คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : lovely boy chapter13
What is it that I feel
รู้ัทีวามรู้สึัน
มาถึวันันทร์แล้ววันที่ผมับเพื่อนๆะไปทะเลันแ่ิ็สนุแล้วอนนี้เหลือแ่นาอึนแทมินและไอยูเท่านั้นอนนี้ท่านยุอยู่ในุลำลอแบบหล่ออะยิ่ใส่แว่นันแแล้วโรหล่ออ่ะพอยัยน้อไอยูมาเห็นอึ้แน่ๆเลยแ่ผมอ่ะ็หล่อไม่แพ้ท่านยุนะะบอให้
อนนี้ผมโรอยารู้เลยว่าแบฮยอนับานยอลเาบันเหรอเห็นอบพัให้ันอบเล่นโทรศัพท์้วยันบ้าแหละและล่าสุนะผมไ้ยินมา้วยว่าแบฮยอนเรียานยอลว่า ยอลอย่าเียวส่วนานยอล็เรียว่า แบ อย่าเียว้อมีัมิันแน่เลย
แล้วู่ออินับยอูไม่้อพูถึพอยอูื่มนมอิน็อบื่มหลอเียวันมันเหมือนูบทาอ้อมมาโรเลยอ่ะแล้วู่อเทาับุนมยอ็ูเหมือนะหวานอยู่มั้เทาูเหมือนะวนุนมยอเวลาอ่านหนัสือแล้วแบบมีัี้ันน่ารัอ่ะ
“อโทษนะที่้า” แทมินบอแล้วมาพร้อมไอยูและนาอึน
“ั้นเราไปันเถอะ” ท่านยุบอ
แล้วพวเรา็เินไปที่รถู้อท่านยุแ่ไม่ใ่ธรรมานะมันแพมาแ่ผมำยี่ห้อไม่ไ้อนนี้เื่อมั้นยัยนาอึนไอยูและ3เพื่อนิผมไปนั่ันเอเรียบร้อย ฮือออออออ นาอึนนั่ับไอยู เินนั่ับแทมิน ุนนั่ับเทา แบนั่ับาน ส่วนยอุไม่้อบอั้นแสว่าผม็้อนั่ับท่านยุอีแล้ว
แ่เรา็เริ่มสนิทันแล้วนิไม่มีอะไรหรอมั้ผมเ้าไปนั่้าในส่วนท่านยุนั่้านอผมนั่อ่านนิยายที่ไปยืมยัยนาอึนมาอ่านผมอ่านแบบายหิืออนนี้ำลัฟินเลยรับพระเออุ้มนาเอเพราะนาเอาพลิและพระเอ็พาไปที่อนโ่อนที่ะทำแผลและ2นนั้น็้อาันและูบหลัานั้น...ผมไม่อ่านแล้วววว
“นาอึนเอานิยายเธอืนไป” ผมหันหลัและเอานิยายให้นาอึน
“ยัอ่านไม่บนิ เอ๊ะ นายั่นหน้านี้ไว้ทำไม” ยัยนาอึนำลัะเปิ
“อย่านะห้ามเปิ” ผมบอแ่ไม่ทันยัยนั้นเปิและอ่านและ็ให้ไอยูอ่าน
“ฮ่ะๆๆ ลู่หานนายยัไม่ล้าอ่านานั้นอีเหรอ” ยัยนาอึนหัวเราะ
“พี่ลู่หานทำไมเนี่ยอ่านไม่ไ้เหรอ” ยัยน้อไอยู็พูึ้น
“าไรเหรอ” ยอูลุึ้นถาม
“็าที่....นาเอับพระเอ..สปาร์ันไ” ยัยนาอึนบอ
แล้วนทั้รถ็หัวเราะผมท่านยุ็หัวเราะและ็แว่าๆอย่าเิน็บอว่า “ลู่หานถ้านายไม่ล้าอ่านาแบบนี้พอนายมีแฟนะทำยัไว่ะ”
แ่อิน็แวผมบอว่า “ไอเินลู่หานไม่มีทาทำใรหรอนอาโนนอื่นทำ” และ็มามายนผม้อมุหัวลไปในระเป๋าเป้ลายิี้อผมฮือออออ น่าอายั
แ่็มีสัมผัสอุ่นๆรไหล่ผมผม้อนามอ็พบท่านยุำลัโอบผมและหันหน้ามาผมให้หน้าผมอยู่รหน้าอเาและผม็ทนวามอายไม่ไ้เลย้อมุหัวลับอเาทำใหู้เหมือนหน้าุน่าออเาเหมือนเ็ำลัาวามอบอุ่นเลย
“นายนี่อ่อนแอริๆ” อยู่เา็พูทำให้ผมผลัาอเา
“อะไรอีอ่ะ ไม่เอาแล้วะนอน” ผมพูและทำท่าะนอน
“็แล้วแ่เหลือออี้อเือบั่วโมว่าะถึ” เาลูบหัวผม
