คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ประกาศสงคราม 100%
"ไม่พูใ่ไหม! ันะทำให้เธอ่อยๆายมันออมาเอ!!"
.
.
.
.
พู่อนะริมฝีปาร้อนลบนปาอเธอ วันนี้มันรั้ที่2 แล้วนะ สำหรับารใล้ิแบบนี้ ถึอนนี้ผมะสร่าเมาแล้ว ไม่ิ ือผมไม่ไ้มีอาารเมาอะไรเลย ถึะไม่่อยเที่ยวแ่ผม็อแ็นะ
เธอัืน และปิเสธมันอย่าัเน มันทำให้ผมหุหิมา ผมเลือนมือทั้สอ้าเ้าไปประสานับเธอ ่อนะวัเรียวลิ้นเ้าไปในโพรปาอน้ำาล ผมรอลิ้นไปทั่ว ่อนะัปาเล็อย่าหมั่นเี้ยว ึ่มันไม่ไ้มีวามอ่อนโยนบนารระทำนั้น ่อนผมะถอนริมฝีปาออ ผมำมือเธอแน่น นลืมไปเลยว่า ฝ่ามืออเธอมีแผลให่อยู่
“อ่ะ...เ็บ....อืออ..หยุนะ...หยุ...” เธอราเสียหวาน วามว่าหยุอเธอ เหมือนระุ้นอารม์ผมให้มาึ้นไปอี เราะหายใแรมาทัู้่
"บอไ้ยั! ันาุสมบัิอะไรในารร่วมรัับเธอ" ผมพูเสียอ่อนลว่าเิมหน่อย เพราะริมฝีปานุ่มอเธอ ับท่าทาเธอในอนนี้มันทำให้รู้สึผ่อนลายึ้นมา
"แฮ แฮ" เธอส่เสียหอบออมาอย่าัเน บอามรว่าผมอบมันมา ผมิใับสัมผัสอเธอ ลิ่นายอเธอ หน้าาอเธอ เธอไม่รู้ว่าอนนี้เธอน่าินมาแ่ไหน
"อบแบบนี้ใ่ไหม?" ผมระิบ้าใบหูพร้อมบมันลเบาๆ
"อ่ะ!! อย่าาา" ผมไม่รอให้น้ำาลไ้หายใหรอ ผมประทับริมฝีปาลอีรั้ เ็บเี่ยวเอาวามหวานนุ่มาริมฝีปาอเธอ ่อนะวัลิ้นเ้าไปในโพรปาอีรั้ ผมทั้พันทัู้ลิ้นับเธอนมั่วไปหม ผมรู้ว่าอนนี้อารม์บาอย่าทำเราสอนเลิไปไลแล้ว แ่ผมไม่ิะหยุรนี้หรอ
"พูสิ น้ำาล! บอันมาาาา" ผมพูพร้อมปล่อยมือาเธอ ่อนะระาเสื้อาวบานาวิ่น เมื่อเสื้อที่าหลุาร่าายเธอ ผม็โยนมันทิ้ให้พ้นทา อนนี้เธอมีแ่บิินี่ัวิ๋วปิไว้เท่านั้น แ่ระุนิเียว็หลุหมแล้ว
"หยุ! ยูยะ หยุไ้แล้ว" เธอเรียื่อผม ทำเอาะัไปเล็น้อย มันืออะไรไอ่วามรู้สึีใเนี้ย ผม้อบ้าไปแล้วแน่ๆ
"ะหยุ็่อเมื่อเธออบำถามัน เธอบอว่าันไม่รู้เรื่อ ใ่! ถึอนนี้ันะยัไม่รู้ แ่ถ้าอะไรที่ันอยารู้ ันะทำทุอย่าเพื่อที่ะไ้รู้มัน!" ผมพูึ้น่อนะใ้มูุไร์ามออาวอเธอ แล้วเลื่อนปาไประุสายบิินี่ัวิ๋วที่อยู่้านหลัออเธอ แม้ปมที่ผูไว้ะายออนหม แ่มัน็ยัแปะอยู่บนหน้าอ อวบ าว อเธออยู่
"อ่ะ....ยู....." เสียเธอยิ่เรีย ็เหมือนยิ่อ่อย ผมให้ทำมายิ่ึ้น
