คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS : Once and for all [ #BinMinWeekly week2 : winter❄ ]
Week 2 - winter❄
#BinMinWeekly
BY ผู้หิหน้าี๋
“Once and for all“
รั้แรและรั้สุท้าย...
ทุนมีวามทรำในฤูหนาวันหรือเปล่ารับ?
ผมเป็นอีหนึ่น ที่ไม่อาลืมวามทรำในหน้าหนาวอผม ับ“ผู้าย“นหนึ่
วันนั้นเป็นวันที่เราเอันรั้แร...และเอันรั้สุท้าย...
12 /12 /2016❄ ่วเวลาพลบ่ำ
หน้าหนาวมาเยือนไ้สัพัเเล้ว ผมื่นเ้นมาๆ
ที่ะไ้เอแฟนอผมทีุ่ยันผ่านอินเอร์เน็เป็นรั้แร..
“ฮยอนบินนนนน“
เสียหวานเรียผม แฟนอผม ผมเห็นหน้าแฟนอผมเป็นรั้แร เป็นรั้แรเหมือนันที่ผม
ไม่สามารถหุบยิ้มไ้เลย.
“พี่มินฮยอนนน“
“อื้อใ่เ้าเอ ไปฮยอนบินเที่ยวัน“
รอยยิ้มอมินฮยอน..เหมือนแสสว่าสำหรับผม
นี่แฟนผมริๆหรอเนี่ย ผมเริ่มิว่าเป็นวามฝันแล้วรับ
“เราเอันรั้แรเลยเนอะ“
แววาใส้อมาที่ผม
“ใ่ อยาเอพี่มาเลย“
“ไ้เอแล้วนี่ พี่็อยู่รนี้ไฮยอนบิน“
แ่เเววาอเาแฝไป้วยวามเศร้าประหลา
ที่ผมไม่อารู้ไ้
“ผมมีอมาให้พี่้วย“
“อะไรหรอ?“
“ไม่บอ วามลับรับ“
่อยให้แล้วันรับ มันเป็นอวัที่แทนใผมให้มินฮยอน
“ะรอนะ“
ำว่า“ะรอนะ“อมินฮยอนูเศร้าอีแล้วรับ
“พี่มีอะไรให้ผมหรือเปล่า?“
“มีสิ แ่ไม่บอหรอ“
โนเอาืนแล้วล่ะรับ
“โอเรับ เราไปินุปันมั้ยรับ“
“อื้อ ฮยอนบินเลี้ยนะ 55555“
“ไ้เลย5555“
เสียหัวเราะรอยยิ้มผมเห็น็รู้สึสบายใึ้นมานิหน่อย
วันนี้เป็นวันที่เอันรั้แร อให้เป็นวันที่ีนะ
เราเินันมาร้านุปที่มินฮยอนเยบ่น ว่าอยาิน
ั้แ่อนที่เราุยันในแท
“วันนี้พาพี่มาแล้วนะรับ ร้านุปที่พี่อยามาไ“
าแป๋วๆมอร้านุปน่ารัมาเลยรับ //ฮรุ
“ำไ้้วยหรอ ว่าพี่อยามาอ่ะ“
“เรื่ออแฟนเ้าำไ้หมแหละ“
ผมพูาหวานใส่มินฮยอนเา็ยิ้มออมา...
รอยยิ้มที่แฝ้วยวามเศร้าแปลๆน่ะรับ
“แหวะ“
“มินฮยอน ทำไมวันูเศร้าั“
ผมัสินใถามพี่เา ้วยวามสสัยอผม
“เปล่าหรอ ไม่มีอะไร“
ถึแม้มินฮยอนะพูแบบนั้น
แ่ผม็ยัเห็นวามเศร้าอเาอยู่นะ
อนนี้เราอยู่ันในร้านุปที่มินฮยอนอยามามาๆ แ่มินฮยอนเอาแ่เหม่อลอยมอไปรอบร้าน
ไม่พูับผมเลยสัำ
“มินฮยอนรับ“
“....“
“มินฮยอน“
“หะ..ห้ะ อโทษทีฮยอนบิน“
ผมเรียมินฮยอนที่ำลัเหม่อลอยหลายรั้
“เหม่อั ิอะไรอยู่หรอรับ“
“ิอะไรเรื่อยๆอ่ะ“
เป็นเพราะเราเอันรั้แร พี่เาะเินแหละรับ ปิเยุยแ่ในอินเอร์เน็
“อบมั้ยรับ?“
“อบบบ มันีมาเลย“
ูท่าะอบริๆรับ ยิ้มว้าเียว อยาเห็นรอยยิ้มแบบนี้ไปลอั..
