คนอื่นได้ยินให้ชัด ซึ่งถ้าทำแบบนี้เมลก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

“บอสไวท์โรสอะไรกันรีบอร์น”เมื่อสึนะได้ยินจึงถาม

“บอสไวท์โรสเหรออืม...หรือว่า!”

“หรือว่าอะไรเหรโกคุเดระคุง”

“รุ่นที่10ไม่รู้เหรอครับว่าโลกมาเฟียคาล็อตเต้แฟมิลี่ตั้งเป้าเป็นรางวัลสำหรับคนที่จับตัวของแบล็คโรสและไวท์โรสแฟมิลี่ ค่าหัวของบอสก็คนประมาณ25ล้านส่วนผู้พิทักษ์ก็คนละ5ล้านครับ”โกคุเดระอธิบายโดยตาเป็นประกาย

“อืม...บอสสองคนผู้พิทักษ์สิบสองคนรวมกันได้ระ...ร้อยสิบล้าน!!”เมื่อสึนะบวกเลขก็ตกใจกับค่าที่ได้

นี่มัน!ใช้ชาตินี่ก็ไม่หมดแล้วล่ะ!!

สึนะบ่นในใจแต่ก็ไม่พ้นการอ่านใจของรีบอร์นอยู่ดีแต่สึนะก็ยังงงอยู่ดีว่าใครคือบอสกัน

“บอสน่ะคงเป็นเธอสินะ โยคาริ เมล”

“เอ๋~เมลจังนี่นะเป็นบอส!รีบอร์นนายจะบ้าไปแล้วหรือไง!!”รีบอร์นเฉลยคำสงสัยของสึนะจึงทำให้สึนะร้องเสียงหลงทันทีพร้อมกับว่าอาจารย์ของตน เมื่อรีบอร์นบอกจึงทำให้ทุกคนหันมองเมลเป็นตาเดียว

“คะ...คงจะจำผิดแล้วมั้งฉัน”

“อย่ามาไขสือหน่อยเลย!”เมลยังพูดไม่จบศัตรูก็ใช้โซ่มาจู่โจมเมลอย่างไม่ทันตั้งตัว

แกร๊ง!

แต่ด้วยความโชคดีที่อยู่ๆก็มีชายหนุ่มลึกลับมาจากไหนก็ไม่รู้ตัดโซ่ขาดเป็นสองท่อนพร้อมกับหญิงสาวที่เอากรงเล็บแมวจ่อหัว

เมื่อร่างของชายหนุ่มแล้วหญิงสาวปรากฏจึงทำให้เมลหายกลัวทันทีพร้อมเข้าไปกอดเหมือนกับว่าพวกเขาทั้งสามรู้จักกันเป็นอย่างดี

“โอ๊ะ!อะไรกันแค่ไปสืบอะไรนิดอะไรหน่อยกลับมานี่กอดกันเลยเหรอเนี่ยเมล”เสียงของหญิงสาวทักทายอย่าอบอุ่น

“ไอสึ...ไอบะ...มาช้าไปนะ”เมลด้วยด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่นเพราะเธอพยายามกลั่นไม่ให้มันสั่น

“หยุดทักทายกันก่อนได้มั้ยไอสึ...เรามีภารกิจที่ต้องทำอีกอย่างหนึ่งนะ”ชายหนุ่มนามว่าไอบะจ้องเขม็งไปยังศัตรูเหมือนกับว่าพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว

“ไอสึ? ไอบะ?ระ...หรือว่าหน่วยพิเศษที่เขาร่ำลือกัน!”เสียงสั่นๆของศัตรูหนึ่งในนั่นกำลังผวากลัวทั้งสองคนเป็นอย่างมากก็เพราะว่าทั้งสองคนเป็นหน่วยพิเศษของไวท์โรสและแบล็คโรสที่เขาร่ำลือกัน

“หนีกันแถอะฉันว่าเราสู้สองคนนี้ไม่ไหวแน่”และแล้วเพียงการปรากฏตัวของทั้งสองคนจึงทำให้ศัตรูหนีไปกันหมดเหลือเพียงความกลัวของเมลที่กำลังปกคลุมและความหงุดหงิดของฮิบาริที่มีคนเยอะๆมารวมกลุ่มกัน

14

อดีตที่ไม่มีวันลืมของเมล

Mill'say

            เมื่อก่อน...

...ไวท์โรสและแบล็คโรสแฟมิลี่เป็นแฟมิลี่ที่สงบสุขมากแต่แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งซึ่งเป็นวันเกิดของฉันไม่สิ...มันเป็นวันแห่งโศกนาฏกรรมของตระกูลคาร์มิน่าเรื่องนี้ฉันจะเล่าให้คุณฟังเองในฐานะ คาร์มิน่า เมลริ บอสคนปัจจุบันแห่งไวท์โรสแฟมิลี่

เมื่อ9ปีก่อน

"พี่จ๋าเมื่อไรคุณพ่อและคุณแม่จะกลับมาค่ะ"เสียงใสๆของเด็กสาวอายุเพียง6ปีนั่งเท้ามองพี่ชายทั้งสองของเธอที่กำลังตกแต่งหน้าเค้กอย่างสนุก

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ของปีจึงมีหิมะหลงฤดูและไม่ใช่วันวานเลนไทน์เท่านั่นแต่ยังเป็นวันเกิดของเด็กสาวที่ตั้งหน้าตั้งแต่รอมานานเพราะว่าพ่อแม่ของเธอสัญญาว่าจะเอาของขวัญสุดพิเศษมาให้

เพราะเหตุนี้เธอจึงตั้งหน้าตั้งตารอมาตลอด...

