คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : love story chapter8
ุหลาบสีำ แปลว่า
วามเศร้าโศ วามาย, รันิรันร์
“แบฮยอนริเหรอที่อึนีบอ” อนนี้ผมโนแทแทอึนีสอบสวน(?)ผมบอแล้วว่าอึนีรู้โลรู้และมัน็เป็นริ้วยยย
“ริแทยอน” ผมบอเสียเบา
“เห็นไหมแทแทันบอแล้วว่าริ” อึนีพูและ็ยิ้มว้ามาให้ผม
“แล้วานยอลไปไหนแล้วล่ะทำไมยัไม่มารับแอี” แทฮยอถามผม
“ไม่รู้เหมือนันเี๋ยวันไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ” ผมพูและเินไปาโ๊ะ
ผมเินเ้ามาห้อน้ำายที่ไม่มีใรเ้าและผม็เป็นพวรันวลสวนัวเลยเ้าไปในห้อที่ไว้ปล่อยอส่วนัว ี่นะี่
“เฮ้ยยอลเี๋ยวนี้มึับแบฮยอนเป็นไันบ้า” ่อนที่ผมะเปิประูห้อน้ำออ็ไ้ยินเสียออินที่ถามานยอลผมเลยนั่ฟัอยู่ในห้อน้ำ
“็ี” เสียานยอลผมำไ้ี
“อบแบฮยอนไปแล้วใ่มั้ยรับุปาร์านยอล” อบแล้วปิานยอลไม่ไ้รัผมเหรอ
“อบบ้าอะไรมึ็รู้ว่าูไม่มีวัอบแบฮยอนูแ่เล่นามเมส์ที่พวมึบอ”
“ฮึ” ผมเ็บเสียสะอึ้นไม่อยู่น้ำาผมไหลเป็นทาแ่านยอลไม่ไ้ยินหรอ
“แล้วทำไมมึไม่เลิับแบฮยอนถ้ามึไม่ไ้อบเา อบปาร์านยอล”
“ูแ่ไม่มีโอาส”
แร๊
ผมเปิประูห้อน้ำออมาทำไห้านยอลมอผมแบบอึ้ๆเพราะผม ร้อไห้นาแมา
“านยอลเี๋ยวูไป่อนนะ” อินบอานยอลและ็เินาไป
“ไ้ยินหมแล้วใ่มั้ย” านยอลถามผมแล้วรอาึ้นมอเพาน
“ใ่” ผมลั้นเสียสะอึ้นไว้หม
“แล้วนายะเอายัไับัน” านยอลพูแบบใเย็น
“ูอ่ะเหรอ มึบอเอไม่ใ่เหรอว่ามึไม่มีโอาสบอเลิูอนนีู้็อยู่รนี้ไมึะเลิ็เลิ ฮึ มึรู้ป่ะลอเวลาทีู่แอบอบมึมานานแล้วูเลยเอาอุหลาบไปให้มึทุอาทิย์อนอยู่มัธยมแล้ววันที่ ฮึ มึมาอูเป็นแฟนูีใมาเลยนะ ูิว่ามึรัูว่าโยลอแ่เปล่าเลยมึไม่เยรัูเลยแล้วเมื่อืนมึทำแบบนั้นับูทำไม อบมาสิ ฮือออออออ” ผมปล่อบโฮออมาแบบไม่อายานยอลผมระบายมันออมานหม
“ฟันะแบฮยอนเมื่อืนระหว่าันับนายมันเป็นแ่อารม์ั่ววูบันไม่เยิว่ารันายอนที่มีอะไรันเลยนนะแบฮยอน” านยอล้มมาอยู่ในระับเียวันับผม
“านยอลทำแบบนี้ับเราทำไม ฮึ” อารม์ผมมันเปลี่ยนไวัอนนั้นยัมึูมาอนนี้เราะแล้ว
“....”