ผมไม่ไ้่วอะไรมาหรอแ่อยาหลบวามอายแ่ผมไ้ยิน้าหลัอผมือไอยูและนาอึนำลัเปลี่ยนาแทมินมานั่้านาอึนส่วนไอยูไปนั่ับเินเห็นบอว่าะิเมส์อะไรับเินเนี่ยแหละ
“นี่ทุน่ะ” ไอยูเินมาอยู่้าหน้าพวเรา
“พวเรา2นะมาเป็นพิธีรให้พวเราเล่นเมส์ัน” เินบอ
“เมส์อเราสอนือในล่อนี้” ไอยูทำท่าเย่าล่อใบลาๆ
“ะมีอวัยวะ่าๆอยูในนี้อย่าเ่น อ หู า มู”
“และเราแบ่เป็นู่ๆันแล้วสมมุิว่าไอยูับอในล่อนี้แล้วไ้อพี่เินไ้หูให้พี่เินเอาหูมารไอยูเป็นเวลา1นาทีและ..” ไอยูเว้นไว้่อนที่เินะพู่อ
“ถ้าใรไ้อวัยวะในล่อนี้เป็นอย่าเียวันะไ้เมอแร์2ถุ”เินบอ
“ั้นเริ่ม้นที่พี่ยอูับพี่อินเป็นู่แรนะ่ะ” ไอยูบอแ่อิน็ถามอีว่า
“แล้วถ้าไ้ไอรนั้นอยู่ับปาี้อ่ะ” โหหห พูไ้ใมาะบ้าเหรอ
“ือเมส์อันและไอยูอันไม่มี่ำว่าสะือ” ีแล้ววว
“็แล้วไป” อินบอ
“ั้นพี่ับนะไอยู” ยอูบอ่อนะหยิบระาษมาแผ่น1แล้วเปิอ่านู
“อ่า พี่ยอูับไอหูนะ่ะ” ไอยูบอ
“่อไปอิน” เินเอาล่อไปใ้อินับอินหยิบึ้นมา
“อินไ้านะ” เินบออย่าำๆ
“อะไรว่ะ” อินสถบ
“แ่เมส์้อเป็นเมส์นะิอิน” ยอูบอ
“เห็นเพราะยอูหรอนะ”
แล้วอิน็้อหูยอูแบบนี้ผมเริ่มลัวนะว่าถ้าับไ้สะือนี่ายแน่ๆพอผ่านไป1นาทีไอยู็บอให้หยุและไปทีู่่อแบฮยอนและานยอลแบฮยอนับไปแ้มส่วนานยอลับไ้มูฟินั แบฮยอนูหน้าแนิๆแ่็ยอมให้านยอลหอม
แล้ว็มาถึู่อุนมยอและเทาุนมยอับไ้อส่วนเทาับไ้ปา(แอบิ้นู่นี้อยู่นะ) แล้วแบบือุนมยอหน้าแถึหูเลยอ่ะแ่เทาูิวมาๆอ่ะแ่็ผ่านมา1นาทีเทาแทบะไม่ออาัวอุนมยอ(ู่นี้แปลๆ)
่อมา็ู่อนาอึนและแทมินนาอึนับไ้ปาและแทมินับไ้มูมันูไม่แปลเท่าไหร่เพราะ2นนี้เป็นแฟนันผ่านไป็มาถึาถึแล้วผมให้ท่ายุับ่อนเาับไ้ปาส่วนผม่อยล้วเาไปและเปิันูนเียวรู้ไหมผมับไ้อะไร
.
.
.
.
.
.
.
ปา!!!!!
“พี่ลู่หานนับไ้อะไร” ไอยูถามและพยายามแย้ระาษนั้นาผม
“เออ ือ” ผมบออ้ำๆอึ้ๆ
“ั้นเอามานี่เลยลู่หานนน” นาอึนอ้อมา้าหลัและหยิบระาษไป
“เออ” วยแล้ววววว
“ลู่หานแับไ้ปาเหรอออออ” เออใ่ฮืออออ
“แสว่าู่ฮุนฮาน็นะอ่ะิ” เทาะโนบอ
“แ่มีแอบฟินนเนี่ยู่เนี่ย” ไอยูบอ
“ั้น็เอาปาโนับ1นาทีเลยย” เินบอ
ผมหลับาลและท่านยุ็่อยๆโน้มหน้าลมานริมผีปาอผมและอเาแะันแ่มันมา็แะนะสิท่านยุบเม้มริมฝีปาล่าผมมันทำให้ผมเผลอเผยปาออมาเ้าส่ลิ้นร้อนเ้ามาสำรวโพรปาผมและ็...หมเวลา
“อ่า พอไ้แล้วมั้่ะ” แล้วเสียไอยู็พูึ้นทำให้ผมผลัเ้าออ
“ู่ฮุนฮานไ้เมอแร์ไปเลยยยย” เินบอ
“ะ..อบุนะ” ผมบอ
“อ่า ั้นเรา็บเมส์ันแ่นี้นะ” ไอยูบอ
ผมนั่มอออมานอหน้า่าและ็ินเมอแร์นมอหวานอแพึ่เอาริๆผม็ไม่เยินหรอแ่พอไ้ินรั้แรผมอบเลยอ่ะแ่ท่านยุูะอบว่านะหน้าฟินเวอร์
.