ผมไลู่บที่ออลามลมาถึไหปลาร้า ่อนะบมันเบาๆ น้ำาลราึ้นทุรั้ที่ผมสัมผัสเธอ ผมรู้ว่าเธอ็รู้สึีไม่่าัน เพราะผมบาอย่าำลัั้ันึ้นอยู่ลาหน้าออเธอ
ผมเลื่อนปาลมาาบบิินี่ออ ้วยวามอยารู้อยาเห็น ว่าอริมันะเหมือนับที่ผมเยูผ่านอหรือป่าว เวลานี้ท่อนบนอน้ำาลเปลือยเปล่า แ่ผมเห็นแ่ราๆเท่านั้นเพราะห้อมันมื ่อนที่ผมะไ้ลลิ้นร้อนไปที่ยอนั้น น้ำาลลับยอมแพ้ะ่อน
“พอแล้วว....ยูยะ...ยอมแล้ววว....บอแล้ววว” เธอพู้วยเสียที่แหบพร่า หน้าแ่ำไปหม เธอหลับามิ ผมเห็นน้ำาอเธอึมออมา้วย เนื้อัวเราสอนุ่มไป้วยเหื่อ ผมไม่เยเ้าใล้ผู้หิมานานี้มา่อน เอาริๆสิผมหลุไปแว๊บนึเลยแหละ ่อให้เธอิะบออนนี้ ผมลับไม่อยาะหยุแล้ว
“....ว่ามา” ผมระิบ้าหูเธอเบาๆ
".....แฮ....แฮ"เธอหายใแรมา รอาไปมาเหมือนใ้วามิอะไรสัอย่า
"อย่าโหนะ! เพราะถ้าเธอโหเราไม่บแ่นี้แน่" ผมเือนเธอ่อนเธอะพูออมา
"เพราะ....ัน.... "
"อะไร? เร็วๆ!" ผมเร่เธอ
"ันอบผู้ายไว้หนว!!" เธอหลับามิ่อนะะโนออมา
"ห่ะ!????" ผมใับเหุผลปัาอ่อนนั่นสุๆ
"โหป่าววะ!!"ผมาั้น บ้าน่า อบนมีหนวเนี้ยนะ!
"็ันบอแล้วไ ว่านายไม่มีหรอ" ใ่ผมไม่ไว้หนวแน่นอน รำาะายั และผมเป็นศิลปินไม่ใ่โร ะมาไว้หนวนี่เลิิไปไ้เลย
"รสนิยมเธอนี่มันห่วยแริๆ!" ผมพูอย่าหัวเสีย ือถ้าผมไว้หนวเธอ็พร้อมะให้ผมใ่ป่ะ ล ิบ!
"เ้าใแล้ว็ปล่อยไ้ยัอ่ะ"เธอถาม
"ไม่อยาปล่อยเลยวะ"ผมมอหน้าเธอริั
“ทำไมอ่ะ?”เธอพูถามอย่าสสัย ยัะมีหน้ามาถามอี ็ไอ่อารม์ที่มันเลิไปแล้วนี่ไ ใระรับผิอบ
“น้ำาล...ันอยาทำ”ผมระิบบอเธอแ่เนื่อาลมมันมาไป ทำให้น้ำาลร้อออมาอนที่ผมพู
“อ่ะ! ยู! นะ....นายะบ้าหรอ หยุเลยนะ!” เธอโวยวายนิๆ แ่หน้าแไปหม ห่ะ! นี่เธอเินผมหรอ นอะไรวะโรน่าแล้เลยเว้ย แ่หยุ็ไ้ มีเวลาให้แล้อีเยอะ อนนี้็ึแล้ว้วย
“็ไ้! พอแล้ว็ไ้ แ่ถ้าะอยู่ที่นี่้อฟััน”
“.....”นัวเล็ที่นอนอยู่เียบฟัผม อยู่ๆผมัสินใึเธอึ้นมาอและเอาผ้าห่มลุมเธอและผมไว้ "ะทำอะไร?! ปล่อย!"
"อยาอเยๆ ะทำไม ันเป็นผู้ปรอเธอนะ"
"้ออ้าฟัไม่ึ้นโรๆ" แ่เธอ็หยุิ้นและให้ผมอโยี ะที่ผมเอื้อมมือไปับมือเธอ "โอ๊ย!"