“เลิันเถอะ” ผมพูทั้ที่น้ำายัไหล
“ไ้อนนี้ันับนาย็ไม่ไ้เป็นไรันแล้วแยทาันรนี้นะ” แล้วไอ้เวรานยอล(?)็เินออไปาห้อน้ำผมทรุัวลับพื้นและปล่อยน้ำาลมาหม เ็บว่ะเ็บนาเลยเาไม่เยรัผมเลย
ผมเินออมาาห้อน้ำแบบหัวใสะหลายผมโรเ้าใเลยที่นอหัมัร้อไห้(?)มเินมาที่โ๊ะประำอนนี้พวพี่อี้ิ็มานัุ่ยับแทยอนอยู่
“อ้าวแบฮยอนานยอลล่ะ เฮ้ย” แทยอนร้อึ้น้วยวามใที่เห็นผมร้อไห้
“แบแเป็นไร” แทฮยอลุึ้นมาอผมและผม็ปล่อยโฮแบบไม่อายใร
“ฮึ แทฮยอ ันับานยอลเลิันแล้วฮืออออออออ” ผมอแทฮยอแน่นและแทฮยอ็ให้ผมนั่่อน
“เี๋ยวนะแบฮยอนแเลิับานยอลอนไหน” เ้ทิฟถามผมและลูบหลัผม
“เพราะอะไรเหรอแบ” อึนีถามผม
“ฮึ านยอลเาบับันเพราะเมส์ที่เล่นับพวอิน ฮึ ที่ริานยอลไม่ไ้รัันเลย ฮืออออออ”
“านยอลนี่เลวริๆเลย” พี่อี้ิพู
“แล้วแะลืมานยอลไ้ริๆเหรอแบ” พี่โรถามผม้วยน้ำเสีเป็นห่ว
“ไม่ไ้็้อไ้แหละพี่โร” ผมอบและเ็น้ำาัวเอ
“แบเี๋ยวพวพี่ไปเรียน่อนนะ” พี่ยุนิพูและทำหน้าเศร้าผมเลยบอพี่เาว่าไม่เป็นไรและพวพี่ยุนิ็ไปเรียนันหมแล้วในโ๊ะเลยเหลือแ่พวผม
“แล้วแเอาไับานว่ะแบ” แทยอนพูึ้น
“ไม่รู้สิ” ผมรอาึ้นเพานหลัาเลิร้อไห้าผมมัน็บวมนิๆ
“ั้นไปมรมันเถอะ” แทฮยอวนผม
“เี๋ยวนะไอ้แทแบ้าป่ะถ้าไปมรมโอาสที่ะเอานยอลมันเยอะมาเลยนะเว้ย” อึนีเอ่ยเือน
“แล้วใระให้เอานยอลล่ะ” แทยอนพูแบบยิ้มๆ
“อีแทมึเอาไว่ะมึะทำให้เพื่อนเ็บอีเหรอ” อึนีเริ่มโมโห
“อึนีมึ่าูเหรอเี๋ยวเหอะมึยัไม่รู้อะไรแล้วยัึ้นหยาบอี” แทยอน็ไม่ยอมเถียลับนไ้
“ือี้นาอึนีันับแทยอนิแผนว่าะให้แไปบอนในมรมว่าแบับานเลิัน” ผมมวิ้วเ้าหาัน
“เพื่อไรว่ะ แทยอน”
"็ะไ้รู้ไว่าานยอลมันอบแริหรือปลอม” ผมให่เลยรับอะไรอมัน
“หมายวามว่าไว่ะแ” อึนีถาม
“็ันเห็นสายาอานยอลเวลามอแบับผู้หินอื่นมันแ่าันมาเว้ย เวลาานมันมอแบมันโรอบอุ่นแ่เวลามอ ยัยนานะมันเหมือนนไม่รู้ัันแ่ที่ริ็สนิทันั้น1นิ” แทยอนพูยาว
“แ่เี๋ยวนะ นานะับานยอลรู้ัันแ่ไม่ี่เือนเอนิมันะสนิทันมาไ้ไ” อึนีเถียลับไปยัไถึะทำอะไรานยอล็ไม่ลับมารัผมหรอหึไม่ไ้ลับมาหรอเพราะเาไม่เยรัผมเลย
“่ามันเถอะแ่ันว่าานยอลอาะอบแบฮยอนแล้ว็ไ้มันมีส่วนนะเว้ยปาบอไม่ใบอใ่” แทฮยอเอ่ยึ้นแล้วยู่ปาน่ารัอ่ะเพื่อนใรว่ะ
“ันว่าเลิันแล้วไม่มีอะไรที่้อยุ่เี่ยวันันไม่รู้ว่าพวแิยัไันแ่ันอยาพออยาเลิันยัไม่พอะเห็นหน้าานยอลอีแล้ว ันไปแล้วนะ” ผมเินหนีออาสถานาร์ที่พวแทยอนำลัเรียผมให้ลับมาุย่อ