“เมล! เมลมาดูอะไรนี่เร็ว”เสียงใสๆของเด็กสาววัยเก้าปีวิ่งเข้ามาในห้องครัวอย่างตื่นเต้นราวกับว่าเจออะไรที่วิเศษณ์มากกว่าหิมะหลงฤดู

“มีอะไรเหรอค่ะพี่มิสึรุ”เด็กสาวนามว่า ‘เมล’ ตอบรับด้วยความตื่นเต้นเหมือนกัน

จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงล่ะ ทุกๆปีพวกพี่ๆของเธอจะเซอร์ไพรส์เธอทุกครั้งนี่หน่า

เมลเดินตามมิสึรุออกไปยังห้องโถงเธอตื่นเต้นมากที่จะได้ของขวัญอีกชิ้น ชิ้นแรกที่เธอได้เป็นของพี่ชายเธอทั้งสองที่ทำเค้กให้ ชิ้นที่สองเป็นของพี่สาวและญาติห่างๆที่มาหาพี่สาวของเธอแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรและ...ชิ้นสุดท้ายที่เป็นของพ่อกับแม่เธอจนเธอแทบจะรอไม่ไหวพวกพี่ๆของเธอจึงต้องให้เธอเปิดของขวัญของพวกเขาก่อนทุกปี

“ว้าว!~สะ...สุดยอดมากค่ะ!”เมื่อเธอได้เห็นของครัวชิ้นที่สองโดยมีพี่สาวและญาติห่างๆทำให้เธอก็ร้องว้าว!ขึ้นมาทันที

ห้องที่ถูกแต่งด้วยริบบิ้นสีชมพูอ่อนอมฟ้าอ่อนที่ให้บรรยากาศเหมือนเจ้าหญิงมีต้องกลมตัวใหญ่อยู่ตรงกลางเหมือนกับว่าต้องวางของชิ้นสำคัญไว้และมีโต๊ะอยู่ข้างหน้าต่างที่มีของขวัญต่างๆของทุกคนในคฤหาสน์และมีอาหารจานโปรดของเธอจัดเรียงไว้อย่างหรูหรา

“แท้น แท่น แท๊น~ ชอบมั้ยเอยเมล^^”เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กชายผมสีน้ำเงินผมทรงสับปะรด

“พี่ลานานัส!”

“ครับ^^ เมื่อกี้พี่ถามว่าเราชอบของขวัญที่พี่กับพี่มิสึรุทำให้มั้ย”เด็กหนุ่มนามว่า ‘ลานานัส’ ถามอีกครั้ง

“ค่ะ...ค่ะ!เมลชอบมากเลย”

“555+ถ้าชอบแบบนี้ก็สนุกได้เต็มที่สินะ”

“ว้าว~เค้กเสร็จแล้วเหรอค่ะ”เธอถามเมื่อเห็นเค้กที่ทำเสร็จแล้วของพี่ชายเธอทั้งสองกำลังเข็นมาวางไว้โต๊ะตรงกลางเหมือนกับว่างานปาร์ตี้กำลังจะเริ่มแล้ว

“พี่ค่ะทำไมพ่อกับแม่ยังไม่มาอีกค่ะนี่มันก็ตั้งนานแล้วนะ”เธอถามเมื่อมองนาฬิกาและมองออกไปยัฃงข้างนอกถึงงานปาร์ตี้จะเริ่มได้แล้วแต่เธอก็ยังไม่เริ่มมันเพราะว่าในเมื่อพ่อแม่ของเธอยังไม่มาเธอก็จะไม่เริ่มมันแน่นอน

“คงอะ...”

ตุ๊บ!!!!

ชายหนุ่มยังพูดไม่จบก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นเหมือนกับว่าที่เกิดเหตุนั่นอยู่ใกล้ๆจึงทำให้พวกเขาต้องมองออกไปยังนอกหน้าต่างและเหลือบไปเห็นควันที่ลอยฟุ้งอยู่หน้าบ้านของพวกเขา

เอ๊ะ!นั่นมัน

เมลคิดในใจก่อนที่จะวิ่งออกไปดูที่เกิดเหตุ

“เมล!!!!”เมื่อพวกพี่ๆของเธอจึงเรียกเธอตามและวิ่งออกไปดูด้วยเช่นกันแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นที่เกิดเหตุเพราะว่ารถที่ระเบิดเป็นรถของคุณพ่อและคุณแม่ของเมลนั่นเองและนี่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่างของเธอและเขาผู้ที่ไม่เคยเจอหน้ากัน!

 :)

:(