"เธอเป็นไรอ่ะ"
"ะเป็นอะไรละ ็แผลเปิน่ะสิ"เธอพูพร้อมรีบัมือลับทันที
"ไหนูิ" ผมเอื้อมมือไปับมือเธออย่าเบามือ ่อนะ่อยแบมันออ
"อ่ะ!" เธอร้อออมาพร้อมทำหน้าเ็บแบบสุๆ
"อโทษนะ" ผมรู้สึผิับเธออยู่ไม่น้อย "เี๋ยวันทำแผลให้"
"เี๋ยว!....."เธอทัผมไว้่อนที่ผมะลุ ผมหันมอเธอ้วยสีหน้าสสัยนิๆ "....นายลืมอะไรหรือป่าว?"
"อะไรอ่ะ?"
"ัน...ันไม่ไ้ใส่เสื้อผ้า"เธอพูออมา้วยน้ำเสียเบาๆ เออแหะ ผมมอสภาพัวเอที่อนนี้็ไม่มีเสื้อเ่นัน ถออนไหนวะ ไม่เห็นำไ้เลย
"ั้นันะหลับา แล้วเธอ็ไปอาบน้ำะ ะไ้ทำแผลทีเียว"
"ันะมั่นใไ้ไว่านายะไม่ลืมาึ้นมาอี"
"เหอะน่าาา" ผมพูพร้อมเอามือปิาัวเอ พยามื่อสัย์ แ่มัน็อไม่ไ้ ผมลืมามาเห็นอนยัยนั่นวิ่ไปาห้อผม เธอเ็บุที่ผมีาลับไป้วย
หลัาที่ประูปิล ผมลับนึถึแ่เรื่อที่ทำับน้ำาลไป ผมแทบสบใไม่ไ้เลยแ่ผม็รีบไปอาบน้ำ พร้อมับัารัวเอ ัารแบบไหนไม่้อบอนะ ผมเินเ็ผมออมาาห้อน้ำอย่าอารม์ี
*๊อ ๊อ*
"ว่าไ"
"ะเ้าไปทำแผล" เสียน้ำาลเอ่ยึ้น
"ีย์าร์็มีเ้ามาิ" ผมบอ เพราะั้แ่เ้าเธอยัไม่ไ้ืนีย์าร์ผมเลย แ่ไม่ำเป็น้อืนหรอ ผมมีสำรอแล้ว
ผมเินไปหยิบล่อปมพยาบาลลมาวาที่เีย
"ริๆันทำเอไ้ แ่ะมายืมเยๆ"น้ำาลพูเสียนิ่ๆ
"ไม่เอา ันะทำให้" ผมพูพร้อมึเธอมานั่บนเีย ในระหว่าที่ผมทำแผลให้เธอผม็นึอะไรึ้นไ้
"ทำไมไปอยู่ที่นั่นไ้" ผมถามเธอออไปรๆ
"ันไปทำาน" เธออบ
"านแบบนั้นมันมีีรไหน" ผมมอหน้าเธอรๆ
".........." เธอหลบาผม
"เลิทำะ!" ผมบอ
"แ่ว่า......" เธอทำหน้าเหมือนิหนั
"ไม่มีแ่ ันเป็นผู้ปรออเธอนะ นี่เป็นำสั่"ผมบอเสียหนัแน่น
"แล้วันะไปหาเินมาาไหน"
"ันไ! ันะเป็นนให้เธอเอ โอเไหม อยาไ้เท่าไหร่็บอ" ผมละหุหิริๆ ถ้าไม่พึ่ผมเลยะมีผมไว้เป็นผู้ปรอทำไมวะ ถ้าเธอเป็นแบบนี้ไม่้อมาฝาผมเลี้ย็ไ้แบบนี้อ่ะ
"สิบล้าน" เธอพูนิ่ๆ
"เห้ยยยย ยัยบ้าเอาเินเยอะนานั้นไปทำอะไร"
