รักใครไม่รักดันมารัก...ยัยเฉิ่มเบ๊อะ

"รักใครไม่รักดันมารัก...ยัยเฉิ่มเบ๊อะ"

    เรื่องมันมีอยู่ว่า... ยามบ่ายวันเสาร์อากาศร้อนอบอ้าวมีเพียงแสงแดดและกลิ่นไอควันรถติด ณ สะพานลอยแห่งหนึ่ง "เออๆ รู้แล้วฉันกำลังรีบไปอยู่เนี่ยยยย! แกรอฉันอยู่นั่นแหละแล้วเจอกันนะ บาย" พอวางสายแล้ว หญิงสาวคนนั่นรีบมากจนไม่ได้ดูทางว่ามีคนกำลังเดินมา โอ้ยยย! ทั้งคู่อุทานพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย "โอ้ยยย! นี่ยัยเบ๊อะ! เดินยังไงไม่เห็นรึไงว่ามีคนเดินมาอ่ะ อ๋อ..รึว่าแว่นที่เธอใส่อยู่หน่ะ มันหมดสภาพแล้วไปตัดแว่นมาใหม่ซะนะ ยัยแว่น หึ!" ชายหนุ่มนิรนามผู้นั้นกล่าวต่อว่าหญิงสาวคนนั้นด้วยความโกรธจัด  "หน๋อยยย! คำก็ยัยเฉิ่ม! สองคำก็ยัยแว่น! ยังงี้มันต้องสั่งสอน" ในขณะที่หญิงสาวผู็นั้นกำลังจะง้างมือข้างขวาเพื่อที่จะต่อยสั่งสอนผู้ชายคนนั้นด้วยความโกรธ แต่...เธอก็ต้องหยุดชะงัก! เมื่อเธอได้เงยหน้ามาเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา ดวงตาอันเฉียบคม ริมฝีปากเรียวบางสีอมชมพูหน้าจุมพิศ ผิวขาวอมชมพู รูปร่างสันทัด ...(โอ้วว >o< พระเจ้า ! นี่คนหรือเทพบุตรมาจุติเนี่ยยยย อร้ายยย >///< )