ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER : 1
CHAPTER : 1
“นายอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ”เสียงหวาน ๆ แหบพร่า ใบหน้าของคนที่พูดนั้นเข้มขึ้นเพราะความโกรธ
“นายเป็นอะไร ทงเฮ”ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ๆ พรางวางมือไว้บนบ่าของคนที่โกรธจัดจนคุมอารมณ์ไม่อยู่
หากแต่บรรยากาศกลับเงียบลง ร่างบางพยายามคุมสติของตัวเองที่เตลิดออกไปมากกว่ากลับมา ‘เพื่อน’ เป็นได้แค่นี้ เพราะคำว่าเพื่อนมันกั้นความห่างระหว่างสองคนอยู่ ร่างบางเรียกสติแล้วสงบลง
“นายเป็นอะไร ทงเฮ ไม่สบายหรือไงห๊ะ”ร่างสูง เอามือไปแตะหน้าผากของคนตรงหน้า ทำให้ร่างบางกลับหลบหน้าต่ำลง เพื่อเป็นการหลบแววตาของคนตรงหน้า
“ทงเฮ เงียบทำไม ? นายเป็นอะไรก็บอกฉันซิ เป็นเพี่อนกันไม่ใช่หรอ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขอตัวก่อนนะ”ร่างบางผละออกจากร่างสูง เพื่อที่จะเดินออกจากตรงนั้น แต่ร่างสูงกลับรั้งข้อมือไว้
“แล้วทำไมนายถึงหนีขึ้นมาล่ะ”
“ก็..กะ..ฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไม”
ทงเฮพยายามกั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ตัวเล็ก ๆ เริ่มสั่นเพราะไม่อยากจะตอบ เพราะตอนนี้ คนที่ชื่อ ทงเฮ เจ็บไปหมดทั้งกายและใจ พยามเข้มแข็งมาตลอด แต่มันก็อดที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไม่ได้ น้ำตาไหลออกมาช้า ๆ ไม่อยากกลั้นความรู้สึกนั้นอีกต่อไปแล้ว เค้าสะบัดมือออกจากคนที่รั้งมือเค้าไว้ แล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้น ทิ้งให้ร่างสูงยืนอึ้ง เพราะไม่รู้สาเหตุของเพื่อนที่เป็นอย่างนี้
พักเที่ยงของโรงเรียนมีแต่ความวุ่นวายเพราะนักเรียนทั้งโรงเรียนลงมาทานอาหารกัน เสียงในโรงอาหารดังอึกทึกไปหมด แต่ชายหนุ่มร่างบางกลับนั่งเงียบ ๆ อยู่ที่โต๊ะ เขี่ยอาหารที่อยู่ในจานไปมา ราวกลับว่ามันไม่อร่อยซะอย่างนั้น
“ทงเฮ ไม่หิวหรือไง หรือว่าไม่อร่อยห๊ะ ฉันบอกคุณพ่อให้เปลี่ยนคนทำได้นะ”เสียงหวานของชายหนุ่มอีกคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามเพราะเป็นห่วงคนตัวเล็กข้างหน้า
“ไม่หรอก ซองมินฉันไม่หิวน่ะ”ทงเฮยิ้มบาง ๆให้คนตรงหน้า
“อืม ไม่เป็นไรจะกินขนมปังมั้ยล่ะ ฉันมีเพื่อนายจะรองท้อง”
“ขอบใจนะ แต่ไม่ดีกว่า”
“จ๊ะ ๆ”
“ทงเฮ !”เสียงทุ้มต่ำ และเหนื่อยหอบดังมาจากข้างหลังของร่างบาง
“....”
“ฉันหานายตั้งนานทำไมไม่ไปกินข้าวกับฉัน”
“..ไม่อยาก”
“ทำไมล่ะ พี่ฮีชอลกับพี่ฮันคยองก็มานะ เออ.. ไอยูก็มากับเราด้วยนะ ทงเฮ”
“.... นายไปกินเถอะ ฉันอิ่มแล้ว”ร่างบางลุกขึ้นแล้วเดินหนีร่างสูงที่ยิ้มหวาน อย่างมีความสุข จะทำให้เจ็บไปถึงไหน ? ชอบน้องเค้านักทำไมไม่ขอเป็นแฟนเลยล่ะ จะมาบอกฉันเพื่ออะไร ?