"พูเล่นน่ะ" แววาเธอนิ่เหมือนเิม ผมเาใเธอไม่ออเลยว่า อนนี้เธอิอะไรอยู่
"ยัไ็เหอะ ห้ามไปทำานอะไรแบบนั้นอี ละเมื่อเ้าหายไปไหนมา ไม่ใ่ไปร้านนั้นแ่เ้าหรอนะ" ผม็สสัยอยู่ แ่ะบ้าหรอ ร้านแบบนั้นอนเ้าไม่มีลู้าหรอนะ
"ไปเรียน" ผมะัเล็น้อย
"นี่...เธออายุเท่าไหร่เนี้ยยย" ผมหรี่ามอน้ำาลเล็น้อย ูาหน้าายัยนี่็น่าะอยู่ในวัยเรียนแหละ แ่ผมแ่อยาแน่ใว่าวัยเรียนนั้นพึ่ึ้นมหาวิทยาลัยหรือยัอยู่มัธยมปลาย แ่ผม็ภาวนาให้เป็นอย่าแร ผม 21 ึ่น่าะปี3แล้ว แ่ในวามเป็นริผมบแล้วแหละ พอีผมสอบเทียบน่ะ
“สิบ.....”ผมลุ้นัวโ่เลยที่เียว “......เ้า”
“ั้น็มหา'ลัยละสินะ” เฮ้อออ ่อยโล่หน่อย
“ป่าว ม.ปลายน่ะ”เธออบเหมือนไม่ไ้ใส่ใอะไรเท่าไหร่
"เห้ยยยยย นี่เธอโ่น้อเรียน้ำั้นอยู่หลายปีเลยหรอ?"
"ป่าวหรอ ที่บ้านมีปัหานิหน่อยเลย้อรอปไว้อ่ะ"
"แล้ว พ่อ แม่ เธอละ?" ผมถามออไป
"............" เธอเหมือน็อับำถามอผม ใบหน้าเ็บปวมา วาแ่ำ เหมือนำลัะร้อไห้
"ถ้ามันพูยา็่าเถอะ" ไม่ใ่ผมไม่อยารู้ แ่ผมิว่ามันะพูยาเินไปสำหรับเธอ
"เสร็แล้วใ่ไหม ันไปนอน่อนนะ" เธอรีบลุไปอย่ารวเร็ว เฮ้ออออ เป็นอะไรอยัยนั่นันนะ
หลัาที่ยัยนั่นเินออไปไ้สั 10 นาที ผมที่ยันุ่ผ้านหนูัวเียวอยู่ั้แ่แร เลยเินไปที่ห้อแ่ัว เพราะลืมหยิบุนอนไปแ่แร ็มัวแ่ะลโทษยัยเ็ื้ออ่ะ
“.............หนูไม่ิว่าเาะวุ่นวายนานี้” ผมไ้ยินเสียแว่วมาาในห้อเ็บอึ่ร้ามับห้อแ่ัวอผม ยัยน้ำาลุยับใรเนี้ย แล้วเาที่ว่าเนี้ยใ่ผมไหม
“......บ้าเอ๊ยยย ยัมีสถานที่อื่นุไว้อีหรอเนี้ย.........ไ้่ะ หนูะลอหาทาเ้าใลุ้สมยศอีรั้่ะ.....” หมายวามว่าไวะ เธอะไม่เลิยุ่ับพี่ยศริๆใ่ไหมเนี้ย ิใหนวอะไรนานั้น
“หนูเ้าใี่ะ สำหรับหนูแล้ว เา็ถือว่าเป็นสะพานที่ี” สะพาน!!! ผมเป็นสะพานสำหรับเธอเท่านั้นสินะ เพื่อให้เธอเินไปหาพี่ยศไ้่ายึ้นสินะ เหอะ ยัยน้ำาล!!
