คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : love story chapter4
อทิวลิปสีส้มแปลว่า
วามรัที่ปปิ่อนเร้นและอารม์ที่เ็มไป้วยวามอ่อนไหว
ผมื่นมาาอาารเมาอัวเอือแบบวามรู้สึแรที่ลืมาผมปวหัวและเห็นานยอลนอนอยู่้าๆผมและเออูเหมือนเาะอผมผมนี่ใเลยรับ็แหม่ั้แ่เป็นแฟนันไม่เยอันอย่าว่าแ่อเลยูบแรผมยัไม่มีเลย (อีแบไรท์ะมาบอว่าแโนโมยั้แ่เมื่อืนแล้ว)
ผมสะิานยอลแ่เา็ยัหลับอยู่ผมเลยเอาแนที่เาอเอวผมไว้ออแล้วเินออไปาห้อเาและไปอาบน้ำแ่ัวที่ห้อัวเอและลับมาที่ห้ออานยอลแ่อนนีู้เหมือนว่าานยอละอาบน้ำอยู่นะ
แร็
“านยอลเสร็แล้วเหรอปะ..เฮ้ยไปใส่เสื้อิ” ผมมอานยอลที่เปลือยท่อนบนอยู่เาใส่แ่าเ เี๋ยวนะ 1 2 3 4 5 6 แพ็แม่เ้าล้ามโรแน่นแล้ว็ โอ้ยยยย บยอนแบฮยอนั้สิสิ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ั้สิมัน็แ่เ็ี่
“หืม ทำไม” ็ันเิอารม์ไ (นาเอเรื่อนี้ไม่ใสนะ)
“ะ..็” ผมมอานยอลและเา็่อยเินมาใล้ผมทำให้ผมเินไป้าหลัอย่า้าๆ อนนี้แผ่นหลัผมมันสัมผัสับำแพเย็นๆแล้ว แล้วานยอลนี่็เินามมาริๆ
“ว่าไ” ไหนานยอลบอไม่อบารสีนีพไแล้วมาระิบหนูผมทำไมหน้าผมแม่โรร้อนแล้วนะ
“ะ..ือแบบะไ้ไปิน้าวเ้าันไ” รอแล้วะที่ไหนันแม่เอาแนมาันผมนิำแพอีอีเ-ยานยอล
“อืม ั้นเหรอ” านยอลปล่อยแนออแล้วออห่าาผมประมา2เมร
“ใ่ๆ” ผมยิ้มให้เาแห้ๆ
“เออ แบฮยอนวันนี้ันไม่ว่าเลยนะอาะไม่ไ้ไปเรียน้วย”
“ทำไมล่ะ” ผมถามเพราะปิเาเป็นไม่อบหยุเรียนนะ
“ือัน้อไปทำธุระับไอมาร์นะ” มาร์เหรอ
“็ไ้ไม่ิน้าวเย็นับเรา้วยใ่มั้ย” ผมรู้สึหอยๆทันที
“อืม ันว่าะไป้าับมาร์้วยนะ”
“ั้นถ้าไป็ิน้าวทุมื้อนอนให้เ็มอิ่มนะ” ผมพู
“รู้แล้วโแล้วน่า” านยอลพูแล้วเา็ไปแ่ัวและเรา็ออไปหา้านินัน
อนนี้ผม็มาถึมหาลัยแล้วานยอลมาส่ผมและเา็ไปหามาร์แล้วผมเินไปนั่ที่โ๊ะเ้าเ่าอผมที่อนนี้มีไอแทฮยอนั่ินแนวิอยู่ับอึนีและแทยอน
“ว่าไพวแ” ผมทัทายพวนั้น
“ินไรมายัมาินับพวเรา็ไ้” อึนีวนผม
“เรียบร้อยแล้ว เฮ้ออออ” ผมนั่ลและถอนหายใยาวๆ
“มีไรรึเปล่าแบ” แทฮยอถามผม
“็วันนี้านยอล้อไปทำธุระับมาร์านยอลเลยไม่ไ้มาเรียน”
“นี่นายแบฮยอนวันนี้านยอลไปไหน” ยัยาวนาเินมาหาที่โ๊ะผม
“วันนี้านยอลเาไม่มาหรอย่ะ” แทยอนพูแทนให้ผม
“เหอะั้นเหรอ” แล้วนา็สะบัูหนีหายไป