กริ๊ง ~ (ออดหมดคาบพักทานอาหารกลางวันดังขึ้น)
ร่างบางที่หลับอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงกริ๊งดังมือเล็กท้าวพื้นเพื่อดันตัวขึ้น นอนกลางวันแล้วปวดหัว ร่างบางสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติ ภาพตรงหน้าเลือน ๆ ลาง ๆ เหตุเพราะไม่ได้ทานข้าวกลางวัน แล้วยิ่งตัวเล็ก ผอม แห้งแรงน้อยของทงเฮ คนนี้
ร่างบางพาตัวเองมาที่ห้องเรียนได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว เดินเข้าไปนั่งที่ประจำหัวหมุนจนเกือบมองไม่เห็นอะไรแล้ว ร่างบางฟุบลงที่โต๊ะ ทันทีแต่หากไม่มีใครสังเกต
“วันนี้อาจารย์ไม่เข้าสอนนะ แต่ห้ามออกจากห้องให้นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง”เสียงประกาศจากหัวหน้าห้อง
“ทงเฮ มาแล้วหรอ เป็นอะไรรึป่าว?”เสียงที่คุ้นเคยมาทำให้ช้ำใจอีกแล้ว
ทงเฮ เบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากจะมองให้มันช้ำไปมากกว่านี้ ปวดหัว และปวดท้องไปหมด สลับกันจนทำให้คนตัวเล็กแทบทนไม่ได้
“นายเป็นอะไรมั้ยเนี้ย”ฮยอกแจถามคนตัวเล็กที่นั่งเอามือกุมท้อง สีหน้าดูไม่ดีเท่าไหร่
“ฉัน ไม่ได้เป็นอะไร อย่าเพิ่งมายุ่งได้มั้ย!”คนตัวเล็กตะคอกใส่ร่างสูง สีหน้าอิดโรยราวกับจะร้องไห้
“นาย..”ฮยอกเบาเสียงลงเล็กน้อยเพราะด้วยความที่ทงเฮ เพื่อนสนิทของเค้าไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
ความเงียบของที่นั่งทั้งสองคน ทั้งคู่ไม่มีแม้แต่คำสนทนาใด ๆ เสียงดังจากโต๊ะอื่นไม่ได้ทำให้สองคนนี้รู้สึกได้เลย นั่งนิ่งราวกับรูปปั้น
“นายเป็นอะไรทำไมไม่บอกฉัน อยู่ ๆก็มาเป็นแบบนี้”ร่างสูงเริ่มบทสนทนา หลังจากที่เงียบมานาน
“...ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรฉันปกติดีทุกอย่าง”
“นายก็ตอบแบบนี้ทุกทีซินะ”
“จะให้ฉันตอบยังไง ตอบว่าไม่สบายเลย ปวดหัว ปวดท้อง ทั้ง ๆที่ไม่ได้เป็นอะไร”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ทงเฮ..”
“ฮยอกแจ นายเอาเวลานี้ของนายไปดูแล ไอยูเถอะนะ จะมาสนใจฉันทำไม ฉันมันก็แค่..”
“...”
“ช่างเถอะน่า นายจะมาเครียดทำไม เรื่องแบบนี้ นายชอบไอยู ถึงขั้นที่มากินข้าวด้วยกันแล้วนินา”
“อืม”
“ชอบมากเลยหรอ”ร่างบางก้มหน้าลงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ให้ออกมา
“ก็ นะน้องเค้าน่ารักดี นิสัยก็ดีอีกด้วย ฮะ ๆ”น้ำเสียงและท่าทางของคนพูดบ่งบอกได้เลยว่ามีความสุขมากเวลาคุยถึงคนคนนี้
“....”ทงเฮฝืนยิ้มบาง ๆให้คนข้าง ๆที่ลอยไปไกลแล้ว
' ฉันมันคงไม่สำคัญอีกแล้วใช่มั้ย? ' ร่างบางพูดเสียงเบาลง จนแทบไม่ได้ยิน
เลิกเรียนเป็นปะจำทุกวัน ทงเฮและฮยอกแจจะกลับด้วยกันเสมอ หากแต่วันนี้มีอีกคนมากลับด้วยทำให้ร่างบางต้องก้มหน้านิ่งตลอดทาง
“ไอยู ๆ วันหลังเล่นเพลงนั้นให้พี่ฟังอีกนะ”ร่างสูงชวนพูดชวนคุยกับหญิงสาวตัวเล็กมาตลอดทาง โดยลืมไปว่า ข้าง ๆตัวเองยังมีเพื่อนอีกคนหนึ่ง ทงเฮถอยหลังลงมาเพื่อที่จะเดินตามหลังสองคนนั้น
“ค่ะ พี่ชอบหรอคะ?”
“แน่นอน เพราะซะขนาดนั้น ฮะ ๆ”สองคนคุยกันอย่างมีความสุข แต่บุคคลที่สามกลับเจ็บเจียนตายจะตายลงตรงนั้นให้ได้
เมื่อใกล้ถึงบ้านของทงเฮ สองคนนั้นก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ามีเค้าอยู่ด้วย
“ทงเฮ..แล้วเจอกันนะ”ฮยอกแจยิ้มบาง ๆให้ทงเฮ
“...”ร่างบางไม่ได้ตอบกลับแต่พยักหน้าแล้วฝืนยิ้มให้
ทงเฮเดินเข้าไปในบ้านด้วยสภาพที่ไม่ต่างอะไรกับคนใกล้ตาย ทั้งสภาพจิตใจและสภาพของร่างกาย
พรึ่บ ~ ร่างบางลงไปกองบนโซฟา ฟื้นมามากพอ ปล่อยให้มันกัดกินหัวใจไปเถอะ ขอให้เหลือแต่ความด้านช้า ไม่รู้สึกอะไรอีกเลยนะ ตื่นมาแล้วก็จะเป็นคนไม่มีหัวใจ....
..........................................................................................................
ไรท์เตอร์ลงตอนนึงก่อนนะค่ะ แต่ง ๆไปยัง งง ๆ ตัวเองอยู่นะ ถ้าไม่เข้าใจอะไรตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ยังไม่ชำนาญ T^T
เดี๋ยวมาต่ออีกนะ ...
ไรท์เตอร์ลงตอนนึงก่อนนะค่ะ แต่ง ๆไปยัง งง ๆ ตัวเองอยู่นะ ถ้าไม่เข้าใจอะไรตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ยังไม่ชำนาญ T^T
เดี๋ยวมาต่ออีกนะ ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น