“เสร็นี่แล้วเราไปไหน่อีรับ?“
“ไปไหน็ไ้น่า อแ่มีฮยอนบินอยู่“
ผมหยุนิ่ไปั่วะับำอบอมินฮยอน
ผมใ เพราะเาไม่เยพูแบบนี้ับผม
“ไปสวนสนุันมั้ยรับ?“
“อื้อ เอาั้น็ไ้“
อนนี้เาสนใามุปอเามาว่าผมะอี
---
“อาาศีั พี่น่ะอบหน้าหนาวมาเลยนะ“
เราออมาาร้านุปมาเิน้วยัน เินเล่นัน่อนไปสวนสนุ มินฮยอนบอว่าเาอบหน้าหนาวมาๆ เยบอับผมหลายรั้ในแทที่เราุยัน
“ริๆผมไม่อบหน้าหนาวเลยรับ“
“?“
“แ่เปลี่ยนใแล้ว“
หน้าหนาวอผมเปลี่ยนไปเพราะมีมินฮยอนมาเปลี่ยนผม...
“ีั ไ้มาเที่ยวแบบนี้...มันนานมาเลยนะ..“
วามรู้สึแปลๆปลุมบรรยาาศอเราสอน
“่อไปนี้ผมะพาพี่ไปเที่ยวเยอะๆรับ!!!“
“ถ้าเป็นไปไ้...็ีสิ...“
“?“
ประโยที่ออาปามินฮยอนเมื่อี้มันแปลริๆนะรับ เาปิบัอะไรผมอยู่หรือเปล่านะ
“เป็นไปไ้สิรับ“
“อือ..ั้นแหละ.“
“....“
ผมหยุพูสัพั แล้วพยายามมอแววานที่อยู่้าๆ
“ทะ..ทะไมอ่ะ?“
“ผมรัพี่นะรับ รัพี่มาเลย“
ผมมีโอาสไ้พู่อหน้ามินฮยอนเเล้วรับ
วามรู้สึมันแ่าับบอในแทมา
“..อื้อ“
ผมแอบเห็นน้ำาเล็ๆอมินฮยอนที่รีบเินนำหน้าผมไป เาิอะไรอยู่นะ
“มินฮยอนรอเรา้วยยยยย“
----
สวนสนุ+หน้าหนาว =วามสุ เเสสี รอยยิ้มอมินฮยอน ผมมีรู้สึมีวามสุมาอย่าบอไม่ถู
“ฮยอนบินนน ไปเล่นนู่นัน“
มินฮยอนาหวานเรียผมไปเล่นม้าหมุน -_-
ผมิในใลึๆว่าพี่เาอายุเท่าไหร่แล้วนะ
“มาสนุันเถอะ 5555555“
รอยยิ้มว้าเหมือนเ็สามวบอมินฮยอน
แ่ผมเห็นผม็อที่เินาพี่เาึ้นม้าหมุนไม่ไ้
“ฮยอนบิน“
“รับ“
“ึ้นมาเร็ว เอาัวไหน?“
ริๆผมอยาี่วาเรนเียร์ แ่มินฮยอนแย่ผมไปแล้ว
“มินฮยอนแย่เราอ่ะ“
“็พี่อยาี่เรนเียร์อ่ะ“
“เี๋ยวเรานั่รถลา็ไ้รับ“
ผมนั่รถลาเรนเียร์็ไ้ ผมว่าเราทัู้่อายุไม่น้อยแล้วนะรับ แ่เล่นอะไรเป็นเ็สามวบไปไ้
รอยยิ้มอมินฮยอนเสียหัวเราะอมินฮยอน
นอะไรไม่รู้น่ารัมาเลยรับ ผมหุบยิ้มไม่ไ้เลย..