อนนี้ผม็เ้ามาเรียนแล้วรู้สึเบื่อๆโรเลยานยอลไม่มาไม่มีน่อยแล้เลยอึนี็เล่นไลน์ับมยอูอยู่มั้ไหนบอว่าไม่ไ้อบแ่พอเาวนุยยิ้มนหน้าบานเลย
*ปาร์านยอล ส่สิเอร์*
เรียนเสร็ยั
Read 1.30 PM ยัเลยยยยย
หิว้าวป่ะ
Read 1.30 PM หิวมาอ่ะ
ั้นเี๋ยวลาวันไปรับ
Read 1.30 PM ไหนบอไม่ว่า
็อนนี้ว่าแล้วแล้ว็เรียน่อไป
ผมเ็บโทรศัพท์อผมลไปในระเป๋าาเแล้ว็ยิ้มว้าผมโรอบานยอลเลยผมไม่เยรู้หรอนะว่าในอนาเาะทิ้ผมไปรึป่าวผมไม่รู้แ่อนนี้ผมอยามีปัุบันับเาให้ีที่สุแ่นี้็ีพอแล้ว
อนนี้อาารย์็เลิสอนแล้วานยอล็มารับผมหน้าะอนบ่ายผมไม่มีเรียนรั้นี้านยอลบอว่าะพาไปิน้าวลาวันที่ร้ายอาหารเปิใหม่พูแล้วอยาินเนอะๆ
ผมมาถึร้านอาหารที่เราะมาทานันมันูน่าินมาเลย พอผมเ้าไป็เห็นมาร์ับเออถ้าำไม่ผิแบมแบมแฟนมาร์ใ่มั้ยผมับานยอลเินไปที่โ๊ะอมาร์
“อ่ะ แบฮยอนนี่แบมแบมนะแฟนันเอ” ผมมอหน้าแบมแบมแล้วยิ้มให้
“เราแบฮยอน ะบริหารธุรินะ” ผมพูแล้วยื่นมือไปให้แบมแบมแล้วแบมแบม็ับมือผม
“เราแบมแบม ะมนุษย์ศาสร์เาหลีนะ” เี๋ยวนะเอเาหลี
“แบมแบมเป็นน่าาิเหรอ” ผมถาม
“ใ่แบมเป็นนไทยนะ”
และผม็ุยับแบมแบมยาวเลยไม่ไ้สนสนใานยอลเลยแล้วือไรที่านยอลบอว่าะไม่ไปไหนแล้วีใว่ะ โรๆเลยมาว่าแ่ไม่นาน อีแทยอน็โทรมาบอให้เลี้ยน้อให้มันหน่อยผมเลย้ออให้านยอลับรถไปที่มหาลัย
อนนี้ผม็มาอยู่หน้าะแล้วานยอลออยู่ในรถผมเลยเินไปที่โ๊ะเ้าเ่าอผมอนนี้มีอีแทยอนอึนีและแทฮยอับเ้ทิฟนั่อยู่
“แทยอนให้เ็ที่ะให้เลี้ย” ผมพูไปและพี่อี้ิ็ูเ็นนึ่มา เ็นนั้นน่ารัมา และหน้าาล้ายๆผมเลย
“นี่ไน้อเสเปอร์” แทยอนพูแล้ว็อุ้มน้อเสเปอร์มาให้ผม
“หูยยย น่ารัอ่ะ น้อเสเปอร์เาื่อ พี่แบฮยอนนะ” ผมอุ้มเสเปอร์แล้ว็มอหน้าน้อเาน้อเายิ้มให้ผม้วย
“ฮะพี่แบฮยอนเสเปอร์ว่าพี่แบฮยอน็น่ารัว่าพี่แทยอนอี”
“เสเปอร์ันพี่แนะ” แทยอนโวยวาย
“อีแทเาบอันว่าเ็มัะพูวามริ” แทฮยอบอ
“เออใ่แแเลี้ยเสเปอร์อาทิย์ไ้ป่ะ” แทยอนถามผม
“ไ้ิ”
“เออแถ้าแมาเรียน็เอาเสเปอร์มา้วยนะ เพราะน้อเสเปอร์โรเรียนเาหยุ1อาทิย์”
“เรรรร”
“อ่ะอทั้หมอเสเปอร์” ผมหยิบระเป๋าามือแทยอนแล้วรไปที่รถ
อยารู้มั้ยรับว่าทำไมอีแทยอน้อเอาเสเปอร์มาฝาไว้ับผม็เพราะมันเลียเ็มาแล้ว็เ็ๆ็อบมาเล่นับมันมามันเลยยิ่ เลียส่วนผมเป็นนรัเ็็เลยอยู่้วยันไ้
“นี่เหรอน้อนที่้อเลี้ย” านยอลพูอนนี้ผม็อยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว
