คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : lovely boy special chanbaek ( warm eyes )
Lovely boy chanbaek
Special chanbaek
ผมปาร์านยอลรับทุนสสัยสินะว่าทำไมผมับแบฮยอนถึเลิันที่ผมเลิันเพราะผมเป็น้นเหุทั้หมผมมีอะไรับโรผม็สำวรที่ะเลิันแบฮยอนแล้วเพราะผมเยสัาว่าะไม่ทิ้ันสุท้ายผม็ทิ้เาที่ผมทำเป็นไม่สนใเานะเพราะผมอยาลืมลืมวามรัรั้แรอผมที่ริอนนั้นผมมันหยิ่็ริแ่พอเอแบฮยอนเาทำให้นอย่าผมอยาเป็นเพื่อนผมถูะา
ผมมารอที่อนโเพราะยัไแบฮยอน็้อมาหาผมไม่ใ่อะไรหรอเพราะผมรู้นิสัยเาีไรัยัไ็รัเหมือนเิม
มันมีอะไรลใผมไม่รู้ทำไมผมถึ้อไปสนใแบฮยอนอีผมัใไ้แล้วนิแบฮยอน็เหมือนเพื่อนผมมาว่าผมไม่ไ้รัเาแล้ว...มั้
ผมลอไปูวิีโออนที่เรายับันมันมีวิีโอนึ่ที่ทำให้ผมยิ้มไ้ทุรั้เวลาเปิมันมันเป็นวิีโอที่ผมลับแบฮยอนินไอิมับเราสอนแล้ป้ายไอิมใส่อีนนึ่ทั้ินทั้ป้ายแทนที่ผมะโรธผมลับมีวามสุที่ไ้ทำอย่านั้นพราะผมไม่เยทำแบบนี้ับใรแบฮยอนเป็นแฟนนแรและนสุท้ายอผมผมไม่เยริัับใรเท่าแบฮยอน
อ๊อ อ๊อ
เสียอ๊อห้อผมผมเปิไปเป็นนที่ผมอยาเห็นหน้าอีรั้........แบฮยอน
เามอผม่อนที่ผมะให้เาเ้ามาในห้อแบฮยอนเ้ามาห้อผมหลายรั้ผมอยารู้ัเาะำอะไรที่เป็นอเาไ้ไหม
“ห้อลหน่อยนะ”
“มัน็ลั้นานแล้วปะ” เาอบเสียเบาแ่็ทำให้ผมอมยิ้มไ้ที่เียว
แบฮยอน....ยัไม่ลืม
แบฮนอย....ยัำไ้
แบฮยอน....วามทรำอผม
ผมมอเา้วยสายัวอบอุ่นแ่แบฮยอนไม่เห็นเพราะมั่วแ่เ็บอให้ผม
“ินไรรึป่าว..ุานยอล”
“เหมือนเิมอ่ะที่เยทำให้ิน”
ผมไ้มอาเิมๆู่นั้นอแบฮยอนมันอบอุ่มมามาว่าที่ผมมอนอื่นเามอผม้วยแววาวามทรำอาหารที่แบฮยอนทำให้ผมินนิ ้าวผัิมิ
ผมอยาะอให้เวลานี้มีแ่ผมและแบฮยอนเพราะลอเวลาที่ไม่ไุ้ยับหนึ่ปีผมอยาหยุุยับเาเหมือนเมื่อ่อนผมอยาะถามมาเราะเหมือนเิมไ้ไหมผมอยาะอให้เราลับมาเป็นเหมือนเิม
....แ่ทำไม่ไ้....
ผ่านไปไม่นานแบฮยอน็ทำให้ผมอาหารให้ผมเสร็ผมใ่้อนั้าวเ้าปาแ่ทำไมผม็ินอยู่เือบทุวันแ่ผมผมไ้ินอแบฮยอนมันอร่อยว่าทุนที่ผมเยิน
“เี๋ยวนี้ไม่่อยไุ้ยันเลยนะ”
“ใ่มั้รับ”
“ไม่้อมาุับรับแล้ว็ไ้พูเพาะที่โรเรียน”
“อายเหรอที่มี.....เพื่อนอย่าเรา”
“ั้น”
“...”