.
.
.
.
.
.
เรามาถึโรแรมันแล้ววอยาะบอว่าโรให่เลยอ่ะทะเล็ใสมาและอนนี้พวเราเินเ้าไปเ็อินันที่เ้าเอร์แน่นอนเลยว่าไอยู้อนอนับนาอึนและยอูนอนับอินแทมินนอนับเินส่วนผมนอนับแบฮยอนมั้
“อืม ันว่าแบฮยอนนอนับันีว่า” านยอลบอ
“็ไ้นะ ยอล” แบฮยอนบอหวานริๆู่นี้
“ั้นเฮุนนอนับลู่หานไปนะ” เทาบอ็ีนะ ะบ้าเหรอ
“เฮ้ยยยย ไมว่ะ” ท่านยุถาม
“็มึมันนอนินที่เรื่อมาิบ” เทาบอแ่มัน็รินะ
“็ไ้” ท่านยุอบล
อนนี้ผมเ้ามาในห้อที่้อนอนับท่านยุแล้วห้อว้ามาอมาละเีย็แบบว้ามาๆห้อน้ำ็โรสวยฮืออออออสวยมาเลย หลัาที่ผมเินสำรวเสร็ผม็ไปหาที่แวนเสื้อผ้า
“เออ นี่นาย” ท่านยุเรียผม
“มีไรรับ”
“พรุ่นี้เราไปเที่ยวันมั้ย” เที่ยวเหรอไป็ีนะ
“็ีนะรับวนพวเพื่อนเราไปไ้ใ่ไหม” ผมถาม
“ไ้สิ็เห็นพวไอยูับเินบอมีเมส์ให้เล่น” เมส์ไรอีว่ะ
“รับบบ” ผมลาเสียยาว
“ั้นนายะไปไหนมั้ยอ่ะ” ไปไหนั้นเหรอ
“เล่นน้ำ” ผมอยาเล่นโร
Sehun
รับทุนอยารู้ใ่ไหมว่าผมิยัไับลู่หานผมิว่าผมำลัอบเามันเิึ้นอนไหนไม่รู้แ่ในเร็วๆนี้ผมะอลู่หานเป็นแฟนผมวรให้เวลาเาใ่มั้ย
อนนี้ลูวาน้อยำลัอยาเล่นน้ำึ่ผม็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะพวเพื่อนลู่หาน็ไปเล่น้วย แ่ผม็้อรอหน่อยเพราะเ้าลูวาแ่ัวอยู่
แร็
เสียเปิประูห้อน้ำทำให้ผม้อหันไปเอลู่หานใส่แ่าเว่ายน้ำรัรูปและ็เปลือย้าบนผมนี่ลืนน้ำลายเล่นรับ้อนี้ลู่หานำลัหน้าับมาเลยอ่ะและถ้าปล่อยไปมีหวัไปพวเสือป่าระเ้นั้น้อหมายปอลู่หานแน่ๆ
“นาย ใส่อะไรอนายเนี่ยไปเปลี่ยนเลย” ผมเอ๋ยปาุ
“ทำไมอ่ะ” ยัเอียอถามอี โอ้ยยยย น่ารั
“็ูัวเอสิใส่อะไรลไป” ลู่หานมอสำรวัวเอ
“็ไม่นิรับ”
ผมทนไม่ไหวเลยไปหยิบเสื้อสีำอลู่หานและาเาสั้นถึเ่าทำให้ไม่เห็นเนื้อเห็นัวมาไป อนแรลู่หาน็ไม่ยอมผมเลย้อยอำนาท่านยุนลู่หานยอมเปลี่ยน
อนนี้ลู่หานเินลไปเล่นทะเลับเพื่อนๆและเพื่อนลู่หาน็ใสุ่แบบเียวันเลย หึไออินับไอานยอลไม่่อยทำไหร่แ่ไอเทาสิออัวไม่พอใอยู่เรื่อยเลยเวลามีนมาเล่นับุนมยอแ่นาอึน็่วยไล่ออ โีนะที่ไอยูับนาอึนมา่วยไ้เยอะเลยริๆ
Sehun end
TBC.
อัพ้าอีแล้วอโทษนะพอีไรท์้อเรียมัวสอบอีเยอะเลย
แ่อนนี้เทาโฮเาำลับันแบบลับๆแหละะบอให้เาบันมา่อน
ที่านแบะริ่มเป็นแฟนันอี55555
เม้น โหว นะ
ความคิดเห็น