----
“สนุั พี่ไม่ไ้สนุแบบนี้มานานแล้วสิ ฮยอนบิน“
อนนี้็ึมาแล้วเราำลัะแยย้ายันลับ
เวลาที่อยู่้วยันอเรามันน้อยมาเลยรับ
“เห็นพี่ยิ้มผม็มีวามสุแล้วรับ“
“อือ..“
ผมอยาอยู่ับมินฮยอน่อมาเลยรับ
รั้แรที่เราเอันทำไมมันน้อยนานี้
“ฮยอนบิน“
“?“
“ไปนั่ิ้าสวรร์ัน“
ำัวนอพี่มินฮยอนีสำหรับผมมา ิว่าะไ้แยันแล้วะอี
“รับ“
เราสอนับมือันไปึ้นิ้าสวรร์ ึ้นไปแล้วะทำอะไรีนะ อ ับมือ หอมแ้ม ูบ... ผมเริ่มิอะไรแปลๆเเล้วสิรับ ฮ่าๆ
“สอนรับ“
“สะ..สอนหรอรับ?“
พนัานายบัรึ้นิ้าสวรร์มอผมับพี่มินฮยอนแปลๆ
“รีบๆรับมาแล้วไปันเถอะฮยอนบิน“
ผมรีบ่ายเินแล้วรีบรับมาามที่มินฮยอนบอ
“ทำไมเาให้ผม...มาใบเียวอ่ะ“
ผมว่ามันเริ่มแปลๆแล้วนะรับ แล้วอพี่มินฮยอนอ่ะ
“่ามันเถอะน่า“
ผมเ้ามาในิ้าสวรร์แล้วรับ ส่วนสิ่ที่ผมสสัยเมื่อี้ ผมะลืมๆมันไปรับ
“หิมะ.ไม่เห็นนานแล้วนะเนี่ย...สวยั“
พี่มินฮยอนมอหิมะนอหน้า่าแล้วยิ้มออมาโยแฝวามเศร้าแปลๆไว้อีรั้
“....“
ผมมอแล้ว็รู้สึสสัยึ้นมาอีรั้..เาำลัรู้สึแบบไหนอยู่นะ..พี่มินฮยอน
“ฮยอนบิน“
“....“
“วอนฮยอนบิน!“
“รับๆ?“
ผมสะุ้ใเล็ๆที่พี่มินฮยอนเรียผมที่ำบัิอะไรเรื่อยเปื่อย
“ไหนอที่ะให้พี่อ่ะ“
“อ๋ออ“
ผม้นหาอวัแทนใอผมในระเป๋าเสื้อโ้ทัวยาว
“นี่รับ“
ผมยื่นให้พี่มินฮยอน พี่มินฮยอนรับไว้แล้ววาไว้้าๆ
“อพี่อ่ะรับ“
“อ่ะ..“
“หมาย“
มินฮยอนยื่นอหมาย่าหน้าอเเปลๆให้ผม
“เปิอ่านที่บ้านนะ..“
แววาอพี่เาเศร้าอีแล้วรับ..
“....“
“อผมเปิที่นี่็ไ้นะรับ อวัรบรอบห้าปีที่ะมาถึอ่ะรับ“
อวัแทนใอผม อีไม่ี่วัน็รบรอบห้าปีอเราสอนแล้วรับ
“อื้อ...อบุนะ“
“...พี่มินฮยอน ร้อไห้ทำไมอ่ะรับ“
ร้อไห้ออมาแล้วสินะ ผมปวใอย่าบอไม่ถู
“อบุนะ ่วเวลาที่พี่อยู่ับนาย พี่มีวามสุมาเลย...แ่อนนี้พี่้อไปแล้วล่ะ..“
พี่มินฮยอน...ำลัหายไป่อยๆหายไป..
“พี่..พี่ำลัหายไปอ่ะ“
“อบุนะ แล้ว็อโทษ้วย“
“พี่มินพี่ไม่ไปไ้มั้ยอ่ะ พี่ไม่ไปนะ พี่อยู่ับผมนะ“
ผมวระพูอะไรีอนนี้พี่มินฮยอนหายไป สลายไป่อหน้าผม วามรู้สึแปลๆ วามสสัยอผม ทำไมันทำไม..พี่มินฮยอนถึ..
“มัน้อเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะฮยอนบิน...“
“พี่มิน...“
“ลา่อนนะ พี่รันายนะฮยอนบิน“
“พี่!!! พี่มินฮยอน!!! ฮึ...พี่มิน..ฮยอน“
ผม...อยาอพี่มินฮยอนไว้แน่นๆ
ผมไม่ิว่าวันนี้ะเป็นวันสุท้ายที่เราไ้เอัน
ผมรั้เาไว้ไม่ไ้ ถ้าหาผมรู้สันิผม...ทำระหว่าเรา...ให้ีว่านี้
“ผมรัพี่นะรับ...พี่มินฮยอน“
_______
ผ่านมาหนึ่ปีแล้วรับ วันนี้ผมไ้แ่นั่มอนบนฟ้า
พี่มินฮยอนพี่สบายีหรือเปล่า
ผมไม่สามารถลืมวามทรำอผมที่มี่อพี่ไ้ริๆรับ...
“ผมิถึพี่นะรับ...“
THE END
talk: สวัสี่ะเพิ่เยลอแ่แบบนี้รั้แรเลยย
มันเป็นยัไฝาิม้วยนะะ สำหรับใรที่ว่าทำไมมินฮยอนถึหายไป เราะสรุปย่อๆให้นะะ
ฮยอนบินับมินฮยอนเนี่ยเาสอนเอันผ่านแท
แล้ว็ลบันผ่านแท เาทัู้่ไม่เยเอันเลย แล้วระหว่าบันมินฮยอนมีเหุบาอย่าที่ทำให้เสียีวิ ็ในรัันอ่ะ เา็ยับ่วอยู่ไม่สามารถไปเิไ้ พอเาเอันมินฮยอน็บ่วหลุ
เาไ้เอับนที่เารัแล้ว เา็ไปไ้เิ่ะ ฮือออ
ไปแล้ววอบุที่เ้ามาอ่าน่ะ~
ความคิดเห็น