“สบายีไหม่วนี้”
“สบายีแล้ว...านยอลล่ะ”
“เมื่อี้็ีแ่อนนี้เริ่มแย่ล่ะ”
“ยัไเนี่ย” เาเริ่มพูเป็นันเอับผมมาึ้น
“แล้วแ่ะิ”
“ับแฟนใหม่วนแบบนี้ป่ะเนี่ย”
“ันยัไม่มีแฟนหรอมีแ่นเียวพอแล้ว”
ผมพูไปทำให้แบฮยอนเียบไม่ใ่อะไรหรอผม็ไม่ไ้อยาพูแบบนี้หรอแ่สมอผมไม่ไ้ิหัวใผมมันสั่มาว่า
“พูะหมอารม์เลย” เาับมาพูใหม่อีรั้หลัาเียบมานาน
“เมื่ออนนั้นยัไม่ล้าพูแบบนี้เลยเี๋ยวนี้ล้านะ”
“ไมอ่ะ”
“ถามไรหน่อยิ”
“อะไรอ่ะ”
“วันนั้นไปร้านนั้นทำไม”
“ เราอยาำมั้แล้วานยอลล่ะไปทำไม”
“ผ่านเลยแวะเาไป”
“อืม”
ผมไม่รู้ว่าะพูอะไรับเาีเหมือนพูไป็ปวหัวใมันเหมือนมีเ็มนับร้อยมาทิ่มทั้ผมและแบฮยอนารเห็นเาอีมันทั้ีใและเสียใ
“เี๋ยวล้าานให้ไหม”
“ไม่้อ”
และผม็เินไปที่โฟาัวเิมับนนเิมที่เยมานั่ที่เิมทุอย่าเหมือนเิมแ่ะไม่เหมือนเิมรรอบรูปที่ผมวาไว้มันเป็นรูปผมและแบฮยอน
“ยัเ็บรูปที่ถ่ายไว้อยู่เหรอ”
“อืม ็ไม่รู้ะทิ้ทำไม”
“็ว่าั้นแหละ”
ผมไม่รู้ะเปิอะไรพอเปิทีวีมัน็ึ้นวิีโอนั้นอผมเละแบฮยอนวิีโอไอิมนั้นมันลับมาเริ่มใหม่ผมมอไปที่น้าๆ่อนที่ผมะพู
“ริๆอนนั้น็ีเนอะ”
แล้ว็เ้าสู่โหมเียบวิีโอยัไม่หมมันเล่นไปถึอนที่ผมับแบฮยอนปั่นัรยานันแบฮยอนอนหลัผมและ็พูไปเรื่อยแ่ผมับรู้สึมีวามสุแปลๆ
“ยอลปั่นเร็วๆิ้ามาเลยนะ”
“็แบอ้วนอ่ะยอลเลยปั่น้า”
“ยอลปาเสียมาเลยนะ”
“แ่ถึแบอ้วนยอล็รั”
“แบ็รัยอล”
มาถึรนี้ผมับแบฮยอนมอหน้าันโยอัโนมัิผมมอแววาที่อบอุ่นอแบฮยอน
ผมอยาะอเานะ...แ่็ทำไม่ไ้
ผมอยาะหอมเานะ...แ่็ทำไม่ไ้
ผมอยาะูบเานะ.....แ่็ทำไม่ไ้
เพราะเราไม่ไ้เป็นไรันแล้ว
เราสอนเริ่มยับเ้าหาันเรื่อยๆนมูโ่อเราสอนเียันวิีโอ็ายเรื่อราวระหว่าผมับแบฮยอนไปเรื่อยๆ
อือรือรอ อือรือรอเ
เสียโทรศัพท์ผมัเราสอนออห่าาันแบฮยอนเ้ออไปอยู่เือบท้ายโฟา
นที่โทรมาหาผมือ เทา
“มีไรว่ะ”
( ะวนไปแเหล้าไปป่ะ )
“ ูไม่ว่าว่ะ “
( ไอ้เ็ไม่ไป ไอ้ำ็ไม่ไปูไปแนเียวอีล่ะ )
“ วนุนมยอไปิ”
( มึบ้าป่ะ เออแ่นี้นะ )
และมัน็วาไปผมหันมามอแบฮยอนอีทีเามอผมาเียวปั๊อะไรผมทำไรผิอี
“มอแบบนี้อะไรอี”
“ะวนุนมยอไปทำไร”
“ป่าวล้อเทาเล่นไปูบุหรี่นะ”
“เยเลิแล้วนิ”
“ันอบอารม์อนเลิอ่ะ ็เลยลับมาิใหม่ะไ้เลิอีรั้”
“พูะมเลยไม่้อไปเลย”
“็ไ้”
“นี่ๆเี๋ยวนี่นอนึนะสี่ทุ่มแล้วนะ”
“็เหมือนันนิเี๋ยวนี้็ึ”
“ไม่เหมือนันันนอนึอยู่แล้ว”
“ไปอาบน้ำนอนไ้แล้ว”
“็ไ้”
ผมให้แบฮยอนไปอาบ่อนเพราะมัน็เหมือนทุรั้ที่ผม้อให้แบฮยอนอาบ่อนว่าแบะอาบเสร็ผม็ไปอาบ้านอผมเ้ามาแบฮยอนยัไม่เสร็แ่ผมินแล้วล่ะ
แ๊
แบฮยอนเปิประูห้อน้ำออมาเามอผมแบบปิเพราะ็มันินาเหมือนผมแล้วนิ
“อาบน้ำ้าั”