“ใ่ๆน้อเาื่อเสเปอร์” ผมบอ
“เหรอ เสเปอร์พี่ื่อานยอลนะไปินไอิมันป่ะ” ผมลืมบอไปานยอลอ่ะอบเ็มาเลย
“ไปินไอิมันพี่านยอล”
“รับๆ”
แล้วเรา็มาถึห้าแห่หนึ่เสเปอร์รไปที่ร้านไอิมเสเปอร์นั่้าๆผมส่วนานยอลนั่รัน้ามับผม เสเปอร์สั่ไอิมรสสรอเบอรี่ ผมสั่รสมิ้น านยอลสั่รสาร์็อโแล
“แๆูิโ๊ะรนั้นเหมือนพ่อแม่ลูเลย” แล้ว็มีเสียผู้หิพูึ้น
“น่ารัอ่ะแ” แล้ว็อีมามายเลย
ผมมอานยอลทีุ่ยับเสเปอร์แล้วอนยิ้มาม็านยอลนะยิ้มนเห็นฟัน32ี่เลยน่ารัอ่ะ เสเปอร์็น่ารั ผมมอออนอระ็้อใเพราะเห็นใรบานผมวรที่ะามเาไปมั้ยอนนี้เหื่อผมไหลเ็มเลย
“เออานยอลเราไปห้อน้ำนะ” ผมพู
“็แล้วแ่”
ผมวิ่ออมา็วิ่ามหานนนั้นผมวิ่วนไปวนมาและูเหมือนมันะไม่มีประโยน์ น้ำาผมมันเหมือนะไหลทรมารริๆแบบนี้ทรมารมาๆนที่อยาเอับไม่ไ้เอ ันิถึนายริๆนะ
ผมเินลับไปที่ร้าน็เห็นานยอลำลัินไอิมอยู่ ผมเ็หน้าเ็าอยู่พันึ่แล้ว็เินเ้าไปหาานยอล ผมยิ้มให้เาแล้วินไอิมอัวเอ
สัพันึ่เรา็ินันหมานยอลบอว่าอเอาเสเปอร์เลี้ยไว้ไ้มั้ยผม็ให้เาเลี้ยไปนะวันนี้ผมว่าะนอน้าับไอแทฮยอัหน่อยผมโทรไปหาแทฮยอและ็อ้า้วย ผมิว่าวรวนสอสาวไป้วยนะ
ผมลับไปเ็บระเป๋าที่อนโและ็ไปที่อนโอแทฮยอผมมีเรื่อะปรึษามันริๆเลย ผมอยาระบายระบายออมาทาน้ำา ผมมาถึอนโอแทฮยอแล้ว
“แทฮยอันมาแล้ว” ผมเาะประูและเรียแทฮยอ
“มาแล้ววว” แทฮยอเปิประูออมาผมพลุไปอแทฮยอทันที
“แบแเป็นไร”
“แท..ฮึ..ันเอเาแล้วเานนั้น” ผมอแทฮยอและร้อไห้ออมา
“ไม่เป็นไรนะแบแเ้าห้อมา่อนอึนีับแทยอนอยู่ในห้อแล้ว” ผมเินามแทฮยอไป็เห็นอึนีและแทยอนริๆผมผละออาแทฮยอ
“แบฮยอนแร้อไห้ทำไม” อึนีถามผม
“อึนี..ฮึ..ันเอเานนั้นแล้ว” ผมพูพร้อมน้ำา
“แบ” แทยอนเรียผมเสียอ่อน
“วันนี้...ฮึ...ันวิ่ามเา..ฮึ..แ่็เปล่าประโยน์”
"ไม่เป็นไรแันว่าเาไม่พร้อม” แทยอนบอผม
“แ่ันิถึเามาเลยนะฮืออออออออ”
“อนนี้แมีานยอลแล้วนะแบฮยอนแลืมเาไปะ” อึนีพูและลูบหลัผม
“ัน...ฮึ..ไม่ไ้รัเาันแ่ิถึฮือออออ”
“แบฮยอน” แทฮยอพูเสียอ่อน
“อนนี้ันแ่อยารู้ว่าเาิถึันรึเปล่าฮือออออ”
TBC.
อันนาววววววเานนั้นือใรอนนี้ไรท์อาะแ่น่าเบื่อแ่็ทนๆอ่านัน
นะแล้วนนนั้นะเป็นใรันน่า นรั็ไม่น่าใ่ เพื่อน็อาะไม่เิ
แ่เานนี้อาะมาทำให้แบฮยอนสับสนอย่ามา
1เม้นเป็นำลัใให้ไรท์ทั้สอรั
ความคิดเห็น