ผมหุหิและยืนนิ่สัพั่อนะเ้าห้อแ่ัวไป ผมำลัถูเธอหลอใ้ทำอะไรบาอย่า เธอมาที่นี้มันุประส์อะไรแอบแฝสินะ ผมะ้อรู้ให้ไ้ว่ามันืออะไร
*๊อ ๊อ*
"น้ำาล หลับยั?" ผมเาะถาม หลัาสั่อาหารึ้นมาิน มันึแล้วผมี้เียให้เธอทำให้ แถมเรา็ยัไม่ไ้ินอะไรันทัู้่
"มีอะไร?" เธอเปิประูออมาพร้อมยืนมอหน้าผม
"หิวไหม? ันสั่้าวมาเผื่อ" ผมพูพร้อมี้นิ้วไปที่บาร์
“อบใ แ่ไม่ิน”ผมรีบับ้อมือเธอไว้่อนเธอะปิประู
“้อิน นี่เป็นำสั่”ผมเินูเธอออมา นั่ที่โฟา พร้อมเปิ TV ให้ ่อนะหยิบานอาหารส่ให้เธอ เธอมอผมแปล่อนะรับานไป
เอาริผมยัไม่หายหุหิาประโยที่ผมไ้ยิน่อนหน้าเลย สำหรับผมเธอเป็นใร็ไม่รู้ ผมแทบะไม่รู้ัเธอเลย ูเหมือนเธอะมีวามลับมามายที่ผมไม่รู้ เราพึ่เอันแ่2วันเอ อะไรเี่ยวับเธอผมไม่รู้สัอย่า
“เป็นอะไรเนี้ย” เธอหันมาถามผม
“ป่าวหนิ ัน็เป็นแบบนี้ปิอยู่แล้ว ็เธอมาที่นี่เพื่อให้ันูแลไม่ใ่หรือไ” เธอะัเล็น้อย
“ันูแลัวเอไ้” เธออบพร้อมหน้าเรียบเย
“ั้นหรอ?”
“ันอิ่มละ ไปนอน่อนนะ”
"เี๋ยวิ ันลืมบออะไรไปอย่า"ผมหันไปมอเธอ่อนะพู่อ"่อไปนี้เรียันว่า พี่ยูยะ ันแ่ว่าเธอั้2ปีนะ หัเารพันบ้า"
"ระาปา!" เธอยืนึ้นและำลัะเินผ่านหน้าผมไป แ่ผมยาึ้นันไว้
"อะไร!?" ัวเล็มาลมาที่ผมอย่าหุหิ
"เิน้ามพี่ไปะสิ พี่ะเป็นสะพาน! ให้เอ" ผมพูวนประสาทเธอ
"พะ...พูบ้าอะไรอนาย ห่ะ!" สีหน้าเธอูใเอามาๆ เมื่อไ้ยินประโยที่ผมพึ่บอไป
“็แ่พูในานะผู้ปรอเยๆ ันะเป็นเหมือนพี่ายให้เธอเอ ันะอยปป้อเธอ ส่เธอให้้ามไปยัุหมายที่เธอ้อาร” ผมพูเสียเย็น ผมเห็นเธอลืนน้ำลายอึให่ลอ่อนะเินไปล้าานที่รัว ผมเลยเินามเธอไป ่อนะยื่นานให้
“นายินเอ ็ล้าเอละัน ันะไปนอนละ” เธอพูทั้ที่้มหน้า
านั้นผม็วาานลและเ้าไปอเธอา้านหลั
"นายะทำอะไร!?"เธอสะุ้แรเมื่อผมอ และระิบ้าหูเธอ
"น้ำาล พี่เยบอแล้วใ่ไหมรับ ว่าให้เรียพี่ว่าอะไร ัำสั่โนลโทษนะรับ" ผมพูเบา่อนะัเ้าที่บ่าวาอเธอ และูให้ึ้นรอย ผมไม่อยาให้ใรเห็นรอยนี้หรอ ผมไม่อยาให้นอื่นเ้าใผิ
"อ่ะ!! ปล่อย!!" เธอร้อเสียหลเมื่อโนผมทำโทษ
"ไม่ เรีย่อนพี่"ผมพู่อนะับให้เธอหันมาหาผม
"พี่ยูยะ"เธอพูเสียเบา
“น้ำาล....”ผมับาเธอ ่อนะุ๊บหนึ่ทีเ้าที่หน้าผา“ฝันีนะ”
“................”ผมยืนสบาเธออยู่อย่านั้น มอไปที่วาู่นี้ราวับอยาะ้นวามลับอเธอออมาให้หม ่อนะระิบบอเธออีรั้
“น้ำาลอย่าิปิบัอะไรพี่ เพราะเรายั้อเอันไปอีนาน!” ผมผลัเธอออ และเินลับห้อไป
ผมรู้ีว่าารทำแบบนี้แหละที่เาเรียว่า "ประาศสราม"
.......................................................................
ยูยะวาระเบิลูให่ใส่น้ำาละแล้วสิ
ทำไีละ๊ะ แม่สาวน้อยยยยยยยยย
ความคิดเห็น