“ยัไม่ินอีเหรอ”
“ยัเพราะว่าปิเวลามีนมานอน้วยอาบน้ำเร็วว่านี้”
“ปานะปา”
“ทำไมันเป็นนปาสวยนายสู้ไม่ไ้”
“บ้าเหรอปาเราออะอมมพูและ็บาน่าูบะาย”
“เหรอออ”
“นอนไ้แล้วนะานยอลน้อย”
“สนิทนานั้นเลยเหรอแบฮยอนน้อย”
“นอนไ้แล้ว”
“พรุ่นี้หยุไปเที่ยวันป่ะ”
“ไปไหนอ่ะ”
“ที่นั้นไที่ที่เรา...บัน”
มันเียบอีรั้แล้วรับผมไม่ไ้อยาะรื้อฟ้านวามหลันะแ่ผมไม่ไ้พูไปามสมอแ่ผมพูไปเพราะ...หัวใผมสั่ให้พู
“เราว่ารีบนอนีว่า”
“อืม”
“านยอลเี๋ยวเราไปนอน้านอเอ”
ไว้ว่าวามิผมึัวแบฮยอนนอนนี้เาทานั่บนัผมเายัเินผมอยาหน้าแมาเลย
“เออ านยอลปล่อยเรา่อนนะ”
“นายมานอนบนเียับัน็ไ้”
“เอาั้น็ไ้”
ผมปล่อยแบฮยอนีีเาไปนอนฝัวาอผมผมัารปิไฟเรียมที่ะนอนอนนี้ในหัวผมมีแ่เรื่อผมับแบฮยอน
ผมไม่เยเ้าใัวเอเลยว่าสิ่ที่ทำับแบฮยอนวันนี้ืออะไร
ิถึ
อยาเห็นหน้า
อยาเห็นรอยยิ้มนั้น
อยาเห็นแววานั้น
ผมไม่เ้าใในัวเอที่ผมลับมาทำให้แบฮยอนรู้สึยัไผมวรปล่อยเาไปใ่ไหม มาสิเราสอนไม่ไ้เป็นไรันแล้วนิ อนนี้สถานะอผมับแบฮยอนเป็นไ้แ่ เพื่อนเพียเท่านั้น
“านยอล..”
“อะไรเหรอ”
“เราว่าที่ริเราไม่วรมาเอันแบบนี้”
“....”
“ยัไ็อบุนะ”
“อะไรพูะเศร้าเลย”
“เราว่าเราสอนลับมาเป็นเหมือนเิมไม่ไ้”
“...”
“เราไม่รู้นะว่าที่านยอลทำไปวันนี้ืออะไร เราไม่รู้”
“....”
“แ่อร้อนะ...านยอลเราไม่อยาเ็บเหมือนอนนั้น”
“แบฮยอนัน...”
“เราไม่รู้ว่าอนนี้านยอลิยัไับเราแ่...”
“...”
“เราไม่เยลืมานยอลอเรานะ เรารัยัไเรา็รัเหมือนเิม”
“ันว่าพรุ่นี้นายไม่ไปเที่ยวับัน”
“ั้น”
“เรารู้สึเริ่มหะ อื้อ” ผมไม่รู้ว่าัวเอทำไรแ่ผมับไปูบแบฮยอนไม่มีารลุล่ำอะไรแ่มันับเป็นูบแห่วามทรำผมูปาล่าอร่าเล็เบาๆ่อนะึ้นมาูปา้าบนอย่า้าผมเลียน้ำใสๆที่ออมาาปาแบฮยอน
“ไม่้อพูแล้วแบฮยอน”
“...”
“พอเราลับไปที่โรเรียนเราเป็นไ้แ่...นรู้ั”
“...”
“อโทษนะ่วยลืมเรื่อเราสอนไปไ้แล้ว”
“...”
“ลืมว่า เยบัน เยรััน”
“ ฮึ”
“ไม่ร้อนะ ันอโทษ”
“านยอล ฮึ ไม่เยรัเรา ฮึ เลยใ่ไหม”
“...”
“แล้วที่ ฮึ านยอลลับมาุย ฮึมา พูี..”
“...”
“านยอลเหมือนให้ ฮึ วามหวัเราทั้ที่ะ ฮึ ะมาบอให้ลืม”
“....”
“เราไม่ไ้ ฮึ เหมือนานยอลนะ ฮึ ที่ะลืม่ายๆ ฮืออออออ”
“แบฮยอน นอนเถอะ”
ผมึัวแบฮยอนว่าอ ผมสับสน มาเลยอนนี้ผมพูแบบนี้เพราะรัแบฮยอนผมรัเาเหมือนที่เารัผมแ่ เราไม่วรลับมาเริ่ม้นใหม่ผมไม่อยาให้เาเ็บเพราะ ผมอี
TBC.
ฮืออออออไรท์ราม่าอ่ะอนนี้เป็นอนพิเศษอานแบ
ไรท์แ่มาาเพลอไรท์นั่ฟัมาทั้วันนไรท์ไม่ไ้แู่่อื่น
เหุือ ิไม่ออว่าะแ่ยัไ ไรท์สอนะสอบ 17 ธันวานี้ถึ22
ไรท์อามาแ่้าหน่อยนะ เม้น โหว ัน้วยรันะ
ความคิดเห็น