ผมเินออมาาะผมเินไปเหมือนนไม่มีสิไม่มีสมาธิ็แบบนี้แหละนอหัใหม่ๆแถมน้ำามาาไหนไม่รู้
แป๊ป
เสียน้ำฝนที่มาอยู่เบือนหน้าผมรู้สึว่าะแระ้วยนอื่นเามีร่มันแ่ผมไม่มีอะไรเลยนอาระเป๋าไม่ใ่เพราะอินี้หรอแ่เป็นเพราะวามรู้สึเ่าๆมันทำให้เ็บ เลยไม่มีใราร่มให้
และ็มีรถันหรูมาอรหน้าผมผมทำเป็นไม่สนใเพราะรถันนั้นเป็นอนที่ผมรู้ัีีมาๆ้วย
“นี่อย่าทำเป็นหยิ่เลยึ้นมา” านยอลลระบอผม
“...” ผมเียีบและเินออไปารนี้ให้เร็วที่สุ
“นี่นายอย่ามาทำเป็นเ่แถวนี้ไ้ไหม บยอนแบฮยอน” านยอลเินมาระาแนผม
“ปล่อยัน” ผมเอ่ยทั้ที่ไม่มอหน้าานยอล
“ันไม่ปล่อยึ้นรถ”
“ไม่ปล่อยันเหอะ”
“แบฮยอนฟัันนะนายโนฝนแล้วนายะไม่สบายแล้วพอนายไม่สบายใร้อูแลถ้าไม่ใ่ัน” านยอลพูเสียเบาในอนท้าย
“นายสนใ้วยเหรอานยอลันะอยู่ที่ไหนทำอะไระสนทำไมะไปายโหายห่าที่ไหนนายะสนใทำไมานยอลนายพอไ้ไหมนายเล่นับวามรู้สึันเยอะเินไปแล้วนายเล่นให้ันไปรันายนายทำให้ันเสียนที่เารัันไปนายทำให้เานนั้นาไป ฮึ” ผมปล่อยสะอื้นออมาานยอลทำนที่เารัผมแร์ผมหายไปาไปนายมันเลว
“หมายวามว่าไนที่รันายใรบอันมานะ บยอนแบฮยอน” านยอละอใส่ผม
"นายะรู้ทำไมถึรู้ไปเา็ไม่ลับมา”
“แ่ันเป็นถึแฟนเ่านายเลยนะ”
“เปลี่ยนสถานะีเนอะถ้านายไม่มีอะไรแล้วันไปนะ”
วับ!!!!!
“ใระปล่อยไปล่ะ” านยอลอุ้มผมในท่าเ้าสาว
“เฮ้ยยยยยยยย ปล่อยิ๊” ผมโนุอ่ะ
อนนี้ผมโนลัพาัวทำไีอ่ะวยแน่เลยผมโนนที่ื่อปาร์านยอลอุ้มมาที่อนโถ้าเป็นห้อผมะไม่ว่าเลย
แ่
แ่
แ่
แ่
เป็นห้อมัน
“นี่อ่ะผ้านหนู” านยอลยื่นถ้านหนูมาให้ผม
“อบใ” ผมระแทเสียใส่านยอล
“แล้วะลับห้อเลยป่ะ” มันถามผมอนนี้านยอลเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเหลือแ่ผมอ่ะรับ แล้วมัน็ึแล้วนะ
“ลับแ่หาีย์าร์แปบ” ผมหยิบระเป๋าเป้ออมา้น แ่
แ่
แ่
แ่
ีย์าร์ ูหายไปไหน
TBC.
อโทษษษษษที่หายไปนานพอีว่าไปสอบมาหลายที่เลยไ
แล้วไหนะสอบเยอะแยะที่ริไรท์้าอนนี้เป็นอาทิย์มา
อัพเสร็วันนี้ อ่ะอนนี้อาะไม่ราม่าและอาะไม่สนุแ่ไรท์็มาแล้ว
ีใอ่ะี //หลัวเอ
Spoil
“เยมีนบอันนที่เยเป็นแฟนันแล้วเป็นเพื่อนันมีอยู่สออย่า”
“ืออะไรเหรอ”
“1ือเาไม่ไ้รััน 2 เายัรัันอยู่”
มีนรู้มุนี่นะแอบรัแอบรัอ่ะ พอีไรท์ิละร
ความคิดเห็น